Tropische omstandigheden of niet, hier zijn gewoon weer onze coole lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Rim Banna, Gabriella Cohen, Juliana Daugherty, The Left Outsides, Loreena McKennitt, Morcheeba, The Mystery Of The Bulgarian Voices featuring Lisa Gerrard, Spirit Radio, Viktor Taiwò, Tulia, Warmduscher, Wooden Shjips, Robert Hood, DJ3000 en Ben Long.
Jan Willem
Rim Banna – Voice Of Resistance (cd, Kirkelig Kulturverksted / Xango Music Distribution)
Op 8 december 1966 wordt in Nazareth de enigmatische Palestijnse zangeres, componist, arrangeur en niet in de laatste plaats activist Rim Banna (ريم بنا) geboren. Ze staat bekend om haar moderne interpretaties van Palestijnse (kinder) songs en poëzie. Maar ze componeert ook haar eigen muziek, waarbij de inhoud veelal gaat over het lijden van de Palestijnen. Er zijn ongeveer 14 albums van haar hand verschenen, waarvan de laatste veelvuldig op het geweldige Kirkelig Kulturverksted label zijn uitgebracht en waar ze meermaals op de steun van de crème de la crème van de Noorse muziekscene mag rekenen. Helaas overlijdt Banna op 24 maart eerder dit jaar, na een negenjarige strijd tegen borstkanker. In 2015 al ontstaat het idee voor haar laatste cd Voice Of Resistance. Dat is ook de tijd dat ze te horen krijgt dat haar stembanden gedeeltelijk verlamd zijn en dat zingen er voor haar niet meer inzit. Maar vertel Banna vooral niet wat wel en niet kan. Het nieuwe album, dat nu postuum is verschenen, is daar het meer dan overtuigende bewijs van. Banna zorgt voor de indringende en werkelijk zinnenstrelende zang plus spoken word; een stem voor het verzet van een stem die zich verzet. De muziek wordt hier gebracht door de experimentele, legendarische jazzpianist Bugge Wesseltoft en het elektronische duo Checkpoint 303. Deze laatste bestaat uit de Palestijnse SC Yosh en de Tunesische SC Mocha, die nota bene ook Banna’s medische files (PET scans, röntgenfoto’s) in muziek hebben omgezet. De combinatie van improvisatorisch pianospel samen met innovatieve elektronica en beats van het duo en de vocale partijen van Banna werkt bijzonder goed. Het levert een machtig jazzy en werelds album op, waarbij de nachtelijke, trippy elektronica haast een menselijk gedaante krijgen. Bijzonder knap allemaal. Zo eindigt haar strijd voor haarzelf en voor de Palestijnen niet in een verlies, maar met een klinkende muzikale overwinning en een duidelijk fraai laatste statement. Mooier krijg je het zelden!
Luister Online:
Voice Of Resistance (albumsnippers)
Gabriella Cohen – Pink Is The Colour Of Unconditional Love (cd, Captured Tracks / Konkurrent)
In 2015 brengt de Australische zangeres Gabriella Cohen haar veelbelovende solodebuut Full Closure And No Details uit, dat hier twee jaar later pas het licht ziet. Daarvoor heeft ze al in de rockgroep The Furrs gespeeld. Solo laat Cohen (zang, piano, gitaar, drums, productie) een rauw lo-fi geluid horen gemengd met de psychedelica uit de jaren 60. Nu is ze terug met Pink Is The Colour Of Unconditional Love, waarop ze muzikale steun krijgt van partner in crime Kate ‘Babyshakes’ Dillon (gitaar, computer, viool, zang, productie) plus nog twee andere gasten. Ze laat weer een heerlijk vintage geluid horen, die weer op lo-fi achtige wijze aan de man gebracht wordt. Er is wat dat betreft nauwelijks iets veranderd, al lijkt ze alles losser en met meer gemak te brengen. Met haar pakkende zang brengt ze iets dat tegelijkertijd onderkoeld maar niet kil is en vol hartzeer maar niet zwaar op de maag liggend. Het is een meeslepende mengelmoes geworden van The Velvet Underground & Nico, Mazzy Star, Molly Burch, Shannon Wright, Angel Olsen, Rolling Blackouts Coastal Fever en The Ronettes. Een geweldig vervolg!
