Vroeger keken we altijd al naar de vrouw met de baard op de kermis, die toen alleen nooit zong. Met de huidige selectie van Van Gaal zullen wij ook niet veel zingen en slechts spelen om des keizers baard op het WK. Ondertussen proberen wij jullie zeem aan de baard te strijken met onze zorgvuldig uitgebaarde lijstjes uit het:
We luisterden naar: Belonoga, Foetus, JG Thirlwell, Höhlenmusik Ensemble, The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project, Edward Ka-Spel & Philippe Petit, Natalie Merchant, Moon Zero, Matthew Hopkins, Mattin, Dead Congregation , Autopsy, 不失者 meets Peter Brötzmann en Chaundon.
Belonoga – Through The Eyes Of The Sun (cd, Elen Music)
Gergana Dimitrova is één van de fantastische zangeressen van Le Mystère Des Voix Bulgares en Eva Quartet. Met die laatste groep heeft ze in 2012 het album The Arch gemaakt samen met Hector Zazou. Het verschijnt 4 jaar na zijn dood. Het album, dat anders is dan haar puur traditionele muziek, zet Dimitrova aan het denken. De kracht van de stem wil ze wel eens in andere kaders plaatsen, ook omdat als je het spoor van alle muziek terug trekt naar het verleden er veel verschillende landen zijn waar de hedendaagse muziek schatplichtig aan is. Bulgaarse muziek komt wellicht oorspronkelijk wel uit Afrika en heeft door de eeuwen reizend allerlei andere stijlen geïncorporeerd eer het de muziek van nu is geworden. Nu presenteert ze als Belonoga haar album Through The Eyes Of The Sun, waarop vele muzikanten haar zangpartijen inkleuren met kaval, doedoek, ocarina, dvoyanka, saxofoon, zang, oud, tambura, gadoelka, accordeon, didgeridoo, percussie-instrumenten en elektronica. Met name de atmosferische elektronica en de mix aan instrumenten zijn geïnspireerd op de manier van werken van Zazou. Ze zingt hierbij in het Bulgaars, de ene keer traditioneel maar dikwijls ook meer sferisch of experimenteel. De muziek omarmt invloeden van de Australische Aboriginals tot de Afrikaanse pygmeeën en wordt vermengd met Bulgaarse en elektronische. Door haar brede kennis van de Bulgaarse tradities en muziek weet Dimitrova er een bijzonder geheel van te maken. Het houdt eigenlijk het mooie midden tussen Hector Zazou ( van één van zijn wereldmuziek albums), Dead Can Dance en Le Mystère Des Voix Bulgares. Het is mysterieuze beauty geworden. De cd is gestoken in een fraaie box, die ook een keramische tegel bevat. Bij Elen Music maken ze echt werk van hun releases.
Foetus – Soak (cd, Ectopic Ents)
JG Thirlwell – The Blue Eyes (cd, Ectopic Ents)
Het is alweer 4 jaar geleden dat JG Thirlwell aka Foetus (en Manorexia) met het album Hide op de proppen komt. Hierop gaan ijzersterke en dikwijls chaotische en bevreemdende orkestraties hand in hand met stevige avant-garde. Die worden dan afgewisseld met bijna ballads. Foetus klinkt dan na 32 jaar sterker dan ooit. Nu is hij terug met het vervolg Soak, dat een satellietalbum van Hide is. Naast nieuwe tracks staan er ook nummers van 7”-es, twee covers (“Warm Leatherette” van The Normal is hier heel fraai) en een paar mixen op, waaronder één van Secret Chiefs 3. Voor de rest sluit dit album met veel machtsvertoon op mooie wijze aan op zijn vorige. Angstaanjagende en absurde orkestraties, waarbij dikwijls prachtige sopraanzang te horen is en daarnaast de meer songgerichte, maar bevreemdende liedjes. Wat een geweldenaar nog altijd!
Naast een album of 16, allen met titels van slechts 4 letters, met zijn Foetus alterego (al dan niet met diverse hilarische toevoegingen) laat Thirlwell ook wel eens van zich horen als soundtrackmaker. De muziek staat dan meer in dienst van de film, maar weet ook los door de eigenzinnige aanpak overeind te blijven. Zijn nieuwste soundtrack is The Blue Eyes (of eigenlijk Los Ojos Azules) van de Mexicaanse filmmaakster Eva Sophia Aridjis. Zij is overigens in Nederland geboren toen haar vader hier ambassadeur was. De muziek hierop is misschien wel de meest stemmige ooit van Thirlwell’s hand. Zijn geluiden en elektronica worden hier op prachtig melancholische wijze omzwachteld door gasten op viool, altviool, cello, contrabas, Franse hoorn, tuba en bastrombone. De sinistere atmosfeer en de typische bizarre kakofonische uithalen verraden wel weer duidelijk de hand van de meester. Hij weet er een soort avant- en industrial-neoklassiek van te maken die tot de laatste seconde toe spannend blijft. Held!
