We zullen wel zien wie de Bob is. Veel minder d’ouwe en meer nieuwe namen in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Anohni, Arbor Labor Union, The Blessed Isles, Kaouenn, Sainkho Namtchylak, Carl Oesterhelt / Johannes Enders, Philippe Petit, Schnauzer Radio Orchestra, Trespassers William, Anohni en Veronica Maggio.
Jan Willem
Anohni – Hopelessness (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Britse artiest Antony Hegarty, die al jaren in Amerika woont, is misschien wel de grootste vernieuwer/revelatie van de popmuziek van de laatste 15 jaar. Niet alleen door de eigenzinnige muziek met Antony And The Johnsons maar ook door het androgyne voorkomen en voorvechter van transgenders. Nu heeft hij ervoor gekozen om zijn vrouwelijke kant voorrang te geven en te kiezen voor de naam Anohni. Ik dacht in eerste instantie dat de naam voortkwam uit zijn samenwerking met Daniel Lopatin’s Oneohtrix Point Never, maar het is echt een nieuwe identiteit. En dat omarm ik volledig. Dus waar hij zij wordt ga ik gewoon verder. Voor de liefhebbers van haar muziek verandert er niet heel veel qua impact. De emotioneel geladen zang blijft, zij het wat minder bibberig, alleen de muzikale omlijsting is meer elektronisch, zonder dat dit iets aan urgentie inboet. Ooit begonnen als avant-garde artiest is ze eigenlijk weer van het poppad af en terug naar de meer avontuurlijke muziek. Anohni (zang, piano, keyboards, beat programmering) krijgt in plaats van de gebruikelijke Johnsons nu elektronische begeleiding op keyboards en met beat programmering van Daniel Lopatin en Warp collega Hudson Mohawke aka Ross Birchard. De thematiek, over politiek, angst en de achteruitgang van het milieu, is daarbij intact gebleven. Doordat de muziek meer hedendaags en minder gepolijst is, komt haar boodschap harder aan dan ooit. Maar ook hier weet ze dat te heel fraai te verpakken. Ik vind het bewonderenswaardig dat Anohni een succesformule zoals met Antony And The Johnsons verlaat en gewoon weer een nieuwe weg inslaat om de prangende zaken des levens in dat prachtig nieuwe daglicht aan de kaak te stellen. Nog altijd levert dat vele confronterend pijnlijke en kippenvelmomenten op. Wat een volslagen schitterend unicum.
Arbor Labor Union – I Hear You (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Ik heb het al eerder gezegd, maar ze zijn lekker bezig daar bij Sub Pop. De ene na de andere alternatieve act komt er bovendrijven. Nu komen ze weer met Arbor Labor Union en hun cd I Hear You. De groep, die zich eerst nog Pinecones noemt, heeft al het album Sings For You Now (2014) uitgebracht en bestaat uit Brain Atoms (gitaar), Ryan Evers (bas), Ben Salie (drums) en Bo Orr (zang, gitaar). Op hun tweede maken ze weer heerlijk hoekige, compromisloze rock en noise die een behoorlijk psychedelisch randje meekrijgt. De 9 tracks variëren van bijna 5 tot ruim 7 minuten, waarbij ze met de vele repeterende thema’s een lekker hypnotiserende sound in huis hebben. Het lijkt een kruisbestuiving van The Fall, Gun Club, The Blue Aeroplanes, Bardo Pond, Sonic Youth, Jesus Lizard en Shellac. Ja meer bevreemdend en leuker kan ik het ook niet maken. Hoewel, misschien door te vermelden dat de prima productie in handen is van Randall Dunn?
