Onverwachte terreurdaad op het Eurovisie Songfestival: “Trijntje blies iedereen omver”. Met opengereten jurkjes schreven we daarom aan onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: The Artificial Harbor, Banabila & Machinefabriek, Bell Witch, Nick Cave & Warren Ellis, Ceremony, Ben Chatwin, Faith No More, Jambinai, Joanna Gruesome, Jacob Pavek, Pyramids, Radůza, Sóley, Sumac, Steve Von Till, Murs en Camp Lo.
Jan Willem
The Artificial Harbor – The Artificial Harbor (cd, The Artificial Harbor/ Five Roses)
Zo af en toe ontvang je van die heerlijk ontwapende releases. Dat geldt zeker voor de Oostenrijkse formatie The Artificial Harbor, die bestaat uit Julian Angerer (zang, gitaar), Nikolaus Comploi (zang, drums), Nora Pider (zang, orgel), Alexander Duml (bas), en Bernhard Busetti (gitaar, mandoline). Ze brengen op hun gelijknamige mini debuut een hele fijne mix van indierock, pop, folk en alternatieve rock. In vier tracks brengen ze een even verfrissende als vertrouwde mix van Pinback, Heavy Vegetable, Jane’s Addiction, Bowerbirds, Other Lives, R.E.M. en Roger Waters. Dat klinkt wellicht te mooi of raar om waar te zijn, maar luister zelf maar eens naar de onderstaande tracks. Ze leveren hier een hele grote belofte voor de toekomst af, die halsreikend uit doet zien naar een volledig album.
Banabila & Machinefabriek – Error Log (cd, Tapu)
De twee toonaangevende muzikanten Michel Banabila en Rutger Zuydervelt ofwel Machinefabriek behoeven bij de liefhebbers van de betere elektronische muziek geen introductie. En anders is er genoeg leesvoer op onze site over hen. Ze hebben beide inmiddels ook een discografie, die je vanaf de maan kunt zien. In 2012 maken ze voor het eerst samen een cd. Die gelijknamige cd smaakt naar meer en wordt gevolgd door Travelog (2013). Ze brengen op beide een mix van abstracte elektronica, experimentele ambient, veldopnames en ludieke samples, die ze op hun unieke wijze fraai vormgeven. Nu is de derde cd Error Log een heugelijk feit. Je krijgt 3 langgerekte tracks waarin ze de elektronica harder op de voorgrond stellen. Daarnaast stappen ze van die meer kille en robuuste elektronica op subtiele wijze ook weer over naar prachtig warme akoestische stukken. Hiervoor mogen ze rekenen op bijdragen van Keimpe de Jong (blaasinstrumenten), Edita Karkoschka (stem), Salar Asid (viool), Umit Sav (elektrische viool) en Oene van Geel (viool). De rijk gedetailleerde composities blijven mede door dit contrast maar ook door de prachtige vondsten (bijvoorbeeld knetterend haardvuur dat overgaat in elektronisch geknetter) spannend tot op de laatste seconde. Daarnaast is het ook gewoon weer een bij de strot grijpend en schoon elektro-akoestisch hoorspel. Een klasse apart die twee!
Bell Witch – Four Phantoms (cd, Profound Lore)
Het Amerikaanse Bell Witch bestaat uit het duo Dylan Desmond (bas, zang) en Adrian Guerra (drums, zang), die na een demo in 2011 een jaar erna debuteren met Longing. Ze laten daarop de betere doom metal horen met geëmotioneerde zang en grunting, waarbij de emocore om de hoek loert. Drie jaar later is eindelijk het vervolg Four Phantoms. Het album is geproduceerd door Billy Anderson (Swans, Neurosis, Sleep, Melvins, Brutal Truth, Red House Painters, Mr. Bungle, Fantômas) en wellicht is dat een reden dat ze op deze nieuwe cd met alles beter zijn geworden dan voorheen. Hun sound is meedogenlozer, grimmiger, meer slepend en duister geworden. Ze brengen slechts 4 tracks, maar wel met een totale lengte van ruim 66 minuten. De langgerekte nummers, die ergens tussen doom metal, sludge en emo eindigen, zullen de harten van fans van OM, Have A Nice Life, My Dying Bride, Sunn O))), The Body, Swans en Old Man Gloom zeker sneller doen kloppen. Wat een vernietigende kracht en aan de grond nagelende pracht! Fenomenaal!
