We willen natuurlijk nergens de draak mee steken, maar door het belastingvoordeel van de Koningin hebben we wel ineens geld over voor muziek en films. Kijk toch eens naar onze waslijstjes uit het:
We luisterden naar: Už Jsme Doma, Wovenhand, Lali Puna, Mike Patton, CocoRosie, Karnivool, King Me, Olan Mill, The Black Dog, Unkle, Whip, Svarte Greiner, Legendary Pink Dots, Edward Ka-Spel & Alena Boykova, The Tallest Man On Earth, Nicholas Szczepanik, Celer en Merzbow. En keken naar: The Incredibles, A Single Man, The Elegant Universe, Airdoll, Tetro, Beeswax en Shutter Island.
Pff, wat komt er ineens veel uit en binnen…mijn hoofd loopt ommer dan ooit!
Už Jsme Doma – Jeskyně / Caves (cd, Indies MG)
De Tsjechische vlag mag uit, of welke vlag dan ook, want de legendarische band Už Jsme Doma is na bijna 7 jaar eindelijk terug met een nieuw album! Het is hun negende officiële in hun alweer 25-jarige bestaan. De groep heeft naam gemaakt in de alternatieve rock, punk en avant-garde scene met hun bijzondere muziek. Ze weten een hard, complex en aanstekelijk geluid, waar ook altijd ruimte voor humor is, neer te zetten dat zich door de jaren heen meer en meer richting de rockmuziek ontwikkelt met minder jazz- en avant-gardistsche elementen en blaaspartijen. Het wordt hierdoor toegankelijker maar zeker niet minder goed. Ook zijn ze in Praag de begeleidingsband van de Residents geweest tijdens hun “Freak Show”-tour. Opvallend zijn de fraai en bizar getekende hoezen van de groep (door een tekenaar met 1 hand), hetgeen ze ooit in een pop-up-boek met de cd Jaro, Peklo, Podzim, Zima in het groot hebben gedaan. Nu dus Jeskyně / Caves. Zoals een goed Už Jsme Doma album betaamt krijg je weer stevige rock met pakkende, dikwijls meerstemmige zang. De volledige terugkeer van de staccato blaaspartijen, waarmee ze naar ouder werk teruggrijpen, is een goede zet. Ze zijn onvergelijkbaar met hun unieke sound, maar de Cardiacs komen er misschien nog het dichtste bij in de buurt. Het is een zeer dynamisch en aanstekelijk album geworden en de groep blijft een ware sensatie.
Luister Online:
Jeskyně / Caves (albumsnippers)
Wovenhand – The Threshingfloor (cd, Glitterhouse)
Gelukkig luister ik nooit heel nadrukkelijk naar teksten, want anders was ik wellicht al jaren geleden afgehaakt bij 16 Horsepower of opvolger Wovenhand (nu weer aan elkaar geschreven). Nog steeds brengt David Eugene Edwards namelijk zijn Gospel ten gehore. Hij verpakt dat zoals altijd in heel duistere muziek, waardoor het onder je huid kruipt voordat de Goddelijke teksten het verpesten. Voor alle duidelijkheid ik ben ook niet voor tegenovergestelde teksten; houd religie er gewoon zoveel mogelijk buiten. Als ik dan toch een predikant mag uitkiezen zou ik qua stem helemaal voor die indringende, soms bloedstollende van Edwards gaan. Ik zou er bijna van gaan vloeken, maar wat is dit nieuwe album weer van een bijzondere schoonheid. Elke keer denk ik dat hij niet nóg betere muziek kan maken, maar dat kan Edwards wel. Gitzwarte altcountry, Americana, rock, wave en folk die nu harder dan ooit gebracht wordt en eigenlijk op 16 Horsepower niveau met een scheutje erbij zit. Telkens zit ik met bergen kippenvel op mijn arm en helemaal als hij het achtste nummer een overweldigende versie van New Order’s “Truth” ten gehore brengt. Als ik niet beter zou weten zou ik zeggen dat dit een Goddelijke plaat is. Geloof het of niet.
