Boks ouwe! En tik ‘m aan, die muziek in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Beak>, Big Deal, Biosphere, Ben Lukas Boysen, Cat’s Eyes, The Claypool Lennon Delirium, L’Étrangleuse, Flamingods, The Gotobeds, Hheaven, Kanipchen-Fit, The Legendary Pink Dots (2x), Minor Victories, Morgen Wurde, Marissa Nadler, Queen Of The Meadow, Samaris, Paul Simon, Vlimmer, Weird Dreams en William Wilson.

 

---

 

 

Jan Willem

Beak> – Couple In A Hole (cd, Invada)
Geoff Barrow (Portishead, Quakers), Billy Fuller en Matt Williams (Gonga, Crippled Black Phoenix) formeren in 2009 hun eigenzinnige project Beak>. Ze brengen op hun albums doorgaans obscure krautrock, waaraan ze ook elementen uit de wave, metal en psychedelische muziek koppelen al dan niet met een verslavende motorik. Denk daarbij aan een prachtige kruisbestuiving van van Neu!, Sun Ra, Pink Floyd, Joy Division, Mogwai, Sunn 0))), Can en Portishead. De muziek komt op het Invada label van Geoff Barrow uit, waarop hij zijn duistere en filmische voorkeur de ruimte geeft. Nu komen ze met de Couple In A Hole voor de film van Tom Geens. Barrow heeft al ervaring met het maken van soundtracks door hetgeen hij samen met Ben Salisbury heeft gedaan, maar nu dus ook met zijn tweede moederband. Het is dat ze het erbij vermelden, want dit album kan je gewoon beluisteren als een nieuw werk van Beak>. Het is wellicht een fractie rustiger en er staan wat meer korte tracks op, maar nog altijd dampende van de krautrock en heerlijk duister, waarbij bovengenoemde referenties prima overeind blijven. Misschien dat Can iets meer komt bovendrijven, maar een doorsnee soundtrack is het bepaald niet. Wel een sensationeel en dikwijls mysterieus nieuw Beak> album.

Luister Online:
6 track sampler

 

Big Deal – Say Yes (cd, Fat Cat / Konkurrent)
Het hart van Big Deal wordt gevormd door Alice Costelloe en Kacey Underwood, die al de twee albums Lights Out (2011) en June Gloom (2013) op hun naam hebben staan. Hierop brengen ze lekker rauwe lo-fi indierock, die kont schopt. De eerste gaat over “niet bij elkaar zijn”, de tweede over “bij elkaar zijn”. Ondertussen is hun laptop in 2014 gestolen waarop demo’s en ideeën voor hun nieuwe album stonden. Maar ze zitten niet bij de pakken neer en lenen zelfs geld om dit werk te voltooien. Ze verlaten ook hun eerdere label Mute om deze frisse, passievolle start gestalte te geven. Hun derde cd Say Yes is nu een feit geworden en gaat thematisch over “uit elkaar gaan”. Daarmee hebben ze in feite een trilogie voltooid, in elk geval thematisch gezien. De muziek op hun nieuwste schijf liegt er niet om. Pakkende, ongepolijste, uit het leven gegrepen teksten die ze in rauwe rock, shoegaze en pop gieten, hetgeen je meteen omarmt. Ze moeten het hebben van hun energie en directe aanpak en weten daar ook het verschil mee te maken. Er zitten ingrediënten in van The Breeders, Drive Like Jehu, Sonic Youth, She & Him, Blonde Readhead, Twilight Sad en My Bloody Valentine, maar klinken vooral heel er als zichzelf. Big Deal? Say Yes!

Luister Online:
Avalanche / Say Yes / Idyllwild

 

Biosphere – Patashnik (2cd, Biophon)
De Noorse artiest Geir Jenssen heeft een omvangrijke muzikale carrière achter de rug, die hopelijk nog lang niet voorbij is. Je kunt hem terugvinden in Bel Canto, The Fires Of Ork en Time Probe. Maar zijn grootste verdienste is natuurlijk zijn werk als Biosphere, waarmee hij menig isolationistisch ambientalbum heeft gefabriceerd al dan niet in samenwerking met Deathprod en The Higher Intelligence Agency. In de beginjaren zit er ook nog een lekkere scheut techno doorheen. Vorig jaar liet hij z’n debuut Microgravity al opnieuw het licht zien als dubbel cd op zijn eigen Biophon label. Nu valt de beurt aan zijn tweede cd Patashnik uit 1994, ook een geniaal werk. Ook hier krijg je er een tweede schijf bij met 12 tracks en een totale lengte van maar liefst 74 minuten. Ongeveer de helft ervan zijn andere versies van eerder uitgebrachte tracks en die wil je als fan echt wel horen en hebben. Het overige deel omvat niet eerder verschenen nummers die er ook mogen wezen; nergens heb je het gevoel dat het afdankertjes betreft. Dat is nog eens een bonus op een toch al groots album.

