Een heffing voor cd's, dvd's, mp3-spelers en ander materiaal waarop geluids- en beeldmateriaal gekopieerd kan worden, mag alleen worden ingevoerd, indien die spullen vermoedelijk voor kopiëren voor privégebruik bestemd zijn. Een stuk duidelijker zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Sophia, Karma To Burn, Luboš Fišer, Makaras Pen, The Residents, John Grant, Gareth Dickson, Anna Von Hausswolff, 65daysofstatic, Fishtank Ensemble, Marble Sounds, Anathema, Baraná & Ceylan Ertem en Various Artists: Pomegranates 2. En keken naar: Dexter en De Battre Mon Coeur S'Est Arrete.
Sophia @Kunstencentrum België, Hasselt
Sophia – There Are No Goodbyes
Sophia – At Home With Sophia (download)
Prachtig, machtig mooi concert, ik kan niet anders zeggen. Robin Proper-Sheppard solo akoestisch, zo’n twee uur lang in een intieme setting, prachtig geluid, stoelen, heel fijn allemaal. De man is een verhalenverteller, of wellicht meer een anekdoten verteller, zeer persoonlijke snapshots uit zijn leven, vol hartenpijn, liefdesverdriet, rouw, falen, niet aan verwachtingen kunnen voldoen. Op papier soms over de grens van pathetisch, maar live volledig voorstelbaar en geloofwaardig. Mooie vertellingen over een laatste avond van een relatie die toch niet kon werken, de dood van zijn moeder, zijn 13-jarige dochter die hij te weinig ziet, dat soort dingen. Bij het vertellen herleeft hij de ervaringen volledig, en soms zit hij er dan zo ‘in’ dat hij even niet verder kan; even herpakken. Breekbaar en heftig allemaal. Na het concert nog kort woordje met hem gepraat, blijkt hij toch wat stabieler over te komen. Aardige man. Direct laatste album There Are No Goodbyes gekocht, vorig jaar volledig gemist. Zou ik toen wellicht ook hebben afgedaan als een beetje gewoontjes, maar nu ik achtergronden en elementaire versies van veel liedjes had gehoord komt-ie goed hard binnen. Heel mooie plaat. Voor wie wil weten hoe het concert ongeveer klonk is er op zijn sites http://www.sophiamusic.net/ en http://sophia.bandcamp.com/ At Home With Sophia gratis te downloaden. Met Anna Ternheim cover! (en alle bezoekers krijgen het concert zelf ook nog toegestuurd op mp3, leuke service). Robin is een held. (en ik sla me voor mijn kop dat The May Queens en Technology Won’t Save Us heb laten liggen).
Karma To Burn – Appalachian Incantation
Net binnen, dus ga ik zeker nog veel meer luisteren, maar in eerste instantie toch wel een beetje underwhelmed. Kan echt niet op tegen de overweldigende optredens bij Roadburn en Speedfest. Nieuwe nummers ook ietwat gewoontjes in vergelijking met oud werk, zo lijkt het. Meest opvallend: de bijgevoegde cd met oud werk (nooit eerder uitgebracht) is niet alleen qua nummers beter, maar ook qua productie. Maar goed, ik blijf nog even luisteren, ik heb me dit jaar al meerdere keren verslikt met eerste indrukken.
Luboš Fišer – Valerie And Her Week Of Wonders (cd, Finders Keepers)
Ik kom meestal met nieuwe cd’s in het kabinet, maar bij het weer horen van Valerie And Her Week Of Wonders, de soundtrack van het duistere folksprookje “Valerie a týden divů” (1970, Jaromil Jireš), moet ik er toch even wat over kwijt. Voor eenieder die de wat angstaanjagende soundtrackversies van Fantômas, de sfeer en muziek uit The Wicker Man of de surrealistisch angstaanjagende sferen op handen draagt, moet zich beslist eens op deze wonderlijke soundtrack storten. Nu ja, moeten, niets moet maar het is een aanbeveling. Greg Weeks en de zijnen hebben er zelfs een Valerie Project voor opgericht om hun eigentijdse versie ervan te maken, die overigens meer folk-georiënteerd is. De Tsjech Fišer toont zich hier als een bijzondere componist, die door het gebruik van klokkenspel, kinderstemmen en duistere effecten een bloedstollende sfeer weet neer te zetten met een mix van experimentele, folk en klassieke muziek. De soundtrack is oorspronkelijk in 1973 uitgebracht en in 2006 op het Finders Keepers label gereanimeerd. Alleen de soundtrack, die overigens redelijk gemakkelijk te beluisteren is, vertelt al een heel verhaal. De film schijnt ook een culthit te zijn, maar die ken ik dan weer niet. Duister en intrigerend goed!