Juliana Daugherty – Light (cd, Western Vinyl / Konkurrent)
Voordat Juliana Daugherty met haar solodebuut Light aan komt zetten, heeft ze met de groep The Hill And Wood al twee albums afgeleverd. Daarop laat ze een stemmig maar extroverte mix van indierock en folk horen. Op haar pas verschenen eersteling blijft Daugherty daar dichtbij, zij het dat ze hier een meer sober, intiemer en introverter geluid laat horen. Het is veeleer een singer-songwriterplaat geworden, waar Daugherty (zang, gitaar, orgel) op breekbare en bitterzoete wijze haar zielenroerselen blootgeeft. Hier en daar krijgt ze steun van Colin Killalea (gitaar, drum programmering, drums, bas, sax, keyboards) en Curtis Fye (contrabas) van The Hill And Wood plus Daniel Clarke (bas, keyboards). Ondanks de redelijke bups aan instrumenten, worden deze uiterst subtiel ingezet, waardoor de stemmige sfeer altijd overeind blijft. Het zijn stuk voor stuk intense, meeslepende songs waarbij je moet denken aan een kruisbestuiving van Lisa Germano, Nina Nastasia, Aldous Harding, Sharon Van Etten, Paula Frazer en Beth Gibbons. En daar kan je gerust mee voor de dag komen. Een bij de strot grijpende, diepgravende beauty!
The Left Outsides – All That Remains (cd, The Left Outsides)
Sinds 2007 brengt het Britse duo Alison Cotton en Mark Nicholas hun fijne muziek naar buiten als The Left Outsides. Eerst delen ze overigens de groep The Eighteenth Day Of May, waarmee ze op hun gelijknamige debuut uit 2005 een heerlijke mix van folk, psychedelische rock en altcountry laten horen. In feite trekken ze die lijn door als ze besluiten als duo verder te gaan, zij het dat ze een meer stemmig geluid naar buiten brengen. Het levert al de schitterende albums And Colours In Between (2007/2014), The Shape Of Things To Come (2015) en There Is A Place (2017) op. Hoewel ze wellicht geen grote bekendheid genieten, is het een groep die grootse dingen laat horen. Dat bewijzen ze andermaal op hun nieuwe album All The Remains. Het duo brengt onder meer etherische zang, altviool, bas, gitaar, piano en meer. Daarmee brengen ze een landerige mix van hedendaagse singer-songwritermuziek, folk van weleer, acid-folk en droompop. Daar hebben ze een fraai melancholisch vernis overheen gelegd, waardoor de toch al mooie muziek diepe snaren weet te raken. Je moet daarbij denken aan een steeds wisselende mix van Low, Sharron Kraus, Kendra Smith, The Walkabouts, Espers, Sandy Denny en The Unthanks. En daarmee leveren ze gewoon weer hun volgende verbluffend mooie album af.