Nick Cave & Warren Ellis – Loin Des Hommes (cd, Goliath Enterprises)
Meestal als ik een indrukwekkende film heb gezien, wil ik nog wel eens de soundtrack ervan aanschaffen. Soms brengt gewoon een favoriete artiest een soundtrack, die je hoe dan ook wilt hebben. Bij Nick Cave en Bad Seeds-lid Warren Ellis (ook Dirty Three) heb ik dat laatste, maar wil ik erna ook vaak de film zien. Hun prachtig experimentele neoklassieke muziek maakt nieuwsgierig naar de beelden. Hoe dan ook zijn ze er nu met hun nieuwste soundtrack Loin Des Hommes, die de gelijknamige film van David Oelhoffen van muziek voorziet. Cave (piano, celesta, pomporgel, vibrafoon) en Ellis (viool, altviool, alt fluit, tenorgitaar, loops, mandotenor) worden hier en daar bijgestaan door cellist Gerard McCann, zanger Psarandonis, drummer Jim White en een orkest. Ze serveren hier weer 14 duistere parels, die even desolaat als aangrijpend en mooi zijn. Schitterende tuimelgras-klassiek.
Ceremony – L-Shaped Man (cd, Matador)
Er zijn nogal wat bands met de naam Ceremony. De groep waar ik het nu over wil hebben is die in 2012 hun fantastische cd Zoo het licht laten zien. Dit vijftal uit San Francisco bestaat sinds 2005 en hebben inmiddels 4 albums uitgebracht. L-Shaped Man is hun vijfde. Hierop flirten ze op nog smakelijker wijze met de jaren 80, maar zorgen wel voor een hedendaagse sound. Je krijgt een catchy mix van post-punk, wave, alternatieve rock en emo. Pompende bassen, knallende gitaren, stevige drumpartijen en emotioneel geladen, jagende zang maken er de dienst uit. Aan de ene kant hoor je dat ze schatplichtig zijn aan bands als Joy Division, The Sound en Modern English, maar anderzijds krijg je er ook raakvlakken met A Place To Bury Strangers, Interpol, Editors en Flaamingos voor terug. Heerlijke retro-futuristische muziek, die gewoonweg verslavend goed is. Voer voor de melancholici onder ons. Living in the (n)ice age!
Ben Chatwin – The Sleeper Awakes (cd, Village Green/ Konkurrent)
De Schotse componist/producer Ben Chatwin laat eerder al op indrukkende wijze van zich horen als Talvihorros, waarmee hij sfeervolle albums maakt vol downtempo elektronica, drones en neoklassieke elementen. The Sleeper Awakes verschijnt als eerste release onder zijn eigen naam. Hij laat zich inspireren door het werk van H.G. Wells en wil een soort retro-futuristisch geheel neerzetten. Dat idee ontstaat doordat hij veel van zijn creaties op een honderd jaar oude dulcitone, een soort draagbare piano, zijn gemaakt. Dit koppelt hij dan aan moderne technieken en instrumenten en zo krijg je iets dat zowel oud als nieuw is. Het levert een emotioneel geladen kruisbestuiving op van neoklassiek, drones, postrock en experimentele muziek. Dat alles wordt verder ingekleurd door violiste Sarah Kemp (Last Harbour, Brave Timbers, Lanterns On The Lake, Memory Drawings), hammered dulcimerspeler Joel Hanson (Memory Drawings), William Ryan Fritch (solo maar ook in Vieo Abiungo, Tokyo Bloodworm) met altviool, cello, zang, klarinet en arrangementen en cellist Maarten Vos. Het aangrijpende en wonderschone resultaat roept zowel associaties op met loscil, Tim Hecker, Vieo Abiungo, SPK, Labradford en Talvihorros als Arvo Pärt, Steve Reich, Terry Riley en Max Richter. Klinkt te mooi om waar te zijn? Luister zelf maar! Jaarlijstjesmateriaal.