Kijk/luister op Youtube:
Indruk 1
Indruk 2
Indruk 3
Makaras Pen – Makaras Pen (cd, Projekt)
Leden van Tearwave zijn nu verder gegaan als Makaras Pen. Vier mannen en een meisje die zichzelf omschrijven als Shoegaze-Indierockband. En dat klopt helemaal. Hiermee komen ze wel in de buurt van hun vorige project, zij het dat er veel meer agressie en power in Makaras Pen zit. Je krijgt robuuste new wave met shoegazer en alternatieve rock, terwijl Emma Willis haar melancholisch breekbare zang in de strijd gooit. Hierdoor klinkt het als een harde versie van de Cocteau Twins met elementen van Slowdive en de begindagen van Lush. Lekker nostalgische pracht die op krachtige wijze aan de man gebracht wordt.
Luister Online:
Makaras Pen (album)
The Residents - Dollar General (cd, Cryptic Corporation/Ralph)
Deze muziek is bedoeld om mensen te verwelkomen als ze naar de “Talking Light”-tour komen, die de Resdidents nu aan het doen zijn. Ik weet niet hoe deze muziek zal overkomen, maar het is een duister, hoofdzakelijk instrumentaal werk geworden waar de gemiddelde dark ambient muzikant nog een puntje aan kan zuigen. Zonde dus om niet uit te brengen moeten ze hebben gedacht. De cd bevat 16 tracks van ruim 3 kwartier en is misschien wel het meest angstaanjagende wat de Residents in hun 30 jarige bestaan op cd hebben gezet. Het varieert van dark ambient tot Beaumont Hannant-achtige desolate elektronica al dan niet met koren er doorheen gemixt. Een bloedstollende trip die zo past in de ziekenhuisserie The Kingdom of een David Lynch productie. Toch fijn dat mijn helden zo af en toe nog weten te verrassen!
John Grant – Queen Of Denmark (cd, Bella Union)
Dat John Grant een bijzonder mooie stem heeft mag sinds zijn verschijnen in The Czars al bekend geacht worden. Na het uiteenvallen van die band is hij op de solotoer gegaan, wat nu zijn debuut oplevert. Nu ja solo, hij wordt bijgestaan door de hele Midlake band en een enkele maal door de hemelse zang van Sara Lov (Dévics). Dat levert 3 onaards schone openingtracks op, met name “TC And Honeybear” en “Marz”, waar prachtige orkestraties, singer-songwritermuziek, folk en ontroerend mooie zang samengaan. Kippenvel! Hierna wordt het weer even aardser en meer folky (uit de jaren 70) en is de magie er vanaf. Geen slechte muziek verder, maar niet bijzonder. Toeval of niet, maar vanaf het achtste nummer “Outer Space” pakt hij de draad weer enigszins op en volgt nog het hilarische “Jesus Hates Faggots”. In “Caramel” doet hij nog een Scott Walkertje. Ook de twee slotnummers mogen er wezen, al haalt niets meer het niveau van die belachelijk sterke opening, die overigens de hele cd al rechtvaardigt meer dan de moeite waard maakt. Grant gaat ook door ons land touren en ik kan hem van harte aanbevelen, want hij heeft een stem die je aan de grond kan nagelen.
