Obama kon al niet dansen en blijkt ook nog eens witte humor te hebben. Gordon maakt geen schijn van kans met de Toppers en gooit het dan maar op de antihomobeweging (dat zal aankomen, poeh). Maar Plassterk staat achter Gordon en ze leefden nog lang en gelukkig. Minder gelukkig is de oudste vrouw ("130") van de wereld. Last but not least: we hebben ook nog eens een pandemie. Het muziekvirus heerst, ook bij sommige van ons getuige de lijstjes uit het:
The Ex, Burial & Four Tet, Dave Douglas Quintet, Circlesquare, Mike Patton, Redjetson, Jean-Philippe Goude, Mari Boine, Strings Of Consciousness, Philippe Petit & Friends, Patrick Watson, Misophone, Oi Va Voi, Nils Petter Molvær, Hanne Hukkelberg, Koenjihyakkei, Celer, Anne Soldaat, Graham Lindsey, The Big Knife, Shohreh, Leila Forouhar, Fereidoon Foroughi, Shahram Shabpareh, Sattar, Hayedeh, Ahdieh, Fereshteh, Afshin, Gita, Omid en Rainbow Arabia met Eklin…
The Convoy Tour: 25 Years of The Ex (dvd)
In 2004 tourde The Ex een week door Europa met 35 muzikanten om hun 25-jarig jubileum als band te vieren. Filmmaker Jem Cohen volgde allesvan dichtbij en maakte een mooie docu met veel korte (muziek) fragmenten. Als er iets afstraalt van het scherm is het wel gezelligheid, zelfs als totale vermoeidheid op de loer ligt. Je wordt bijna jaloers als je de gezelligheid in de toerbus ziet. Muzikale hoogtepunten zijn er van het ICP orkest (dat voor de gelegenheid Ethiopische muziek speelde), The Evens, Zu, Api Uiz (stekelige punk) en The Ex zelf, toen nog met G.W.Sok en Rozemarie op bas. Ook vertegenwoordigd is de (inmiddels overleden) Ethiopische zanger Mohammed Jimmy Mohammed. De toegift op de dvd is ‘Half The Battle’, een stemmige zwartwit-impressie van Cohen met een Sonic Youth-achtige soundtrack (van het nog te verschijnen ‘Guitargument’, een samenwerkingsproject van Andy Moore en Electrelane-gitariste Mia Clarke) en o.a. beelden van het tweedaagse Ex-festival in Paradiso. Een werkelijk geniaal mooie sfeerimpressie die de aanschaf van deze dvd meer dan rechtvaardigt.
Burial & Four Tet – Moth
Heerlijk broeierige stuitertrack met synths die naar The Black Dog ten tijde van ‘Spanners’ neigen. Need I say more? linkje
Dave Douglas Quintet (VPRO-opname, Bimhuis)
Trompettist Dave Douglas is een beetje de Amerikaanse Eric Vloeimans. O.a. actief in de Masada-band van Zorn, maar solo levert hij ook de ene na de andere plaat af. De VPRO heeft opnames uit 2006 in de aanbieding en die zijn geweldig. Het klinkt als de elektrische band van Miles Davis, maar met wat meer structuur en thema’s, maar ook een fijne groove. Uri Caine op Fender Rhodes is de sterkste troef. linkje
Een ware diarree aan releases deze week, mijn hoofd loopt ommer dan ooit
#Circlesquare – Songs About Dancing And Drugs (cd, !K7)
De Canadees Jeremy Shaw gaat altijd zijn eigen weg, al is het maar dat hij nu in Berlijn woont. Ook muzikaal laat hij zich niet eenvoudig vangen. Hij klinkt hier als Tarwater inclusief de onderkoelde zang met downtempo techno en de donkere dancebeats van Fever Ray. Je krijgt een mystiek, onderkoeld en toch opzwepend sfeertje dat echt bloedmooi en hypnotiserend is! J***l******?
