Weet je wat we doen? We beginnen een oorlog zonder al teveel na te denken. Daarna gaan we ons er jaren later druk over maken, erover nadenken, het goed uitzoeken en er een 500 pagina tellend werk over schrijven waar je in feite geen reet meer aan hebt. Veel beknopter, vredelievender en meer doordacht zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Spiritual Unity, Katzenjammer, Bue Nordström & Dag Rosenqvist, Devendra Banhart, John Gorka en Insane Poetry. En keken naar: Dexter en Arizona Dream.
Spiritual Unity live at Banlieues Bleues, 2005
Ooit stond ik oog in oog met bassist Henry Grimes in de SJU in Utrecht. Ik was nietsvermoedend de verkeerde deur binnengestapt, en wat ik voor toiletdeur hield bleek de toegang tot de kleedkamer. Grimes was bezig aan een comeback: hij verdween eind jaren ’60 van het muziektoneel en werd bouwvakker, tot een fan hem contrabas cadeau deed en hij besloot weer te gaan optreden, na de eeuwwisseling. Met o.a. gitarist Marc Ribot speelt hij onder de naam Spiritual Unity muziek van zijn voormalige werkgever Albert Ayler en de beelden op YouTube van Anais Prosaic van een concert uit 2005 zijn prachtig. Muzikaal combineert de band traditionele harmonieën met opgefokte freejazz, met een flinke dosis energie. En zo hoort het. Link
Katzenjammer – Le Pop (cd, Propeller Recordings/Nettwerk)
Hoewel drinken en gelal normaal gesproken aan mannen is voorbehouden, weten een stel Noorse dames deze traditionele denkwijze redelijk om zeep te helpen. Daarbij wil ik nog aangeven dat ik Miranda Sex Garden beter bij deze band vind passen dan Katzenjammer en omgekeerd. Maar dat zit wellicht enkel tussen mijn oren. Katzenjammer maakt Engelstalige popmuziek. Bijtende pop met folkinvloeden dat is, die net niet over het spreekwoordelijke randje gaan. Dat levert een pittige, meerstemmige, vrolijke en dikwijls melancholische kruising tussen de Breeders, That Dog, Pogues, Tom Waits, Pizzicato Five en Gogol Bordello op. Maar op en top vrouwelijk. Verfrissend, super beklijvend en ontzettend lekker!
Luister Online bij Myspace:
Bue Nordström & Dag Rosenqvist – Replica Archepelago(cd, Bokbandet)
Ofwel de Deense poëet samen met de Zweedse Rosenqvist die meestal schuil gaat achter zijn alias Jasper TX. Rosenqvist verzorgt de gruizig filmische omlijsting en Bue de woorden. Samen levert dit een bloedstollend en ontroerend mooi hoorspel op dat het midden houdt tussen ambient, modern klassiek, glitch en filmmuziek. De duistere, bevreemdende atmosfeer doet wel denken aan The Kingdom van Lars Von Trier. Het gesproken woord ligt er niet dik bovenop, maar vormt een prettige aanvulling op de muziek. In de slottrack komt er ook nog eens hemelse sopraanzang van ene Janne Korsager Solvang bij. Deze cd is al even uit (begin 2009), maar wat een vondst dit!
Luister Online bij Myspace:
De Første Ord / For At Frelse En Rejsende
Hoezee, Dexter seizoen 2 is begonnen! Seriemoordenaarserie.
Devendra Banhart – What Will We Be
John Gorka – So Dark You See
Twee keer zeer toegankelijke folk. Devendra nieuwe stijl is lekker relaxed en mijns inziens veruit te prefereren boven de lo-fi weirdo met de irritante krakerige stem van zijn oude opnamen. Maar goed, zo nieuw is die move natuurlijk allang niet meer, want al op Cripple Crow ingezet ten slotte. What Will Be klinkt nog weer wat gladder, beetje seventies zelfs, in een liedje als Goin' Back. Ik heb geen idee hoeveel plaatjes Banhart tot op heden verkocht, maar hij zou hiermee toch aan moeten kunnen sluiten bij bands als Fleet Foxes en zelfs de Shins, al is Banhart een heel stuk vrolijker hoor. In het reggae-achtige slotnummer zingt ie opgewekt 'Foolin' with the human population.' Als ze inmiddels geen ruzie hebben kan het allemaal zo op de walkman van Garden State-meissie Natalie Portman.
John Gorka is ongeveer dubbel zo oud als Devendra en zal de aansluiting met de hippe jeugd niet meer vinden. Niet dat ie 't zou willen. Ik had nog nooit van de beste man gehoord en dat terwijl Rolling Stone hem de een van de belangrijkste mannelijk singer/songwriters uit de New Folk Movement heeft genoemd. Of RS zo'n gezaghebbend blad is in deze materie is een tweede. Maar goed, dat was vijf "new" (al dan niet freaky) folkmovementjes terug en inmiddels is Gorka aan het vijftigplus kabbelen geslagen. Deze meestal beschaafde, bedeesde muziek heeft wel wat van weg van Luka Bloom, eveneens een populaire kerel in de Nederlandse theaters. En af en toe overstijgt Gorka die gelukkig, bijvoorbeeld in het qua melodie Sam Baker-achtige Can't Get Over It. Mr. Chambers is een aardig verhaaltje op een bijna ouderwetse manier, als de familie Thompson. Leuk gerijmd ook: 'His name was Wyatt Chambers, he fixed vehicles for neighbours'.
