Paashaas, paaszondag, paasmaandag, paaslam, paasdrukte, paaswake, paaseieren, paasmaal, paasviering en paasvuren in Sri Lanka waar we geen begrip voor hebben. Als een paashaas nu naar onze paasboodschappen in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Oliver Cherer, Deadbeat & Camara, Equal Stones, Feverdreamt, Claude Fontaine, Haythem Mahbouli, Stuart A. Staples, Western Edges en Peter Wolff.
Jan Willem
Oliver Cherer – I Feel Nothing Most Days (lp/ digitaal, Second Language Music)
Eén van de interessantere draaikonten in de muziek is toch wel de Britse muzikant Oliver Cherer. Hij start ooit als drummer voor de groep Cooler. Daarna gaat hij zich meer richten op elektronica, waarbij hij het percussiedeel nooit helemaal loslaat. In 2004 debuteert hij als Dollboy, waarmee hij laveert tussen ambient, neoklassiek, techno en downtempo elektronica. Zijn albums komen op verschillende leuke labels uit als Static Caravan, Front & Follow en Second Language Music. In 2014 duikt hij op in het experimentele post/folk/krautrock gezelschap Silver Servants en brengt hij zijn eerste album onder zijn eigen naam uit; beide op dat laatst genoemde label. Solo laat hij ingetogen en gedragen folk muziek horen, die net zo droefgeestig als wonderschoon zijn. In 2016 verschijnt er een album van weer een andere groep, te weten Rhododendron, waarin hij participeert. Een jaar later is er ook nog een tweede album onder zijn eigen naam, maar die is enkel op vinyl dus die gaat aan mij voorbij. Nu komt zijn derde album I Feel Nothing Most Days uit op het geweldige Second Language Music, dat 10 jaar bestaat. Weliswaar een lp dan wel een digitale release, maar voor ouderwetse recensenten zoals ik ook op een fraaie promo cd. Het leuke van dit nieuwe album is dat Cherer al in 1984 is begonnen met het schrijven van de meeste muziek en deze nu heeft afgemaakt. Hij krijgt hierop nog hulp van zangeres Riz Maslen (Neotropic), sopraansaxofonist Elaine Edwards (Afrit Nebula), zangeres Claudia Barton (Gamine, Cloudier Skies), percussionist Fritz Catlin (23 Skidoo) en toetsenist Darren Morris. Dat levert 10 sterke, ingetogen en uiterst sfeervolle tracks op, die enerzijds dat broeierige van de jaren 80 herbergt maar aan de andere kant ook helemaal van hier en nu is. De muziek is behoorlijk melancholisch maar ook van een bezinnende schoonheid. Daarbij moet je denken aan een caleidoscopische kruisbestuiving van John Cale, Talk Talk, David Bowie, Low, Spoonfed Hybrid, Durutti Column en Piano Magic. Daar komt ook soms een haast Sinatra-achtige gloed overheen. Een subliem en nostalgisch werk om innig te koesteren.
Deadbeat & Camara – Trinity Thirty (cd, Constellation / Konkurrent)
Deadbeat is al een goede 20 jaar het alterego van de in Berlijn woonachtige Canadese muzikant Scott Monteith. Hiermee fabriceert hij doorgaans muziek die het midden houdt tussen ambient, dub, techno, experimentele muziek en minimal music. Samen met de eveneens in Berlijn woonachtige, Canadese zangeres Fatima Camara brengt hij nu het album Trinity Thirty met hun gezamenlijke project Deadbeat & Camara uit. Het is een eerbetoon en herinterpretatie geworden van het album The Trinity Sessionvan hun landgenoten de Cowboy Junkies; ook de enige die ik van hen heb overigens. Deze komt een goede 30 jaar ter aarde, vandaar de titel, hetgeen ze op bijzondere wijze vieren met deze ludieke laidback versies. Als je de folkrock en altcountry originelen niet kent, zou je hen nu eerder ergens tussen Low, Portishead, King Midas Sound, Grouper, Birds Of Passage, Passarella Death Squad en Antenne plaatsen. En daar is niets mis mee. Sterker nog, dat is andermaal genieten van het basismateriaal. Hulde!
Equal Stones – Below Zero (cd, Glacial Movements)
“Alleen als ie ijs- en ijskoud is” zou naast een bekende kruidenbitter net zo goed de slogan kunnen zijn van het Italiaanse, door Alessandro Tedeschi (Netherworld, Liquid Ghosts) in 2006 opgerichte label Glacial Movements. Het label richt zich op ambient en elektronische Arctische soundscapes. Met name ijzige landschappen en isolationistische muziek vormen vaak het decors op het label. Daar past de Nederlandse artiest Amandus Schaap met zijn project Equal Stones prima tussen. Daarbij moet ik wel een kanttekening plaatsen, want normaal gesproken volstaat een warme trui wel bij de donkere mix van ambient, drones en experimentele muziek die hij sinds 2012 naar buiten brengt. Echter op Below Zero, de titel zegt het al, mag de verwarming ook wel aan. Hij heeft de muziek ook speciaal toegespitst op dit label, maar wel volledig vanuit zijn manier van muziek maken. In slechts 5 stukken, van samen maar liefst 49 minuten lang, schets hij ijzige klanklandschappen vol dark ambient, drones en gruizige geluiden. Hierbij krijg je ook daadwerkelijk het gevoel dat er schuivende ijsschotsen en andere ijzige sculpturen zich om je heen bevinden, gehuld in een desolate maar overdonderend mooie atmosfeer. Liefhebbers van Kyle Bobby Dunn, Fennesz, Rafael Anton Irisarri, Loscil, Scanner, Machinefabriek en Dirk Serries weten hier denk ik ook wel raad mee. Een album dat zo goed is, dat je het er warm van krijgt!