Luister Online bij Myspace:
Hey You Guys / Dancers / Music For Satellites
#Mike Patton– Crank High Voltage (cd, Lakeshore)
Voor de tweede keer in korte tijd is Patton gestrikt voor een soundtrack. Met zijn Fantômas maakte hij daarvoor alweer een eerbetoon aan de soundtracks, of een parodie, maar beide liggen bij Patton dicht bij elkaar. Hier komt hij weer heel prettig voor de dag met korte, puntige muziek die verder gaan dan waar Fantômas ophoudt. De ene keer snoeihard, de andere keer Morricone achtig met experimenten of juist weer cabaretesk. Tevens experimenteert hij driftig met elektronica. In hoog tempo wisselen de stukken elkaar af, waardoor hij je een uur lang weet te boeien met verfrissende, verrassende muziek. Ik ben dan altijd wat bevooroordeeld bij Patton, maar geloof echt dat de mensen die hem soms leuk vinden dat hier ook zullen vinden.
Luister Online bij Myspace:
Kickin’
#Redjetson– Other Arms (cd, Gizeh)
Het zag er best rooskleurig uit voor de vriendjes van iLiKETRAiNS. Niet alleen zaten ze muzikaal op hetzelfde spoor, hoewel ze ook Explosions In The Sky, Slint, Radiohead, The Sound en My Bloody Valentine in hun geluid adopteerden, ook hun debuut New General Catalogue uit 2006 deed het niet gek. Drie jaar later is het voorbij, band uit elkaar. Postuum verschijnt nog wel hun tweede album. Deze mag er net als het debuut, met min of meer dezelfde referenties, weer wezen. Stevig desolate rock in breed uitgesponnen nummers. Een mooi testament.
Luister Online bij Myspace:
Soldiers & Dinosaurs / For Those Who Died Dancing
#Jean-Philippe Goude– Pour L’Instant (cd, Ici D’Ailleurs)
De Franse componist/toetsenist Jean-Philippe Goude draait al een eeuwigheid mee, toch had ik zijn naam nooit eerder gehoord. Maar ja ik en veel muziek, dat is ook een contradictio in terminus. Hij begeeft zich op het vlak van de modern klassiek (over contradictio in terminus gesproken), avant-garde, kamermuziek en neo-klassiek. Denk aan Wim Mertens, Fragments De La Nuit, Penguin Cafe Orchestra, Yann Tiersen en eveneens Purcell en King Crimson.
Luister Online:
Pour L’Instant(excuus voor de commerciële site, maar ik vond niets anders)
#Mari Boine – It Ain't Necessarily Evil – Bodeš Bat Gal Buot Biros (Mari Boine Remixed Vol. II) (cd, Lean/Universal)
Ondanks dat veterane Mari Boine Persen zich voornamelijk bezig houdt met joiku, de traditionele woordloze zang van de Laplanders, wordt ze nu toch alweer voor de tweede keer geremixt. En voor de tweede keer gaat dat wonderwel samen met de traditionele muziek. De overwegend Noorse (want Lapland overlapt nogal wat landen) wordt veelal onder handen genomen door artiesten uit de jazzy, elektronische hoek en die weten naadloos haar zang (en iets minder de muziek) in te bedden in door hun geschapen creaties. Prachtig, duistere mixen van Mungolian Jetset, Syntax Erik, Kohib, 120 Days, Henrik Schwarz, The Knife (met haar van Fever Ray) en Mental Overdrive. Met haar stem kan je overigens werkelijk alles mooi maken.