Faith No More – Sol Invictus (cd, Reclamation!)
Mr. Bungle, Fantômas, Lovage, Maldoror, Tomahawk, Weird Little Boy, The Hemophiliac, House Of Discipline, Tētēma, General Patton vs. The Executioners, Peeping Tom en Faith No More, yep ik ben een Mike Patton-fan! Hierbij is Faith No More uiteraard de grootste van al die bands, stadiongrootte zeg maar gerust. Ik denk ook niet dat enige toelichting nodig is bij deze groep, behalve dat hun laatste album van 18 jaar geleden is. Nu zijn ze dus terug met Sol Invictus en hoe! Na enkele ietwat puberale vooraankondigingen is dit gewoon weer een super gevarieerd topalbum geworden zoals alleen zijn die maken kunnen. Ze brengen een dwarsdoorsnede van hun allereerste en hun laatste werk en soms zelfs gewoon beter. Er zijn maar weinig groepen die op deze gevarieerde wijze je adrenaline weten te doen stromen (en zeker niet na zoveel jaren van absentie). Magistraal! Comeback of the year?
Jambinai – Différance (cd, The Tell Tale Heart)
De Zuid-Koreaanse formatie Jambinai (of 잠비나이 zoals ze zelf zouden schrijven) is een heel bijzondere, waardoor er op diverse fora al enthousiaste berichten over staan. De groep bestaat uit Ilwoo Lee (gitaar, laptop, piri, taepyougso, jungju, zang), Bomi Kim (haegum, zang) en Eunyong Sim (geomungo, klokkenspel, zang). Live voegen ze daar nog wel eens een drummer en bassist aan toe. Een interessante mix van traditionele en moderne instrumenten, die ze ook op veelzijdige wijze inzetten, van heavy postrock, ambient, kakofonische passages, drones en experimentele traditionele muziek tot soundscapes die bij een duistere spaghetti western of film noir passen. Van Ennio Morricone tot God, zoiets. Dat alles is op hun sublieme debuut Différance uit 2012 al te horen. Die versie op GMC heb ik ook, maar de cd komt nu via The Tell Tale Heart opnieuw uit en ook alhier. Dat wilde ik de lezers en lezerinnetjes niet onthouden, waarvan acte!
Joanna Gruesome – Peanut Butter (cd, Fortuna Pop!)
Joanna Gruesome is een vijfkoppige formatie uit Wales, waarbij 4 mannen het opnemen tegen 1 zangeres. Twee jaar geleden debuteren ze met Weird Sister, waarop ze in een klein half uur 10 dampende, uptempo songs afleveren die een heerlijke mix zijn van noise, nu-gaze, indiepop en alternatieve rock. Dat dit allemaal nog compacter en puntiger kan bewijzen ze met Peanut Butter, waarop ze weliswaar 10 nieuwe nummers presenteren maar al na een goede 21 minuten klaar zijn. Precies genoeg om een prima indruk achter te laten. De opwindende gitaarmuziek zit op tegendraadse en ongepolijste wijze gewoon weer ergens tussen Deerhoof, Sonic Youth, Superchunk, Drive Like Jehu, Sugar en niet in de laatste plaats Lush uitkomen. Lekker smerige knalplaat.
