We hebben de centrifuge moeten inzetten, maar Sap zegt nu dat een schaduwkabinet haalbaar is. Dus hier zijn we weer! Vol trots zijn hier onze vers geperste lijstjes uit het:
We luisterden naar: Hooded Menace, Scorn, Console, William Ryan Fritch, Keith Kenniff, Pleq, Dictaphone, Sudden Weather Change, Toboggan, Markos Vamvakaris, Outsinging The Nightingale en The Third Eye Foundation. En gingen naar: Incubated 04 (Dustin O’Halloran, Dÿse, Mater Suspiria Vision)
Hooded Menace – Never Cross The Dead
Ik krijg een beetje Hail Of Bullets gevoel van; die eerste was een perfecte opsomming van alles wat goed in old school death metal, Hooded Menace geeft hetzelfde gevoel met betrekking tot doom/death uit de oude school. Death, Winter, Paradise Lost, Cathedral, Autopsy. Heerlijk heerlijk heerlijk.
Scorn – Refuse; Start Fires
Net als bovenstaande band ook op Roadburn dit jaar, en ook hier zal ik hard op gaan. Donkere, vuile protodubstep, traag, scheurende bassen. Wat eenvormig op den duur, maar eigenlijk gewoon heel erg lekker. Wordt een fijn feestje in april, weet ik nu al.
Vooral lekkere kliekjes van vorig jaar:
Console – Herself (cd, Disko B)
Console is al jaren het leuke elektronicaproject van Martin Gretschmann, die sinds 1997 ook de elektronica en programmeringen verzorgt bij The Notwist. Daarnaast maakt hij deel uit van 13&God, dj’t hij als Acid Pauli en heeft ooit ge-postrockt in Toxic. Over zijn nieuwste Console cd heeft hij maar liefst 4 jaar gedaan. Hij schrijft en maakt de muziek dan ook vooral in de tourbus van The Notwist op zijn laptop. Naast de gebruikelijke “bandleden”, die in de studio de laatste elementen toevoegen is ook Miriam Osterrieder’s stem met enige regelmaat te horen. Zijn muziek bestaat uit melancholische, mysterieuze ambient, die regelmatig op meer humorvolle wijze ontspoort met poppy geluiden dan wel opzwepende (toy)elektronica. Maar hetgeen The Notwist altijd op elektronisch vlak zo mooi maakt, is hier ook goed te horen. De zo nu en dan opduikende droefgeestige zang is bijzonder fraai en zorgt voor de prettige afwisseling. Het is een buitengewoon verslavend en bij de lurven grijpend werk geworden dat achteraf gezien best hoog in de 2010 lijst had gemogen.
Luister Online:
Herself (albumsnippers)
William Ryan Fritch – Music For Honey & Bile (cd, Asthmatic Kitty)
Vorig jaar eindigt Fritch met zijn project Vieo Abiungo hoog in de TOP20’10. Hij maakt daar met vele instrumenten een prachtige mix van The Third Eye Foundation, Bleeding Heart Narrative, Clogs, Brave Timbers, Orang en Encre. Deze componist, multi-instrumentalist en songwriter laat ook van zich horen in het trio Skyrider en de post-hop formatie Sole. Daarnaast hij heeft hij voor ruim 30 films de muziek verzorgd. In de “Library Catalog Music Series” maakt hij in 2010 onder zijn eigen naam ook een album. Deze ligt wel in het verlengde van Vieo Abiungo, zij het dat het meer filmisch en klassiek is. Toch is het ook hier weer genieten van de wonderlijke mix aan instrumenten, die voor een mysterieus hoorspel zorgen. Fritch brengt met piano, orgel, wurlitzer, pianet, gitaren, pedal steel, drums, sax, percussie, marimba, cello, (alt)viool, bas, contrabas, mandoline, banjo, hammered dulcimer, vibrafoon, trompet, (bas)klarinet, fluit, programmering, erhu, sarangi en andere geluidmakers ook wel een imponerende lijst aan instrumenten. Maar nog veel indrukwekkender is zijn prachtig melancholische muziek.