Luister Online bij Myspace:
Vuoi Vuoi Mu (Henrik Schwarz remix) / Čiŋat (The Knife remix)
#Strings Of Consciousness& Angel – s/t(cd, Important)
#Philippe Petit & Friends – Reciprocess: +/VS. (The Wire/Bip_Hop)
Philippe Petit is een grootheid in de Franse muziekindustrie. Hij begint in diverse punkbands om vervolgens het toonaangevende gitaarlabel Pandemonium te runnen. Daarnaast is hij dj en schrijft hij voor legio bladen. Op een gegeven moment stopt hij met Pandemonium en start weer een toonaangevend label, ditmaal het elektronische Bip_Hop waar menig pionierend artiest materiaal uitbrengt. Maar het artiestenbloed jeukt hem ook aan alle kanten, dus start hij met bevriende muzikanten het ensemble Strings Of Consciousness. Hoewel het idee rond de snaren begint gaat het project al snel alle kanten op. Petit houdt van avant-garde en industrial tot experimentele muziek en elektronica. Voor hun derde album werken ze samen met Angel, de groep die bestaat uit Ilpo Vaisanen (Pan Sonic), Dirk Dresselhaus (Schneider TM) en celliste Hildur Gudnadottir. Samen maken ze 2 lange klanklandschappen die beter de stroom van het bewustzijn genoemd kan worden. Het is tot de verbeelding sprekende muziek die tussen ambient, avant-garde, klassiek, elektro en industrial uitkomt. Buitengemeen biologerende schoonheid!
Zelf heeft hij een meganetwerk opgebouwd en een cd met vrienden was zo gemaakt. Deze is ter ere van het 10 jarig bestaan van Bip_Hop gemaakt en in de geest van de “Reciprocess”-serie waarop artiesten met één bepaalde groep of artiest nummers maken of de nummers van de betreffende artiest juist remixen of herinterpreteren. Deze cd is weggegeven bij het muziekblad The Wire en ik kreeg hem gratis bij mijn bestelling van bovenstaande cd. Niet bepaald een “weggevertje” of een zeer aangenaam cadeau om het wat positiever te duiden. Philippe werkt hier namelijk samen met een keur aan fantastische artiesten: Bela Emerson, Aidan Baker, Lydia Lunch, Cosey Fanni Tutti, Simon Fisher Turner, Klangwart, dDamage, Justin K. Broadrick, Sybarite en nog veel meer. Het is experimenteel, elektronisch, industrieel, avant-gardistisch en ook intrigerend en imponerend.
MP3’s Strings Of Consciousness:
Track 1
Track 2
Luister Philippe Petit Online bij Myspace:
Reciprocess: +/VS.(10 tracks)
#Patrick Watson – Wooden Arms (2cd, V2)
Die Patrick Watson weet toch steeds weer te verrassen met zijn bijzondere mix van folk, singer-songwritermuziek, pianosongs en indierock. En dat met zijn fraai hoge zang erbij. Op zijn debuut Just Another Ordinary Day (2003) is het allemaal zeer ingetogen, met zijn doorbraakplaat Close To Paradise (2007) voegt hij er een heleboel instrumenten aan toe. De nieuwste, derde cd zou naar eigen zeggen nog niet helemaal af zijn. Maar veel mooier dan dit heeft hij het nog niet eerder gedaan. Niet alles is muzikaal gezien even sterk, maar de sfeer is mysterieus en wonderschoon en dat is wat deze derde cd vooral typeert. Je hoort de vorige cd er nog wel in doorechoën maar het leidt weer een heel eigen leven. Een heel bijzondere plaat waar zijn mooie zang weer goed omlijst is, dit keer door een heuse band. Snelle beslissers krijgen er een tweede cd bij met twee prachtige exclusieve nummers.