Luister Online bij YouTube:
Sinking Hands
The Threshingfloor
His Rest
Singing Grass
Truth
Lali Puna – Our Inventions (cd, Morr Music)
Zes jaar maar liefst na hun laatste studioplaat komt het meer dan zijproject van The Notwist eindelijk met een nieuw album. Valerie Trebeljahr’s zang klinkt weer verleidelijk zwoel, terwijl Markus Acher (Notwist, 13 & God, Village Of Savoonga, Alles Wie Gross, Rayon), Christoph Brandner (Tied+Tickled Trio, Saroos, Village Of Savoonga, Console) en Christian Heiss zorgen voor de fijne muziek. Deze keer is het hoofdzakelijk een elektronische aangelegenheid die ergens tussen postrock, pop en jazzy elektronica uitkomt. Het is buitengewoon sfeervol en melancholisch. De link met The Notwist en Tied+Tickled Trio is hoorbaar, maar door de eigenzinnige en vrouwelijke touch weten ze een pakkend eigen geluid neer te zetten. Zomerzwoele pracht.
Luister Online bij Soundcloud:
Remember
Mike Patton – Mondo Cane (cd, Ipecac)
Ik weiger sommige artiesten te moeten verdedigen. Mike Patton is een held en daar verandert niemand of iets aan, punt. Waarschijnlijk laveer ik net als hem, zij het dan met minder talent, van genre naar genre waardoor ik echt niets slecht vind van hem. Of het nou Mr. Bungle, Faith No More, Fantômas, Maldoror, Tomahawk, Weird Little Boy, General Patton, Peeping Tom, met Kaada, solo zowel experimenteel als soundtrackmaker of graag geziene gast in legio projecten betreft, mij kan je ervoor wakker maken. Nou ja, bij wijze van dan. Nu een nieuwe soloplaat waarop hij Italiaanse aria’s zingt. Doet me gelijk terugdenken aan die Slayer-fan die woedend tijdens een Fantômas concert riep: hij zit me gewoon te fucken! Patton moet je nooit te serieus nemen, dat doet hij zelf ook echt niet. Nu is de muziek hier echt wel goed en hij is een voortreffelijke zanger, maar het heeft ook zeker iets meligs. Samen met een dertig koppig orkest en koor brengt hij traditionele Italiaanse songs ten gehore, maar dan wel op zijn eigenaardige wijze. Hij komt ergens uit tussen filmmuziek, chansons, exotica en soms wat hardere muziek. Ja en dan kan je enkel concluderen dat de veelzijdige Patton weer een bijzonder en uiterst genietbaar werk heeft afgeleverd. Voor de rest sluit ik me eigenlijk gewoon aan bij wat Martijn B. in week 17 al heeft geschreven.
CocoRosie – Grey Oceans (cd, Cycle)
CocoRosie heeft de naam “rare meisjes”-band hoog te houden. De zusjes Casady slagen daar overigens altijd met vlag en wimpel in. Er is dan ook geen enkele reden te verzinnen waarom dat op hun vierde album anders zou zijn, compleet weer met getekende baarden en snorren. De nieuwe cd is wat toegankelijker dan voorheen, maar bevat nog steeds die bevreemdende formule van freakfolk, indie, hiphop en experimentele muziek inclusief de geknepen kinderlijke zang van de één en de sopraanzang van de ander. Er wordt wat minder gepield en meer gefocust op de liedjes. Dat pakt wonderwel goed uit met samenhangende songs. Het blijft overigens een unieke luisterervaring, maar dit keer ook simpelweg door de eigengereide, biologerende manier van songs maken. Je hoort ook flarden klassieke muziek, Oosterse ingrediënten, merkwaardige “gevonden” klanken en elektronica die vervlochten worden in de muziek. Toch is het geheel behoorlijk melancholisch te noemen, maar door het ietwat gekke ka
rakter ligt dat nooit zwaar op de maag. Al met al heeft de muziek meer weg van een knappe collage uit Sprookjesland dan doorsnee liedjes. De grote verrassing mag dan uitblijven, maar de concentratie sterke songs is hoger dan ooit. Bijzonder goed.