Keith Kenniff – The Last Survivor (cd, Circle Into Square)
Keith Kenniff is bekend van zijn werken met de fijne projecten Goldmund, Helios en Mint Julep. Hiermee zit hij altijd al in de filmische elektronische en ambient hoek, hoewel hij met Mint Julep meer de shoegazerkant op gaat, al dan niet aangevuld met akoestische instrumenten. Onder zijn eigen naam brengt hij nu de soundtrack voor de documentaire The Last Survivor.Hij smeedt een duister verbond tussen ambient en neoklassiek, waarbij pianomuziek wordt afgewisseld met dan wel aangevuld wordt door (geluiden van) strijkers en donkere elektronische klanken. Het is zeer spannend en droefgeestig en klinkt als een perfecte mix van Library Tapes, Danny Norbury, Dustin O’Halloran, Dakota Suite, Erik K Skodvin, Max Richter en Ryan Teague. Ook zonder de documentaire blijft dit tot de verbeelding sprekende, intieme werk huizenhoog overeind. Wonder-wonderschoon!
Luister Online:
Opening / Everywhere / Aerial / Stranded
Pleq – Sound Of Rebirth (cd, Impulsive Art)
De Pool Bartosz Dziadosz ofwel Pleq heeft onlangs een cd met Segue uitgebracht met daarop zeer fraaie elektronische muziek. Eerder heeft hij ook al zijn cd Sound Of Rebirth het licht laten zien. Hij maakt een filmisch geheel met ingrediënten als idm, glitch, drones en neoklassiek, waarbij de viool en de pianoklanken niet uitblijven. De bijzonder fraaie muziek komt ergens tussen Autechre, Biosphere, Deaf Center, Segue, Boards Of Canada en Fennesz uit.
Luister Online:
Black Dog (feat. Hiiro-Tent) / Hackneyed Words / Raindrop (feat. Natalia Grosiak) / Raindrop (RMX by Spyweirdos)
En dan nog wat oudere dingen uit de online uitverkoopbakken:
Dictaphone – Vertigo II (cd, City Centre Offices):
Om één of andere onduidelijke reden nooit eerder aangeschaft, dat terwijl ik weet dat dit idm/jazz/ambient en klarinet duo geniale muziek weet te fabriceren. Voor iedereen die van Tape, Mark Hollis, Donato Wharton, Kangding Ray en Julien Neto houdt is dit een aanrader.
Sudden Weather Change – Stop! Handgrenade In The Name Of Crib Death 'nderstand? (cd, Kimi):
Geen engelachtige geluiden, gletsjerpop of andere mysterieuze muziek, maar een meer dan fraaie IJslandse kruising van Trumans Water, Pavement, Sunny Day Real Estate en Sonic Youth.
Toboggan – E Brutal (cd, Sinnbus):
Wat een enorme verrassing en traktatie. Nooit van gehoord, maar ze klinken als een leuke felle Blonde Redhead met Speaker Bite Me en Honey For Petzi invloeden.
Incubated 04: Dustin O'Halloran, Dÿse & Mater Suspiria Vision @ Paradox, Tilburg
Na een wel erg romantisch pianorecital van O'Halloran en de hoekige rock van rasouwehoeren Dÿse (nogal Shellac-achtig, zo werd mij verteld) mijn Witch House live cherry gepopt. De video's wekten mijn interesse gelijk, de oude horror waar ze uit putten is mij goed bekend. Zo vinden films die het moeten hebben van een of twee geslaagde scenes nog een aardige toepassing. Zoals verwacht is de hevig galmende eighties psychedelica wel gebaat bij een goede sfeer. De outfits, de projecties en de buikdanseres ten spijt was dat wel een beetje moeilijk goed te krijgen in de Paradox, wat toch eigenlijk gewoon een café is. Publiek ouwehoerde rustig door en liep gedurende de show ook langzaam weg. Zelfs een cliché als een rookmachine had wellicht nog wat soelaas kunnen bieden en het volume had sowieso omhoog gemoeten. Helemaal mislukt was het niet, maar het kan wel veel beter naar mijn idee. Thuisgekomen nog even naar de bizarre en hallicunerende dvd van Cosmotropia De Xam, waarvoor MSV's ℑ⊇≥◊≤⊆ℜ de muziek maakte, zitten turen. Interessante ontwikkelingen!
