Die oude dame, niet die corrupte, mag 60 jaar op de troon zitten, wij zijn reeds 10 jaar heer en meester van de Schaduw. En jong van geest (en lichaam) zoals weer blijkt onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Francis Alun Bell, Ramona Falls, Rumpistol / Red Baron, Tu Fawning, Vieo Abiungo & Peter Monro, Your Headlights Are On, M. Ward en Árstíðir Lífsins. En keken naar: Love Me Tonight en Hayedeh: Legendary Persian Diva.
Francis Alun Bell – Augustin (3cd, Moonpalace Records)
De uit Lissabon afkomstige muzikant Gonçalo Pereira houdt er nogal wat verschillende, sterke projecten op na. How Comes The Constellations Shine en Diamond Gloss zijn daar recente bewijzen van. Daar bewijst hij dat over een eigenzinnige visie op de post-rock te beschikken en weet dat ook te vertalen naar sublieme muziek. Ondertussen werkt hij al jaren aan zijn Augustin project, dat nu in boxvorm in een oplage van 100 stuks het licht ziet. Twee cd’s At Any Given Time en All Of You en de mini All The Girls, in totaal 28 nummers met een lengte van 81 minuten. Ik weet niet of ik de juiste volgorde hanteer, maar de eerst genoemde schijf is de meest post-rock gerichte. De muziek is echter wel gedrapeerd rond zijn heerlijk droefgeestige piano/toetspartijen en dus niet zozeer een gitaaralbum. In een enkel nummer zingt hij ook. Het is een uiterst filmische cd geworden, die je op nostalgische wijze heerlijk weg doet dromen. De tweede is een epee met vijf tracks met vrouwennamen. Hierop brengt hij melancholische muziek die me wel aan Library Tapes en Dustin O’Halloran doen denken. Lieflijke pareltjes op piano, xylofoon, spinet en met minimale percussie en strijkarrangementen. De laatste schijf bevat ook enkel namen als tracktitels. Ook hier brengt hij breekbare pianostukken al dan niet aangevuld door elektronica, glitch- en ambient-elementen, akoestische gitaar, percussie en strijkarrangementen. Hij cirkelt met zijn geluid rond bands als Stars Of The Lid, Celer, Dakota Suite, Ólafur Arnalds en de eerde genoemde artiesten. Wonderschoon en eigenzinnig. De creativiteit van deze Portugees lijkt grenzeloos. Drie verschillende cd’s, die toch dezelfde nachtelijke, zwaarmoedige sfeer uitademen. Een monumentaal werk!
Luister Online bij Bandcamp:
At Any Given Time (album)
All The Girls (album)
All Of You (album)
Ramona Falls – Prophet (cd, Barsuk)
Drie jaar na zijn debuut Inuit met zijn nieuwe band, komt Brent Andrew Knopf (voorheen in Menomena) met zijn tweede album. Wederom blijkt hij ook solo met uiterst eigenzinnige songs op de proppen te kunnen komen. Deze houden het midden tussen indie, experimentele muziek, avant-garde, pop en freakfolk. De instrumentaties zijn dikwijls uitbundig, al dan niet ondersteund door de 3 bandleden Paul Alcott (drums, en tevens zijn vervanger in Menomena), Matt Sheehy (gitaar) en Dave Lowensohn (bas) of de 4 gasten op onder meer viool en alt-viool. Daarbij zingt Brent op pakkende wijze. De muziek is vaker wat harder dan op het debuut, maar nergens vliegt het op vervelende wijze uit de bocht. Hij komt met zijn verrassende muziek ergens tussen Xiu Xiu, Talk Talk, Gravenhurst, Moonface, R.E.M., Thingy en Fleet Foxes uit. Ongrijpbaar en toch heerlijk catchy. Sterk album!
MP3:
Spore
Rumpistol / Red Baron – Floating (cd, VME)
De Deen Jens B. Christiansen die er al sinds 2003 het geweldige dubstep project Rumpistol op nahoudt komt nu naar vier jaar stilte eindelijk met zijn vierde album. Hierop werkt hij samen met de Amerikaanse zanger Red Baron, overigens een expat uit Denemarken. Hij brengt zijn speelse dubstep weer op een ander spoor en niveau. Naast dubstep hoor je ook invloeden van idm, glitch en illbient. Het is een geweldig bubbelbad aan geluiden, die zich op complexe maar aangename wijze om je heen wikkelen. De zang vormt een prima aanvulling, ook al heb ik die geen seconde gemist op de vorige albums. Klasbak FS Blumm laat ook nog in één track zijn gitaar kermen. De heren zetten een mysterieuze, wonderlijke sfeer neer die de muziek van Burial, The Weeknd, James Blake en DJ Spooky doorkruist. Voor de rest moet je gewoon maar je ogen sluiten en meedrijven op deze smakelijk bevreemdende muziek.