Luister Online bij Soundcloud:
Grey Oceans (album)
Karnivool – Sound Awake (cd, Sony)
Gouden tip van Bas in week 14, waarvoor dank! Van hun eerdere werk ben ik nog steeds niet overtuigd, maar deze cd, die na een kwart eeuw eindelijk binnen is, is erg goed. Inderdaad zijn er duidelijke overeenkomsten met Tool, maar ook The Mars Volta en Stabbing Westward hoor ik terug in het geluid. Ze zijn op wat punten subtieler en gevarieerder, waardoor er in het metalige geluid ook jazz, pop, postrock en emocore invloeden waar te nemen zijn. Met een opgewekte melancholie brengt het vijftal een fris stevig en melodisch geluid ten gehore. En daarbij is de zang ijzersterk, zeg maar Maynard James Keenan zonder wat sommige misschien een boze ondertoon zouden noemen. Geweldig album!
Luister Online bij Myspace:
Goliath / New Day / Set Fire To The Hive / All I Know
King Me - Them Brawlers (cd, Dying Giraffe)
Al sinds 1999 verrijkt deze band uit Deventer de Nederlandse muziek. Ze weten me vanaf hun in eigen beheer uitgebrachte cd King Me (1999) al in te pakken en dat is ook op de vier cd’s erna zo gebleven. De band is vernoemd naar een nummer van de Palace Brothers (Will Oldham), afkomstig van het prachtige debuut There Is No-one What Will Take Care Of You. King Me, de band rond zanger Michael Milo, vertoont zeker raakvlakken met die muziek mede dankzij de prachtig getormenteerde zang en de melancholische sfeer. De groep ontwikkelt zich door de jaren heen van een prima lo-fi act tot een uitstekende emotioneel geladen (post)rockband met een steeds wisselende bezetting. Hun zesde cd alweer komt nu uit op het Dying Giraffe Records. Milo komt wederom met een andere bezetting en omringt zich verder met leden van Templo Diez (dan wel Point Quiet of Praise The Twilight Sparrow) en ongeveer de voltallige Space Siren crew. Voegt aan het verhaal weinig toe, want het gaat uiteraard om de muziek. Die is eigenzinniger en beter dan ooit. Met een uiterst gevarieerd instrumentarium van gitaren, orgel, elektronica, percussie, strijk- en blaasinstrumenten brengen ze een harder geluid dan voorheen, zonder de sterke songwriterpracht van weleer te verliezen. Stevige Americana met postrock, indie, folk, noise en dit keer ook behoorlijk wat experimentele ingrediënten. De rode draad wordt nog steeds gevormd door de prachtige melancholie, maar die vergeet je op de harde momenten soms wel even. Droefgeestig, maar zonder bij de pakken neer te zitten. Een perfect uitgebalanceerd album met een breed en groots geluid dat zowel rauw als subtiel uit de hoek komt. Zoppo, Pavement, Grandaddy, Sparklehorse, Radiohead, Will Oldham, Sonic Youth en Space Siren dienen ter referentie. Internationale allure. Klasse!
Luister Online:
Them Brawlers (album)(in de playerT rechts)
Olan Mill – Pine (cd, Serein)
Tweede release op Serein dat eerder ook het debuut van Nest (de helft van Deaf Center) het licht (nou ja licht) liet zien. Nu is er de eersteling van Olan Mill, ofwel het samenwerkingsverband tussen Alex Smalley en Svitlana Samoylenko, die ze in een kerk hebben opgenomen. Beide muzikanten bewerken stukken piano, viool, pijporgel, gitaar, veldopnames en andere elementen met elektronica tot verstilde, ingetogen en vloeiende klanklandschappen. Deze houden het midden tussen ambient, filmmuziek en neoklassiek. Ondanks het gelimiteerd aantal instrumenten weten ze er een vol geluid uit te persen. De associaties lopen uiteen van Richard Skelton, Celer en Nest tot Robin Guthrie, Library Tapes en met name Stars Of The Lid. De desolate pracht is aangrijpend, dromerig en uiterst droefgeestig. Het kan als zacht en schitterend behang dienen of onder de koptelefoon als een super intense, emotionele luisterervaring. Onaardse schoonheid!