Diverse artiesten Rembetika 5: Master of Rembetika – Markos Vamvakaris
Diverse artiesten Outsinging The Nightingale: Lost Treasures of Bulgarian Music
Er was een tijd dat ik vond dat er een gat in mijn collectie was wat 'rembetika' heette. JSP heeft daar met vier vierdubbelaars en een vijfdubbele Tsitsanis editie wel wat aan gedaan. Nu is Markos Vamvakaris aan de beurt, die een kalere, ruwere en meer monotone benadering op na hield. Dus ja, dit vult het staande rijtje weer mooi aan. Zou me niks verbazen als nummer zes in het teken staat van Roza Eskenazi. Hetzelfde label, normaal gespecialiseerd in Amerikaanse folk, treedt nogmaals buiten haar boekje met Outsinging The Nightingale, vier cd's vol met Bulgaarse 78-toerenplaten, een industrie die in immer turbulente tijden toch een aardige collectie heeft weten te produceren maar uiteindelijk ten onder ging. Wat het extra interessant maakt is dat de staat zich in die jaren tussen 1905 en 1950 nog niet overal tegenaan bemoeide, de muziek zou later namelijk gecultiveerd en gladgestreken worden (waar later dan toch weer de zogenaamde bruiloftsmuziek tegenwicht aan zou gaan bieden). Het aanbod is zeer afwisselend, van de inmiddels razendpopulaire blaaspoepen tot traditionele volkszangeressen Mita Stoicheva en Vulkana Stoyanova (de laatste wilde na het horen van een populaire sopraan haar zangstijl drastisch omgooien, maar gelukkig stak haar vader daar een stokje voor), maar ook een opmerkelijk stuk op xylofoon. Kortom een prachtige collectie met in elke cd zes pagina's informatie en foto's geschreven door Lauren Brody, de Amerikaanse die al dat moois ging opsporen in 1990 en onder barre omstandigheden zoals beperkte elektriciteit en toch ook weer een lokaal gebrek aan interesse in die ouwe troep, heeft verzameld.
The Third Eye Foundation – The Dark
Op The Dark keert Matt Elliott terug naar waar hij ooit als pionier in het midden van de jaren '90 mee begon, een mix van jungle en klassieke muziek. Opgejaagde en verschuivende beats in combinatie met strijkers, piano en koperblazers creëren het epos dat weliswaar in vijf stukken is opgedeeld maar als geheel geluisterd moet worden. Vanaf de eerste tonen trekt The Third Eye Foundation de luisteraar mee in een donkere kolk van muzikale spanning. Een wereld waar in de zingende zaag door merg en been snijdt en een beeld wordt geschapen van duistere onheilsdagen. Ergens lijkt The Dark een reflectie op de huidige samenleving, die door het derde oog gezien duidelijk niet zo rooskleurig is. Vooral het zwaar verontrustende, haast benauwende, If You Treat Us Like Terrorists We Will Become Terrorists – het kortste nummer van de plaat – lijkt een poging te zijn om de betsaande angsten en sociale verhoudingen in muziek om te zetten. Als een reddingsbootje op volle zee wordt de luisteraar heen en weer geworpen door de hectiek van tonen die op hem afkomen. Een heftige afsluiter, maar wel dat waar in de vier nummers daarvoor gestaag naar is opgebouwd. Steeds dieper de muziek in waarbij de spanning voortdurend oploopt, langs verschillende lagen van beats, samples en klassiek instrumentaria. Scherp, zwaar en soms zelfs haast apocalyptisch. Daarmee is ook meteen duidelijk dat The Dark niet voor iedere luisteraar is weggelegd. Met nummers die al snel tegen of over de tien minuten klokken, moet je sowieso de rust in het lijf hebben om het over je heen te laten komen. Is die rust er echter, dan biedt The Third Eye Foundation een van de spannendste releases op elektronisch gebied van dit jaar. Pittige, gelaagde dansmuziek voor mensen met avontuurlijke oren.