Luister Online bij Bandcamp:
Floating (album)
Tu Fawning – A Monument (cd, City Slang)
De groep is in 2007 is opgericht door Corrina Repp (zang, gitaar, piano, percussie) met al diverse solowerken op haar naam en Joe Haege (zang, gitaar, piano, samples, percussie) van 31knots en Menomena (ex collega van Mr Ramona Falls dus). Beide artiesten willen eens een ander pad inslaan. Ze worden kort na de oprichting aangevuld door Liza Rietz (piano, viool, achtergrondzang, percussie) en Toussaint Perrault (trompet, trombone, percussie, achtergrondzang). Vorig jaar komen ze met het sublie
me, tijdloze debuut Hearts On Hold op de proppen. Wat al heel snel duidelijk wordt is dat deze cd een unieke totaalbelevenis is. Het is eindelijk weer eens een plaat waar je jezelf in wilt vastbijten om niet meer los te laten en die je keer op keer wilt draaien. Tribale percussie, postrock gitaren, folk en jazz ingrediënten, theatrale en cabaret elementen, jaren 70 singer-songwriter pareltjes, duistere wave, sfeervolle blaaspartijen en pakkende zang al dan niet meerstemmig gebracht maken wisselend de dienst uit. En ook meteen in mijn TOP10 vorig jaar. Nu dus het nieuwe album met een bescheiden titel. De cd opent nog zoals de vorige geëindigd is. Daarna wordt het grimmiger en meer experimenteel. Maar de sterke songs zijn daardoor niet minder geworden. Of het een monumentaal album is geworden weet ik niet, wel een uitstekende opvolger voor het debuut.
Luister Online:
Anchor / Bones
Vieo Abiungo & Peter Monro – Thunder May Have Ruined The Moment (cd+dvd, Lost Tribe Sound)
Dit is de nom de plume van de Amerikaanse artiest William Ryan Fritch. Hij is een autodidact multi-instrumentalist en heeft eerder gewerkt met Sole & The Skyrider Band. Daarnaast maakt hij onder zijn eigen naam ook al diverse soundtracks. Hij debuteert met Vieo Abiungo in 2010 met het verbluffende Blood Memory. Het is een aaneengeregen keten van Westerse en Oosterse geluiden, die door de vele instrumenten en zijn drang naar het zoeken naar het onbekende zeer verrassende, wereldse muziek oplevert. Daarnaast heeft het ondanks de vele klassieke elementen ook wel iets elektronisch. Zelf kleurt hij zijn composities in met uiteenlopende instrumenten als cello, viool, contrabas, erhu dulcimer, citer, gitaar, tapes, fluit, sax, sitar, zang (samples), orgels, drums, harp en piano. Ongekend. Dit album wordt nog mooi geremixt en opgevolgd door alweer een voltreffer, de lp And The World Is Still Yawning. Hierop hetzelfde ingrediënten, waarmee hij een werkelijk overdonderende mix van neoklassiek, filmmuziek, Afrikaanse muziek, ambient, drones en avant-garde maakt. Daarnaast verschijnen hierbij een cd-r met b-kanten en bonusmateriaal en tevens een remixalbum. Eerder dit jaar kan je al intekenen voor zijn volgende album Thunder May Have Ruined The Moment, waarbij je al cadeautje een 11 nummers tellende download onder zijn eigen naam krijgt. Er komt momenteel een niet aflatende stroom creativiteit uit Fritch. En getuige de nieuwe cd nog steeds goed ook. Hij werkt samen met filmmaker Peter Monro (Days Together), die op de dvd een film van 15 minuten en 2 video’s levert met de muziek van Fritch. De beelden zijn met de muziek qua ervaring een bizarre kruising tussen Koyanisqatsi en Eraserhead. Op de cd, want daar gaat het bij toch meestal om, krijg je 15 nieuwe composities die in het verlengde liggen van zijn vorige twee albums, zij het dat de muziek hier meer filmisch, abstracter en bovenal veel duisterder is. Denk aan een mix Eyvind Kang, Jessika Kenney, Bleeding Heart Narrative, Clogs, Brave Timbers, Orang, Eleni Karaindrou, Deaf Center, Aaron Martin, Parissa & Ensemble Dastan en The Third Eye Foundation. En dat alles gestoken in een prachtig liggend A5-formaat kartonnen hoes met fraaie foto’s erin. Beangstigend mooi!
Luister Online bij Soundcloud:
Thunder May Have Ruined The Moment (album)
Your Headlights Are On – Your Headlights Are On (cd+dvd, Dayladore)
Vijfkoppig Noors collectief dat deze cd vorig jaar al het licht laat zien. Maar ja, zie overal maar eens van op de hoogte te blijven. Dus hier verlaat alsnog. De groep maakt stemmige indierock met veel experimentele, jazzy en avant-gardistische elementen. De ene keer is het ingetogen en melancholisch en op andere momenten lekker uitbundig en meer uptempo. Tel daar nog de heerlijke vrouwenzang bij op en je hebt een geweldige band uit een land dat al zoveel moois heeft voortgebracht. De dvd bevat de nummers voorzien van fraaie video’s. Zulks fijn goedje wilde ik jullie natuurlijk niet onthouden.