Luister Online:
Pine (albumsnippers)(in de playerT onderaan)
The Black Dog – Music For Real Airports (cd, Soma)
Het is al een hele tijd dat ik een Black Dog cd heb aangeschaft, maar deze klonk te leuk om te laten liggen. De heren hebben namelijk al heel lang problemen met de wat zweverige versie van Brian Eno, die naar hun mening toch echt niet meer voldoet aan de muziek voor een modern vliegveld. Dus nu hun versie, die voor het ene deel bestaat uit prachtige ambient en voor het andere deel uit beat gedreven muziek. Hierbij hebben ze diverse (vlieg)veldopnames gemaakt op verschillende luchthavens. Dit levert een zeer intrigerend en gewoonweg wonderschoon album op. Gegarandeerd asvrij, dus fijne trip gewenst!
Stream het album:
Music For Real Airports (albumsnippers)
MP3’s:
Music For Real Airports (albumsnippers)
Unkle - Where Did The Night Fall (3cdbox, Surrender All)
Kaboem! Een moment ben ik bang dat mijn huis aan het instorten is. Het blijkt gelukkig slechts de nieuwe Unkle box die op de mat valt, hoewel ik bij het zien van het pakket wel 10 cd’s vermoed. Het is dan ook een prachtig uitgevoerde box met een 2,5 centimeter dik kartonnen boek (32 pagina’s) vol fraaie artwork, nog een cd-boek, de reguliere cd, de instrumentale versie ervan en een mix cd (exclusief bij Rough Trade). Goed Unkle dus met de vierde officiële studioplaat in 12 jaar tijd (al die tussendoor releases niet meegerekend). Na het meer rockgeoriënteerde War Stories (2007) gaat kopman James Lavelle nu weer meer de elektronische kant op, waarbij hij met diverse bands samenwerkt. Unkle maakt telkens een andere cd en ditmaal is het een mix van psychedelica, trip-hop, dark dance, soul en alternatieve pop met mooie orkestraties en aanstekelijke beats. Het is allemaal lekker uptempo, heeft een fijn rafelig en duister randje en ligt gemakkelijk in het gehoor. Het zit allemaal bijzonder goed in elkaar. Misschien is dit wel de meest coherente cd van Unkle en ook nog eens een heel erg sterke. Ik ben zeer benieuwd waar Unkle een volgende keer mee kom
t, want hij blijft me verrassen (op een positieve manier).
Luister Online:
Natural Selection (Feat. The Black Angels) / Caged Bird (Feat. Katrina Ford) (in de playerT)
Luister/kijk Online:
Follow Me Down (Feat. Sleepy Sun)
Whip - Make Them Sirens Sing (mcd, Tin Drum/Zeal)
Houd je van Timesbold, dan houd je van Jason Merritt en dus van Whip, zijn soloproject. Dit tussendoortje zal de boeken ingaan als de tour ep 2009, maar dat mag de pret niet drukken. Nu ja, pret pret…het is zoals gebruikelijk nogal melancholisch wat niet in de laatste plaats komt door Jason’s in en in getourmenteerde stemgeluid. Vijf liedjes van bij elkaar een kwartier vol wonderschone singer-songwritermuziek met een folk- en bluesachtig randje. Hier wil je alleen maar meer van horen.
Luister Online bij Myspace:
Cutthroat / Please Take My Advice
Svarte Greiner - Untitled Tour Cdr (cd-r, Svarte Greiner)
Het project dat klinkt als een nare ziekte van Erik K. Skodvin, zeg maar de helft van Deaf Center en Miasmah labelbaas, is op tournee in de VS. Voor de gelegenheid heeft hij een tour cdr gemaakt in een gelimiteerde oplage van 100. De fraaie hoes is gemaakt door Monique Recknagel, de labelbazin van Sonic Pieces alwaar de cd tijdelijk verkrijgbaar is. Binnenkort komt er een nieuw studio album uit, maar voor nu dit zoethoudertje van bijna 3 kwartier lang en 2 nieuwe en 3 live nummers breed. Skodvin definieert hierop met gitaren, effecten, loops en viool zijn visie op duisternis. De indrukwekkende ambientachtige sounscapes verdragen dan ook echt geen daglicht. Al met al wel een heel fijn (zwaar) tussendoortje!