 

Ben Lukas Boysen – Spell (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
Ben Lukas Boysen is een Duitse muzikant die sinds 2003 opereert als Hecq voor zijn geluidsdesign en composities. Hij slaat er op zijn 9 albums interessante bruggen mee tussen ambient, neoklassiek, IDM en breakcore. Nightfalls uit 2008 en zijn remixalbum Conversions uit 2014 vind ik wat dat betreft grote aanraders, al mag de rest er ook wezen. Voor filmscores, commercials en dergelijke werkt hij liever onder zijn eigen naam. Het heeft tot nu toe al de 2 geweldige soundtracks Restive (2012) en Mother Nature (2013) opgeleverd, die vol ambient en neoklassiek staan. In datzelfde jaar volgt ook Gravity, zijn eerste cd die geen soundtrack is. En een overtuigend fraaie ook. Nu komt daar met Spell een vervolg op (ook staan er letterlijk twee volgende versies van het eerdere “Nocturne” op). Acht nieuwe tracks die voor drie kwartier aan narcotiserend genot zorgen. Hij brengt hier namelijk schitterende geprogrammeerde pianopartijen die hij voorziet van lagen ambient en akoestische instrumenten door gasten op harp, gitaar, drums en cello. Nils Frahm heeft het geheel gemixt en gemasterd. Het resultaat is een overdonderend mooie mix van minimal music, neoklassiek, drones, pianomuziek, ambient en duistere jazz. Alsof Bohren Und Der Club Of Gore, David Darling, Max Richter, Ólafur Arnalds, Hauschka, Nils Frahm en Jóhann Jóhannsson een geheim samenwerkingsverband zijn begonnen. Spell is met recht betoverend.

 

Cat’s Eyes – Treasure House (cd, Kobalt Label Services)
In 2011 als het gelijkluidende album van de nieuwe groep Cat’s Eyes hangt er een sensatie in de lucht. Dit eigenaardige duo, bestaande uit de Britse frontman van The Horrors Faris Badwan (zang, synthesizer) en de Canadese operasopraan en multi-instrumentalist Rachel Zeffira (hobo, zurna, (alt)viool, piano, vibrafoon, harmonium, Engelse hoorn, synthesizers), brengt namelijk een duistere mix van klassiek met jaren 70 orkestraties, gothic, wave, experimenten, shoegaze en indie. Een zeer mysterieus en ambivalent geluid dat van toen en nu is. Dat weten ze tot één geweldig consistent geluid te smeden. Vorig jaar volgt nog de broeierige soundtrack The Duke Of Burgundy. Nu komen ze met hun tweede reguliere album Treasure House aanzetten. Hierop komen ze iets meer uit in de pophoek, maar er zit nog altijd een merkwaardige tweeledigheid in hun sound. Zeffira verbergt haar sopraankwaliteiten grotendeels, hoewel ze deze wel laat horen, en kan zowel als een riotgirl als een zoetgevooisde zangeres uit de hoek komen. Dat doet ze dan ook met verve, waarbij Faris haar dikwijls sterk bijvalt. Muzikaal gezien put het ook weeruit diverse vaatjes. De ene keer waan je jezelf in de jaren 70, terwijl je op andere momenten getuige lijkt van een nieuwe David Lynch of Quentin Tarantino productie. Wederom heerlijk mysterieus, veelal melancholisch en in een fijne spagaat waar tijd nog hype vat op lijkt te hebben. De sensatie die ze leken te worden, zijn ze ook echt wel geworden. Ik ga voor de verandering ook niet allemaal referenties noemen, want een kat mag negen levens hebben, Cat’s Eyes heeft minstens zoveel gezichten. Toch blijven ze herkenbaar en dat is erg knap. Nou een vage dan: van Loveboat, James Bond en Twilight Zone tot Pulp Fiction en Twin Peaks. Gewoon zelf maar gaan beluisteren is wellicht het beste devies. Het is een album dat je stevig in de houdgreep neemt, heen en weer slingert en uiteindelijk niet onberoerd achterlaat.