The Blessed Isles – Straining Hard Against The Strength Of Night (cd, Saint Marie / Konkurrent)
Voordat The Blessed Isles een feit zijn laten Aaron Closson en Nolas Thies nog van zich horen als respectievelijk Hourly Radio en Little Black Dress. Maar liefst 5 jaar werken de twee Amerikanen aan hun debuut Straining Hard Against The Strength Of Night, waar ze wel shoegaze willen brengen maar niet als de zoveelste herkauwer op rij. Gelukkig is ze dat ook niet helemaal gelukt, want de kracht van shoegaze is toch wel dat bepaalde elementen terugkeren. Die zuigende gitaargeluiden en dromerige atmosfeer bijvoorbeeld. Maar eerlijk is eerlijk, ze brengen een soort frivoliteit en fris geluid met zich mee dat ze wel degelijk anders maakt. Meer wave en elektronica. Aan de ene kant hoor je wel dat ze hun oor te luister hebben gelegd bij My Bloody Valentine, M83 en Slowdive, maar ook de Cocteau Twins en New Order passeren de revue. Kan je zeggen dat dit nog steeds namen van weleer zijn, maar hun combinatie aan stijlen is echt ontwapenend, energiek en nieuw genoeg. Belangrijker is dat het gewoonweg heerlijk en mooi klinkt.
Kaouenn – Kaouenn (cd, PH37 Soundlab / Code 7 Music / Five Roses Press)
de bandnaam ontleend wordt aan het Bretons voor uil, is Kaouenn toch echt van Italiaanse origine. Online vind je niets over de identiteit terug, dus ook niet of het een soloaangelegenheid betreft ook niet. Wel kan ik terugvinden dat het één of meer leden van Butcher Mind Collapse. Over naar de 11 nummers die je voorgeschoteld krijgt op het gelijkluidende debuut. Dat is een zeer interessante mix van avant-garde, elektro, industrial, new wave, kraut maar ook dubstep en trip hop geworden. Het is ook niet zozeer dat ze één stijl uitkiezen, maar veelal een psychedelische, gruizige en caleidoscopische mix van dat alles presenteren, die vrijwel zonder uitzondering uitdagend, mysterieus en ritmisch is. De muziek is duidelijk geworteld in de jaren 80 maar klinkt totaal niet gedateerd. De sterke, emotioneel geladen zang daarbij doet wisselend denken aan Dave Gahan, Simon le Bon en Colin Newman. Muzikaal gezien komt Depeche Mode vaak naar bovendrijven als referentie, maar ook Nine Inch Nails, Tuxedomoon, Wire en Colder passeren de revue. Je valt van de ene verrassing in de andere. Wie er ook achter zitten, het zijn bepaald geen uilskuikens. Dit is een spannend en ijzersterk debuut.
Sainkho Namtchylak – Like A Bird Or Spirit, Not A Face (cd, Ponderosa)
De Tuvaanse zangeres/stemkunstenares Sainkho Namtchylak, op haar albums kortweg ook dikwijls enkel als Sainkho opererend, heeft een rijke historie in de muziek. Van innemende traditionele en wereldmuziek, al dan niet met de hulp van wijlen Hector Zazou, tot haast extreem experimentele en jazzwerken. Het is een vrouw waarvoor je enkel diep respect kunt hebben. Ze heeft met de groten der aarde gewerkt en met de Moscow Composers Orchestra maar komt ook regelmatig geheel solo voor de dag. Tegenwoordig werkt ze vanuit Wenen en Moskou. Haar laatste album Like A Bird Or Spirit, Not A Face kom ik nu pas op het spoor, maar is nog van vorig jaar. Sainkho (zang, gitaar) werkt hierop samen met onder meer met de Tinariwen leden Eyadou Ag Leche (bas, gitaar, zang) en Said Ag Ayad (percussie) en Ian Brennan (loops). Geen grens die haar tegenhoudt. Hierop brengt ze naast haar traditionele zang ook haar stemkunsten en keelzang ten gehore, waarmee deze tegen de 60 aanlopende artieste nog altijd het verschil weet te maken. Haar stem wordt soms op experimentele, maar dikwijls ook op blues- en jazz-achtige wijze ingelijst. Dat laatste komt vooral door de leden van Tinariwen. Zoals altijd is haar muziek gestoeld op tradities, maar zoekt ze vooral de buitengrenzen van de muziek op. Hierdoor kan je haar nauwelijks ergens onderbrengen en dat maakt het allemaal ook zo biologerend. Fascinerende schoonheid die zowel liefhebbers van Diamanda Galas, Mari Boine en Yungchen Lhamo, Urna als Huun-Huur-Tu en Yat-Kha zal kunnen boeien. Een wereldalbum in alle opzichten.