Luister Online:
Soak (album)
The Blue Eyes (album)
Höhlenmusik Ensemble – II (cd, Paradigm)
Het Duitse Höhlenmusik Ensemble debuteert in 2011 op grootse wijze met het gelijknamige debuut. Hierop laten ze een spannende elektro-akoestische hybride horen van jazz, postrock, experimentele muziek en neoklassiek. De groep staat onder leiding van multi-instrumentalist (gitaren, elektronica, bas, synthesizer, klokkenspel, metalofoon, piano, veldopnames, percussie, melodica, zang) Daniel Vujanic (IXTAR, Mileva, Graves And Orchestra Pits, Baja, E Jugend). De overige leden zijn pianist Peter Bone (IXTAR), percussionist/hobospeler/vibrafoonspeler Daniel Kartmann (IXTAR, Baja, Graves And Orchestra Pits), percussionist Yoshihiro Kikuchi (Graves And Orchestra Pits, Out Of The Unknown), contrabassist Ruediger Kurz (Orchester Der Ludwigsburger Schlossfestspiele), pianist Stephan Ronner, klarinettist/fluitist/saxofonist Heiner Stilz (IXTAR, Baja, Ek Safar) en (alt)violiste/zangeres Bernadette Walter (IXTAR). Nu komen ze met hun tweede wapenfeit II, waarop ze weer op avontuurlijke wijze vanuit de dark jazz uitstapjes maken naar ambient, postrock, neoklassiek, experimentele muziek en avant-garde met heel af en toe ook zang. Ze brengen muziek van de buitencategorie, maar wel zo dat het behapbaar blijft. Van uiterst sfeervolle nachtelijke pracht tot intrigerende complexe stukken. Hiermee nestelen ze zich ergens tussen Jaga Jazzist, Tortoise, Bohren Und Der Club Of Gore, Supersilent, Isotope 217, Dale Cooper Quartet & The Dictaphones, Kilimanjaro Jazz Ensemble, Tied+Tickled Trio en Alice Coltrane. Hun tweede album is gewoon een stap voorwaarts en een dijk van een aanrader.
The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project – Axels & Sockets (cd, Glitterhouse)
Aan The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project doen allemaal grote artiesten mee, die samen één geheel vormen. Het is in feite een hommage aan Jeffrey Lee Pierce (1958 – 1996) van The Gun Club, maar ze laten hier restopnames van de beste man, die hij op cassettes heeft opgenomen, het licht zien. Op alweer het derde en voorlaatste deel in de serie Axels & Sockets doen meer artiesten dan ooit mee. Nick Cave, Iggy Pop, Thurston Moore, Debbie Harry, The Amber Lights, Black Moth, Julie Christensen, Slim Cessna’s Auto Club, Crippled Black Phoenix, Cypress Grove, Mark Lanegan, Bertrand Cantat, Kriss Needs, Xante Walte, Ruby Throat, Andrea Schroeder, James Johnston, Primal Scream, Hugo Race, Lydia Lunch, Mick Harvey, Honey, Kid Congo Powers, Jim Sclavunos, Warren Ellis, Mark Stewart en vele anderen vormen hier weer een soort gelegenheidsband om de muziek van Pierce tot leven te brengen en in leven te houden. Hierbij krijg je diverse kruisbestuivingen van de diverse artiesten, waardoor het meer dan een eenvoudige compilatie is. Net als op de vorige cd is niet alles even sterk, maar er zitten ongelooflijk veel parels tussen die deze release volledig legitimeren.