Jacob Pavek – Illume (cd, Unperceived Records)
Tegenwoordig zijn er zoveel nieuwe en geweldige pianisten, dat je door de toetsen de piano soms niet meer ziet. Toch komen er altijd wel een paar namen duidelijk naar bovendrijven. Als je van het instrument houdt, valt er genoeg te halen. Met name de meer melancholische varianten hebben mijn voorkeur (joh). Daartoe mag je ook de Amerikaanse pianist Jacob Pavek rekenen. Na zijn digitale album Bloom uit 2012 is er nu de gelimiteerde cd Illume, waarop hij elf pakkende en uiterst droefgeestige stukken presenteert. In vijf hiervan wordt hij bijgestaan door violiste Leah Ottman (LOTT, We Are The Willows), welke ik dan nog mooier vind dan de rest. Fans van Nils Frahm, Max Richter, Yann Tiersen, Ólafur Arnalds, Bruno Bavota, Fabrizio Paterlini, Steve Naïve, Ludovico Einaudi en Philip Glass weten genoeg.
Pyramids – A Northern Meadow (cd, Profound Lore)
Ik moet toegeven dat ik van deze band uit Texas niet alles volg, maar wat ik tot nu toe van ze gehoord heb bevalt me prima. Ze brengen een voortreffelijke mix van shoegaze, black metal, ambient, post-rock, emo en experimentele rock. Dat lijkt misschien een wilde potpourri maar ze weten dat tot een goed geplaatste en directe vuistslag te combineren. Afwisseling, maar met een consistente luide basis. Hoe dan ook zijn D. William, M. Dean, M. Kraig, R. Loren, die eerder al met diverse artiesten hebben samengewerkt met Colin Marston (Gorguts/Krallice/Dysrhythmia), Vindsval (Blut Aus Nord) en William Fowler Collins nu terug met hun nieuwe wapenfeit A Northern Meadow. Het resultaat mag er wezen en brengt hun meest grootse en epische geluid tot nu toe. Ze serveren iets dat donker, dromerig, claustrofobisch en droefgeestig is en met een chirurgische, onderkoelde precisie wordt gefabriceerd. Je moet daarbij denken aan een zware cocktail van Radiohead, Isis, Deftones, Sannhet en Red Harvest. De zang bungelt tussen die van Thom Yorke en Chino Moreno in. Het levert een meeslepend en energiek geheel op, dat verslavend lekker is. Eén van hun beste tot nu toe.
Radůza – Marathon (cd+boek, Radůza Records)
De geweldige Tsjechische muzikante Radůza met een stem als een scheepsklok roert zich normaal gesproken in de pakkende folkrock, waarbij ze geen stijl dan wel taal uit de weg gaat. Vanaf de straat werkt ze zich op tot een gerenommeerd artieste, die er nu zelfs haar eigen label op na houdt. Op haar negende studioalbum Marathon gooit ze het over een meer serieuze boeg. Ze heeft diverse verhalen geschreven die starten met de slag van Marathon, maar die een metafoor zijn voor het toenemende geweld en de wapenwedloop in de wereld. Op haar eigenzinnige wijze voorziet ze dat alles van haar folkachtige muziek, zij het met een meer serieuze ondertoon. Daarbij kleuren ook andere artiesten de zang en instrumentatie in. Al met al wordt het haast een Tsjechische variant op de protestzang en fado. Dat weet net als haar overige werk een diepe indruk te maken. En daarvoor hoef je echt geen woord Tsjechisch voor te spreken.
Sóley – Ask The Deep (cd, Morr Music/ Konkurrent)
De IJslandse artieste Sóley (Seabear, Sin Fang), de korte naam die Sóley Stéfansdottir kiest voor haar muziek, debuteert in 2011 met het fraaie We Sink. Het is een prachtig sobere mix van rare meisjesmuziek, indiefolk en eigenaardige pop. Op haar mini Krómantik van vorig jaar hoor je al dat ze iets meer de duistere kant opzoekt. Die lijn trekt ze nu verder door op haar tweede album Ask The Deep. Ze vist nog in dezelfde vijver qua genres, maar het water is kouder geworden en omgeving meer droefgeestig, donker en mysterieuzer. De breekbare, licht bevreemdende maar prachtige songs worden door Sóley ingekleurd met etherische zang, piano, orgels, synthesizers, omnichord, accordeon en percussie. Twee gasten zorgen nog voor gitaar en drums, terwijl de productie in handen is van Birgir Jón Birgisson. Op eigenzinnige wijze nestelt ze zich ergens tussen Soap&Skin, Bel Canto, múm, Cocteau Twins, Beach House, Anna Von Hausswolff en Sigur Rós. Een intense beauty, waarmee Sóley zich op de kaart zet.