Loreena McKennitt – Lost Souls (cd, Quinlan Road)
De Canadese zangeres, multi-instrumentalist en componiste Loreena McKennitt beschikt over een kristalheldere zangstem, die mij niet onberoerd laat. Het kan ook best zijn dat een andere deze te zoet vindt, maar ik smelt ervan door de ongelooflijke puurheid. Muzikaal gezien pakt ze het sinds 1985 werelds aan met haar combinatie van folk, rock, Keltische muziek en Oosterse thema’s. Haar albums verschillen, mede door haar zang, nooit als dag en nacht van elkaar, maar brengen gewoon continue nieuwe muziek van hoogwaardige kwaliteit. Na een aantal albums vol traditionals, komt ze nu met haar tiende cd Lost Souls, uitgebracht op haar eigen label Quinlan Road en deels opgenomen in de Real World studio’s van Peter Gabriel. Dit is de eerste sinds An Ancient Muse (2006) waarop ze weer eens geheel eigen materiaal ten gehore brengt. Naast haar etherische zang brengt McKennitt tevens keyboards, accordeon, piano en harp. Ze mag rekenen op vele gasten op gitaar, bouzouki, synthesizer, cello, viool, bas, drums, (flamenco) percussie, flamencogitaar, concertina, nyckelharpa, blokfluit, draailier, lier, oud, kanun, trompet, doedelzak en koorzang. Onder hen ook de Secret Sky leden Brian Hughes, Hugh Marsh en celliste Caroline Lavelle, die vaker met McKennitt spelen. Deze longlist geeft aan dat ze weer uit allerlei windstreken muziek laat horen, die ze wel weer in haar typerende folkachtige en bovenal grenzeloze mal giet. Het levert 9 hartverwarmende tracks op, die goed zijn voor 48 minuten aan goudeerlijke, breekbare schoonheid. Denk daarbij aan een mix van Kate Bush, Christina Pluhar & L’Arpeggiata, 9Bach en Clannad. Wat een zinnenstrelende pracht!
Morcheeba – Blaze Away (cd, Fly Agaric/ Bertus)
Begin jaren 90 schiet de trip-hop uit de grond, waarbij Massive Attack, Tricky en Portishead als vaandeldragers kunnen worden aangewezen. De Britse groep Morcheeba is er één die misschien minder vaak genoemd wordt, maar er wel vlak na de start bij is en derhalve ook tot één van de pioniers gerekend mag worden. Met acht albums en meer dan tien miljoen verkochte albums, zijn ze een grote speler. Het gekke is dat als ik ze noem bij liefhebbers van het genre, lang niet iedereen hen kent. Toch laat deze formatie rond zangeres Skye Edwards en de muzikale broers Paul en Ross Godfrey altijd een eigen en fraai geluid horen, waarbij ze trip-hop koppelen aan downtempo en soul. Na een hiaat van 5 jaar zijn ze nu weer terug met hun negende album Blaze Away. In 10 tracks van samen een goede 35 minuten laten ze andermaal horen wat voor geweldig geluid ze in huis hebben. De muziek leunt nog altijd tegen de trip-hop aan, maar dat larderen ze meer dan ooit met soulvolle elementen. Tevens komen rap, dub en chansons aan bod, mede door de fijne gastbijdragen van de Britse rapper Roots Manuva en de Franse zanger Benjamin Biolay (brioer van Coralie Clément). Het stemmige en zomerzwoele geheel zal de luisteraar bepaald niet onberoerd laten. Na meer dan 20 jaar toont Morcheeba aan nog altijd over een ertoe doende, prachtige en eigenzinnige sound te beschikken, waarbij die prachtige zang van Edwards alleen al het verschil weet te maken. Bloedmooie comeback!
The Mystery Of The Bulgarian Voices featuring Lisa Gerrard – BooCheeMish (2cd+12”boek, Prophecy)
Soms komen gedroomde combinaties samen en uit. Ik leer begin jaren 90 via Dead Can Dance heel veel andere 4AD groepen kennen en maak via hen ook kennis met Le Mystère Des Voix Bulgares, het mysterieuze vrouwenkoor uit Bulgarije. Zij zetten op hun beurt de deur naar andere wereldmuziek voor mij open. Beide leveren een kettingreactie op qua nieuwe muziek. Lisa Gerrard van Dead Can Dance heb ik dan ook hoog zitten, mede door haar moederband en prachtige solowerk al dan niet voor films. Het Bulgaarse koor heeft mede door rechtenkwesties en wisselingen van de wacht nog wel eens andere namen als The Bulgarian State Choir en Bulgarian Voices “Angelite”. Maar hoe ze ook heten en met welke leden dan ook, ze brengen altijd een betoverend geluid naar buiten. Als The Mystery Of The Bulgarian Voices brengen ze samen met Lisa Gerrard nu 
het album BooCheeMish uit. Ik heb de gelimiteerde versie met een extra schijf vol live nummers, die in een prachtig 12” boekwerk zit. Op de eerste schijf krijg je in een goede drie kwartier 12 nummers geserveerd, die beide werelden prachtig samenbrengen. De nasale mysterieuze polifonische koorzang van de Bulgaarse dames past perfect naast de typerende etherische zang van Gerrard, ook al doet ze slechts i n 4 tracks mee. Los van haar weten de Bulgaarse dames ook te overtuigen met hun melancholische pracht. Op de tweede schijf staat nog een extra track plus vier livenummers, die een fantastische bonus van 20 minuten opleveren. Dit is wereldmuziek van een andere en wonderschone orde.