Luister Online:
Fragmenten
#Misophone– I Sit At Open Windows (cd, Another Record)
Elke keer vraag ik me af of je het Britse Misophone helemaal serieus moet nemen. Na hun cd uit 2007 met de idiote titel Where Has It Gone, All The Beautiful Music Of Our Grandparents? It Died With Them, That’s Where It Went… komen ze vorig jaar met Be Glad You Are Only Human, hun 13de naar eigen zeggen. Beide bevatten niet te plaatsen muziek; een soort hybride van folk, indierock, experimentele en orgelmuziek en altcountry. Daardoor mengen ze ook nog eens Balkan-, cabaret- en zigeunerelementen en alles wordt gehuld in een zestiger jaren atmosfeer. Het mystieke duo M.A. Welsh en S. Herbert is verantwoordelijk voor dit alles. S. is een klassiek getrainde muzikant en bespeelt een instrument of 20, dat terwijl M.A. schrijft, zingt, banjo speelt en gevonden geluiden en dieren lawaai toevoegt. Hun derde is er nu, uitgebracht op het kleine Franse label Another Record. Daar gaan ze vrolijk verder met hetzelfde recept, wat net zo gevarieerd is en daardoor wederom geen seconde verveelt. Ongrijpbare, pakkende en intieme songs op die je ergens tussen Matt Elliot, Micah P. Hinson, Neutral Milk Hotel, Beirut, The Caretaker, Fire On Fire, Syd Barrett, A Hawk And A Hacksaw en Tom Waits in kunt plaatsen.
Luister Online:
A Ghost Of Right Wing America / Castles In The Sand
#Oi Va Voi– Travelling The Face Of The Globe (cd, V2)
Alweer de derde cd van het wereldse gezelschap uit Londen. De eerste Laughter Through Tears (2004) was een regelrechte voltreffer (met het bloedmooie “Refugee” als hoogtepunt), met toen nog KT Tunstall aan boord. Een geweldige mix van Joodse en Oost-Europese muziek, indie, trip hop en dance. Een soort Massive Attack op de wereldse toer zeg maar. Op de tweede gelijknamige cd uit 2007 verslikten ze zich wat mij betreft te vaak aan wat lompe beats, hoewel ook daar genoeg pareltjes op te vinden zijn. Nu komen ze met hun derde album, dat weer veel meer aansluit bij het debuut en op het elektronische vlak wat meer gerijpt is. Ze presenteren hier zowel die heerlijk melancholische wereldse nummers als de meer opzwepende en trip hoppende. Het is in alle opzichten een heerlijk vette plaat geworden waarop vrijwel geen schoonheidsfoutjes meer worden gemaakt.
Luister Online bij Myspace:
I Know What You Are / Photograph
#Nils Petter Molvær– Hamada(cd, Sula/Universal)
De Noorse oudgediende Molvær is een kunstenaar op de trompet. Hij combineert dit doorgaans met ijle atmosferen en elektronica. Daarmee incorporeert hij elementen uit de ambient, hip hop, trip hop en techno in zijn overwegend jazzy muziek. Hij werkt met een keur aan artiesten samen. Dat is ook nu weer het geval. Een Eivind Aarset geeft hier bijvoorbeeld acte de présence. Gewoon weer de vertrouwde, sfeervolle klasse!
Luister Online bij Myspace:
Sakbah / Icy Altitude
#Hanne Hukkelberg– Blood From A Stone(cd, Nettwerk)
Alweer een artiest uit Noorwegen. Het wordt zeker lente daar of zo? De muziekmarkt staat er namelijk in volle bloei. Hanne Hukkelberg komt met haar muziek en zwoel hese zang op haar voorgaande cd’s ergens uit tussen Susanna, Stina Nordenstam, Anja Garbarek, Psapp en andere sfeerverhogende artiesten. Dit houdt ook op haar nieuwe, derde cd stand, zij het dat ze ook dikwijls het tempo omhoog gooit en ook Bat For Lashes en Fever Ray op haar ceintuur kan kerven. Dat levert zowel zeer mystieke pracht als duistere uptempo verwarring op. Jazzy pop met lichte experimenten. En dat is dikwijls betoverend mooi. Haar meest uitgesproken album tot nu toe!