Sumac – The Deal (cd, Profound Lore)
Gitarist/zanger en ex-Hydra Head labelbaas Aaron Turner (Greymachine, The Hollomen, House Of Low Culture, Isis, Jodis, Lotus Eaters, Mamiffer, Old Man Gloom, Split Cranium, Twilight, Unionsuit) is bepaald niet voor één gat te vangen, tenzij het om een hard en meeslepend gat gaat. Zijn nieuwe project is Sumac, dat hij er met drummer Nick Yacyshyn (Baptists, Hard Feelings) op nahoudt. Op hun debuut The Deal krijgen ze steun van bassist Brian Cook (These Arms Are Snakes, Roy, Russian Circles, Botch, Mouths Of The Architect). Ze brengen zes nummers van bij elkaar bijna 54 minuten lang, waar ze sludge, metal, post-rock, progressieve rock en experimentele muziek tot één machtig wapen aaneen weten te smeden. Voor de kenners is dit thuiskomen, vooral bij Isis, maar dan met een muzikale, metalen slagroomtoef. Wat een alles verzengende pracht.
Steve Von Till – A Life Unto Itself (cd, Neurot Recordings/ Konkurrent)
Steve Von Till is vooral bekend als één van de frontmannen van Neurosis en het satellietproject Tribes Of Neurot. Maar hij is ook terug te vinden in Culper Ring en Amber Asylum. Daarnaast is hij eveneens actief als soloartiest, zowel met het alias Harvestman als gewoon onder zijn eigen naam. Dat laatste doet hij voor de vierde maal op A Life Unto Itself. Steve (zang, gitaar, synthesizers, piano, draailier) wordt hier begeleid door altviolist Eyvind Kang (Secret Chiefs 3, Dying Ground, Mr. Bungle), pedal steel speler Jay Kardong, drummer Pat Schowe (Rose Windows) en toetsenist/producer Randall Dunn (Master Musicians Of Bukkake). Hiermee brengt hij zeven slepende melancholische songs vol altcountry en singer-songwritermuziek, maar dan wel van het door de gieren afgekloven soort. Intense, emotievolle pracht, die ook fans van Michael Gira, Templo Diez en Mark Lanegan wel zullen waarderen.
Martijn
Murs Have A Nice Life
Murs draait al een tijdje mee en heeft al een flinke discografie op zijn naam met een klein leger aan producers. Have A Nice Life klinkt behoorlijk bijdetijds, zonder gelijk aan te haken op de smaak van vandaag genaamd trap. Murs’ punchy raps krijgen een dito begeleiding. Funky en gevarieerd, zoals zijn onderwerpkeuze. Vriendinnetjes, de straat, Murs rapt anekdotisch over het leven met ruimte voor reflectie en humor. Een lekker plaatje, al is het niet zo’n knaller als The White Mandingos of zijn album met Fashawn.
Camp Lo Ragtime Hightimes
Tijdje geleden werd hun Luchini nog van een nieuwe beat voorzien in een moddervette mashup, maar nu zijn de blaxpressionisten zelf terug met een nieuw album, na Another Heist uit 2009 en de twee mixtapes met Pete Rock. De producties van Ski (die trouwens ook een uitstekend album met Murs, genaamd Love & Rockets) variëren van old school tot futuristischer klanken. De gewiekste woordenbrij van Saladine Wallace en Salahadeen Wilds ofwel Geechi Suede en Sonny Cheeba is geschikt voor beide benaderingen. Ragtime Hightimes is zonder grote verrassingen een welkome aanvulling omdat het weer gewoon topkwaliteit is.