Luister Online bij Soundcloud:
Lost In Endless Arms
Legendary Pink Dots - Any Day Now Secrets (cd-r, Terminal Kaleidoscope)
Edward Ka-Spel & Alena Boykova – Red Sky At Night (cd-r, Terminal Kaleidoscope)
In 1987 verschijnt het fantastische Any Day Now van de Pink Dots, een periode dat ze aan de lopende band en met hoge frequentie kwaliteitsreleases afleveren. Het is ook het laatste jaar dat de Edward Ka-Spel en zijn kornuiten zich op Engelse bodem bevindt. Daarna wordt het namelijk Nederland. In die tijd is een hoop materiaal ook niet uitgebracht of op stoffige cassettes verdwenen. Van Any Day Now zijn ook veel ideeën, versies, demo’s of experimentele tracks niet op de meer toegankelijke cd verschenen. Die komen nu wel aan het licht op de nieuwe cd-r. Het album opent al met een 13 minuten durende versie van “True Love”, fantastisch. Er is een hoop prachtig materiaal, neem het wonderschone breekbare “Engeltje”, dat anders zo maar verdwenen zou zijn. Ik ben blij dat deze geheimen niet bewaard zijn gebleven, maar het materiaal wel.
Solo experimenteert zanger/muzikant Edward Ka-Spel er ook graag op los. Ditmaal met Alena Boykova, waarvan een aantal sessies in Finland en Nederland (Limburg) nu op cd-r gezet zijn. Ze werken met elektrische kerkorgels, percussie instrumenten, laptops, analoge en digitale synthesizers. De cd bevat desolate en psychedelische klanklandschappen, afgewisseld met muziek die ik het best kan vergelijken met intrigerende nachtmerries en andere bevreemdende, soms angstaanjagende stukken. Het is een werkelijk hypnotiserende trip van een uur.
The Tallest Man on Earth – The Wild Hunt
Nou, dan mogen Lucky Fonz III en Tim Knol ook serieus hopen op aandacht van Pitchfork en een globale "doorbraak", bromde ik eerst. Maar het moet gezegd, deze Noor heeft toch net iets meer in huis. Hij zingt op vol volume en vol overtuiging als een markante kraai, maar níet vals. In tegenstelling tot de piano in de slottrack, opmerkelijk genoeg het minste nummer. De minieme piano-accenten in het Felice Brothers-achtige (nou ja ze delen een "alcoholvrije" invloed…) A Lion's Heart behoren dan weer wel tot de hoogtepunten. Aldaar ook het mooiste gitaarpatroontje van de plaat, wat ie ongetwijfeld door het vele oefenen bijna té snel speelt. 'In that day there's a moment where it all goes your way'. In het vergelijkbare Love Is All zingt de grootse man opgewekt met zijn eigen tupdedup-gitaarmelodie mee, om het dan weer plots uit te schreeuwen. 'Here come the tears, but like always I let them go'.
Nicholas Szczepanik Dear Dad
The Chiasmus was een donker maar ook vrij kalm album Opvolger Dear Dad is een stuk indringender, gevaarlijker zelfs. Vanuit de stilte doemt via een redelijk rustieke ambient drone Part I: When I'm No Longer Afraid Of You een angstaanjagende noise op (de thematiek lijkt nogal persoonlijk en niet al te gezellig), maar daarin verweven ligt wel een subtielere laag melancholie. Over de lengte van de zevenendertig minuten neemt een en ander verstikkende vormen aan. In afsluiter Part 2 : Forgive to Forget mogen we op adem komen, met een kalmere, pastorale drone.
