Het schaduwkabinet: week 20 – 2022

Na een persoonlijk loodzware week, toch altijd fijn dat je op lichter en afleidend vermaak als muziek kunt rekenen, waarvan acte in het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Aurélie Dorzée & Tom Theuns, JARR (2x), Tommaso Mantelli, The Mysterines, Il Wedding Kollektiv en Weird Nightmare.


 

Jan Willem

 

Aurélie Dorzée & Tom Theuns – The Seven Gardens (2cd, Homerecords.be)
In België barst het van het muzikale talent, zoveel moge duidelijk zijn. Toch is er een aantal artiesten, die mijn hart net even iets sneller doen kloppen dan andere. Zo’n artieste is ook zangeres/violiste Aurélie Dorzée, zowel met haar groepen Aurélia, Ambrozijn en Trio Trad als solo dan wel in samenwerking met Tom Theuns (mandoline, gitaar, sitar, mandocello, zang) of andere artiesten. Haar albums bestaan dikwijls uit zeer bijzondere blends van (Barokke) klassiek, neoklassiek, wereldmuziek en folk, die ze voorzien van allerlei andere stijlen als tango, wals, chansons, avant-garde, dark cabaret en Afrikaanse en Joodse thema’s. Ze zijn samen nu terug met The Seven Gardens, een dubbelalbum waarop ze hun 21 nieuwe nummers over 7 verschillende muzikale tuinen en twee schijven hebben verspreid. Daar komen eigenlijk alle bovengenoemde stijlen wel weer samen, zij het telkens weer in originele samenstellingen. Daarnaast hoor je regelmatig vogelgeluiden uit hun muzikale tuinen, die het geheel een organisch tintje geven. Voor de rest reis je door genres en tijd en wordt he even helemaal uit de realiteit genomen met deze wereldse pracht. Denk aan een heerlijke hybride van Owain Phyfe, Faun Fables, Sleepytime Gorilla Museum, Tuxedomoon, L’Arpeggiata & Christina Pluhar, Iva Bittová en The Dresden Dolls. Het is misschien wel hun allermooiste tot nu toe geworden. Hieronder vind je 3 van de 7 tuinen. Geniet ervan!

 

JARR – Talking About X / More About X (2xcd, Sound In Silence)
Volgend jaar bestaat het project Yellow6 van de Britse gitarist Jon Attwood alweer 25 jaar, waarmee hij keer op keer weet te verrassen met een mix van postrock en ambient, die vooral leunt op sfeer. Maar hij is ook te horen in The Sleep Of Reason (met Dirk Serries) en in joint ventures met diverse artiesten. Vorig jaar is hij de samenwerking gestart met de eveneens Britse muzikant Ray Robinson aka Wodwo, die met gitaar en elektronica al ruim tien jaar sfeervolle releases uitbrengt. Ze hebben voor hun gezamenlijke project de eerste letters van hun voor- en achternaam gebruikt om de naam JARR te vormen (klik op JA dan wel RR hierboven om naar hun websites te gaan). Hun eerste wapenfeit An Echo In Her Skin (2021) is meteen een overdonderende beauty, die het dromerige midden houdt tussen drones, ambient, minimal music, post-rock en soundscapes. Nu is er het tweede album Talking About X, waarop ze in 9 tracks en zo’n 50 minuten weer de gitaren (en elektronica, effecten) kruisen. De muziek ligt wel in de lijn van hun vorige album, maar is iets grofkorreliger en bevat ook meer shoegaze elementen. Daarnaast is de muziek ook meer emotioneel geladen. De muziek gaat schijnbaar over een fictief persoon, maar de titels verraden al dat de X staat voor degene die je daar wil invullen. Iedereen heeft een ander persoon of dier of wat dan ook waar je de titels en muziek van toepassing op kan laten zijn. Het is weer van een bijzondere diepgravende schoonheid, die op overrompelende wijze misschien nog wel over de voorganger heen gaat.
De gelimiteerde editie, in een oplage van 200 stuks, bevat ook nog de bonus-cd More About X, waarop je nog eens 7 nummers krijgt van samen een goede 38 minuten lang. Het is ook verpakt in een fraai, handgemaakt stoffen hoesje. De muziek hierop is iets meer ingetogen, maar bevat wel diezelfde droefgeestige atmosfeer. Ook deze nummers weten je genadeloos te vloeren en even helemaal uit de realiteit weg te nemen. Het zijn duidelijk geen kliekjes die je hier voorgeschoteld krijgt, maar gewoon een tweede gang vol zware kost. Al valt en ligt het dan nooit echt zwaar op de maag. Het is allemaal voer voor liefhebbers van The Sight Below, Labradford, Robin Guthrie, Roy Montgomery, Harold Budd en natuurlijk de projecten van beide heren zelf.

