Rusland houdt grote militaire oefening, ook de NAVO traint. Volgende week de oefeninterland! Nu maar hopen dat er niet door burgers zo maar selfie’s gemaakt worden. Over naar de ambachtelijke lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Astrïd, Wil Bolton, Emika, Holly Herndon, Max Lilja, Mist (2x), Sweet Billy Pilgrim, Unknown Mortal Orchestra, Patrick Watson, Georgia Anne Muldrow en Leprous.
Jan Willem
Astrïd – The West Lighthouse Is Not So Far (cd, MonotypeRec)
Astrïd is een Frans viertal, dat bij de start in 1997 nog een duo is. De groep bestaat inmiddels uit Cyril Secq (gitaar, juno, piano, charango, harmonium), Vanina Andréani (viool, juno, rhodes, harmonium, crumar, metallofoon), Yvan Ros (drums, rhodes, harmonium, metallofoon) en Guillaume Wickel (klarinet, rhodes, harmonium, saxofoon). Ze maken instrumentale cinematografische muziek, die dikwijls op improvisatorische wijze tot stand komt. Daarmee komen ze altijd ergens uit tussen klassiek, blues, neoklassiek, post-rock, ambient, folk, jazz en experimentele muziek. Het levert al de geweldige cd’s Music For (2004), & (2008) en High Blues (2012) op, waarbij de eerste twee op het avontuurlijke Arbouse label worden uitgebracht en de laatste op het prestigieuze Rune Grammofon. Vorig jaar vormen ze met Sylvain Chauveau ook de formatie Butterfly In The Snowfall, waarmee ze hun gelijknamige debuut op Home Normal uitbrengen. Hun vierde cd The West Lighthouse Is Not So Far wordt uitgegeven door het Poolse innovatieve label MonotypeRec. Ze presenteren 7 langgerekte stukken, die weer behoorlijk filmisch zijn, zij het op kale en experimentele wijze. Op rustieke wijze ontwikkelen de stukken zich van boeiende fragmentarische muziekdelen tot bij de strot grijpende eenheden. Denk daarbij aan een spannende hybride van Boxhead Ensemble, Dirty Three, Nick Cave & Warren Ellis, Rachel’s, Set Fire To Flames, Dictaphone en Talk Talk. Te mooi om waar te zijn? Luister zelf maar!
Luister Online:
The West Lighthouse Is Not So Far (albumsnippers)
Wil Bolton – Marram (cd, Fluid Audio)
De Britse artiest Wil Bolton heeft zijn sporen in de muziek inmiddels aardig verdiend. Niet alleen als soloartiest onder zijn eigen naam, maar ook als Cheju en labelbaas van Boltfish plus groepen als Anzio Green, The Ashes Of Piemonte, Ashlar, Biotron Shelf, Le Moors en Shail. Maar met zijn solowerk, dat hij sinds 2010 het licht laat zien, treedt hij het vaakst naar buiten. Marram is zijn nieuwste cd, gedrukt in een gelimiteerde oplage van 150. “Marram” is het Engels voor “helmgras”; diepgeworteld gras dat de duinen bijeenhoudt. In de meer overdrachtelijke zin zou je kunnen stellen dat de loops die Bolton van oude klassieke werken gebruikt de wortels van zijn muziek zijn en de muziek het gras dat eruit voortkomt. Hij lardeert zijn vier composities met geluiden uit klassieke gitaar, klokkenspel en analoge synthesizers. Hiermee maakt hij krakende mixen van drones, ambient en neoklassiek, die behoorlijk gelaagd zijn en verder van melancholische franje worden voorzien door Christoph Berg (viool) en Edward Farrow (klarinet). James Plotkin draait daarbij aan de knoppen. De muziek is zowel rustgevend als emotioneel geladen en wonderschoon. Dat alles is gestoken in de immer fraaie artwork van het prestigieuze Fluid Audio label.