Carl Oesterhelt / Johannes Enders – The Anatomy Of Melancholy (cd, Disko B)
In 2010 slaan de twee ervaren Duitse muzikanten uit de Weilheim-scene Carl Oesterhelt (Carlo Fashion, ex-Tied & Tickled Trio, Ms. John Soda, F.S.K., 3 Shades Of Blues, The Johnsons, Fred Is Dead, Merricks) en Johannes Enders (Tied & Tickled Trio, Triotope, Enders Room, Scalesenders) de handen ineen om een combinatie te gaan maken van de nieuwe Weense school voor gecomponeerde muziek en zwoele jungle jazz. Dat levert het geweldige album Divertimento Für Tenorsaxophon Und Kleines Ensemble, waarop ze laveren van kakofonische naar meer romantische, sfeervolle en zinnenstrelende stukken. Je krijgt uiterst intrigerende mixen maken van jazz, free jazz, neoklassiek, lounge en tribale jungle muziek. Zes jaar later komen ze met The Anatomy Of Melancholy, een titel die op voorhand als genoeg interesse opwekt. Oesterhelt (elektronische tabla en tanpura, drums, analoge synthesizer, Indisch harmonium) en Enders (tenorsaxofoon) worden hierbij geholpen door 4 leden van de Modern String Quartet op violen, altviool en cello, trompettist Micha Achter (The Notwist, Tied & Tickled Trio, Ms. John Soda, Village Of Savoonga, 13 & God, Ogonjok, Potawatomi) en anderen op fluit, basklarinet en trombone. Een indrukwekkende, jazzy line-up. De melancholie ontstaat bij Oesterhelt doordat hij niet kan ontsnappen aan het Europese gedachtegoed dat zichzelf centraal stelt en dit ook probeert aan andere culturen op te leggen. Met deze muziek tracht hij dit te doorbreken met een soort etno-jazz. De tien tracks die ze hier serveren hebben ook geen namen gekregen, maar zijn genoemd naar de lengtes van de nummers. Muziek zonder deze te duiden is in het licht van de gedachte erachter misschien ook wel het meest zinnig. Ze voorzien hun sfeervolle jazzstukken hier van fraaie etnische percussie, Big Band geluiden en neoklassiek. Het raakt bekende jazz-elementen aan, maar deze landen dikwijls in onontgonnen gebieden al dan niet vol elektronica of Oosterse landen. Dat maakt de muziek niet alleen biologerend maar ook buitengewoon mooi. Liefhebbers van alle boven genoemde projecten en bijvoorbeeld Saroos plus avontuurlijke jazzfans, zullen hier intens van kunnen genieten. Voor de tweede maal op rij brengen ze iets dat grens- en genre overstijgend is. Groots!
Philippe Petit – You Only Live Ice (cd, Glacial Movements)
De geweldige Franse artiest Philippe Petit, bij voorkeur “a music travel-agent” genoemd, is hier al heel vaak besproken. Maar deze Franse recensent, radiopresentator, DJ, draaitafelspecialist en ex labeleigenaar (Kinetic Vibes, Pandemonium, BiP_Hop) is dan ook een waar fenomeen. Hij heeft samengewerkt met onder meer PAS, Lydia Lunch, K11, Cosey Fanni Tuti, Cindytalk, Ron Anderson, James Johnston, Vultures Quartet, Chapter 24, Eugene S. Robinson, Asva, Simon Fisher Turner, Murcof en in zijn eigen Strings Of Consciousness. Zijn werken zijn veelal duister en filmisch waarbij het geluid in beweging en als een ontdekkingsreis is. Hij heeft al veel labels versleten maar mag nu op het geweldige Glacial Movements, dat gespecialiseerd is in ijzige ambient, zijn nieuwe werk You Only Live Ice uitbrengen. Helemaal in de sfeer van het label is dit een behoorlijk duistere en ijzige aangelegenheid geworden. Nu is hetgeen hij doorgaans creëert sowieso geen lichte kost, dus wat betreft niets nieuws. Wel is dit zijn meest ambientachtige werk, die je als het ware meeneemt op een tot een verbeelding sprekende reis door poolgebieden. Een bij de strot grijpende schoonheid.
