De KRO waarschuwt voor de Subjectivisten. Toch gaan we stug door met onze Goddeloze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Motorpsycho, David Lee Roth, Gogol Bordello, The National, Force / Jarboe, Matthew Herbert, Rufus Wainwright en Secret Chiefs 3 (UR, Electromagnetic Azoth & Ishraqiyun). En keken naar: rododendrons.
Motorpsycho @ De Effenaar, 23-05
Het was steengoed. Alles wat Motorpsycho live zo goed maakt. Lange improvisaties, space is the place-gevoel, nieuwe nummers spelend nog duidelijk in ontwikkeling, mooie melancholie. En dan een liedjescatalogus die zo boordevol immense prachtsongs zit dat er altijd wat te klagen valt want niet gespeeld. Kan niet misgaan, maar dat het dan weer zo geniaal zou worden had ik niet meer verwacht. Als echte phanboi inmiddels mijn zoveelen20e keer bij een Motorpsycho concert, en deze hoort dan bij de top 3 van beste concerten. Hoogtepunten: Mountain, Un Chien d'Espace, Cornucapia (met When Eagles Dare drum en bas intermezzo inclusief voetje op de monitor; Maiden rules!), Whole Lotta Diana, Come On In. En als stralende ster: drummer Kenneth Kapstadt. Lang geleden dat ik zo onder de indruk ben geweest van een drummer. Sinds zijn komst is net heilige vuur van Motorpsycho anno 1998 weer helemaal terug, maar dan met meer technische bagage en vernuft; ze kunnen nu ook echt spelen wat ze willen spelen zonder dat het geforceerd overkomt. En Kapstadt speelt onnavolgbare ritmes of zet onnavolgbare accenten in vierkwartsmaten, mist geen slag, stuurt de band zonder opdringerig te worden. Hij is het beste wat de band ooit is overkomen.
David Lee Roth – Hot Dog and a Shake
Niet meer gehoord sinds het ter ziele gaan van het teepje uit 1988, tot nu dus met Spotify. Liedje zelf is leuk maar Steve Vai op gitaar = geniaal. De solo is prachtig over the top. Heerlijk.
Gogol Bordello – Trans-Continental Hustle (cd, American/ Sony)
Het is al jaren genieten van de wereldse mix die Gogol Bordello onder leiding van Eugene Hütz brengt. Deze ex Oekraïner vormt in 1999 een band met Russen, Amerikanen, een Israëliër, Ethiopiër en in het verleden zelfs Thais-Canadese en een Chinees-Schotse. Zelden zal je zo’n smeltkroes vinden. De band opereert alweer een tijd vanuit New York. Hütz is ook een Balkan Beats DJ en hun muziek komt bij elkaar opgeteld ook altijd ergens op de Balkan uit. Alleen geen beats maar harde gitaren, vette drums en opzwepende zang (in het Borat-Engels en diverse andere talen) maar dan wel met blaas- en strijkpartijen. Balkanfolk vermengd met punk en ska. Een geweldig en grillig recept waar ze ook op hun zesde album weinig aan wijzigen. Rick Rubin heeft er nu met zijn vingers aangezeten, waardoor het alleen maar strakker klinkt. Het jolig opzwepende geluid brengt geen grote verrassingen, behalve dan weer een heel lekker album; muziek voor alcohol. Oi!
Luister Online:
Trans-Continental Hustle (album)
The National - High Violet (cd, 4ad)
Misschien heb ik voorheen niet goed geluisterd en misschien is eerst beginnen met Clogs en dan pas The National ook niet de beste weg, maar ze weten me hoe dan ook voor het eerst echt een heel album lang te grijpen. Bryce Dessner, die uit het klassieke ensemble Clogs, samen met zijn broer Aaron, de broers Scott en Bryan Devendorf en Matt Berninger. Die laatste is met zijn droefgeestige baritonachtige zang één van de hoogtepunten van de band. Maar de sombere n buitengemeen fraai muziekomlijsting hier mag er ook wezen. Een meer uptempo Red House Painters, een minder populaire Interpol, zoiets. Subliem album!
Luister Online bij Myspace:
Bloodbuzz Ohio / Afraid Of Everyone
Force/ Jarboe - The Path (cd, Paradigms)
Celliste/zangeres Kris Force (Amber Asylum, Neurosis, Angels Of Light. Body Lovers, Culper Ring) en Jarboe hebben op deze gelimiteerde cd (oplage 500) samengewerkt om de soundtrack van de gelijknamige horrorgame af te leveren. Het is een duister en filmisch werkje geworden vol hybriden van soundscapes, drones, ambient en klassiek die ze met cello, piano, gitaargetokkel, elektronica, spoken word, veldopnames en lijzige zang tot stand hebben gebracht. Dat soort vrouwenzang blijkt ook altijd een behoorlijk onheilspellende uitwerking te hebben. Kortom, een plaatje vol duistere pracht.