Arizona Dream (Emir Kusturica) En toen realiseerde ik me dat ik nagenoeg niets van Kusturica wist en dat de paar veronderstellingen die ik had er ook naast zaten. Het fantastische Underground was in de verste verte niet z'n debuut en is ook een stuk ouder dan ik dacht. Ik zou 'm in 1999 plaatsen. Da's vijf jaar te laat en weer een jaar daarvoor maakte Kusturica met Arizona Dream al een Amerikaanse film met topcast. En voor ie die zak geld kreeg moet ie toch indruk hebben gemaakt met zijn Balkan-films uit de jaren '80. In Arizona Dream heeft ie niet de minsten tot zijn beschikking. Zo is daar jaren '70-heldin Faye Dunayway, die later mopperde dat haar werk in deze film was ondergewaardeerd. Een beetje de (overigens terechte) frustratie van alle oudere actrices. Johnny Depp daarentegen was toen al aan zijn zoveelste jeugd bezig. Op zijn dertigste ziet hij er nog uit als 17. Tijd haalt rare trucjes uit, toen was ie dus al dertig, maar nu is ineens nog altijd pas 46… Dit duo vormt de hoofdmoot van het verhaal, maar het zijn de bijrollen die de film amusant maken. Enter Lili Taylor en (hè toen al?) Vincent Gallo. Eerstgenoemde ziet er vroegwijs uit en steelt op vampy wijze letterlijk en figuurlijk de show als een suicidegirl, continu sniffend en snuivend met een saffie in d'r mondhoek. Gallo is postmoderne komische noot als de wannabe-acteur die continu helden als DeNiro, Pacino en (dus) films als The Godfather en Raging Bull citeert. Arizona Dream is een uiterst chaotische film, dus kunnen de karakters zich uit het niets op een of andere plaatselijke talentshow bevinden, waar Gallo aankondigt een beroemde scène uit North By Northwest te "doen". Hij staat stil, kijkt op zijn horloge. En dan duikt ie op de grond, tot grote hilariteit van de toeschouwers (en de kijker) als het vliegtuigje door het maïsveldje komt overgevlogen. Althans, in het hoofd van Gallo. Hij krijgt een 1 voor de moeite. ("I hate that film" mompelt ie later in de running gag) Maar dit is dus eigenlijk allemaal bijzaak in de bizarre film waarin Johnny Depp het aanlegt met zowel Dunaway als Taylor. Moeder en stiefdochter, kortom fikse problemen, met Depp als dromer daartussenin. Want als de film een hart heeft is dat het wel, rare dromen, met vliegende vissen, eskimo's en, heel fraai, rijen cadillacs op stokjes. Dromen zijn altijd risky en ze maken ook hier de film wankel. Hoe langer het duurde hoe sterker het me deed denken aan een het surreële universum van Gilliam's Tideland. Heel eigen en aardig.
Insane Poetry Cyco The Snuff Reels
'Horror Core', de naam doet het ergste vrezen, in de negatieve zin. Ik denk aan Insane Clown Posse en de veel rap metal initiatieven uit het verleden. Patrick Mameli (Pestilence) probeerde het nog met C-187 maar trok een Zweed aan om gangstertje te spelen. Het werkte nog minder goed dan de eveneens Zweedse gangstermetal eendagsvlieg Buckshot O.D. (wat ik trouwens leuker vind dan zou mogen, al blijven de teksten belachelijk). Dan was er nog Boo-Yaa T.R.I.B.E.'s rockplaat die vooral bij seventies funk-rock uitkwam, zoals veel vroege jaren negentig 'funk metal' trouwens. Meestal borduurde het toch vooral voort op de rock van Hendrix en Funkadelic. Insane Poetry maakte sinds Grim Reality (1992) gewoon hiphop maar met horrorgetinte teksten en later ook wel meer op horror soundtracks georiënteerde producties. Pas als ene Sutter Kain met 'King Of Ghetto Metal' DJ Bless horror teksten aan metalsamples gebeurt er soms, nog niet altijd, iets wat ik tot op heden niet gehoord heb. Natuurlijk was er al die gast Necro, maar Cyco is een veel betere MC die de meeste rapmetalrappers (inclusief Sutter Kain) in de hoek zet. De samples komen (vrij willekeurig, lijkt het) uit death metal, (Bay Area) thrash metal, traditionele heavy metal en ook metalcore (iets minder mijn smaak), maar fuck! Nummers als Jihad beuken, met lekker veel vuige taal: een geconcentreerd testosteronbommetje zoals je verwacht van een hiphop meets metal project. De geluidskwaliteit kan wat minder modderig, maar het is wel een veelbelovend begin uit een hoek waar ik weinig meer van had verwacht.