 

Tommaso Mantelli – 14 Dinosaur Songs (cd, Shyrec/ Lesder Studio)
Van 2007 tot 2017 heeft de Italiaanse muzikant Tommaso Mantelli muziek gemaakt als Captain Mantelli, die laveerde van indierock, post-rock en alternatieve rock naar elektropop, industrial en post-punk. Tussendoor, ervoor en erna laat hij ook van zich horen in het experimentele elektronica project AMA, de screamo/post-hardcore band LinguaSerpente, het noisedoom trio Kirlian en andere bands. In 2020 debuteert hij met 9 Useless Tunes onder zijn eigen naam. Daarop pakt hij het een stuk meer minimalistisch aan. Nu laat hij de teugels weer vieren op zijn tweede album 14 Dinosaur Songs. Het is allemaal rauwer, voller en harder wat hij hier laat horen. De titel slaat wellicht meer op zijn leeftijd en ervaring dan op iets anders, want de muziek is bepaald niet gedateerd. Al heeft hij zich wel laten inspireren door de meer psychedelische en oriëntaalse songs van The Beatles. Daar heeft hij wel een hardere en vooral eigen twist aan gegeven, al snap ik het qua catchy aanpak wel. En tussendoor laat hij ook fraaie meer rustieke songs horen. Hij werkt samen met een batterij aan gasten, onder meer leden uit groepen als Father Murphy, Ulan Bator, Kill Your Boyfriend, L’Impero Della Luce, Buñuel en Elli De Mon. Het levert sterke, ongepolijste en uiterst gevarieerde rocksongs op met een zekere nostalgische inslag, die je bepaald niet onberoerd zullen laten.

 

The Mysterines – Reeling (cd, Fiction)
In 2016 is de groep The Mysterines uit Liverpool van start gegaan. Deze bestaat uit brulboei/zangeres Lia Metcalfe, bassist George Favager, gitarist Callum Thompson en drummer/percussionist Paul Crilly. Na een aantal 7”-es is het duidelijk wat hun ambities zijn: lekker gruizige indierock maken, waar ook best wat grunge, noise en krautrock de revue passeren. Daarmee gaan ze gewoon verder op hun pas verschenen debuut Reeling. Hoewel de ingrediënten niet per se nieuw te noemen zijn, is de combinatie ervan plus de energie die ze meebrengen wel iets waarmee ze zich wel degelijk weten te onderscheiden. Daarbij lijken ze een fraaie kruisbestuiving van Nirvana, PJ Harvey, Hüsker Dü, Thalia Zedek, Thee Hypnotics, Wolf Alice en Blood Red Shoes. Ja dan gaat het je wel duizelen.

 

Il Wedding Kollektiv – Il Wedding Kollektiv & Female Friends Play Soup (cd, Il Wedding Kollektiv / Peyote Press)
Er zijn al bands als legendarisch Gronge, maar ook Sona en Goah aan vooraf gegaan, als Alessandro Denni in 2017 het Il Wedding Kollektiv opricht. Hier is vorig jaar het debuut BRODO verschenen, waarop je een mix van speelse avant-garde, prog-, art- en alternatieve rock met jazzy en elektronische toevoegingen. Dat doet de Italiaanse toetsenist samen met zangeres Tiziana Lo Conte (Gronge, Roseluxx), gitarist Claudio Moneta (Goah, Roseluxx, Monzòn), violiste/saxofoniste Inke Kühl (Gronge) plus gasten. Nu krijgt dat album een tweede leven met Il Wedding Kollektiv & Female Friends Play Soup, waarop ze remixen serveren van dat debuut uit handen van bevriende vrouwelijke Italiaanse artiesten. Dat verklaart ook een deel van de titel. “Brodo” is Italiaans voor “bouillon”, dat hier vrij vertaald wordt als “soup”. De vrienden brengen de muziek in ander soms zelfs totaal ander vaarwater. Het is elektronischer en soms ook nog speelser. De ene keer worden er beats aan toegevoegd, op andere momenten worden de composities afgebroken en opnieuw geconstrueerd. Het levert na de soep een heerlijk tweede gang op.

 

Weird Nightmare – Weird Nightmare (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Een nieuw band met bekende geluiden, zo kan je het nieuwe soloproject Weird Nightmare van METZ zanger/gitarist Alex Edkins. Hij heeft de lockdown aangegrepen om eens aan wat solomateriaal te werken en wat hij al op de planken had liggen te voltooien (sommige zelfs uit 2013). Hij maakt overigens ook deel uit van de groep Lids. Een bezig bij, maar wel één die weet wat hij doet. De 10 songs die hij hier op het gelijknamige debuut in zo’n 35 minuten voorbij laat razen, zijn enorm pakkend en doen zeker aan METZ denken. Maar Edkins zoekt zijn eigen grenzen op en voegt lekker veel dissonante en gruizige geluiden toe, waarbij naast de mix van mix van punk, garagerock en noise hier ook shoegaze en grunge te horen is. Hij mag schuiven Chad VanGaalen en Alicia Bognanno van Bully.ook nog aan. Het is een oprechte en zeer geslaagd album geworden, dat naast METZ ook liefhebbers van Sugar, Dinosaur Jr, Guided By Voices en IDLES wel kan bekoren. Een gedroomde eerste solovlucht, waar geen nachtmerrie aan te pas komt.

Comments

comments

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.