Luister Online bij Myspace:
Safe Song
Rufus Wainwright – All Days Are Nights-Songs For Lulu
Wainwright waant zich Liszt! Had me eigenlijk nooit eerder gerealiseerd dat ie technisch zo'n goede pianist was. Hij raast over de noten. De piano is meteen ook het enige instrument wat hier klinkt, samen met de stem dan natuurlijk en die laatste kan bij overdadige beluistering een struikelblok gaan vormen. De laatste twee nummers zijn sowieso teveel van het goede. Wainwright kan jengelen als een klein kind, die de noten maar áán blijft houden, en met de jaren is zijn stem ook iets ietsje gruiziger geworden, wat het nog net even wat lastiger maakt dan voorheen. Toch is All Days Are Nights een leuk album, met goed op elkaar aansluitende reeksen van nummers. Eerst is daar een drietal dat met Martha eindigt. Een lekker schaamteloos liedje over een telefoongesprek met zuslief. Ze heeft een toepasselijke naam, want ik hoor Tom Waits al om de operator vragen. 'Number please, don't worry 'bout the cost'. Later volgen drie sonnetten van Shakespeare (toe maar!) waarvan de laatste een prachtig in- en outro heeft. Het losstaande The Dream is klasssieke pingelarij van hoogromantisch niveau. 'The dream is back in space, back where it came from'.
Matthew Herbert – One One
Een goede plaat van Herbert, dat moet in de krant. Geen vervelende bigband of conceptuele gruwel, maar onderkoelde glitchpop. Hij is er ook maar bij gaan zingen (of melodieus mompelen) en 't pleit toch voor zijn vakmanschap dat deze toch vrij onoriginele stap echt werkt. Alle tracks zijn vernoemd naar plaatsen, en het zijn de hoofdsteden die het beste werken. Singapore, Dublin (haast een Kings of Convenience-vibe in het refrein) en Berlin. 'I have the keys, if you have the heart'.
Secret Chiefs 3 @ Worm, Rotterdam
Secret Chiefs 3 (UR, Electromagnetic Azoth & Ishraqiyun) Satellite Supersound vol. 1
De avond wordt geopend door Secret Chiefs 3 drummer Ches Smith op zijn drumstel bijgestaan door curieuze elektronische geluiden. Zo zet hij onder de naam Congo For Brums een aparte set neer, die van mij ietsje korter had gemogen. Het navolgende Fat32 heb ik niet gezien omdat we lekker plaatjes aan het draaien waren. De Secret Chiefs 3 zijn deze keer een kwartet, met vaste krachten Trey, Jai Young Kim en Timb Harris aangevuld met Ches Smith en Toby Driver. De positieve ervaringen in Centraal Europa, Turkije en Israel lijken de band een positieve energie te hebben gegeven. De vorige keer waren er natuurlijk ook problemen met de saz maar deze band knalt! Zeker een van de strakkere shows die ik tot op heden heb gezien. De set bevat alle inmiddels bekende nummers, maar gelukkig zijn er ook enkele nieuwigheden, zoals een surf bewerking van Sophia's Theme en het complexe maar heerlijk beukende Tistriya. Geheel terecht kwam de band nog twee keer terug voor drie toegiften, want het was weer super.
Book of Souls staat gepland voor dit najaar (yeah, right) maar ter ere van de tour is er een collectie van 7" materiaal en wat rariteiten te koop. Vier nummers verschenen op reeds lang uitverkocht vinyl, maar zijn voor de cd een klein beetje bewerkt. Anthropomorphosis van UR is radicaler onder handen genomen en Balthasar : Melchior : Caspar is een erg mooi nieuw Ishraqiyun nummer. Mysery Bonus Track is eigenlijk The Secret Mausoleum of Mankind: Fetish Miniatures of the Suicided Races is ooit in waarschijnlijk zeer kleine oplage verschenen via compilatie nummer 14 van het blad Bananafish en de mp3 slingerde al lang rond, maar fijn om die nu op cd te hebben, niet in het minst vanwege de geluidskwaliteit. Bovendien was het altijd al mijn favoriete NT Fan manifestatie.