 

The Claypool Lennon Delirium – Monolith Of Phobos (cd, ATO / Play It Again Sam)
De albums van Primus kan je eigenlijk gewoon zonder uitzondering aanschaffen. Wat de bassende en zingende kopman Les Claypool daarnaast laat horen in diverse incarnaties doet toch eerder de wenkbrauwen fronsen. Met enige voorzichtigheid begin ik dan ook aan Monolith Of Phobos van The Claypool Lennon Delirium. Maar dat valt bepaald niet tegen, sterker nog dit is gewoon heel erg goed. Hij werkt hier met Sean Lennon (Cibo Mato, Ima, Mystical Weapons, Peace Choir, The Ghost Of A Saber Tooth Tiger, The Plastic Ono Band), inderdaad de zoon van Yoko Ono en John Lennon, die zich graag roert in de experimentele popmuziek. Dat samen met de humor en prettige bevreemdendheid van Les Claypool pakt erg goed uit. Natuurlijk komen er alleen zotte thema’s langs (of er überhaupt ondergoed gedragen wordt in de ruimte, bijvoorbeeld), maar daar waar Claypool (zang, bas, mellotron) dreigt te ontsporen leidt Lennon (zang, drums, mellotron, gitaar) dat weer in te volgen banen. Op een merkwaardige en bovenal psychedelische wijze klinkt het als Primus meets The Beatles waarbij Zappa toekijkt en ziet dat het goed is. Mede omdat humor nu eenmaal in muziek thuishoort, zeker als het zo geniaal gebracht wordt. Dit mag je gerust een totale surprise act noemen.

 

L’Étrangleuse – Memories To Come (cd, MSMV)
Door het pas verschenen nieuwe prachtalbum Listen To The Painters van G.W. Sok kom ik er ook achter dat het geweldige Franse duo L’Étrangleuse hun nieuwe cd Memories To Come een half jaar terug al het licht hebben laten zien. Hun gelijknamige eerste cd uit 2012 is een verrassend unicum, want ze brengen hoofdzakelijk Afrikaans getinte melodieën met harmonieuze Engelstalige zang, dikwijls meerstemmig, aangevuld met ritmische rock en lichte experimenten. Maar deze “wurgers” weten schijnbaar toch zonder hangen en wurgen een tweede sterke cd te fabriceren. Mélanie Virot (harp, zang, handgeklap) en Maël Salètes (gitaar, zang, handgeklap, pauk, jeli n’goni) brengen weer 10 songs waar Afrikaanse elementen met rudimentaire rock en sterke zang samengaan. Salètes is eerder overigens ook te horen in de rockband Maczde Carpate en het Afrikaanse geïnfecteerde avant-rock gezelschap Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp. Die wereldse oriëntatie is dus ook hier weer van toepassing. John Parish (PJ Harvey, Eels, Dominique A.), heeft het geheel geproduceerd en laat zich ook horen op drums, bas. bongo, piano, synthesizer, tamboerijn en handgeklap. In het door Maya Angelou (1928-2014) geschreven “Caged Bird” is G.W. Sok te horen op zang. En eigenlijk mag je dan gerust concluderen dat de groep nóg beter is geworden. Een soort Slint, The Ex, June Of 44, Angil And The Hidden Tracks en Cannibales & Vahinés meets Afrikaanse muziek. Een overdonderend tweede wapenfeit.

 

Flamingods – Majesty (cd, Soundway Records / Bertus)
Het blijft een groot goed als bands gewoon een volslagen eigen koers varen en geen rekening houden met tijd, hype of überhaupt wat dan ook. Zo’n band is bijvoorbeeld ook het vijfkoppige Flamingods, die alleen met hun naam al verschillende kanten op kan. Na hun lp’s Sun (2013) en Hyperborea (2014) is eigenlijk de enige zinnige conclusie die je kunt trekken dat ze behoorlijk psychedelische muziek maken. Dat daarbij ook folk, ambient, leftfield, pop, funk en soul de revue passeren is leuk, maar de bloemetjes in het haar worden er niet minder door. Het geeft wel goed aan dat ze een compleet eigen weg bewandelen. Dat is gelukkig ook het geval op hun derde worp Majesty. Hierbij waan je jezelf de ene keer in de beruchte zomer van 1969 en op andere momenten in het broeierige Indiase Goa. Een heerlijk psychedelische trip waarvoor je niets hoeft te slikken. Sublieme vago’s!

