Nasty lijstjes hoor, maar dat hebben dus nooit gezegd. Door naar onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Alba, Elephant9, MAKJA, Nouvelle Vague, Sameyda Ensemble/ Various Artists en Vlimmer.
Jan Willem
Alba – Anomia (cd, Bidehuts)
Alba is een nieuwe band uit Frans Baskenland, die bestaat uit de gitaristen Peio Irigoien en Mattin Oltzomendi, bassist Allande Etxeberri, drummer Xalbat Borda en drummer/keyboardspeler Mikel Perez. Op hun debuut Anomia brengen ze slechts stukken te gehore, maar wel met een totale lengte van ruim 37 minuten. Ze bouwen hun tracks dan op bedachtzame wijze op, waardoor ze je echt mee weten te voeren. In feite produceren ze onvervalste post-rock, zoals June Of 44 en Rodan dat zo lekker konden maken, al larderen ze het ook met noise en mathrock plus sfeervol trompetwerk. Het is volledig instrumentaal, maar de muziek is zo veelzeggend. Denk ter referentie ook aan Equus, Lisabö, Mogwai, Don Caballer en op de achtergrond ook Labraford. Daar kan je gerust mee thuiskomen. Wat een sublieme eersteling.
Elephant9 with Reine Fiske – Psychedelic Backfire II (cd, Rune Grammofon / Konkurrent)
Het in 2006 opgerichte combo Elephant9 is dan wel een trio maar eigenlijk een supergroep. Deze bestaat namelijk uit toetsenist (rhodes, Hammond orgel, minimoog, mellotron) Ståle Storløkken (Supersilent, BOL, Veslefrekk, Humcrush, Trondheim Jazz Orchestra, Arve Henriksen, bassist Nikolai Hængsle Eilertsen (BigBang, Needlepoint, Lester, The National Bank, Band Of Gold) en drummer Torstein Lofthus (Shining, Damp, Garness, Chrome Hill). Ze hebben hun sporen wel verdiend in de experimentele jazzscene en laten met Elephant9 steeds bijzondere, soms krachtige hybriden horen van krautrock, prog rock, jazz, psychedelica en fusion, waarbij een lekker overstuurde Hammond orgel een belangrijke rol speelt. Dikwijls zit er ook een vette motorik in hun verduveld goede sound besloten. De groep heeft een geweldige live reputatie en willen die sound ook op de harde schijf vastleggen. Dat gebeurt op onlangs verschenen Psychedelic Backfire I en op het zojuist uitgebrachte Psychedelic Backfire II. Hierop mogen ze zoals vaker rekenen op gitarist Reine Fisk (Dungen, The Amazing, The Guild, Landberk, Anna Järvinen), die hier een aanzienlijke rol krijgt. Ze brengen 4 weergaloze stukken, die 14 tot bijna 19 minuten duren. Het album opent met een haast onherkenbare cover van Stevie Wonder (“You Are The Sunshine Of My Life”). Daarna komen ze echt op stoom en leveren waanzinnig dynamische muziek, die wel weer ergens tussen de genoemde genres uitkomt. De energie spat er vanaf en je wordt telkens verrast met hun innovatieve vondsten. Liefhebbers van onder meer The Mars Volta, Jaga Jazzist, Shining, King Crimson, Yes, Miles Davis, Weather Report en Neu! zullen er hun vingers bij aflikken. Groots!
MAKJA – Ne Te Retourne Pas (cd, IF / Xango Music Distribution)
Het is niet helemaal duidelijk wie er achter het Franse project MAJKA schuil gaat, maar dat mag de pret niet drukken. Deze singer-songwriter laat op zijn debuut Ne Te Retourne Pas een fijne mix van chansons, pop noire en rock horen, die hij op op prachtige wijze laat inkleuren met stemmige orkestraties en blazers, piano, elektronica en gitaren. Aan de ene kant klinkt hij als een kruising van Dominique A. en Encre, maar in de meer uitbundige stukken duiken ook Woodkid en These New Puritans op als referenties, terwijl zijn stem klinkt als een Franse versie van David Tibet (Current 93). Volgt u het nog? Het is muziek die een breed publiek kan aanspreken, zonder dat er ook maar ergens een knieval voor de commercie wordt gemaakt. Daarvoor steekt dit mooie, zij het ietwat korte (28 minuten) plaatje te goed in elkaar. Een veelbelovend visitekaartje!
Nouvelle Vague – Curiosities (cd, Kwaidan)
Sinds 2004 is Nouvelle Vague toch wel één van de leukere coverbands. Het duo Marc Collin en Olivier Libaux brengt in samenwerking met veelal Franse zuchtmeisjes zwoele covers van de muziek uit de jaren 80 en dan met name de wave, gothic en andere vrolijke muziek van die tijd. Dat zijn dikwijls bekende tracks van bijvoorbeeld Joy Division, Depeche Mode, XTC, Dead Kennedys, Bauhaus, New Order en Sex Pistols, maar ook minder bekende nummers. Later verschijnen er ook vaker mannelijke zangers ten tonele, maar de zwoele sfeer met soms bossanova achtige trekjes blijft altijd overeind. Hoewel de reis die ze destijds zijn begonnen nog lang niet voorbij is, blikken ze nu terug en rapen de kliekjes op. Deze staan nu verzameld op Curiosities. Ze brengen 12 eigengereide covers van The Eurythmics, Madness, Devo, Fad Gadget, The Pretenders, The Human League, The Gun Club, Suicide en meer. Het recept mag als bekend geacht worden, maar daardoor smaakt het allemaal niet minder smakelijk.