Edward Ka-Spel & Philippe Petit – Are You Receiving Us, Planet Earth?! (cdbox, Rustblade)
Edward Ka-Spel, de immer lijzige poëet en kopman van de sublieme Legendary Pink Dots, laat solo met enige regelmaat op uiterst psychedelische en duistere wijze van zich horen. Intrigerende albums vol nachtmerries dan wel spannende dromen. Nee dan de hyperactieve Franse recensent, radiopresentator, DJ, draaitafelspecialist en ex labeleigenaar Philippe Petit. Hij start in de jaren 90 als labelbaas is van het garagerock label Kinetic Vibes Music en later het geweldige noiselabel Pandemonium. Hierna stapt hij in 2000 verrassend over naar het toonaangevende elektronica label BiP_Hop. Vanaf 2007 laat hij dan voor het eerst van zich horen als muzikant in de supergroep Strings Of Consciousness. Dan gaat het ineens hard en lijkt het of hij jaren heeft gebroed op zijn muziek, die nu naar buiten moet treden. Zijn voorkeur gaat uit naar duistere cinema en de bijbehorende atmosferen. Solo maakt hij diverse denkbeeldige soundtracks, die zo zijn opgebouwd dat ze volledig op zichzelf staan. Op andere albums gaat hij meer op een muzikale ontdekkingstocht met uiteenlopende, verrassende gasten. Hij werkt met een haast onuitputtelijke lijst artiesten samen. Petit ziet zichzelf ook liever als een “musical travel agent” dan een componist.
Nu komen deze twee helden voor het eerst een samen naar buiten met hun album Are You Receiving Us, Planet Earth?!. De heeft ook daadwerkelijk een ruimtereis gemaakt voor ik deze mocht ontvangen, want oorspronkelijk moest deze op Record Store Day verschijnen. Enfin! Beide heren bestoken elkaar met elektronica, draaitafels, gitaren, synthesizers, piano, percussie-instrumenten en computers. Dit levert bij de strot grijpende en tot de verbeeldingsprekende experimentele geluidsgolven op die ergens tussen muziek en non-muziek en sereniteit en kakofonie uitkomen. Een geweldig spacy en vooral uniek luisteravontuur. De cd, gestoken in een dvd box, bevat nog een bonustrack, een mini poster en een mooie steen. Maar de muziek mag er ook wezen! 😛
Natalie Merchant – Natalie Merchant (cd, Nonesuch)
Deze ex-10,000 Maniacs zangeres houdt er sinds 1995 een solocarrière op na, die haar meer succes brengt dan met haar vorige band. Nu beschikt ze ook over een kenmerkende diep, melancholisch en bovenal mooi stemgeluid, die je het liefst zou willen losweken en onder je kussen stoppen. Ik denk zelfs als ze de ingrediënten van schimmelzalf zou zingen, ik er mee weg zou lopen. Ze komt na 4 jaar stilte met haar gelijknamige, zesde album waarop ze voor het eerst sinds het schitterende Motherland weer eigen materiaal laat horen. Ze heeft weer de beschikking over een leger aan gastmuzikanten waar je U tegen zegt. Toch zijn de 11 songs die ze ten gehore brengt uiterst sober. Ze houden het midden tussen folk, pop en softrock. De stemmige muzikale omlijsting is voor franje aan hetgeen waar het allemaal om draait: die heerlijke zang van Natalie Merchant. Bij ieder ander zou het misschien een tikje ouwe lullen muziek zijn geworden (of hoe noem je dat bij vrouwen?), maar Merchant weet het levensgrote verschil te maken met haar hemelse zang en droefgeestige arrangementen. Op sommige momenten de vrouwelijke Tindersticks. Muziek om bij weg te dromen of intens te genieten met bergen kippenvel. Van één van de mooiste nummers “Lulu” heb ik alleen een live versie gevonden, maar die is wel representatief.
Moon Zero – Tombs + Loss (2cd, Denovali)
Moon Zero is het alias van de Londense muzikant Tom Garratt. Hij debuteert vorig jaar met de cassette Tombs, waarop hij zijn 4 nummers opneemt in kerken. Dit om optimaal gebruik te maken van de ruimte en akoestiek. Hij maakt met orgel en laptop allerlei gelaagde geluiden, waarbij hij verkent wat er allemaal met melodieën gebeurt als je deze in een grote ruimte loslaat. Het resultaat is indrukwekkend. Het is een mistige van ambient, drones en neoklassiek die allen achter een gruizig mysterieus geluid schuil gaan. Soms duiken er ook klanken op van stemmen, die een spookachtige draai geven aan het geheel. Voor fans van Grouper, Birds Of Passage, Mushy en Leyland Kirby. Dit half uur durende werk is nu op cd uitgebracht en aangevuld met 4 remixen, één van “Shadow Den” door Sun Hammer, één van “Winter Dreams” door The Cyclist en twee van de mooiste track op schijf “Endless Palms” door Zvuku en Bruised Skies. Aangezien de originelen geen beats en noise bevatten, is het voor de mixers eenvoudig om er andere tracks van te scheppen. Ook deze zijn zeer de moeite waard.