Emika – Drei (cd, Emika Records)
Onlangs komt de Tsjechische, maar in Engeland opgegroeide Ema Jolly aka Emika met de mini Klavírní aanzetten. Hierop gaat de inmiddels in Berlijn wonende muzikante eens meer de klassieke kant op. Dat element zit altijd wel in haar muziek besloten, maar op haar gelijknamige debuut uit 2011 en de opvolger Dva (twee in het Tsjechisch) van twee jaar later, beide op Ninja Tunes uitgebracht, zijn het meer de dubstep, trip hop en abstracte muziek die op de voorgrond staan. Haar nieuwe cd Drei sluit daar meer op aan, maar incorporeert ook duidelijk meer van die klassieke klanken. Daarnaast passeren ook R&B, soul, electroclash, techno, pop en luisterrijke experimenten de revue. Uiterst gevarieerd, maar toch zeer consistent, mede door de mysterieuze atmosfeer en haar al dan niet vervormde sensuele zang. Denk aan een bevreemdende mix van The Knife, Fever Ray, Planningtorock, Visage, Laurel Halo en The Weeknd, waarbij Nine Inch Nails voor het duistere decor zorgt. Een even pakkend als eigengereid en lekker album.
Holly Herndon – Platform (cd, 4ad)
Holly Herndon is een opmerkelijke, jonge geluidsartieste uit San Francisco. Ze onderzoekt de rol van de stem in computermuziek en heeft tevens wat jaren rondgeneusd in de Berlijnse elektronicascene. Haar eerste cd Movement bevat een spannende mix van techno, musique concrète en pop. Geen eenvoudig album, maar als het je eenmaal gegrepen heeft laat het niet snel meer los. Voor haar tweede cd Platform is ze verhuisd naar het grote 4ad label, waar ze gewoon verder gaat met waar ze goed in is. Dat wil zeggen onconventionele elektronische muziek, die een volslagen eigenzinnige mix is van IDM, avant-garde, pop, noise, musique concrète en experimentele muziek. Ook hier speelt ze met stemmen en zang, van haarzelf en gasten, waarop ze haar progressieve muziek bouwt. Ze heeft haar palet sinds haar debuut alleen maar verbreed en beter uitgewerkt. Wat ze hier laat horen valt niet zo eenvoudig te vangen. Ze doorkruist de muziek van Oneohtrix Point Never, Autechre, AGF, Fever Ray, Planningtorock, Matmos en door de etherische bevreemdendheid ook die van de vroegere His Name Is Alive. Althans, iets dergelijks. Want je kan ook zo tig andere referenties erbij pakken, zowel klassieke als elektronische, die door haar unieke geluid sijpelen. Het is allemaal van een biologerende bijzonderheid en pracht.
Max Lilja – Morphosis (cd, Fluttery)
D
e Finse cellist Max Lilja geniet vooral bekendheid als bandlid en medeoprichter van Apocalyptica, waar hij van 1993 tot 2002 op de loonlijst staat (ook de beste jaren van de groep). Daarna gaat hij zijn eigen weg als tourlid van Tarja Turunen(ex-Nightwish) en de groep Hevein. Ook solo schrijft hij materiaal, wat in 2013 zijn eerste album Plays Electronica By One Cello oplevert. Daar is al goed te horen dat de man niet gelimiteerd is tot één instrument. Het levert aardige, nog ietwat houterige nummers op. Dat is compleet anders op de cd Morphosis. Alles is geschreven op en voor de cello en kleedt de stukken verder zorgvuldig aan met elektronica. Deze vormen veel meer een eenheid dan op zijn debuut. De rode draad wordt gevormd door de uiterst melancholische cellopartijen, die hij ook dikwijls anders stemt, maar in combinatie met de elektronica pendelt hij hiermee op gevarieerde doch consistente wijze door genres als klassiek, trip hop, rock, ambient en experimentele muziek. Denk daarbij aan een filmische en bij de strot grijpende hybride van David Darling, Craig Armstrong, Phylr, Ben Frost, Deathprod, Heinali en Apocalyptica. Wonderschone droefgeestigheid om blij van te worden.
