Fransman verbreekt het wereldrecord adem inhouden. Maar liefst 11 minuten en 35 seconden en hij zat niet eens in een Airbus. Wij houden ook weer onze adem in voor de lijstjes uit het:
African Scream Contest: Raw and Psychedelic Afro Sounds From Benin & Togo 70s, Soap&Skin, Sonic Youth, Klaus Schulze feat. Lisa Gerrard, The Cinematic Orchestra, Frank London & Lorin Sklamberg, Richard Skelton (aka Riftmusic, A Broken Consort, Clouwbeck, Heidika & Carousell), Blank Dogs, The Qemists, Bob Mould, Junior Boys, Omar Souleyman & Group Doueh, Sir Richard Bishop en film Picnic At Hanging Rock.
VA: African Scream Contest: Raw and Psychedelic Afro Sounds From Benin & Togo 70s
Volgens menig criticus de beste release van 2008. Soul, rock en zelfs salsa wordt gemengd met Afrikaanse muziek. Een compilatie van het beste soort: geweldig geluid, fantastische muziek en een goed verzorgd boekje erbij. En dit is nog maar de eerste release van het label! In het boekje staat te lezen dat de samensteller in Benin op een gebouw stuitte vol onaangeraakt vinyl (en schorpioenen) en vervolgens met 3800 lp’s richting huis vertrok, na netjes afgerekend te hebben uiteraard. Oftewel: een muzikale goudmijn. Ook bevat het boekje interviews en hilarische verhalen over de zoektocht naar de uitvoerende muzikanten. En er is een geweldige bonustrack waar ik meer van wil weten (het ontrafelen van de gesproken intro in Afro-Frans valt niet mee namelijk). De titel slaat op de zangers die allemaal hun eigen bronstige James Brown-imitatie ten beste geven. En die moet je gewoon zelf horen.
Soap&Skin– Live@Paradiso 3 juni 2009
Soap&Skin heeft niet alleen een bloedstollend mooi album gemaakt, ook live weet ze een verpletterende indruk te maken. Ze komt gewapend met een vleugel en een daarop geplaatste laptop. En niet te vergeten die wonderschone stem, hoewel ze ook vervaarlijk kan schreeuwen. De pianoliedjes worden prachtig ondersteund door allerlei geluiden uit de laptop, van klassiek getinte tot haast musique concrète achtige elektronica. De bevreemdende sfeer van de cd komt live zelfs nog beter uit de verf. Ze is wel heel erg in zichzelf gekeerd en lijkt niet bepaald over te lopen van de humor. Eenmaal staat ze op, loopt ze als een verwarde patiënt door het zitpubliek en keert weer op het podium terug. Maar ze weet te imponeren met haar bijzondere, intieme act. Het is angstaanjagend mooi, kippenvel. Schoonheid met scherpe randen. (Foto's van mijn goede vriend Bandido)
Krijg een indruk met Youtube:
Spiracle
The Sun
Thanatos
Marche Funebre
Mr Gaunt Pt 1000
Sonic Youth– The Eternal(cd, Matador)
’nuff said
Klaus Schulzefeat. Lisa Gerrard– Dziękuję Bardzo – Vielen Dank(3cd, SPV)
Lekker bezig die twee, hoewel Lisa Gerrard slechts wordt afgewimpeld met een “featuring” notitie. Haar aandeel in Klaus Schulze dromerige ambient techno is niet gering te noemen. Ze brengen ook steeds forse werken uit. Dat start vorig jaar met de dubbelaar Farscape, gevolgd door de live dubbel-cd Rheingold, waarbij je zelfs nog een versie hebt met een extra dubbele dvd set. Dat dvd gedeelte geloof ik altijd en heb ik maar aan me voorbij laten gaan. De twee hebben intensief getoerd. Onder meer in Warsaw en Berlijn. Ook daarvan is nu een cd versie uit, 3 cd’s maar liefst met slechts 6 nummers in totaal. Nu duren de composities gemiddeld tussen de 20 en 40 minuten. Lisa’s stem gaat prima samen met elektronica, dat is eerder ook al gebleken bij The Future Sound Of London. De kwaliteit is die van een studio album. Prachtige droommuziek!
