Het balletje kan raar rollen bij de FIFA, maar gelukkig zit de stemming er goed in. Hier werken we de ballen uit onze broek voor onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Benoît Pioulard, Eviyan, Ha Det Bra, Devrim Kavalli, Adrian Lane, Padna, Philippe Petit, Samaris, Dirk Serries + Rutger Zuydervelt, The Sly And Unseen, Soak, Sun Kil Moon, Vladimír Václavek, Valet en Various Artists: Dayalu.
Jan Willem
Benoît Pioulard – Sonnet (cd, Kranky/ Konkurrent)
De Amerikaanse artiest Thomas Meluch (tevens Orcas) verschuilt zich sinds 2001 achter het Frans klinkende alias Benoît Pioulard, wat ook wel eens als Benoit Pioulard, Bernoit Pioulard of zelfs Benoît Honoré Pioulard wordt geschreven. Hiermee brengt hij een eigengereide mix van folk, drones, singer-songwritermuziek, experimentele muziek en ambient. Hoewel elk album anders klinkt, zijn de basisingrediënten meestal hetzelfde. De getalenteerde muzikant weet als geen ander een unieke sfeer te creëren. Op zijn vijfde album Sonnet, de remix cd Hymnal Remixes even niet meegerekend, vervolgt hij zijn zelf geplaveide pad met 14 nieuwe tracks. Hij weet weer een tot de verbeelding sprekende atmosfeer neer te zetten met muziek die hoofdzakelijk gebaseerd is op veldopnames. Met gitaar, bas, stem, kalimba, piano, draailier, melodica, cimbalen, bellen, tapes en radiosounds kleurt hij de rest in. Het levert wederom een meeslepend en onwerkelijk geheel op, waar je enkel stil van wordt. Een diepgravende waterval aan geluid, die je niet onberoerd laat. Liefhebbers van Kyle Bobby Dunn, Wil Bolton, Petrels, Fennesz, Jasper TX, Stars Of The Lid en Ricardo Donoso zijn bij deze gewaarschuwd!
Eviyan – Nayive (cd, Animal Music)
Ruim een jaar geleden debuteert het trio Eviyan met een live album. De groep bestaat uit mijn Tsjechische in Amerika wonende heldin Iva Bittová (zang, viool), Gyan Riley (gitaar) en Bang On A Can-lid Evan Ziporyn (klarinet, piano, basklarinet). Helemaal omarmen ze die groepsnaam niet, want hun namen prijken ook groot op de hoes. Hoe dan ook brengen ze een gevarieerde mengelmoes van jazz, avant-garde, wereldmuziek, neoklassiek, minimale en experimentele muziek, zonder zich ergens op vast te pinnen. Het resultaat mag er wezen. Nu keren ze terug met het studioalbum Nayive, waarop ze weer de groepsnaam naast hun eigen namen vermelden, waarbij het duidelijk is dat Bittová het middelpunt vormt. De drie brengen een mix van improvisaties en composities, waarmee ze ergens tussen folk, avant-garde en klassiek eindigen. Ergens doet het denken aan de mooiste werken van Bittová, die nu wat complexer aangekleed worden. Eigenlijk brengt het alle leden op plekken waar ze zelf alleen niet komen zouden. En het is weliswaar allemaal avontuurlijk, maar hun frisse sound blijft altijd goed te volgen. Immer intrigerend en bij vlagen simpelweg bloedmooi. Eviyan is een grootse aanwinst.
Luister Online:
Nayive (albumsnippers)
Ha Det Bra – Societea For Two (cd, Geenger/ PDV)
Met “ha det bra” kan je al jaren niet alleen terecht in Zweden en Noorwegen. Ook in Kroatië. Ha Det Bra is daar sinds de jaren 90 één van de bands rond één van mijn favoriete schreeuwlelijken Razorblade Jr., al jaren het alias van Ivica Košavić, de kopman van de geweldige noiseformatie Gone Bald, die al jaren in Amsterdam vertoeft. Ook als De Reizende Verkoper, Bisters, Pink Noise Quartet en meer. Ha Det Bra brengt een handvol cassettes uit, waarvan de laatste bijna 20 jaar terug. De oude strijdmakkers hebben de draad weer opgepakt en komen met hun eerste cd Societea For Two. Naast Razorblade Jr. (zang), zijn het Pijere (gitaar, zang, harmonica, elektrische piano), 6×6 (bas, achtergrondzang), Zet (drums) en DavidS (gitaar), ja ofwel Petar Mihatov, Danijel Sikora (ex-Analena, Kiper), Dubravko Dragojević (ook in Analena) en David Siniša. Ze brengen, zoals verwacht, een dynamische en snoeiharde mix van hardcore, noise, alternatieve rock en post-metal. Geweldig pompende baswerk, vlijmscherpe gitaaruithalen en opzwepend drumwerk. Daarbij draait de scheepsschroef in de strot van Razorblade Jr. op volle toeren. Maar ze weten binnen al dat heerlijk geluidsgeweld ook ruimte vinden voor grappige vondsten (de sample van het Kinderchor Des Volkschores Offenbach in “Merry Christmas And Lots Of Ho Ho Ho’s”), bezinnende stukken en fraaie invullingen met harmonica en piano. Het is even hard als gevarieerd. Een verpletterende hybride van Unsane, Today Is The Day, Shellac, Sonic Youth, Something Like Elvis, Primus, Bodychoke, Swans en Gone Bald zelf natuurlijk. Wat een overdonderende knalplaat. Achteraf alleen even controleren of je oren er nog aanzitten.