Mist – The Loop Of Love (cd, Skipping Records)
Mist – Selection (cd, Skipping Records)
Er zijn vele geweldige bands in Nederland, zoveel is duidelijk. Een aantal ervan weet ook een dusdanige plek in je hart in te nemen, dat je ze gerust tot hedendaagse klassiekers mag bestempelen. Zo’n band is Mist, rond zanger Rick Treffers, die ons koude kikkerland heeft verruild voor zijn geliefde Spanje. Hij gaat er solo aan de slag, maar de drang om zijn geliefde Mist weer een nieuw leven in te blazen blijft. Ook ik heb ze gemist, Rick en de zijnen en hun voltreffers. Rick beschikt over een warme, maar herfstige stem die je omarmt als een vertrouwde deken. Middels crowdfunding is de nieuwe cd The Loop Of Love tot stand gekomen, hun eerste sinds 2008. En wat is dat weer heerlijk thuiskomen. Ze dienen een smakelijke paella op van singer-songwritermuziek, indierock en droompop, waar de nacht in doorklinkt. Rick mag rekenen op steun van oudgedienden en nieuwe vrienden, zoals zangeres Ana Béjar. Qua compositorische vermogens is het er zelfs iets op vooruit gegaan, dat met de wetenschap dat zijn vroegere werk ook al van hoog niveau is. Op melancholische wijze brengen ze iets dat tussen Prefab Sprout, The Serenes, Al Stewart, The Cakekitchen, The Notwist, Power Of Dreams en Belle & Sebastian uitkomt. Ervaar het zelf, want je weet niet wat je mist! Instant klassiekers geserveerd op een smaakvol en liefdevol dienblad.
Voor degenen die nog nooit (iets) van deze geweldige band hebben gehoord is er tevens de mogelijkheid om er helemaal in te raken middels de 16 nummers tellende compilatie Selection, waarop een fijne selectie te vinden is van hun albums We Should Have Been Stars, Bye Bye en Period. Een deel ervan is geremasterd, dus ook voor degene die één en ander al op de planken hebben staan is het de moeite waard. Het is geweldig om al deze muziek zo naast elkaar te horen, want hier hoor je goed hoe gevarieerd en kwalitatief hoogwaardig hetgeen is dat Mist brengt. Mist blijft één van Nederlands beste indiebands en is weer helemaal terug. Later dit jaar kunnen we ook nog uitkijken naar Underwater, een verzameling van outtakes, b-kantjes, covers en live opnamen. Dan meld ik me weer, zodat je niks mist.
Sweet Billy Pilgrim – Motorcade Amnesiacs (cd, Kscope/ Bertus)
Sinds 2005 brengt de Britse groep Sweet Billy Pilgrim om de 3 à 4 jaar een nieuw album uit. Deze zijn telkens zo verschillend dat ze lastig te categoriseren zijn en maakt dat je er keer op keer aan moet wennen. De band rond Tim Elsenburg (zang, gitaar, mix, productie), met Nederlandse roots, brengt over het algemeen experimentele artrock met een folkachtige inslag. We Just Did What Happened And No One Came (2005), de voor prestigieuze Mercury Music Prize genomineerde Twice Born (2009) en Crown And Treaty (2012) zijn allen meesterwerken, die hen een haast cultstatus verschaft. Ook op hun vierde cd Motorcade Amnesiacs zoeken ze weer nieuwe grenzen op. Ditmaal koersen ze meer richting de progrock, wat de keuze voor het fijne Kscope label ook rechtvaardigt. Tim wordt vergezeld door Anthony Bishop (bas), Alistair Hamer (drums) en zangeres/gitariste en actrice Jana Carpenter (ook in Piefinger). Qua zang vormen Tim en Jane een sterk contrasterend duo. Daarnaast laten ze ook regelmatig hun typische artrock en folk geluid horen. Ze houden daarbij het midden tussen Masters Of Reality, Marillion, Queens Of The Stoneage, Peter Hammill, The National, Anywhen en The Unthanks. Anders en toch vertrouwd en wederom heel bijzonder en met de potentie om net als hun andere albums uit te groeien tot een waar meesterwerk.