 

The Gotobeds – Blood // Sugar // Secs // Traffic (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Had ik al eens gezegd dat ze lekker bezig zijn bij Sub Pop? Oh ja, bij ongeveer elke release dit jaar. Ze zitten in een heerlijk tegendraadse flow daar. Nu komen ze met de band The Gotobeds, die werkelijk barst van de verwijzingen. Hun naam wijst naar de drummer Robert Gotobed van Wire. Hun eerste cd komt uit op het 12XU label, dat weer een titel is van een spraakmakend Wire nummer. En hun tweede cd Blood // Sugar // Secs // Traffic lijkt weer een parodie op een albumtitel van de Red Hot Chili Peppers. Toch is deze groep in alles behoorlijk eigenzinnig. De vier bandleden verschuilen zich bijvoorbeeld achter de namen COOL-U, Depressed Adult Male, OPEN CARY en HAZY LAZER. Maar dat mag de pret niet drukken, integendeel. Ze brengen een energieke mix van post-punk en noise die je meteen bij de lurven grijpt. Denk daarbij aan een dynamische mengelmoes van Pitchfork, Pixies, The Fall, Protomartyr, Parquet Courts, Pavement en natuurlijk de vroegere Wire. Weerstand bieden heeft geen enkele zin, gewoon overgeven en intens genieten van hun explosieve muziek. Wat een intens genot!

 

Hheaven – A Single Rose (mcd/10”, Aagoo / Five Roses Press)
Hheaven is het nieuwe project van zanger Morgan Enos (Hollow Sunshine, Other Houses, Sun Kil Moon) en producer/muzikant Bryant Keith Bayhan (.paperman). Ze brengen hun debuut mini A Single Rose uit op het altijd verrassende en innovatieve Aagoo label. Zeven nummers lang en 19,5 minuut breed is de eerste van deze twee. Hierop laten ze een soort dansbare pop met rock en psychedelische invloeden horen, die nooit helemaal gemakkelijk wordt en daardoor weet te intrigeren. Het doet me wel enigszins denken aan de net niet binnen de lijntjes pop van The Happy Family (pre-Momus) met OMD-achtige trekjes, waarbij Hheaven op geheel eigen wijze invulling geeft aan de door hun gecreëerde danspop. Er hangt een zweem van mystiek rondom hun songs en dat maakt deze lekker in het gehoor liggende muziek toch buitengemeen biologerend. Het een meer dan hhoopgevend visitekaartje geworden.

 

Kanipchen-Fit – Unfit For These Times Forever (cd / 2×7”, Makkum Records / Clear Spot)
In 2010 debuteert het Nederlands-Amerikaanse echtpaar Empee Holwerda (Solbakken, LUL, It Dockumer Lokaeltsje) en Gloria Holwerda-Williams (Pussy Poets) als Kanipchen-Fit met hun geweldige en spraakmakende album Multibenefit. Hun rockmuziek wint het op punten van anderen door hun spontaniteit, dynamiek, ongepolijstheid, effectief instrumentgebruik en fraaie contrasterende zang. De energieke, soulvolle stem van Gloria naast die onderkoelde van Empee werkt heel goed. Die laatste speelt ook gitaar en de rest wordt ingevuld door een drumcomputer. Dat hebben ze nu op hun nieuwe wapenfeit Unfit For These Times Forever veranderd door de komst van drummer Frank Sloos (The Treble Spankers, Big Paulus, The Kliek, Loveslug). Hoewel de muziek in het verlengde ligt van hun vorige album, zorgen de drums sowieso voor meer dynamiek en een livegevoel. Door een nare ervaring is het stel nu definitief van New York naar Amsterdam verkast, hetgeen ze in de sterke opener “Fight” ook laten horen: “Everything has changed; The damage finally done; This fascist state won’t leave us alone…”. Maar ze snijden tevens onderwerpen aan over verminderende normen en waarden, het licht in andermans ogen gunnen, onvoorwaardelijk jezelf kunnen zijn en het doorgaan tegen de stroom in. Die urgentie is ook goed terug te horen in de muziek en zorgt dat dit alles behoorlijk binnenkomt. Dat weten ze dan ook te verpakken in ijzersterke muziek, die zowel je adrenaline aanspreekt als je weet te ontroeren en voor bezinning zorgt. Dat hebben ze ook nog eens gestoken in een heel fraaie verpakking met pop-up art. Een compleet en uniek kunstwerk, dat van mij best langer dan 23,5 minuut had mogen duren. Het maakt hun krachtige en prachtige statement er bepaald niet minder essentieel om.