Luister Online bij Myspace:
Blood From A Stone / Salt Of The Earth / Bandy Riddles
#Koenjihyakkei– Nivraym(cd, Skin Graft)
Ik ben een groot fan van de Japanse formatie Ruins. Ik ben hun gelijke nog niet tegengekomen, wel een aantal zijprojecten zoals Koejihyakkei. Hoewel zijproject, ze hebben nu al zoveel albums, dat ik hun naam blind foutloos kan intypen. Tatsuya Yoshida uit Ruins drum en zingt daar, vergezeld van vier andere Japanners op zang, bas, gitaar, keyboards en nog meer zang. De hoge, soms klassiek getinte zang vormt namelijk een belangrijk onderdeel van hun geluid. Dat geluid is verder een soort overstuurde progrock, waarin hardcore en avant-garde onderdak hebben gevonden. Ruins, Naked City, Magma, Uz Jsme Doma, ELP, Stereolab, Melt-Banana en Deus Ex Machina. Net als bij de Ruins komen cd’s hier nog wel eens in niet chronologische volgorde binnen. Deze cd stamt uit 2001, maar is nu officieel uit. De pret erom is overigens niet minder.
MP3:
Nivraym
Ik zal maar niet zeggen dat ik ook nog eens 10 werken vol handnijverheid van het schitterend, gruizige ambientproject Celer heb ontvangen en geluisterd. Nee mijn hoofd loopt echt ommer dan ooit….
Anne Soldaat – In Another Life
Goed dat ie dat rare "moniker" Do The Undo heeft laten vallen. Anne Soldaat heeft best een stoere naam van zichzelf. Jammer dat de plaat net wat minder is. Opener Runaway is cruciaal, de eerste luisterbeurt dacht ik tijdens het bezwerende intro dat dit het album van het jaar zou kunnen worden. Maar het liedje komt niet los. Het rockt nergens, ik mis het minieme rauwe randje dat Do The Undo had; alleen Rubitin heeft 't hier nog overtuigend. Nu gaat ie vooral voor sprankelende gitaarpop vol fraaie melodieën, die tegelijkertijd ook wat steriel zijn. Eigenlijk vreemd, je zou denken dat zijn ijle stem goed bij die poppy stijl bij zou passen, maar juist nu valt een lichte zeikerigheid op. (Ook in knullige teksten, zelfanalyse met een namedrop voor Nick Drake, apart zullen we maar zeggen) Begrijp me niet verkeerd, ik draai 'm de hele week al met plezier. Mother Of A Lie is Midlake-esk, Going South knikt naar Fleetwood Mac en uitschieter Pillow Talk is helemaal fantastisch. Misschien heb ik 'm gewoon tijdelijk kapot gedraaid…
Graham Lindsey – We Are Alone In This Together
Uitstekende Americana. Let vooral op de spooky donkerbruine titeltrack: Afghan Whigs met een cowboyhoed.
The Big Knife (Aldrich)
Uitstekende noir van Robert Aldrich, compleet onvergelijkbaar met het maffe Mike Hammer-mysterie Kiss Me Deadly, dat hij hetzelfde jaar maakte. The Big Knife is op een toneelstuk gebaseerd, en een van de weinige films die ervan profiteren dat je dat kunt zien. Nagenoeg alle actie speelt zich af in de dure, duistere, langzamerhand steeds beklemmendere huiskamer van een depressieve acteur. Hij wordt door de studio (geleid door de fantastische schurk Rod Steiger) onder druk gezet een nieuw contract te tekenen. Zijn huwelijk (met Ida Lupino) staat ook al onder druk. En dan is er nog een akkefietje uit 't verleden. That thing we don't talk about.