Celer Close Proximity And The Unhindered Care-All
Meer tot rust kom je met dit album van Celer, met dank aan Jan Willem voor de tip. Sereen ademende ambientklanken met hier en daar wat onbestemd geschuifel of geklets in achtergrond. De sfeer is een beetje net als Oliveros/Dempster/Panaiotis' Deep Listening, waar aan het eind de sfeer ineens heel onrustig wordt. Bij Celer gebeurt dat al ergens halverwege, maar een echte uitbarsting blijft uit. Maar het zorgt er net voor dat je toch niet helemaal weg durft te sukkelen uit angst onrustig wakker te schrikken.
Merzbow Another Merzbow Records
Een ander uiterste is dierenvriend Merzbow natuurlijk. Voor zijn enorme discografie zinkt de moed je echter al gauw in de schoenen, zeker als zelfs fans zeggen dat het ook lang niet allemaal de moeite waard is. Tips van dergelijk volk heb je ook niet altijd wat aan want dikke kans dat hun favorieten out of print zijn. Gelukkig is hier een handzaam driedubbelaartje met bijdragen aan allerhande compilaties. Divers werk, analoog en digitaal, giert, fluit, dondert en fluttert er heerlijk op los. Het materiaal stamt dan ook allemaal uit wat te boek staat als zijn gouden periode. En dan sluit disc 3 met Routemaster ook nog af in een onvervalst Bulgaars horo-ritme(!), kortom een prima deal als wat van de man wil hebben maar even niet weet wat.
Kun je een aangename paar filmweken hebben zonder dat je iets werkelijk uitzonderlijks ziet? Ja, zo lang er – naast de kritiek of gebrek aan Begeisterung – aan die films maar wat positiefs blijft kleven.
The incredibles (Brad Bird, 2004)
Het is een wat plattere Pixar, het is een Pixar waar ze het allemaal nog aan het ontdekken zijn, maar…
de actie-sequenties zijn beter, en de babes minder plastic, dan in de meeste Bond-films.
A single man (Tom ford, 2009)
Op de momenten die er toe doen zijn de teksten te afgekloven en wil het maar niet gaan leven maar…
Colin Firth speelt de rol van zijn leven, en zijn scenes met de onvolprezen Julianne Moore zijn om je vingers bij af te likken. En de dialogen tussen professor Firth en zijn tevens homoseksuele student zijn heerlijk jaren vijftig.
The elegant universe (Julia Cort & Joseph McMaster, 2003)
De echte vragen die je beantwoord wil zien over string theory (als: waarom worden er nou precies elf dimensies voorspeld) worden niet beantwoord in deze drie uur durende documentaire, maar…
ik hou van de manier waarop deze documentairemakers het onmogelijke proberen te visualiseren. En ik heb toch nog een en ander geleerd.
Airdoll (Hirokazu Koreeda, 2009)
Ik was nogal teleurgesteld over de onsubtiele manier waarop de thematiek voor het voetlicht wordt gebracht (Jahaaaaa, we zijn allemaal opblaaspoppen!!!), maar…
het is allemaal prachtig geschoten en de hoofdrol van Doona Bae is sterk. En ja, zo’n film kan nog steeds nooit gemaakt worden in Nederland.
Tetro (Francis Ford Coppola, 2009)
Ik haat-haat-haat de manier waarop dit drama verzandt in een Almodovariaans melodrama, maar…
de eerste helft is mooi geschoten, lekker traag en met een sterke cast. Goed om Vncent Gallo weer eens op niveau te zien.
Beeswax (Andrew Bujalski, 2009) Deze film mist alle humor en ongemakkelijkheid die zijn vorige films zo invoelbaar maakten, maar…
ik ben blij dat hij nog leeft.
Shutter island (Martin Scorsese, 2009)
Het is uiteindelijk een nogal afgekloven verhaaltje maar…
ik heb het zonder moeite uitgezeten. Wat prachtig werkt is de manier waarop Scorsese stijlmiddelen, of –tekortkomingen, uit jaren vijftig films gebruikt. Acteurs die in stilstaande auto’s zitten met een bewegende achtergrond. Dat was destijds charmant (als het al werd opgemerkt), nu draagt het bij aan de bevreemding.