Luister Online:
How To Display The Flag

 

The Legendary Pink Dots – Blessed Momentos (cd-r, Terminal Kaleidoscope)
The Legendary Pink Dots – Kleine Krieg (2cd-r, Terminal Kaleioscope)
Eerder dit jaar brengt het fantastische Brits/Nederlandse gezelschap The Legendary Pink Dots hun prachtig nieuwe studioalbum Pages Of Aquarius uit. Maar de groep, één van mijn “alltime favorites”, die al sinds 1980 bestaat, heeft de goede gewoonte om daarnaast allerlei minder reguliere albums uit te brengen. Deze bestaan uit langlopende concepten, opnames die buiten de boot vielen, psychedelische experimenten die niet op een regulier album passen en tevens heel veel heruitgaven van hun oude tapes op cd dan wel cd-r. En dat is een groot goed! Eén van die cassettes is Kleine Krieg uit 1981. Deze zijn nu verschenen op 2 cd-r’s van respectievelijk 46 en 48 minuten lang. De tweede heeft er nog een bonustrack bij. De nummers zijn niet allemaal “losgeknipt” maar in delen van 3 en 4 erop gezet. Dat is geen bezwaar, want een goed devies is dat je een Pink Dots album gewoon helemaal beluistert. Hoe dan ook, krijg je hun typerende avant-synthpop uit de beginjaren. Gewoon ruim anderhalf uur volwaardig materiaal. Om het nu wat complexer te maken is er tevens de cd-r Blessed Momentos. Voor talloze compilaties namen ze wel vaker nummers opnieuw op, waardoor je sommige nummers meerdere malen tegen kunt komen. Wat ze ook deden is reeds eerder gemaakte nummers op laten gaan in nieuwe atmosferen of laten samensmelten met andere bekende nummers. Dat is nu in feite gebeurd op deze cd, die je eveneens als een soort compilatie kunt zien. Een beetje veel uitleg, maar voor de muziek verwijs ik je naar de bandcamp link hieronder. De video’s zijn ter ondersteuning van Kleine Krieg. Dus, samenvattend, voor de purist is er Kleine Krieg, voor degene die aan een overzicht genoeg hebben, zij het met wat extra’s en meer experimenten, is er Blessed Momentos en voor fans zoals ik zijn ze er beide. Die keuze laat ik geheel aan u! Ik vind het een geweldig cadeau om deze opnames nu te hebben. Een must have voor de fan!

 

Minor Victories – Minor Victories (cd, Play It Again Sam)
En dan is een heuse supergroep een feit geworden met Minor Victories. Dit kwartet bestaat namelijk it zangeres Rachel Goswell (Slowdive, Mojave 3, The Pmpkin Fairies), gitarist Stuart Braithwaite (Mogwai, The Best-Ofs, The Sick Anchors, Aloha Hawaii), gitarist/toetsenist Justin Lockey (Editors, The British Expeditionary Force, Yourcodenameis:milo) en diens broer, filmmaker en bassist James Lockey (Fay Hield). Deze samenkomst is ronduit verrassend te noemen, het resultaat op hun gelijknamige debuut ligt in de lijn der verwachting: een hybride van shoegaze, post-rock, elektronica, een scheutje bombast en prettige orkestraties. Dat pakt wel buitengewoon overdonderend en wonderschoon uit. Die heerlijk bitterzoete zang van Goswell alleen al is om van te smullen. En de muzikale omlijsting die er omheen raast en stofzuigt is heerlijk opzwepend en dromerig. In twee songs krijgen ze ook nog eens gastzang van James Alexander Graham (The Twilight Sad) en Mark Kozelek (Sunkil Moon, Red House Painters). Het levert een buitengewoon fraai geheel op dat zeker een vervolg mag krijgen.

