We blijven altijd alles graag in de grote lijnen zien, waarbij we natuurlijk wel heel blij zijn dat je een agent nu “mierenneuker” mag noemen. Ook hebben we behoorlijk lopen muggenziften, haarkloven en kommaneuken in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: I Like Trains, Burial, The Magnetic North, Bérangère Maximin, Drs. P, OSI, Kevin Moore en Motorpsycho + Ståle Storløkken. En keken naar: Tokyo-Ga.
I Like Trains – The Shallows
Na jarenlang een trage wals te hebben aangehangen om hun donkere Mogwai-meets-Joy Division liedjes te vertolken zijn ze vanaf de vorige plaat iets meer richting pop opgeschoven en hebben ze de postrock achter zich gelaten. Maar goed ook, want alleen maar traag walsen is ook zo saai. Toch moest ik wennen, want deze nieuwe is soms zelf hupserig lichtvoetig in de ritmes, bijna richting Battles of And So I Watch You From Afar. Maar dan wel heel ingehouden, voorzichtig, om die sombermansmelodieën niet in de weg te staan. Want vrolijk wordt het gelukkig nergens, I Like Trains doet aan melancholie, aan tristesse, en dan kunnen die ritmes wel luchtiger zijn geworden, maar dat is uiteindelijk maar schijn. Prachtband, prachtplaat, en over twee weken in Geleen, op een paar steenworpen van mijn huis enkele dorpjes verderop.
Burial – Street Halo/ Kindred (cd, Beat Records)
Beide epees van Burial zijn al op vinyl verschenen en de hemel in geprezen. Ik ben een groot fan van zijn muziek, maar heb braaf gewacht op de cd uitgave waar ze beide op staan. Het levert een schijf op met 6 nummers en een totale lengte van ruim 51 minuten. Naast de ingetogen dubstep sound van weleer presenteert William Bevan aka Burial nu ook ambient, trance, 2-step en house. Dat alles is voorzien van fraaie waterige, een tikje holle zang, die het geheel naast de elektronica duister en mysterieus maakt. Het is echt van een adembenemende schoonheid wat Burial hier laat horen! Heet aanbevolen.
Luister Online:
Street Halo (albumsamples)
Kindred (albumsamples)
The Magnetic North – Orkney: Symphony Of The Magnetic North (cd, Full Time Hobby)
Dit is het nieuwe project van de Schot Gawain Erland Cooper (zang, gitaar, keyboards, drums) en Simon Tong (gitaar, keyboards, drums, bas, zang), beide uit Erland & The Carnival, samen met de Ierse singer-songwriter/orkest arrangeur Hannah Peel (die vorig jaar haar mooie debuut The Broken Wave heeft uitgebracht). Verwar dit overigens niet met de gelijknamige Canadese band. Cooper maakt een alternatieve symfonie over de Schotse archipel waar hij geboren is. Dat levert met de hulp van de andere prachtig georkestreerde indie en minimal op aangevuld met verstrooiende elektronica. Ook de zang van Cooper en Peel is een ware lust voor het oor. Diverse gasten zorgen voor de (alt)violen, cello’s en koorzang. Het merendeel is zeer harmonieus, intiem en licht melancholisch. Op het moment dat je denkt dat de sereniteit wel eens even doorbroken mag worden, gooien ze er het gruizige “Ward Hill” tegenaan. Wonderschoon allemaal.
Bérangère Maximin – No One Is An Island (cd, Sub Rosa)
Deze Française is een geschoolde elektro-akoestisch componiste. Ze werkt op haar nieuwe album met zang, laptop, gitaar en diverse objecten. Ze krijgt rugdekking van Rhys Chatham (trompet), en de gitaristen Christian Fennesz , Frédéric D. Oberland van Farewell Poetry en The Rustle Of The Stars en Richard Pinhas. Een gastenlijst die er wezen mag. Net als de muziek overigens; of muziek, het is meer een elektro-akoestisch, poëtisch hoorspel geworden. Zeer fascinerend.