Shohreh – Dokhtare Mashreghi
Leila Forouhar – Do Parandeh
Fereidoon Foroughi – Zendooneh Del
Shahram Shabpareh – Gorg o Bareh
Sattar – Hamsafar
Hayedeh – Faryad
Ahdieh – Shirin Lab e Yar
Fereshteh – Nam Nam Baroon
Afshin – Zemestoon
Gita – Nameh Resoon
Omid – Live In Concert
Het is met de Iraanse popsterren na de revolutie vaak niet zo goed gesteld, te veel midi en te weinig van de nuances van de Perzische traditie. Het valt niet mee om dat oudere werk te spotten in de catalogi, omdat er niet zelden een oude foto op een cd met nieuw werk staat en andersom. Oud en nieuw door elkaar op een cd is ook geen zeldzaamheid, kortom: een zooitje. Daarom ben ik wat huiverig om zomaar cd's te bestellen, ook al zijn ze meestal vrij goedkoop. Gewapend met twee dvd's met videoclips, een oldies fansite en een piratensite heb ik toch een paar platen kunnen vinden die helemaal de moeite waard zijn. Van Hayedeh heb ik al zestien cd's vol, maar op vier daarvan moet je niet zo fraaie midi-arrangementen doorstaan. Door haar machtige stem redt ze dat nog ook, maar het is toch wat behelpen. De andere twaalf discs concentreren zich vooral op semi-klassiek werk, waardoor Faryad toch nog een waardevolle aanvullig is op wat ik wel braaf heb gekocht. Gita en Ahdieh zijn meer populair klassiek georiënteerd zoals veel werk van Hayedeh. De 48 Golden Hits van Ahdieh reeds in mijn bezit concentreren zich wel erg op de bandari, een zuid-Iraanse stijl dansmuziek. De zoektocht naar het meer funky seventies werk is echter nog steeds niet over. Fereidoon's werk en stem doen sterk denken aan de chansons van Farhad: drama van de sixties, wereldwijde equivalenten zijn Fikret Kızılok, Scott Walker en wellicht Ramses Shaffy. Afshin, Sattar, Shohreh, Fereshteh en Leila Forouhar zijn luchtiger maar altijd met een snik, maar vaak wel met funky wah-gitaartjes en groovy vintage synthesizers. Leila Forouhar waagt zich zelfs aan Dolly Parton's Jolene. Shahram is meer een lefgozer als bijvoorbeeld Tom Jones, of de Italiaanse Adriano Celentano. De covers van westerse rock 'n' roll songs leggen het af tegen met veel blazers opgefunkte meer Perzisch georiënteerde werk. Omid is een jongere artiest, veteraan uit de Iran/Irak oorlog, die nu eens niet alle microtonaliteit en ritmische nuances heeft geofferd op het gelijkzwevende quantiseringsaltaar en daardoor eigenlijk naadloos aansluit op gouden tijden van de Perzische popmuziek. De live plaat klinkt als een feestje en toont ook dat het met een echte ritmesectie nóg beter is dan op Victory, een van de beste Perzische popplaten die ik ken. Hopelijk doet hij ons land nog eens aan, want de bandari van To Mahshari zou ik graag eens live meemaken.
Rainbow Arabia met Eklin in Ekko
Eklin staat er wat afwezig bij, in zichzelf gekeerd bezig met z'n effectpedaal, microfoon en keyboard. Eenmaal op gang is zijn kosmische trip beter dan het hoofdprogramma. De anderhalve man en een paardekop die vanavond zijn op komen draven zal niet geholpen hebben, maar 'Siouxsie-meets-M.I.A.-in-het-Midden-Oosten'-mix van meneer en mevrouw Rainbow Arabia komt niet echt uit de verf. Het is allemaal een beetje klunzig. Mevrouw Arabia bespeelt onvast gitaar en net zo rommelig een paar drumpads en meneer Arabia start z'n loops en speelt toetsen, maar er gaat erg weinig van uit. Te vroeg op pad, wellicht komt het met ervaring (en meer publiek) nog wel goed, maar vooralsnog mogen we ons gelukkig prijzen met de beperkte catalogus. Met moeite weten ze een half uurtje te vullen, inclusief een overbodige jam met voorprogramma Eklin.