Spirit Radio – A Light Is Running Along The Ropes (cd, Spirit Radio/ Editions Vaché)
De Amerikaanse artiest Stephen Spera laat doorgaans van zich horen met ludieke mixen van drones, ambient, neoklassiek en allerhande experimentele muziek. Samen met zangeres Tamalyn Miller komt hij nu met hun debuut A Light Is Running Along The Ropes van het project Spirit Radio op de proppen. Ze brengen hierop intrigerende klanklandschappen, die het caleidoscopische midden houden tussen de genoemde genres. Miller brengt hier haar mysterieuze, etherische zang samen met haar paardenhaarviool, terwijl Spera keyboards, gitaar, tapeloops, sitar, mellotron, viool, synthesizer, samples en diverse andere apparaten ten gehore brengt. Het levert een mysterieus en biologerend geheel op, dat je stevig in de houdgreep weet te nemen. Organische klanken worden fraai afgewisseld met elektronische en tastbare met uiterst abstracte stukken. Deze weten je helemaal uit de realiteit te nemen. Het klinkt haast als een duistere joint venture tussen (de vroegere) His Name Is Alive, Morgen Würde, Maninkari, Natural Snow Buildings en Grouper. Al met al weten ze in 57 minuten met 11 tracks een compleet overdonderend geheel neer te zetten.
Vicktor Taiwò – Joy Comes In Spirit (cd, Innovative Leisure / Bertus)
Er zijn van die cd’s, waarbij je meteen het gevoel krijgt iets bijzonders in handen te hebben. Dat geldt zeker voor het debuut Joy Comes In Spirit van de in Nigeria geboren Vicktor Taiwò, die nu vanuit Londen opereert. Wat meteen opvalt is zijn redelijk hoge zang, die toch behoorlijk soulvol is. Af en toe gebruikt hij ook een vocoder, maar doet dat op smaakvolle wijze. Het geeft zijn muziek soms ook wel iets mysterieus mee. De muzikale omlijsting mag er eveneens wezen. Met bijzondere beats, allerhande elektronica en tevens akoestische instrumenten creëert hij iets dat tussen soul, r&b, ambient, dubstep en leftfield uitkomt. Tussendoor laat hij ook allemaal subtiele experimenten horen, die maakt dat de hoofdzakelijk elektronische muziek iets heel persoonlijks en warms krijgt. Bij vlagen is de muziek ook behoorlijk confronterend, mede door de teksten, maar op andere momenten weer troostend en bijzonder mooi. Ik denk dat liefhebbers van James Blake, Ibeyi, The Weeknd, Moses Sumney en Frank Ocean hier prima mee uit de voeten kunnen. Niet dat hij per se op één van hen lijkt, want wat Taiwò hier laat horen is behoorlijk eigenzinnig en gedurfd anders. Hij levert hier in 51 minuten 14 biologerende prachtsongs af en daarmee ook een weergaloos droomdebuut.