Luister Online bij Myspace:
TC And Honeybear / Marz
Gareth Dickson - Collected Recordings (cd, Drifting Falling)
Gareth Dickson brengt zowel akoestische singer-songwritermuziek met lichte zang als verstilde gitaarambient met subtiele elektronica. Kan gebeuren zou je denken. Maar de Brit plant zijn geluid precies tussen Nick Drake (zang en muziek) en Labradford in en dat maakt het wel tot iets heel erg bijzonders. Melancholische, ingetogen droommuziek die diep onder je huid kruipt. Op het telkens verrassende Drifting Falling label is er weer een album (uit 2009 overigens) van grote klasse. Heel fraai!
Luister Online bij Myspace:
Technology / Song, Woman And Wine / As You Lie / If I / Like A Clock
Anna Von Hausswolff – Singing From The Grave (cd, Kning Disk)
Er zijn weinig artiesten die me meteen tot op het bot weten te raken, maar er duikt er elk jaar wel weer één op, meestal vrouwen overigens. Ik heb dat gehad met Marissa Nadler en Soap & Skin. En eigenlijk zit ze wel een beetje tussen die twee in, her en der met Kate Bush en Antony elementen, met haar indringende, pianogedreven singer-songwritermuziek. Zelf bedient ze de piano, strijkers-machine, (kerk en elektrisch) orgel, klokkenspel, harmonica, sitar, tamboerijn en mellotron. Daarnaast vullen gasten haar muziek aan met gitaar, bas, percussie, drums, banjo en zang. Ik
heb het niet direct kunnen vinden, maar volgens mij is haar pa C.M. Von Hausswolff, dus dat duistere randje in haar muziek is dan ook niet vreemd. Anna ontpopt zich als een begenadigd songwriter en komt met haar muziek uit tussen rock, pop, klassiek, folk en experimentele muziek. Bovenal is het wonderschoon en gaat het door merg en been. Wat een ongelooflijk overrompelende pracht cd.
Luister Online bij Myspace:
Move On / Pills / Above All / The Book
65daysofstatic - We Were Exploding Anyway (cd, Hassle)
Het Britse viertal uit Sheffield is een schoolvoorbeeld van een band die zich uitstekend weet te ontwikkelen. Ze ontpoppen zich op hun debuut The Fall Of Math (2004) als een band die shoegazermuziek en Mogwai-aanse postrock koppelen aan vette beats en andere elektronica. Op het vervolg One Time For All Time (2005) perfectioneren en verrijken ze dit geluid met pianomuziek, glitch, metal, drum ’n’ bass en krautrock. Vergelijkingen met Godspeed You! Black Emperor, Trans Am, Explosions In The Sky, Mogwai, Boymerang, My Bloody Valentine, Sigur Rós, Aphex Twin en Tarentel vliegen hen daarna om de oren. Hun derde langspeler The Destruction Of Small Ideas (2007) bevat een nog originelere invulling van het voorgaande, waarbij ze prachtige pianoriedels, metalgitaren, postrockgitaren, glitch knetters, techno en vette drum ’n’ bass in steeds wisselende combinaties rangschikken. Maar het blijft in de eerste plaats een rockband. Dat laatste is nog steeds zo op hun vierde cd We Were Exploding Anyway, zij het dat ze nog meer de elektronica integreren in hun explosieve geluid. Joe Shrewsbury (gitaar), Paul Wolinski (gitaar, programmering), Rob Jones (drums) en Simon Wright (bas, programmering) brengen hier een groots en moddervet geluid dat agressief maar niet over de top is. Luister alleen al eens naar “Crash Tactics” en “Dance Dance Dance”. In het harde “Come To Me” is Robert Smith (The Cure) zo waar te gast. Het merendeel van de nummers is zoals gebruikelijk instrumentaal, maar hier laat Smith zich prominent horen op zang (ook door de vocoder) met zelf geschreven tekst. “Go Complex” bevat stemsamples en ook in “Debutante” is zang te horen, ditmaal van Debbie Clare. Ze besluiten met “Tiger Girl” waar de housebeats flink huishouden. Het past er allemaal bij. 65daysofstatic iseenwaresensatiegeworden.