The Cinematic Orchestra– The Crimson Wing: Mystery Of The Flamingos(cd, Walt Disney)
De naam zegt het al: een filmisch orkest. En inderdaad maken ze al 10 jaar lang prachtig, duistere filmische muziek met een fijn jazz-randje. Nu zijn ze gevraagd voor een heuse Walt Disney productie. De groep werkt samen met het London Metropolitan Orchestra. En dan krijg je een orkest met een orkest, wat vrijwel klassieke stukken oplevert. Dat is bijzonder mooi, maar het heeft niet direct een link met The Cinematic Orchestra. Geeft niets, want zolang het zo mooi is als hier, hebben we geen klagen. In het slotnummer krijg je in het enige gezongen nummer nog Lou Rhodes (Lamb) als toetje. Ik heb zo’n idee dat de muziek vele malen interessanter is dan de film, maar dat is puur een vermoeden.
Frank London & Lorin Sklamberg– Tsuker-zis(cd, Tzadik)
Ik link gemakshalve maar even naar The Klezmatics, want beide heren zijn denk ik de spilfiguren van de band. Samen ondernemen ze wel vaker uitstapjes naast hun moederband. The Zmiros Project uit 2002 (met Rob Schwimmer) en Nigunim uit 1998 (met Uri Caine) zijn daar prachtige voorbeelden van. Ik ben een groot fan van die prachtig getourmenteerde stem van Lorin en veel van het werk van Frank. In de serie met de foute naam “Radical Jewish Culture” van het Tzadik label, verschijnt nu een nieuw, derde samenwerkingsproject van de twee. Te gast zijn Knox Chandler van de Psychedelic Furs, de legendarische oud speler Ara Dinkjian and Indiase percussievirtuoos Deep Singh. De liederen op deze cd, de titel betekent “suikerzoet”, zijn Chassidische vakantieliederen. Maar het zijn zeker geen zoete liedjes vol vrolijkheid. Het zijn weer van die songs waar je maar ten dele wat van verstaat, het merendeel is namelijk weer in het Jiddisch en wat Duits is is te verstaan, maar waarbij het intens droefgeestige gevoel je weer bij de keel weet te grijpen. Lorin’s stem en Frank’s trompetspel spreken weer boekdelen (en soms Boekdelen). Mensen die dit nog niet kennen, maar wel vallen voor de niet al te vrolijke Balkan-jazz moeten hier zeker eens naar gaan luisteren. Voor de fans is het kwijlen.
Richard Skelton, diverse Sustain-Releasecd’sRichard Skelton brengt zowel onder zijn eigen naam als onder A Broken Consort, Heidika, Carousell, Riftmusic en Clouwbeck muziek uit. Dit meestal in eigen beheer op zijn label Sustain-Release, een label ter nagedachtenis aan zijn op 29 jarige leeftijd overleden vrouw. Hij maakt ingetogen, droefgeestige muziek die bestaat uit elektronica en geluiden van strijkers. De diverse bandnamen leveren niet direct andere muziek op. Het is wel allemaal bloedmooi en past in het straatje van Peter Broderick, Max Richter, Jacaszek en dergelijke. Als je bij hem bestelt krijg je persoonlijke “one copy” releases toegezonden, die het allemaal nog mooier maken dan het al is.
Luister Online:
Diverse releases
Blank Dogs– Under And Under(cd, In The Red)
Dit klinkt als een ruwe, rockende mix van Joy Division, The Fall, The Cure en Sisters Of Mercy. Gewoon ouderwets lekker!
Luister Online bij Myspace:
Tin Birds / No Compass
The Qemists– Join The Q(cd, Ninja Tune)
Vette shit die The Qemists hier laten horen. Deze Engelsen maken vette drum’n’bass met soms zwoele vcoalen en jazzy uitstapjes, maar vaak ook met heftig rockende stukken en militante ritmes. Ook Mike Patton is te horen in 1 track (zei hij vlug). Opzwepend album!