Tulia – Tulia (cd, Universal Music Polska/ Public Image)
Tulia is een Pools dameskwartet, bestaande uit Tulia Biczak, Joanna Sinkiewicz, Patrycja Nowicka en Dominika Siepka. Ze presenteren hun gelijknamige debuut, waarop ze hoofdzakelijk folk brengen en waarbij hun harmonieuze samenzang centraal staat. Ik kan het niet helemaal terugvinden, maar denk dat de diverse klassieke en folkinstrumenten door gastmuzikanten worden bespeeld. Hoe dan ook vormt de muziek een fraai decors voor de toch al geweldige en meeslepende zang. Ze brengen vooral muziek van Poolse muzikanten ten gehore, maar ook brengen ze een cover van Goran Bregović. Het is muziek, die liefhebbers van groepen als <strong<BraAgas en Värttinä wel aan zal spreken. De reguliere editie telt 10 nummers, maar mijn gelimiteerde versie bevat nog eens 5 bonustracks. Daar zitten onder andere “Enjoy The Silence” van Depeche Mode en “Nothing Else Matters” van Metallica, die beide heel fraai gebracht worden. Een ontwapenend mooi debuut.
Warmduscher – Whale City (cd, Leaf / Konkurrent)
In 2015 debuteert het Londense Warmduscher met de lp Khaki Tears, waarop ze rauwe, compromisloze rock laten horen. Onder aanvoering van zanger Clams Baker aka Craig Louis Higgins Jr (Mutado, Paranoid London) zijn ze nu terug met Whale City. Samen met Lightnin’ Jack Everett (Fat White Family), Saul Adamczewski aka The Saulcano (Insecure Men, Fat White Family), Ben Romans-Hopcraft aka Mr Salt Fingers Lovecraft (Childhood, Insecure Men) en Quinn Whalley aka The Witherer aka Little Whiskers (Paranoid London) laten ze hier weer een ongepolijst, recht in je gezicht rockgeluid horen met een behoorlijke punkattitude. What you hear is what you get! In feite doen ze net zoiets lomps als Sleaford Mods, maar dan met een The Fall– en Pere Ubu-achtige benadering. Dat levert niet per se nieuwe muziek op, maar wel één die het op punten wint door inzet, dynamiek, ongebreidelde energie en vrij geluid. Ook zo kan je intens genieten van muziek, al is dit feestje na 11 nummers en ruim 27 minuten alweer voorbij.
Wooden Shjips – V. (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
In 2006 gaat de groep Wooden Shjips van start met het maken van muikale ruimteschepen, waarmee ze heerlijk psychedelische trips maken, waarbij ze ook de jaren 60 en 70 aandoen. Uiteraard komt dit kwartet uit San Francisco, dat bestaat uit Erik “Ripley” Johnson (zang, gitaar), Omar Ahsanuddin (drums), Dusty Jermier (bas) en Nash Whalen (orgel). Johnson is ook terug te vinden in Moon Duo. Naarmate hun muzikale tocht vordert zitten ze steeds beter achter het roer. V. is alweer hun vijfde verkenningstocht, waarop ze het in de 7 nieuwe songs wat rustiger aandoen. Nog altijd zijn de spacerock, psychedelische elementen en motorik aanwezig, maar dan zonder te scheuren. Het zorgt ervoor dat ze je compleet uit de realiteit weten te nemen, waarbij ze associaties oproepen met The Velvet Underground, The Jesus And Mary Chain, Spacemen 3, Neil Young en Moon Duo. Het is gewoon geestverruimend goed!
Mathijs
Robert Hood – Clocks/Low Life/Go ep (M-plant/Epm)
Robert Hood de minimal techno meester terug onder zijn eigen naam op zijn eigen label M-plant. Minimaal check ! Doeltreffent check ! Dansbaar check ! Laat de festivals maar komen deze zomer, hopelijk meer van dit en minder van die EDM meuk in de dans tenten en op de dance podia.