Dan is er nog de nieuwe epee Loss op de andere cd, met wederom 4 tracks en een totale lengte van ruim 24 minuten. Overigens zijn beide ook los verkrijgbaar op lp. Dit nieuwe werk is eveneens opgenomen in een kerk. Hij richt zich nu meer op pulsaties en gebruikt eveneens meer instrumenten, als drawbar orgel, bassynthesizer, zang, effectprocessors en gitaarpedalen. Het is allemaal meer extrovert, al zit er nog altijd een stevige laag mysterieuze gruis over zijn experimentele, astracte composities. Liefhebbers van Fennesz, Haxan Cloak, Black Lung en Tim Hecker zullen hier wel raad mee weten. Wat een overdonderend tweeluik!
Matthew Hopkins – Vent (lp, Penultimate Press, 2014)
De multidisciplinaire Australische artiest Matthew Hopkins heeft ondanks zijn lidmaatschap van Naked On The Vague, The Bowles, Half High en Vincent Over The Sink tijd over voor solowerk. Zijn meest recente lp Nocturnes is al één van de favorieten van het jaar en dan worden we nog voordat de zomer begint alwéér getrakteerd op een album. Vent is eigenlijk een heruitgave van een vorig jaar in een twintigtal uitgebrachte cassette, maar dat meer mensen deze fantastische muziek moeten horen, daar sta ik helemaal achter. Met vage field recordings, bewerkte vocalen, tapes, feedback en synthesizer maakt hij een korrelige en tegelijkertijd wijdse vorm van ambient à la Basinski, waarbij duidelijk is gekozen voor een lo-fi dan wel een DIY-aanpak. Vent is knap gemaakt en zorgt voor een trip van voor tot achter, misschien nog wel meer dan de eerder genoemde Nocturnes.
Mattin – Songbook #5 (lp, Disembraining, 2014)
De uit Baskenland afkomstige Mattin (onder andere actief in Billy Bao) werd een jaar geleden door het Disembraining label uitgenodigd in Australië, om daar mee te werken aan een serie kunstprojecten met als thema What Is Not Music. In samenwerking met vier andere muzikanten, waaronder twee van Sky Needle, kwam hij met Songbook #5 op de proppen. Vijf nummers van vijf minuten zetten volgens hem structurele clichés in de popmuziek te kijk en duiden waarden aan als improvisatie, spontaniteit en vrijheid. Hoe dan ook, Songbook #5 is een kort doch sterk album met onregelmatig zagende noiserock, industrial-achtig elektronisch gefriemel en zeurende vocalen. Het klinkt meer gestructureerd dan je in de eerste instantie zou denken, waardoor het hele concept of de theorie er achter een beetje langs mij heen gaat, maar desalniettemin weer een creatief hoogtepunt van Mattin.
Dead Congregation Promulgation Of The Fall
Autopsy Tourniquets, Hacksaws and Graves
Autopsy zijn al eeuwen bezig (met een aanzienlijke down time dat wel) maar sinds de wederopstandig bestoken ze de wereld met meer dan uitstekende death metal, het genre waar ze zelf medeverantwoordelijk voor zijn. Rauw en ongepolijst, met veel ruimte voor doomy melodieën maar ook experimentelere passages. Dead Congregation uit Griekenland is een uitstekende leerling die eigenlijk dezelfde ingrediënten enthousiast brengen. Old school, jawel, want als er nu ergens een plek is voor oude lijken …
不失者 meets Peter Brötzmann Nothing Changes No One Can Change Anything, I Am Ever-Changing Only You Can Change Yourself
Het is weer een hele mond vol, de titel. Drie discs ook maar van een klasse die de overdaad rechtvaardigt. Het eerste schijfje nog Fushitsusha zoals het in Brussel klonk een jaartje of twee geleden. Op de andere twee komt Brötzmann erbij en de spanning is zoals altijd te snijden. Intens maar toch ook die bijzondere, altijd in Haino’s muziek aanwezige, meditatieve ademhaling.
Chaundon The Jammington
Een oudje alweer (2012 alweer) maar laatst weer eens gedraaid en het is een heel fijn hiphopalbum. Soulvolle producties, soms lekker spooky en de funky, verhalende flows van Chaundon. Het label heet Golden Era, een beetje hed weet dan wel hoe laat het is.
Comments
comments