 

Morgen Wurde – Brach Auf (cd, Time Released Sound)
Morgen Wurde is het project van de Duitse muzikant Wolfgang Röttger, die op zijn eerdere releases ergens tussen jazz, ambient, psychedelische rock en IDM uitkomt. Op zijn uiterst gelimiteerde nieuwe cd Brach Auf gooit hij het meer over een drone en cineastische boeg, waarbij je mij niet hoort klagen. Zijn creaties lardeert hij met liturgische zang(samples) van onder meer gastzangeres Maria Estrella Aggabao en atmosferische geluiden. Het levert 11 biologerende mysterieuze tracks op, die veelal kop noch staart bevatten. Dit is een gedurfde stap van Röttger, maar ook één die wellicht een andere groep luisteraars aanboort dan voorheen. Hij brengt gitzwarte brijen geluid, die soms op willekeurige wijze als een grillige, donkere regenwolk aan je voorbij trekken en op andere momenten met een zekere structuur of zelfs op serene wijze fraaie beelden schetst. De muziek zorgt dat je tot de laatste seconde op de punt van je stoel blijft zitten. Een geweldig album op het immer prestigieuze Time Released Sound, die het album naast de reguliere digipack ook uitgeven in een luxe editie.

 

Marissa Nadler – Strangers (cd, Bella Union)
De Amerikaanse zangeres/gitariste en schilderes Marissa Nadler brengt vanaf 2004 met enige regelmaat bijzondere folk-achtige singer-songwritermuziek uit. Bijzonder omdat de atmosfeer die ze neerzet meestal spookachtig en mysterieus. Dat komt mede door haar bitterzoete mezzosopraan stem, die ronddoolt door de muziek. Op haar vorige cd July lijst ze dit eigenzinnige geluid in met meer orkestraties en betere songs. Nu mag ze daar ook rekenen op pianist/synthesizerspeler Steve Moore (Laura Veirs, Sunn O))), Sufjan Stevens, Bill Frisell, Earth), violist/strijkarrangeur Eyvind Kang (Secret Chiefs 3, Dying Ground, Bill Frisell, Mr. Bungle, Laurie Anderson, Blonde Redhead, Laura Veirs, The Stares), bassist Jonas Haskins (Sunn O))), Earth), gitarist Jay Kardong (Shannon Stephens, Sera Cahoone) en meer. Bepaald geen lichte bezetting. De genoemde muzikanten zijn ook op haar nieuwe cd Strangers aanwezig, aangevuld met gitarist Milky Burgess (Master Muscians Of Bukkake, Asva) en percussionisten Brad Mowen (B.R.A.D., Master Muscians Of Bukkake, Asva, Burning Witch) en Steve Nistor. Wederom muzikanten met een gitzwarte achtergrond. De muziek die Nadler voor het voetlicht brengt is dan ook zware kost, maar de arrangementen zijn zo wonderschoon dat het goed te verteren blijft. Een enkele keer mogen de elektrische gitaren even vervaarlijk grommen. Verder laat ze hier werkelijk een betoverende melancholie horen. De 11 diepgravende songs die ze hier presenteert tonen eens te meer aan wat voor een unicum Nadler is.

 

Queen Of The Meadow – Aligned With Juniper (cd, Tiny Room Records)
Je hebt van die artiesten die op jonge leeftijd al actief zijn op muziekgebied en je hebt er legio die pas laat tot bloei komen. Tot die laatste categorie hoort de Franse, nu 34 jarige Helen Ferguson (zang, gitaar, piano, metallofoon, percussie) die pas vanaf haar 27ste is begonnen om de gitaar meester te maken. Ze is als gastzangeres al wel te horen op albums van Julien Pras (Calc, Mars Red Sky, Pull), haar voormalige gitaarleraar en nu man, World Of Dust en live bij Emily Jane White. Uiteindelijk is ze zelf heel veel gaan schrijven en formeert de groep Queen Of The Meadow, ongetwijfeld vernoemd naar het fantastische album van Elysian Fields, samen met Julien Pras (achtergrondzang, gitaar, piano, drums, percussie, bas, banjo). Hun debuut Aligned With Juniper is nu een feit en wordt uitgebracht op het Utrechtse Tiny Room Records. Ferguson beschikt over een prachtig bitterzoete stem en heeft een talent in het brengen van breekbare, emotioneel geladen folksongs, die diep onder je huid weten te kruipen. In twee van de 10 nummers mogen ze rekenen op gastzang van Emily Jane White en celliste Elisa Dignac (A Call At Nausicaa), maar de rest is volledig door henzelf gefabriceerd. Hun muziek is weliswaar sober maar weet je echt te overrompelen met ongepolijste schoonheid. Verwondering, bezinning, dromen en intensiteit wisselen elkaar af tussen de bergen kippenvel. Elke song is een schot in de roos. Liefhebbers van onder meer Half Asleep, Shannon Wright, Elliott Smith, Faustine Seilman, Watine, Blonde Redhead en uiteraard Elysian Fields doen er goed aan deze verbluffende release tot zich te nemen. Wat een ongelooflijk droomdebuut.