Schnauzer Radio Orchestra – Robot Cocktail Party (cd, Basta Music / Bertus)
Schnauzer Radio Orchestra is het geesteskind van toetsenist Rob Geboers, die in 2013 al het album Music For A 1950s Video Game het licht laat zien. Hierop is hij sterk beïnvloed door de jaren 50, maar dan hoofdzakelijk elektronisch, met samples van orkestgeluiden en bedacht voor een uiteraard niet bestaande videogame uit die jaren. Het is vrolijk makende, humorvolle muziek die stiekem ook nog eens heel goed in elkaar steekt. Een ontmoetingsplek voor plunderphonics, big bands, loveboat en romantiek. Op zijn tweede Robot Cocktail Party gaat hij verder met die heerlijk absurde maar geweldige muziek. De tijdsetting zou gelijk kunnen zijn, maar ditmaal moet je een stel feestende robots voor je zien. Ontwapende, uptempo elektronica aangevuld met computersounds, een trompetje hier een piano en contrabas daar. Door de drankjes ontstaat er nog wel eens een error of een glitch in de circuits, maar bloeit er ook liefde op, wordt er op de chachacha en roma muziek gedanst, geschuifeld en gaat iedereen uiteindelijk met een glimlach of een elektrisch schaap naar huis. Denk aan een eigenzinnig, prettig gestoorde mix van Pascal Comelade, Raymond Scott, Mancini, People Like Us en de tekenfilmserie “Die Sendung mit der Maus”. Wat een feest!
Trespassers William – Anchor (cd, Saint Marie / Konkurrent)
I
edereen die droompop een warm hart toedraagt kan niet onder de pracht uit van Trespassers William. De groep begint rond 1999 en gaat officieel uit elkaar in 2012. Inmiddels is zingend boegbeeld Anna-Lynne Williams ook hard aan de weg aan het timmeren als Lotte Kestner en met Ormonde. Tevens is ze een graag geziene gastzangeres. Maar goed, eerst was er dus de band, die diverse wonderschone albums heeft afgeleverd. Een probleempje als je net zoals ik een paar jaar later instapt, is dat hun debuut Anchor gewoonweg niet meer verkrijgbaar is. Welnu voor RSD heeft het heerlijke shoegaze en droompoplabel Saint Marie deze voor het eerst op lp uitgegeven, waarbij ze tevens de cd weer beschikbaar hebben gemaakt. Dat laatste is met name voor mij goed nieuws, nee heel heel goed nieuws. Williams bewijst hier al hoe geweldig ze zingen kan en de band weet dit als geen ander in te lijsten. Het is nog wat meer ongepolijst dan hun latere werk, maar je hoort al hoe goed ze zijn. Echt fantastisch dat deze weer verkrijgbaar is!
Martijn
Anohni Hopelessness
Antony & The Johnsons ben ik nooit helemaal ingekomen. De bijdrage van (toen nog) Antony op Hudson Mohawke’s Lanterns was echter een hoogtepunt van dat album dus ik was wel benieuwd naar dit nieuwe project van haar met Mohawke en Daniel Lopatin (a.k.a. Oneohtrix Point Never). Het stelt niet teleur. Opvallend politiek geladen en volgens mij is ze ook echt mooier gaan zingen (volgens mij het vibrato iets beteugeld). Mooi album!
Veronica Maggio Den första är alltid gratis
De Italiaans/Zweedse Maggio is altijd goed voor wat zonnige maar toch melancholische popklanken. Het vorige album Handen i fickan fast jag bryr mig uit 2013 greep me wat minder, maar het nieuwe album bevalt me weer wat meer, al heb ik er nog geen instant hits als Dumpa Mig op ontdekt.