Luister:
Album samples
Fishtank Ensemble – Woman In Sin (cd, Fishtank Ensemble)
Het Amerikaanse Zigeunergezelschap is terug met hun energieke en fantastisch vormgegeven cd. Ursula Knudson (zang, viool, banjolele, muziekzaag, vingercimbalen), Fabrice Martinez (viool, trompet), Douglas Smolens (gitaar, cajón) en DjordjeStijepovic (zang, contrabas) zijn wellicht niet de doorsnee namen uit Amerika. Als je hun muziek hoort verwacht je ook eerder een band uit de Balkan. Ze worden ook nog eens door 8 gasten ondersteund op instrumenten als accordeon, piano, klarinet, djembe, riq, fluit en drums. Oost-Europese folk, roma, dark cabaret, klezmer en flamenco worden kruidig samengevoegd in deze wereldse goulash. Heerlijk opzwepende en toch melancholische muziek. Werelds.
Luister:
Dexter, derde seizoen van de serie over de seriemoordenaar die seriemoordenaars vermoordt is begonnen!
Marble Sounds – Nice Is Good
Lief weekplaatje, zoals de titel voorspelde. Kabbelende indiepop in de lijn van The Go Find, maar met net wat betere melodieën. Proef ook wel vleugjes Grandaddy, Sparklehorse en At The Close Of Every Day. In het laatste geval misschien door een bepaald soort vertrouwd Engels. Leukste nummer is het vrij opgewekte Smoking Was A Day Job. Misschien komt het enkel maar door het woordje 'streets', dat in het refrein langskomt, maar het heeft iets van een supertoegankelijke (instant) dEUs, zeg maar.
De Battre Mon Coeur S'Est Arrete (Jacques Audiard)
De Rus. Als er op deze lastig getitelde film iets cruciaals is aan te merken is het dat personage wel. Het zal, Un Prophète indachtig, Audiard's fascinatie voor gangsters zijn. Maar met de entree van deze Minskov forceert hij de film een beetje, maakt het te groot en dramatisch. Het eerste half uur, misschien wel langer, is mijn enthousiasme echter grenzeloos. De magere Romain Duris speelt een intense rol die hem als gegoten zit. Hoef je bij hem ook nooit meer aan L'Auberge Espagnole te denken. Constant aan het goochelen met aanstekers, roffelen met zijn handen, koptelefoon op en af, kortom, gespannen alsof ie onder de coke zit. Bijpassende druggy muziek van The Kills en ook de favoriete eendagsvliegen van Télépopmusik (Breathe!) komen langs. Daarmee kan de film al niet meer stuk eigenlijk, zelfs zonder echt goede klassieke stukken, opmerkelijk genoeg. Het personage van Duris is een schematisch aangenaam, logisch product van zijn ouders. Moeder een neurotische klassiek pianiste, inmiddels dood, pa een verlepte vastgoedhandelaar, met een on-Franse, bijna Nederlandse kop, soort Jan Cremer. Aan het begin van de film zit Duris helemaal in pa's vaarwater. Hij en zijn maten doen in semi-crimineel vastgoed. Exemplarisch voor hun decadente bedrijfsvoering is hoe ze ergens het interieur slopen van een van hun eigen panden, zodat er geen krakers of asielzoekers in kunnen trekken. Later moet hij in een spannende scène zijn vader (gedwongen) te hulp schieten in een maffia-achtig betalingsconflict, uitgevochten in de keuken van een "Noord-Afrikaans" restaurant. Daar had het qua geweld bij moeten blijven, het heeft precies de smoezelige sfeer die bij deze sjacheraars past. Al die opgefoktheid, dat kan niet goed gaan en dus komt ondertussen moederlief terug in Duris' gedachten. Hij begint weer piano te spelen, iets wat hij ooit goed kon, maar jaren niet heeft gedaan. Natuurlijk gaat hij daar evengoed met eenzelfde fanatisme in als al zijn andere bezigheden. Hij vindt een Aziatische lerares, waarmee hij niet kan communiceren, wat voor pijnlijke en hilarische, maar (belangrijk) zeker geen romantische momenten zorgt. Again, roept ze keer op keer. Talentloos is hij echter niet en zo zou dit dus een film kunnen worden van een man die rust vindt in de muziek. Maar dan is daar dus de Rus. Een echte, extreem gevaarlijke upper-class crimineel. Dat weet Duris best, maar als pa zich in de nesten steekt gaat hij toch pocherig Minskov opzoeken. En dat heeft keiharde consequenties. Ook in het (daardoor noodzakelijke?) altijd zo jammerlijke "twee jaar later"-einde. En dáár is het dan weer jammer dat Audiard niet door weet te pakken, of zou hij dit einde al afdoende vinden om aan te tonen dat de piano zijn hoofdpersonage toch niet kan redden.