 

Samaris – Black Lights (cd, One Little Indian / Konkurrent)
Vanaf 2011 heeft IJsland er met Samaris weer een geweldige groep bij. Na de gelijknamige epee compilatie uit 2013, waarmee ze in de prijzen zijn gevallen, volgt het debuut Silkidrangar een jaar later. De band bestaat uit Þórður Kári Steinþórsson (elektronica), klarinettiste Áslaug Rún Magnúsdóttir en zangeres Jófríður Ákadóttir (Pascal Pinon). Ze laten een mysterieus en onderkoeld geluid horen dat bestaat uit stuwende beats, ijle klarinetpartijen en feeërieke zang. Een bevreemdende mix van grime, dubstep, triphop en downtempo, waarbij ze ook meermaals een behoorlijk spacy geluid laten horen. Dit alles is net zo indrukwekkend, spannend en pakkend als bevreemdend en afstandelijk. In 2015 volgen andere versies op Silkidrangar Sessions. Met Black Lights presenteren ze nu hun volwaardige tweede album. Wat meteen opvalt is dat hun geluid opener is, noem het toegankelijker, maar bepaald niet inboet aan bijzonderheid. Het is misschien minder IJslands, niet alleen door de Engelstalige zang maar ook het feit dat ze allemaal van andere locaties opereren. Þórður zit in Berlijn, waar hij zich mengt in de sterke techno scene, Áslaug studeert in Den Haag en Jófríður is veel aan het rondreizen. Tel daar nog wat gebroken relaties en gewoonweg persoonlijke ontwikkelingen bij op en je hebt een trio met een andere kijk op dingen. Het levert vooral nóg betere muziek op, waarvoor ze maar een klein deel van hun mysterieuze sluier hebben opgetild. Heerlijk verslavende uptempo ritmes en die prachtige zang zijn al genoeg om te overtuigen, maar ook de inkleuring met de overige spaarzame middelen geeft hun sound franje. Hun aanpak blijft vrij minimalistisch maar is genadeloos effectief. Liefhebbers van Björk. Fever Ray, Planningtorock, The xx, Portishead, GusGus en Flying Lotus moeten dit goedje ook maar eens tot zich nemen. Een magistraal en vooral lekker album.

 

Paul Simon – Stranger To Stranger (cd, Concord Music)
Als kind was ik altijd al verslingerd aan Simon & Garfunkel. In die tijd, want zo oud ben ik nou ook weer niet, was Paul Simon ook al solo actief, die ik minstens zo goed vond zo niet beter. Ik ben ook meer fan van Simon dan Garfunkel. Sterker nog, van Paul Simon ontbreekt niets in mijn platenkast, op zijn Tom & Jerry (aliassen van Garfunkel & Simon) periode na. In de beginjaren zijn het vooral de typische nostalgische songs die hem groot maken, waarvan ik nog steeds heerlijk melancholisch kan worden. Later verlaat hij dat en gaat meer experimenteren, zowel met Afrikaanse muziek zoals op het overbekende doch geweldige Gracelands (1986), het Braziliaans getinte The Rhythm Of The Saints (1990), het met Latin geïnfecteerde Songs From The Capeman (1997) of Surprise (2006) dat hij met Brian Eno’s hulp heeft gemaakt. De pauzes tussen de releases kunnen daarbij oplopen tot wel 6 jaar. De rest van de tijd is hij op tournee of brengt hij met vrouw (Edie Brickell) en kinderen door. Nu is de bijna 75-jarige baas terug met zijn 14de album Stranger To Stranger, dat wederom geproduceerd is door (his old partner) Roy Halee die er ook al in de tijd van Simon & Garfunkel was. Op zijn nieuwe cd experimenteert hij niet alleen met verschillende soorten wereldmuziek (Braziliaans en Afrikaans) maar ook met de ritmes en instrumentale invulling. Zelf neemt hij wel eens de mbira (duimpiano) ter hand, maar ook een hedendaagse componist/muzikant als Nico Muhly (celesta, orkestbellen) en een Italiaanse DJ zijn van de partij. Hij brengt een soort moderne dwarsdoorsnede van Gracelands, The Rhythm Of The Saints en Surprise, waarbij je dikwijls checkt of David Byrne en Brian Eno niet ergens meedoen tussen het kleine leger aan gastmuzikanten. Tevens brengt hij Gustavo Santaolalla achtige gitaarintermezzo’s en grijpt hij soms terug de mooie liedjes van weleer. En zo klinkt deze oude meester gewoon weer fris en avontuurlijk. Een geweldig album. De deluxe edition bevat 5 extra tracks.