Sameyda Ensemble/ Various Artists: Music From Turkey (cd+boek, Caprice / Xango Music Distribution)
Als iemand zegt van Turkse muziek te houden, vraag ik altijd door. Het zegt namelijk niets, ja of heel veel als je van alle stijlen houdt. Zelfs binnen de traditionele en folkmuziek zijn er duidelijke verschillen. Zo klinkt muziek van rond de Zwarte Zee weer compleet anders dan Koerdische, de zogeheten protestmuziek of muziek die geïnspireerd is door de Islam. Een wilde greep, want er is heel veel meer. Het Zweedse Caprice label komt nu in hun “Music From”-serie met de 23 nummers tellende cd Music From Turkey, die in een schitterend boekwerk van 100 pagina’s is gestoken. Hierin vind je essays over Turkse muziek en details van de opnames en instrumenten. De eerste 11 nummers zijn in 1973 al op de lp Turkisk Musik uitgebracht, die samengesteld is door de legendarische producer en etno-musicoloog, Deben Bhattacharya. Hier laten diverse artiesten allerhande Turkse muziek horen, zowel traditionele en klassieke als geïmproviseerde en muziek voor dans. Daarbij krijg je ook locale accenten uit Antep, Karadeniz en Erzurum plus Indiase te horen. Er passeren diverse traditionele Turkse instrumenten de revue. Een fraaie maar beetje wilde greep uit de Turkse muziek, die een interessant maar niet zo’n coherent geheel vormt. Op zich maakt dat ook niet zoveel uit. De laatste 12 tracks zijn in 1985 op de lp Düğün Kına Ve Ask Türküleri van het Sameyda Ensemble verschenen. Dit is een groep Turkse muzikanten uit Zweden. Zij laten wel echt een samenhangend geheel horen met muziek die me doet denken aan de protestfolk van bijvoorbeeld Kızılırmak. Alleen in één nummer wijken ze op schitterende wijze hier vanaf met een improvisatie op Turkse en Bulgaarse doedelzakken. Deze twee albums, die beide nu voor het eerst op cd verschijnen, vormen samen een afwisselend en schitterend document, die als een prima introductie van de Turkse muziek kan dienen.
Vlimmer – Gonisten (cdep, Hexx 9)
Ik ken maar een maar een paar muzikanten, die zo gedreven en ijverig met muziek bezig zijn en het ook nog eens presteren om voor een hoogwaardige output te zorgen. Eén daarvan is zonder twijfel de Duitse muzikant Alexander Leonard Donat Stöckigt. Naast zijn eigen Blackjack Illuminist label, dat hij al 10 jaar runt, komt hij ook veelvuldig met muziek van één van zijn vele projecten, zoals Feverdreamt, Fir Cone Children, Flight Recorder, Infravoids, Jet Pilot, Leonard Las Vegas, WHOLE en niet in de laatste plaats Vlimmer. Sinds 2015 werkt hij met dat laatst genoemde project aan een 18-delige serie mini albums, die je kunt verzamelen in fraaie handgeschilderde sigarenkistjes. Met dit project brengt hij een volslagen ludieke mix van gothic, shoegaze, postpunk, darkwave, droompop, synthpop en indierock, die door de ontwapenende en originele benadering doet vermoeden dat dit vanuit een intrinsieke motivatie voortkomt en niet vanuit externe kennis van de bands waaraan hij soms doet denken. Hij weet daarbij ook steeds weer net anders uit de hoek te komen, waardoor hij ondanks de gigantische output keer op keer weet te verrassen. Inmiddels zijn er al 12 delen van de serie verschenen. Toch vindt hij ook nog tijd om tussendoor andere releases met dit project uit te brengen. Nu is er namelijk de nieuwe cdep Gonisten, die uitgebracht is op het Hexx 9 label dat zich toelegt op gothic, ebm, witchhouse, ambient, darkwave en filmmuziek. Een ideaal label, naast zijn eigen, om zijn muziek naar buiten te brengen. In een kleine 25 minuten serveert hij hier 5 nieuwe tracks, die weer het fraaie midden houden tussen de genoemde genres. Opvallend zijn de bassen, die hier zwaarder dan ooit lijken, plus de vele percussiegeluiden. Hoewel de vergelijking nooit helemaal opgaat is dit voer voor liefhebbers van The Cure, Siglo XX, Trisomie 21, Joy Division, Dead Can Dance en uiterst melancholische muziek. Daarmee weet hij diepe en tevens nieuwe snaren te raken. Dat is niet alleen knap, maar ook van een unieke duistere schoonheid.