Luister Online:
Knitting In The Air / Bicéphale Ballade
Tokyo-Ga (Wim Wenders)
Bijzonder fijne documentaire, voluit Subjectivistisch, zoals het hoort. Ik ging er met hooggespannen verwachtingen in, waardoor de film me eigenlijk dubbel moest overtuigen, maar als de pachinko-balletjes gaan vallen, klikt ie bij mij. En dat is al na een minuutje of tien; er waren dus niet eens treinen voor nodig! Wim Wenders begint te dromen over de staat van hypnose die de metalen balletjes afdwingen – 'winnen is onbelangrijk, tijd verstrijkt' – en laat de mannen zien die, zodra de arcadehal is gesloten, de kastjes teder vertimmeren, zodat de loop van de balletjes verandert. Wenders ontmoet gedurende zijn bezoek aan Japan naast vertrouwelingen van Yasujiro Ozu ook éigen kompanen. Hij praat met Werner Herzog in de top van de Tokyo Tower, en bespioneert Chris Marker in een café. Met beide filmmakers vertoont deze ode aan Ozu verwantschap, maar Wenders heeft niet het voor de hand weg bluffende ego van Herzog, of de diepgaande filosofische constructies van Marker. Nee, in lijn van het werk van Ozu is Wenders op de deadpan humoristische voice-over voorzichtig, hij cijfert zichzelf en zijn invallen meteen weer weg. Deze bescheidenheid siert hem, en past ook goed bij het thema 'wij zijn slechts pupillen van de meester'. Na aankomst raakt Wenders aanvankelijk dermate 'lost in translation' c.q. bevangen door de Tokyo-hypnose, dat hij die hele Ozu lijkt te vergeten. Maar via tal van balspelletjes – golf als de yuppen-pachinko, en kinderen die me overtuigden dat 'r een leuk tikkertje-straatversie van honkbal mogelijk is – keert Wenders terug in de onveranderlijke wereld van Ozu. Diens minutieuze werkwijze wordt uiteengezet, en ik moest denken aan het knutselen van een kijkdoos. Ook daar is de ruimte claustrofobisch beperkt, en dien je de objecten op exact de gewenste afstand van elkaar te plaatsen. En als alles op de juiste plek staat komt het het mooiste moment. Je knipt een gat in de deksel (de camera wordt klaargezet) en tot slot plak je er een doorschijnend kleurpapiertje overheen. Dát is de 50mm-lens van Ozu op kniehoogte, of simpelweg de blik van de meester, en alhoewel alles in de doos stilstaat wordt het plots toch een magisch-levende wereld. Echter dan echt.
Drs. P Compilé Complé
Dat de man een baas is staat als een paal boven water. In hoeverre hij nu daadwerkelijk de Nederlandstalige hiphop heeft beïnvloed is discutabel. Dat Extince hem name-dropte betekent nog niet dat hij veel fans op de straten van Eindje en Damsko heeft. Maakt niet uit en ik ben blij dat ik nog niet was toegekomen aan eerdere compilaties op CD en met slechts een LP (Hoep Hoep Hiezee) op de plank is dit pakketje zeer welkom. Ik kende aardig wat maar veel (voor mij) nieuws op dit mooie pakket. Dank u, Top Notch en Nijgh & Van Ditmar, al had het een tikje sjieker in de uitvoering gekund. Met songteksten bijvoorbeeld.
OSI Fire Make Thunder
Kevin Moore Shine – Soundtrack to the film "Küçük Kiyamet"
Het vierde album alweer van het samenwerkingsverband tussen Fates Warning gitarist Jim Matheos en Kevin Moore, in een grijs verleden toetsenist van Dream Theater. De sound van OSI (Office Of Strategic Influence) is inmiddels wel bepaald, dus ondanks de Indiaans geïnspireerde titel gaan we verder waar Blood ophield. Matheos' typische gitaargeluid gecombineerd met Moore's clicks'n'cuts en onderkoelde stem maar vooral in het meer ingetogen werk (ruimschoots aanwezig) immer solide songwriting. Moore heeft in zijn tijd in İstanbul al een soundtrack gemaakt voor Okul ('School'), een matige horrorfilm. Küçük Kiyamet ('Kleine Apocalypse') heb ik niet gezien, maar het is geen horrorfilm en niet erg vrolijk aan de trailer te zien. De soundtrack is dat ook niet, eerder mysterieus. Lekker sfeervolle muziek voor op de achtergrond en een erg mooie titelsong. De tweede persing van 500 exemplaren is nog leverbaar.
Motorpsycho + Ståle Storløkken The Death Defying Unicorn
Veel heb ik niet toe te voegen aan Bas' gloeiende stuk hierover, hooguit dat het de woorden van een ekte ekte fan zijn. Wellicht toch de reden dat ik na een vluchtige kennismaking via mp3 toch makkelijk zwichtte voor de dubbel LP. Zelf houd ik het wel op een wat gematigder 'lekker potje spierballenprog'.