Devrim Kavalli – Dal Dala (cd, Kalan)
Voor de Turkse zangeres Devrim Kavalli is muziek een manier om troost te vinden en een stem te geven aan degene die onderdrukt worden en lijden. “When words fail, let the music begin…”, zoals in het boekje van haar solodebuut Dal Dala staat is veelzeggend. In haar 11 tracks brengt ze dan naast Turkse muziek ook Koerdische, Pontische en maar liefst 7 Armeense songs. Ze krijgt een behoorlijk traditionele rugdekking van maar liefst 10 muzikanten op instrumenten als saz, duduk, tambur, kemençe, gitaar, bendir, klarinet, bas, davul, kaval, luit, tar, çöǧür en drums. Het klinkt allemaal heerlijk droefgeestig en ondanks de traditionele benadering ook eigentijds. Ze komt daarmee ergens uit tussen Kızılırmak, Ilkay Akkaya, Fuat Saka, Kardeş Türküler en Ahu Saǧlam. De melancholie druipt er werkelijk van af. Emoties die nog meer spreken dan de taal. Wat een wereldse pracht!
Adrian Lane – Branches Never Remember (cd, Preserved Sound)
De Britse multi-instrumentalist Adrian Lane (voorheen Breakneck Static) heeft al twee albums uitgebracht vol met intrigerende en bovenal mooie hybrides van folk, neoklassiek en ambient. Hij houdt ervan om Oriënt en Occident met elkaar te combineren. Daarbij beschikt hij over de kracht de luisteraar volledig te overweldigen met zijn instrumentale muziek. Ook op zijn derde cd combineert hij deze diverse stijlen, aangevuld met drones. Hij creëert zijn muziek met gestreken psalterium, viool, akoestische gitaar, mandoline, citer, percussie-instrumenten, banjo, piano, klokkenspel, jangu en laptop en krijgt daarbij nog steun op snaardrums van Wil Procter. Het levert 14 bij de strot grijpende tracks op, die uiterst melancholisch, meeslepend en van een onaardse pracht zijn. De muziek komt ergens uit op het herfstige snijvlak van Erik Satie, Vieo Abiungo, United Bible Studies, Olan Mill en Richard Skelton. Een genadeloos meesterwerk.
Padna – Alku Toinen (cd, Aagoo/ REV. Lab/ Five Roses)
Padna is het project van de Amerikaanse muzikant Nat Hawks, die in het dagelijks leven gewoon een leraar Engels is. Maar in zijn vrije tijd mag hij graag werken aan zijn muzikale creaties. Ik noem het expres zo omdat hij niet nummers met kop en staart maakt en het soms ook niet nodig vind om iets af te maken. Hij lijkt vooral een bepaalde sfeer te willen vangen. Vanaf 2009 brengt hij zijn muziek uit, via diverse labels en veelal op cassette, dus daar heb ik geen notie van genomen. Wat ik wel heb is de enige cd Burnt Offerings, die diepe indruk heeft gemaakt. Hierop staan melancholische collages van abstracte elektronica, folk, neoklassiek en ambient. Zijn nieuwe album Alku Toinen wordt uitgebracht door de labels Aagoo en het Nederlandse REV Lab. Op de hoes prijken allemaal koppen van artikels over rampen, waarbij het oorspronkelijke verhaal weg is. De overgebleven tekst gaat een nieuwe start maken, hetgeen naar de Finse titel verwijst; hoewel het volgens mij Toinen Alku zou moeten zijn. Maar net als bij de muziek is niets wat het lijkt en schept Padna nieuwe werkelijkheden met diverse ingrediënten als orgels, piano, abstract elektronische geluiden, samples, veldopnames en gevonden geluiden. Het levert 7 fascinerende, gelaagde elektro-akoestische soundscapes op, die allen fragmentarisch en droefgeestig van aard zijn. De rijk gedetailleerde muziek vormt wel een geheel weet tot de verbeelding te spreken. Je stapt een nieuwe wereld in, waarbinnen weer allemaal bevreemdende subwerelden en realiteiten lijken te ontspringen. Een denkbeeldige soundtrack voor een filmcollage. Het is avontuurlijk, innovatief en gewoonweg bij de strot grijpend. Magnifiek!