Unknown Mortal Orchestra – Multi-Love (cd, Jagjaguwar/ Konkurrent)
Twee jaar geleden is retro helemaal hip met artiesten als Jacco Gardner en Unknown Mortal Orchestra. Met name die laatste groep uit Nieuw-Zeeland, rond multi-instrumentalist Ruban Nielson, weet met hun tweede worp II hoge ogen te gooien met een retro-rocksound dat verbeterd is ten opzichte van hun debuut. Voor hun derde album Multi-Love schakelen ze nog wat bij. Ten eerste pakken ze er wat decennia bij, waardoor ze minder retro klinken en een breder geluid aan de dag leggen. Daarnaast mengen ze psychedelica, funk en soul door hun geluid. Je hebt het idee dat je een muzikale reis door de tijd maakt en met een geweldige band die de fraaie soundtrack ervan maakt. Syd Barrett, Captain Beefheart, Sly And The Family Stone, Soft Machine, Prince, Mac Demarco, Ariel Pink’s Haunted Graffiti en Scritti Politti passeren op eigenzinnige wijze de revue. Misschien moeten ze hun naam eens veranderen in Known Unmortal Orchestra. Een heerlijk, derde album!
Patrick Watson – Love Songs For Robots (cd, Secret City/Domino)
Inmiddels is de Canadese zanger/pianist Patrick Watson een vertrouwde naam geworden met zijn ludieke mix van soulvolle folk, intense singer-songwritermuziek, stemmige pianosongs en barokke indierock. Vanaf 2003 brengt hij elke 3 jaar een nieuw album, waarop hij telkens weer een andere sound neerzet. In 2009 is dat voor het eerst met een heuse band erbij in plaats van gastmuzikanten. Met zijn falsetzang en fraaie muziek weet hij hoe dan ook hoge ogen te gooien. Op zijn laatste pakt hij wat uitbundiger uit, maar de kwaliteit blijft onverminderd hoog. Voor de liefhebbers van meer intieme muziek is de nieuwe cd Love Songs For Robots misschien een betere optie. Het is een zeer persoonlijk document dat zowel droefgeestig als warm is geworden. Je kunt je dan ook haast niet voorstellen dat het een plaat over zombies, kunstmatige intelligentie en sci-fi is, maar dat is toch echt waar Watson zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. Het maakt ook niet zoveel uit, want het levert mooi ingetogen muziek op met een licht bevreemdend karakter. Fans van Bon Iver, Jeff Buckley, Andrew Bird, Micah P. Hinson, Neutral Milk Hotel, Clogs en Radiohead zullen er wel raad mee weten. Oud en nieuw verenigd in een voortreffelijk eigenzinnig modern jasje.
Martijn
Georgia Anne Muldrow A Thoughtiverse Unmarred
Muldrow contentreert zich op A Thoughtiverse Unmarred op rappen, al kan ze het niet laten om af en toe toch wat te zingen. Zoals te verwachten is het een lekker conscious album en wat meer rechttoe-rechtaan dan haar toch stukken vreemdere kronkels als producer/zangeres. Wat minder progressief dus, maar lekker chill is het wel.
Leprous The Congregation
De Noorse prog metalband was op Coal (2013) al behoorlijk eigenzinnig, in de hoekige arrangementen en produktie die het doorgaans zo verfoeide ‚ProTools’-gevoel juist ten volste benutte. Met de hoge, A-Ha-achtige, vocalen van Einar Solberg voor de dramatische lading. Op het geheel in de computer gecomponeerde vervolg wordt die hoekigheid nog meer benadrukt. Tegelijk is het rijker aan harmonie en ritmisch geraffineerder. Progressieve metal die daadwerkelijk progressief en zelfs hypermodern klinkt. Technisch gezien vrij complex (de instrumentalisten hebben hard moeten werken om die computerconstructies aan te leren) maar die zang en de melodieën zorgen er voor dat toch een zekere pop sensibility blijft behouden. Met andere woorden: een fantastisch album!