M. Ward – A Wasteland Companion
Zijn retro-gefilterde gitaren en vocalen kennen we inmiddels wel, maar zolang er kalm in elkaar gefrutselde toppertjes als het pingelende There's A Key en het licht-psychedelisch kringelende Clean Slate opstaan… 'When I was a younger man I thought the pain of defeat would last forever, but now I don’t know what it would take to make my heart back down.'
Love Me Tonight (Rouben Mamoulian)
Bon, Le Million is het niet, maar ook Love Me Tonight is een wervelende Franse thirties-musical. Ja, er wordt nagenoeg enkel Engels gesproken, maar met een ekte Franse hoofdrolspeler als Maurice Chevalier klienkt dat gewoon als Frans. Mag ook, want Parijs ontwaakt in het fraaie intro op het ritme van klepperende deuren en kloppende matten. Je verwacht elk moment dat Björk bij deze omgevingsgeluidenmuziek begint te zingen. Die taak is echter voor Chevalier, een voormalig vaudeville-artiest, hier met een Gene Kelly-achtige charme levend in een Bringing Up Baby-wereld. Hij werkt vrolijk fluitend als kleermaker, al beginnen de zich opstapelende schulden van een zekere baron hem wel zorgen te baren. Tijd voor een bezoekje. Tout Paris zwaait 'm uit. In het 'optrekje' van de baron en co zit intussen een prinsesje aan Hysteria te lijden, desperately in need of a man, op doktersadvies! ('No distress, remove that dress!') Het screwball-plotje lijkt me verder duidelijk, en het zijn ook de liedjes niet die de film zo heerlijk maken. Het is de muzikaliteit die uit álles spreekt. De helft van de tekst is (of lijkt?!) op rijm gezet en de sfeer is even melig als een Roald Dahl-kinderboek. Het allermooiste momentje is een geniaal gebruik van slow-motion. Letterlijk, als een vorm van verstilling. En dan zijn er natuurlijk nog eindeloze semi-gewaagde 'fell flat on my flute'-grapjes, waar ik altijd voor smelt. 'Could you go for a doctor?' (Noodgevalletje!) Oversekste hofdame: “Yes! Bring him right in!' Wel raar dat een grapje in de lijn 'the tailor became a suitor' uitblijft.
Árstíðir Lífsins Vápna lækjar eldr
Middeleeuwse IJslandse literatuur zoals de Völuspá is de inspiratiebron voor de epische black metal van Árstíðir Lífsins. Serieus en wetenschappelijk aangepakt en Ván Records heeft er ook weer een fraai pakket van gemaakt voor de verheugend betaalbare lavish vinyl versie (al moet je er wel wat bij doen om de verzendkosten relatief terug te dringen). 44 pagina's teksten, vertalingen en illustraties en een hoes van fraai papier. A thinking man's viking metal die stilistisch bij Enslaved en Helheim kan worden geplaatst. Hoogwaardige kwaliteit alom.
Hayedeh: Legendary Persian Diva
Een documentaire maken over een icoon uit de Iraanse muziekgeschiedenis, daar zijn veel beren op de weg te vinden. Door de situatie in Iran natuurlijk, zeker op het gebied van popsterren van voor de revolutie. Een ander gevolg van de revolutie is dat de betrokkenen verspreid zijn over de hele wereld, iets wat wel blijkt uit het omvangrijke netwerk in de aftiteling. Onderwerp Hayedeh zelf is alweer ruim twintig jaar geleden overleden en haar zingende zus Mahasti is ook al vijf jaar niet meer onder ons. Dit soort complicaties hebben helaas geresulteerd in een niet erg succesvolle documentaire. Inhoudelijk gezien is de research prima maar je kan ook teveel informatie krijgen. De barrage aan namen duizelt deze toch redelijk ingelichte Nederlander. Minder feiten en meer verhaal was fijn geweest. De makers concentreren zich op de muziek, maar met Iran kun je nu eenmaal niet om politiek heen. Toch gaat het op dit vlak goed en ook de roddels worden met een zekere distantie behandeld. Een ander probleem is het aantal muziekclips, of beter gezegd de beeld- en geluidskwaliteit daarvan. Voor pre-revolutionair materiaal begrijpelijk, want van de Iraanse instanties hoef je niks te verwachten, als er überhaupt nog een archief is. Hoewel dit een goed excuus is zou je er dan ook voor kunnen kiezen om dan maar wat minder te laten zien. Waarom het materiaal uit Californië net zo beroerd is snap ik dan weer minder goed. Bovendien is zelfs de beeldkwaliteit van de nieuwe interviews matig. Om het algehele lo-fi karakter af te ronden is de aspect-ratio van de dvd ook niet goed om maar te zwijgen van diverse uitgerekte foto's. Aan de inzet ligt het geloof ik niet, maar ik denk dat er ondanks al die beren meer in had gezeten.