Luister Online bij Myspace:
On The Run (feat. Jenna G) / Dem Na Like Me (feat. Wiley) / Lost Weekend (feat. Mike Patton) / Stompbox / Drop Audio (feat. MC ID)
Bob Mould – Life and Times
Nobody writes a song about you. Nobody pays much attention to you. Spiraling Down is de leukste hit op dit zoveelste album van Mould. Autotunerock in optima forma. Hij zingt er echt constant doorheen, zal de plaat over tien jaar ontzettend gedateerd (en te dateren) maken. Geeft niks voor nu. I'm Sorry, Baby, But You Can't Stand In My Light Any More is bizar. Knullig goed. Pollard meets de Goo Goo Dolls.
Junior Boys – Begone Dull Care
Plaat interesseert me verder geen zak en ik vraag me af of de fanatieke fanboys hierop (gladde synthpop) zaten te wachten, maar die zullen dat al maanden geleden hebben bediscussieerd. Wat ik er nu even uit wil pikken is The Animator. Een heerlijk fout nummer met cheesy synth-melodie, dat me linea recta vijftien jaar terug stuurde, naar de videogame Pugsy. Een oranje buitenaards-wezen met zonnebril, gestrand op een eiland, in de weer met schelpen, schatten en pistolen. De intro-melodie klinkt precies als die game. Megadrive-melancholie.
Picnic at Hanging Rock (Weird)
Zamfir! Zamfir!?! Je zou hier bijna gaan verwachten dat ie 't X-files-deuntje nog even citeert. Als 't al had bestaan dan. Redelijk leuke raadselachtige verdwijningsfilm, waar 't wel doodzonde is om achteraf te lezen dat 't volledig fictief is. Een dartelende meisjesschool gaat picknicken bij een rotsformatie, beetje lezen en luieren en wat beklimmingen. Als het echt was geweest zou een verdwijning ook weer niet zo raar zijn, je dondert zo in een of andere spelonk. (Alhoewel niet met z'n allen tegelijk!) De sfeer is gepast broeierig, twee jongens bewonderen de meisjes die over een beekje springen en later gaan kostschoolkousen ook nog langzaam uit. Picnic at Hanging Rock zou een mooie double feature vormen met The Virgin Suicides. Zelfmoord hangt ook hier vanaf minuut 1 in de lucht en we worden niet teleurgesteld. Aan een echt plot of personages die wat voorstellen doet Weird verder niet. Jammer dat ie niet op het ogenschijnlijke freeze-frame eindigt, als de directrice weet dat 't gedaan is met de onderwijsinstelling. Weir keert nog maar 'ns (overbodig) terug naar de meisjes, kennelijk hadden ze ook op hem een buitenaards magnetische aantrekkingskracht.
Sublime Frequencies presenteert Omar Souleyman & Group Doueh @ Worm, Rotterdam
Onwaarschijnlijk: de bill van de Syrische dabke-koning gecombineerd met de Marokkaanse woestijn psych-rock. Onwaarschijnlijker nog: het grote succes van deze tour! Alan Bishop en Mark Gergis mogen tevreden zijn en de bands nog meer, want de poet gaat vooral naar hen. En ze verdienen het. Doueh's spaced-out gitaargeluiden komen live, zoals eigenlijk wel verwacht, veel beter uit de verf. De generieke Arabische beatbox vormt geen enkel probleem en vooral zangeres Halima's 'moeke' uitstraling is zeer charmant. Het dak gaat er echter pas echt af bij de Koerdische halay sferen van Souleyman. Uitgedost als prototype Arabier, bijgestaan door twee meneren die voor de muzikale leiding en poëzie zorgen (vanaf een Powerpointje of live verzonnen). Echt indruk maken de elektrosaz-speler en de man die met twee keyboards voor de ritmetracks en emulaties van gierende zurna, meer ingetogen kanun, of Irakese digidrums zorgt. Zo gebeurt het dat we in de week van Wilders met een horde blanken een Arabische en extatische minikolonie vormen midden in blondie's bastion Rotterdam, mashallah!
Sir Richard Bishop Freak Of Araby
Taqasim For Omar, zo heet het eerste nummer op de nieuwe Bishop. Omar Khorshid, dat kan niet anders. Zeker omdat het volgende Enta Omri meer dan een beetje klinkt als de Khorshid versie dan de Om Kolthoum standard. Je kunt dus wel stellen dat Freak Of Araby in zijn geheel een tribute is aan de Libanees met z'n 'magic guitar'. Al lang niet meer revolutionair, maar even goed een lekker wegluisterend plaatje.