MP3:
Wolhee
Philippe Petit – Multicoloured Shadows (cd, Aagoo/ Five Roses)
De Franse recensent, radiopresentator, DJ, draaitafelspecialist en ex labeleigenaar (Kinetic Vibes, Pandemonium, BiP_Hop) Philippe Petit (Strings Of Consciousness, Petit & Friends) heeft naast solowerk ook samengewerkt met legio artiesten als Lydia Lunch, K11, Cosey Fanni Tuti, Cindytalk, Ron Anderson, James Johnston, Vultures Quartet, Chapter 24, Eugene S. Robinson, Asva, Simon Fisher Turner, Murcof, Edward Ka-Spel en PAS. Hij noemt zichzelf liever “a music travel-agent” dan muzikant, wat gezien zijn gevarieerde output wel hout snijdt. Zijn muziek kenmerkt zich door duistere en bovenal filmische atmosferen. Dat is niet anders op zijn nieuwste werk Multicoloured Shadows. Hij presenteert 4 lange composities die tot stand komen met gitaren, cimbalom, gemanipuleerde stem en vinyl, elektronica, veldopnames, piano, orgel, synthesizers, percussie, bas, ballonnen en elektronisch psalterium. Net als de hoes bestaat de muziek uit meerdere abstracte lagen, die een psychedelische en bevreemdende uitwerking hebben. Dat levert een zowel mysterieus als biologerend en onaards luisteravontuur op. Petit is als geen ander in staat om abstracte elektro-akoestische muziek tot een noodzakelijk kwaad te maken. Subliem!
Samaris – Silkidrangar Sessions (lp, One Little Indian/ Konkurrent)
In 2013 brengt de IJslandse formatie hun gelijknamige cd uit, wat een bundeling van hun eerdere epees is. Een jaar later volgt het debuut Silkidrangar. De band bestaat uit Þórður Kári Steinþórsson (elektronica) en de dames Áslaug Rún Magnúsdóttir (klarinet) en Jófríður Ákadóttir (zang). Ze boren zich met de elektronica door verschillende lagen permafrost vol grime, dubstep, triphop en downtempo, maar bewegen zich verder meer in ruimtelijke atmosferen. De IJslandse teksten zijn gebaseerd op vaderlandse poëzie uit de negentiende eeuw en geeft een extra glans aan de muziek. Het resultaat van dit alles is net zo indrukwekkend en pakkend als bevreemdend en afstandelijk. Een jaar verder komen ze met Silkidrangar Sessions, waarop 7 herbewerkingen staan van een deel van hun debuut (plus een nieuw intro). Ze voegen er dub, ambient en experimentele muziek aan toe en gooien het tempo nog wat omlaag. Dat pakt geweldig uit. De songs zijn mysterieuzer en intenser dan voorheen, zonder de originelen te diskwalificeren trouwens. Het doet me denken aan een mix van Antenne en Bel Canto. Een prachtig addendum.
Dirk Serries + Rutger Zuydervelt – Buoyant (cd, Consouling Sounds)
Van Rutger Zuydervelt ofwel Machinefabriek weet ik dat de productie hoog ligt, waarbij de kwaliteit er bepaald niet onder te lijden heeft. Laatst is er nog de fantastische cd met Banabila, nu alweer het album Buoyant met de Belgische klasbak Dirk Serries (voorheen Vidna Obmana). Ook hij komt de laatste paar jaar met de ene geweldige release na de andere en heeft eveneens een discografie waarmee je een baan om de aarde kunt leggen. Niet alleen onder zijn eigen naam, maar ook met Fear Falls Burning, YODOK III, 3 Seconds Of Air, Akhet, The Sleep Of Reason, Continuum, Streams Of Consciousness en meer. Op dit nieuwe album brengen Serries (gitaar, effecten) en Zuydervelt (overige geluiden, processing) vier lange tracks die ergens het midden houden tussen dark ambient, experimentele muziek en abstract neoklassiek. De nummers zijn zeer droefgeestig en intens en weten tot de verbeelding te spreken. Buoyant is de opwaartse druk die een lichaam in water ondervindt. Nu is de muziek van beide hier, zeker onder de koptelefoon, ook haast fysiek voelbaar. Een emotievolle zee aan geluid die zich ontvouwt als een alternatieve maar wonderschone symfonie.