 

Vlimmer – Loslösung EP (gratis download, Last Day Deaf)
Onlangs heb ik nog een recensie gewijd aan de twee mini cd’s III en IIII van Vlimmer, die je al dan niet in een fraai houten box kan krijgen. Check voor de details de Bandcamp pagina. Hier zal je ook de vele andere incarnaties van de veelzijdige en productieve muzikant Alexander Leonard Donat. Met Vlimmer brengt hij doorgaans een fijne mix van shoegaze, gothic, cold wave, drones en dark krautrock. Hij is bezig aan een serie van 18 epees, maar heeft tussendoor ook nog genoeg materiaal liggen om de gratis te downloaden Loslösung EP (inclusief voor- en achtercover) het licht te laten zien op het Griekse Last Day Deaf label. Hoewel licht, waarschijnlijk is deze ergens diep in de nacht tot leven gekomen. Dit is de meest duistere en minimale Vlimmer release tot nu toe, ook al blijft hij ergens in de eerder genoemde genres uitkomen. Maar de nadruk ligt wel meer op cold wave en gothic, hetgeen bepaald geen nadeel is. Het levert 5 wonderschone zwarte parels op die door merg en been gaan en fans van Trisomie 21, Siglo XX, Chrome en Modern English wel zullen waarderen.

 

Weird Dreams – Luxury Alone (cd, Tough Love / Konkurrent)
Weird Dreams is het project van de in Parijs gevestigde Britse zanger/multi-instrumentalist Doran Edwards. In 2012 laat hij zijn debuut Choreography het licht zien, waarop hij een eigenzinnig mix van indie en powerpop laat horen. Daarna is hij geïnspireerd door Daido Moriyama, Robert Ashley, Ryuichi Sakamoto, Eliane Radigue en Broadcast songs gaan schrijven voor zijn toch wel lastige tweede album Luxury Alone. Naar eigen zeggen zijn dat er wel 100 die nu gereduceerd tot de 10 die je hier aantreft. Zijn geluid is een stuk ingetogener geworden, bevat meer experimenten, drones, shoegaze en synthesizers, maar blijft goed doorwaadbaar. Het levert muziek op die ontroert, dromerig en melancholisch is en tot de verbeelding weet te spreken. Hij wisselt zijn typische liedjes af met instrumentale soundscapes, die zorgen dat dit album je continu weet te verrassen en bij de les te houden; ten minste als je niet wegdroomt. Muzikaal gezien landt hij ergens tussen Beach House, Pale Saints, Wild Beasts, Beach Boys, Deerhunter, Final Fantasy en Radiohead. Een heerlijk vreemde eend in de bijt die weet te fascineren.

 

William Wilson – Whispers: A Scar Is Born (cd, Seahorse Recordings / Five Roses Press)
William Wilson is een soloproject dat eigenlijk in 2009 als grap is begonnen. Een Italiaan, wiens naam geheim blijft, heeft de wens werken van Edgar Allan Poe, waar de naam William Wilson ook vandaan komt, Boris Vian, Charles Baudelaire, Gregory Corso en anderen te herinterpreteren en op muziek te zetten. Uiteindelijk gaat, laten we hem gewoon maar William Wilson noemen, verder met het maken van muziek hetgeen drie lastig verkrijgbare album oplevert. Nu komt hij met Whispers: A Scar Is Born met negen nieuwe songs dat beter verkrijgbaar is. Wilson zingt in het Engels en heeft een prettige, licht herfstige zangstem. Wilson (zang, akoestische gitaar) krijgt hulp van een handvol gastmuzikanten op gitaren, bas, strijkinstrumenten, samples, drums, zang, drumcomputer en Rhodes piano. De veelal droefgeestige liedjes zijn op het eerste gehoor heel sober en oprecht, maar bevatten door de bijzondere inkleuring behoorlijk veel subtiele details, waardoor de muziek ook behoorlijk de diepte ingaat. Wilson houdt het fraaie midden tussen Peter Hammill, Power Of Dreams, Tim Buckley en Elliott Smith. Het moge duidelijk zijn dat William Wilson de grap ver voorbij is en hier serieus te nemen schoonheid brengt.

Comments

comments