Tot slot nog even een geinige terzijde. Op IMDB vraagt iemand naar de hoeveelheid seks in de film, iets wat bezorgde Amerikanen daar vaker doen, als ze met hun kinderen en andere aanverwanten de film willen kijken. Dat valt hier best mee, maar dan waarschuwt iemand terecht voor het aanwezige geweld. Weer een ander geeft daarop het volgende curieuze antwoord: Violence isn't awkward to watch with your family.
Anathema We're Here Because We're Here
Het heeft nogal geduurd maar eindelijk is daar de nieuwe Anathema. Het is altijd een beetje een ondergeschoven bandje geweest. In de vroege doom/death dagen moesten ze Paradise Lost en My Dying Bride voor zich moesten dulden en recentelijk zou je kunnen zeggen dat ze in de schaduw van Coldplay en Keane moeten opereren. Tegelijk denk ik wel te weten waar dat laatste door komt. Dat eerste niet, gitaarwerk en vocalen van de broertjes Cavanagh waren vele malen beter en emotioneler dan wat hun vakbroeders deden. Maar ten opzichte van Coldplay en Keane is er ten eerste een gitaargeluid wat nog net een tikje te metal is en bovendien gaan ze toch ook net een stukje dieper. En soms nog eens even lekker psychedelisch uit de bocht, zoals in het lange Violence op A Natural Disaster. Op We're Here … worden de songs weer meer naar voren geschoven en met veel piano en strijkers wordt meestal een wat lichter, of zelfs engelachtiger sfeer gecreëerd, met een wat positievere vibe dan voorheen. Ondanks alle platen reeds op de plank en veel liveshows toch eentje die ik eens rustig ga laten bezinken voor ik een definitief oordeel vel.
Baraná & Ceylan Ertem Xenopolis @ MuziekXXI, Utrecht
Steven Kamperman en Behsat Üvez vormen de basis van een steeds van samenstelling veranderend collectief, waarin regelmatig Ernst Reijseger blikvanger is. Ook vanavond krijgt hij weer het meeste applaus voor z'n solo en vooral capriolen op z'n cello. Iets wat bij mij toch altijd een beetje steekt, want zijn spektakel overschaduwt soms een beetje de meer subtiele schoonheden waar de andere instrumentalisten toe in staat zijn. Maar goed, een paar extra verkochte kaarten is nooit weg. Vanavond is die jazzinvloed ook meer op z'n plaats dan bij eerdere projecten die ik hoorde. Nu is de hele band rondom de expressieve en vrije zangeres Ceylan Ertem meer 'op de jazztip'. Zelfs de arabesk-cover van de beroemde zangeres Bergen klinkt als een duistere vrije jazzimprovisatie voordat tegen het einde het thema van Sen Affetsen Ben Affetmem komt bovendrijven. Het thema van alle nummers is Ertems woonplaats İstanbul waarvan in elk nummer een aspect wordt uitgelicht. Zo onstaat een afwisselende set met veel sferen en stijlen, gebracht met veel spelplezier. Uitstekende crossover-muziek van eigen bodem.
V/A Pomegranates 2