The Sly And Unseen – All Similarities & Technical Difficulties End Here (2cd, Hibernate)
The Sly And Unseen is het project van Hibernate en Rural Colours labelbaas Jonathan Lees en Katie English (Isnaj Dui, littlebow, Silver Servants, The Doomed Bird of Providence). Na twee mini’s is er nu het volledige album All Similarities & Technical Difficulties End Here , dat ze tussen alle bedrijven door hebben gemaakt. Ze fabriceren met onder meer shruti box, harmonium, fluiten, cello, samples, veldopnames, xylofoon, gamelan en gitaar een stemmige mix van folk, ambient, drones, neoklassiek en glitch. De hoofdmoot wordt gevormd door akoestische instrumenten, waarbij ze de elektronica maar minimaal inzetten om het geheel verder te vormen. Het levert een warm en subtiel organisch geluid op, dat vele windstreken in zich verenigt maar met de focus op het landelijke van het Westen. Het is als een melancholische, mysterieuze film vol fraaie natuurbeelden die onvermijdelijk diep onder de huid weet te kruipen. Onaardse, innovatieve pracht. Op de tweede cd wordt nummer voor nummer voorzien van een remix en is één ervan een live versie. De mixen komen van Wil Bolton, Isnaj Dui, The Laborer, Leigh Toro, Danny Clay, Spheruleus, Isan, BLK w/BEAR en Memory Drawings. Ze zijn behoorlijk anders dan de originelen, maar behouden die bijzondere intieme, rurale sfeer. Een geweldige toevoeging aan dit toch al meesterlijke album.
Soak – Before We Forgot How To Dream (cd, Rough Trade/ Konkurrent)
Soak is het alter ego van de slechts 18 jaar oude Ierse singer-songwriter Bridie Monds-Watson. Je zou met zo’n leeftijd toch geneigd zijn de “r” in haar voornaam een plek op te schuiven. Ze presenteert nu haar debuut Before We Forgot How To Dream. Haar stem licht prettig in het gehoor, is verrassend doorleefd en klinkt als een frisse mengelmoes van Stevie Nicks, Chan Marshall en Louise Rhodes. Ze brengt hier 13 (plus één verstopte) breekbare, emotioneel geladen songs ten gehore, die veelal op rustieke wijze worden gebracht. Haar heerlijk ontwapende stijl in combinatie met haar geweldige stem geven haar een eigen sound. Ze krijgt verder nog hulp van gastmuzikanten op viool, keyboards en drums, waarvan een deel uit de Villagers komt. Mooi melodieuze muziek met sterke arrangementen en originele vondsten die je zachtjes in weten te pakken. Bij elkaar opgeteld is dit gewoon een ijzersterk debuut geworden, dat fans van Mirel Wagner, Laura Marling, Essie Jain en Cat Power ook wel zal bevallen.
Sun Kil Moon – Universal Themes (cd, Rough Trade/ Caldo Verde/ Konkurrent)
Mark Kozelek is met zijn Red House Painters een absolute held voor mij geworden, maar ook solo en met zijn nieuwe band Sun Kil Moon mag hij er wezen. Zijn productiviteit is de afgelopen jaren bijzonder hoog. Ik heb ooit gezegd dat als hij een boodschappenlijstje bezingt, hij er ook wel mee weg komt. Dat komt aardig dichtbij op de nieuwe cd Universal Themes, waar hij alledaagse perikelen voorziet van muziek. Hierop krijgt hij onder meer rugdekking van drummer Steve Shelley (ex-Sonic Youth, Two Dollar Guitar, Disappears) en toetsenist Chris Connolly (Desertshore). In acht nummers, die klokken tussen de 6,5 en ruim 10 minuten, brengt hij op verhalende wijze zijn typische singer-songwritermuziek. Dit in combinatie met Amerikana, folk en indierock. Het grote verschil is dat hij zich bij tijd en wijle behoorlijk kwaad lijkt te maken, waardoor de muziek soms stevig leunt op de rock. Dat leidt niet per se tot nieuwe inzichten, maar wel weer tot een nieuw meeslepend geluid. Voer voor met name de die-hard fans.