Clocks is een opgefokte track met lekkere snare roffels en een soort zenuwachtige morde muggen dat de track opzweept. Low life is gestoeld op een nerveus minimaal lekker gefilterd orgel loopje dat je vastpakt en mee neemt in deze track, “gaan” is de boodschap. De afsluiter van deze ep neemt ons mee naar Brazilië, met lekkere carnvaleske samba percussie, de subtiel opbouw in intesiteit van de percussie en een monotone sonar maken deze track tot een hypnotiserend geheel. Hood laat weer al zien dat les more is.
DJ3000 – Sofra ep (Motech/Epm)
DJ 3000 serveert met de Sofra ep een Driegangen menu op een gedekte tafel (Sofra staan voor gedekte tafel in 3000’s moeder taal het Albanees) De balkan sound is dan ook onmiskenbaar aanwezig op deze ep, maar wel een Balkan sound met een goede schep Detroit saus.
Sofra is een frisse techno track met de typische 3000 swing er in. Het is funky het is Detroit en het is ook Balkan. Moeilijk in woorden te vatten, je moet het gewoon luisteren. Lawless is een iets minimalere track die stoelt op een fijne baslijn en een orgel-stab, ook zeer genietbaar. De afsluiter van deze ep is nog een typische 3000-track een warme licht melancholische feel in combinatie met een zeer dansbare “Detroit” funk er in. Zowel voor op de dansvloer als op de koptelefoon of in de auto !
Ben Long – standing Alone remixes (Epm Music)
Een laatste release met Remixen van het Album “Standing Alone” van Ben Long, ik heb het album niet besproken hier dus zal ik u het origineel naast de remix leggen. Fading is op het album een ingehouden pompende track, die bol staat van de spanning, de track blijft buiten wat lekkere felle filter uithalen inghouden dat bijdraagt tot de spanning. De remix door Ade Fenton is een wat meer in your face track geworden met een industrieële invloed met overstuurde beats en machinale geluiden. Fire in the hole is een stompende gefreakte en vrij minimale track, de remix door Diarmaid O Meara heeft een meer opgefokte flow mee gekregen en alles klinkt wat vuiler, ik denk dat de twee samen wel tof zullen werken in een dj-set. “Inside my head” is een meer down tempo nummer met lekkere tegendraadse percussie en dromerige bleeps en stabs, even chillen tussen alle beats die toch meer dansvloer gericht klinken. Oliver Way maakt hier een regelrechte dansvloer knaller van met een pompende kick en een grappige breakbeat hier overheen. Hij laat heel spaarzaam de dromerige sound van het origineel terug komen, maar dan wel flink door de mangel gehaald. Minimal pur sang. Something strange is een dreigende breakbeat track overgoten met een duistere soundscape die mede door de galm een buiten aards of boven natuurlijke sfeer mee krijgt. Door de strakke electro like breakbeat klinkt het allemaal lekker hoekig en vuil. Exentrix neemt de sfeer van de track en giet deze in een pompende techno make over, heel anders, maar bevreemdend en bovenaards klinkt het nog steeds. Pulus is een massieve techno track waarmee je op een dansvloer een nieuwe impuls kunt geven, mede door een geweldige break, het tempo ligt wat laag dus ik denk dat deze plaat veel op +8 (max snelheid van een draaitafel zonder het toerental 33/45 aan te passen) gedraaid zal worden. De Columbiaan Gotshell maakt er een gejaagde opgefokte track van die de spanningsboog oprekt tot de hele track, interessante track in een DJ set, wat zou hier achter passen ? Doors open is opnieuw een brokenbeats track, minder electro en iets meer downtempo. Hier is ook wat ruimte voor meer dromerige klanken, meestal zijn dit de tracks waar ik het meest voor ga. Ben Long sluit het remix album af met een eigen remake van deze track hij kiest hier voor een ambient herwerking vanhet origineel waarbij hij dromering strings toevoegd aan het geheel en het tempo een beetje opschroeft, lekker om bij weg te dromen en ideaal als frisse track in een down tempo DJ set.
Originele album:
remixes:Standing Alone Remixes (Juno downloads)