Luister Online:
Ali/Spinks 2
Vladimír Václavek – Barvy Radugy (cd, Polí5)
Vladimír Václavek is een belangrijke figuur in de Tsjechische muziekscene. Deze bassist, gitarist, drummer, zanger en componist laat sinds de jaren 80 van zich horen in groepen als Dunaj, E, Rale, Domácí Lékař, Čikori en Pustit Musíš; van alternatieve rock tot folkrock. Daarbij werkt hij veelvuldig samen met Iva Bittová, maar ook Pavel Fajt, Josef Ostřanský en diverse andere artiesten. Sinds 1994 brengt hij met enige regelmaat onder zijn eigen naam muziek uit. Hij beschikt over een warme, pakkende stem en weet die, meestal samen met gastspelers, fraai te omlijsten. Zijn muziek zit ergens tussen singer-songwritermuziek, folk en indierock in, maar dan wel met een typische Tsjechisch sausje. Dat is op zijn nieuwste cd Barvy Radugy eigenlijk niet anders. Hij brengt 10 nieuwe songs, die zowel lentezwoel als melancholisch. Zijn nummers worden opgeleukt door samples (Oosterse (keel)zang tot hinnikende paarden), trompettist/toetsenist Oskar Török (Vertigo Quintet) en de zangeressen Tanja Ebeling en Katka Černa. Dat levert een innemende mix van folkrock en singer-songwritermuziek op. Ook al versta ik er geen klap van, het weet me toch volledig in te pakken. Geweldig album van een evenzo artiest.
Valet – Nature (cd, Kranky/ Konkurrent)
Voor de experimentele muziek rond Portland bijvoorbeeld kan je steevast rekenen op Honey Owens. Zij is een muzikant die je terugvindt in Jackie-O Motherfucker, Nudge, Dark Yoga en World, waarmee ze veelal geestverruimende muziek fabriceert. Sinds 2007 kan je ook Valet toevoegen aan deze lijst, waarmee ze de albums Blood Is Clean (2007) en Naked Acid (2008) heeft uitgebracht. Je krijgt daarop een hallucinerende mix van acid-folk, blues, krautrock, psychedelica en noisy experimenten. Na een stilte van maar liefst 7 jaar is ze terug met Nature. Ze wordt weer bijgestaan door multi-instrumentalist Mark Burden (Get Hustle, Silentist) en Rafael Fauria. De cd opent met de betere shoegaze muziek die wel aan Lush, Cocteau Twins en Bowery Electric doen denken. Maar vanaf het derde beginnen de gitaren zich van de schoenpunt naar het heelal te verplaatsen en wordt het langzaam aan weer behoorlijk psychedelisch. Eerst koersen ze nog richting de experimentele avant-garde van Hail, maar uiteindelijk doen ook de drones en psychedelische folk van weleer hun intrede en komen ook Jessica Bailiff, Grouper, Christina Carter, Magnog en Roy Montgomery in het vizier. Het is een heerlijk wazig, droefgeestig, desolaat en intrigerend geheel geworden. Pracht die past bij het prestigieuze Kranky label.
Various Artists: Dayalu (2cd, Hibernate)
De verschrikkelijke aardbevingen in Nepal hebben mensen in de wereld ertoe aangezet om massaal geld te schenken. Ook ik heb dat gedaan. Net als na de tsunami in Japan ontstaan er ook altijd andere mooie initiatieven. Zo heeft Hibernate labelbaas Jonathan Lees (ook The Sly And The Unseen) vele artiesten zover gekregen om muziek te doneren. Deze heeft hij gebundeld op de meer dan indrukwekkende compilatie Dayalu. Dit is het Nepalese woord voor “vriendelijk” en “genereus”, dat gebruikt wordt in de context als “vriendelijk zijn voor elkaar” en “een genereuze donatie”. Dat geldt ook zeker voor deze dubbel cd met in totaal 43 nummers. De cd versie is stijf uitverkocht, maar de digitale versie is nog altijd beschikbaar voor het luttele bedrag van 5 pond. Het voelt bijna schaamteloos om te melden hoe mooi het geboden materiaal hier is, maar weet dat ik deze blind heb aangeschaft toen de line-up nog lang niet bekend was. Hoe dan ook krijg je onder meer exclusieve muziek van Machinefabriek, Clem Leek, Isnaj Dui, The Sly And The Unseen, The Declining Winter, Field Rotation, Brave Timbers, Maps And Diagrams, Visionary Hours, Isan, Olan Mill, Arovane, offthesky, Yellow6, William Ryan Fritch en Wil Bolton. Misschien wel één van de allermooiste compilaties ooit, maar met een nog mooier doel. Geef!