Feverdreamt – Melantant (cd, Blackjack Illuminist Records)
De Duitse muzikant en Blackjack Illuminist Records labelbaas Alexander Leonard Donat, ook wel opererend als Alexander Leonard Stöckigt, is de zoon en kleinzoon van respectievelijk de Duitse pianisten/componisten Michael Stöckigt en Siegfried Stöckigt. Hij treedt het vaakst naar buiten als Vlimmer, waarmee hij iets tussen darkwave, krautrock, drones, gothic en shoegaze maakt. Hoewel hij daar veel releases mee het licht laat zien, zijn er nog tal van andere projecten die weer uit andere vaatjes tappen. Onder zijn eigen naam maar als als Fir Cone Children, Infravoids, Jet Pilot, Leonard Las Vegas, Flight Recorder, WHOLE en Feverdreamt. Met dat laatste project maakt hij een soort Farao krautrock, waarmee hij in 2015 het geweldige debuut Terban Te Ban aflevert, dat eens te meer de veelzijdigheid en tevens kwaliteit van deze artiest aantoont. Kennelijk heeft hij weer hevig aan de waterpijp gelurkt en is er na 4 jaar eindelijk het vervolg Melantant een feit, wat meteen de 50ste(1) release op zijn label is. In bijna een uur laat hij 10 fraaie nieuwe songs voorbijkomen, die op caleidoscopische wijze hybriden van krautrock, Arabische elementen, gothic, droompop, post-punk, shoegaze en dark wave vormen. Dat voorziet hij verder met drones, allerhande elektronica, humor en een vintage mysterieus laagje. Dat levert een volslagen uniek geluid op, dat je op nostalgische wijze laat wegdromen en in het hier en nu zorgt voor bezinning en nachtelijk luistergenot. Je moet het ergens zoeken tussen Dead Can Dance, Bauhaus, Popol Vuh, Whispering Sons, Fever Ray, Bowery Electric en Scott Walker. Het toont eens te meer de enorme creativiteit van deze artiest aan. Ook deze tweede worp is een memorabele.
Claude Fontaine – Claude Fontaine (cd, Innovative Leisure / Bertus)
Als ik een paar genres mag verzinnen waarvoor je mij wakker mag maken, zijn dat doorgaans niet reggae of dub. Ik heb mijn helden wel hoor in beide categorieën, waaronder Steel Pulse, Bob Marley en Lee ‘Scratch’ Perry, maar het is geen bovenliggend genre. Toch opent de gelijknamige cd van de Amerikaanse zangeres/muzikante Claude Fontaine met onvervalste reggae, die ook wel richting de vroegere UB40 gaat. Maar dan begint ze te zingen met haar zoetgevooisde zuchtstem en ligt de wereld aan haar voeten. Ik denk dat als ze zou zingen terwijl een glasbak geleegd wordt, het nog hemels zou klinken. Toch doe ik de muziek hier dan te kort, want die bestaat naast reggae uit een mix van pop, bossanova, jazz en dub, waar je simpelweg snel verliefd op wordt. Het is namelijk zowel zomers en bezinnend als heerlijk melancholisch, psychedelisch en narcotiserend. Denk naast de reeds genoemde artiesten ook aan Stereolab, Khruangbin, Astrud Gilberto, Donna Regina en Nouvelle Vague. Veel mooier dan dit tref je het zelden.
Haythem Mahbouli – Catching Moments In Time (cd, Schole)
De Tunesische componist en multi-instrumentalist Haythem Mahbouli (piano, synthesizer, elektronica), die na de Tunesische revolutie in 2011 naar Canada is verhuisd, is van origine een gitarist. Hij heeft vroeger dan ook in rock en metal bands gespeeld. Op een gegeven moment gaat het knagen en wil hij zich richten op meer ambient, neoklassiek en filmmuziek. Dat zonder zich helemaal vaste te leggen in één bepaalde hoek. Hij heeft de tijd genomen om zich diverse vaardigheden eigen te maken, hetgeen nu eindelijk zijn debuut Catching Moments In Time oplevert. In bijna een uur brengt hij 9 tot de verbeelding sprekende composities, waarvan veel de piano in de basis hebben. Dit vult hij aan met synthesizers en elektronica en machtige, melancholische orkestraties van het City Of Prague Philharmonic Orchestra. Her en der duiken nog samples op van gesproken tekst en sopraanzang, die het geheel een extra gelaagdheid geven. De hevig emotioneel geladen muziek roept associaties op met Henryk Górecki, Max Richter, Jóhann Jóhannsson, Ólafur Arnalds en Craig Armstrong. Dan mag je gerust spreken van een geslaagd droomdebuut!
Stuart A. Staples – High Life (cd, City Slang / Konkurrent)
Normaal gesproken als er een soundtrack gemaakt moet worden voor een film van Claire Denis, dan gebeurt dat onder de vlag van de Tindersticks. Maar voor haar nieuwste, eerste Engelstalige film High Life, een sci-fi film, staat enkel kopman Stuart A. Staples op het affiche. Dat snap ik niet helemaal. Hoewel Staples verantwoordelijk is voor het brommen, de drones en arrangementen, krijgt hij wel hulp van zijn mede bandleden Dan McKinna (gebrom, drones, piano, celesta, contrabas, bas), David Coulter (cimbalen, vibrafoon, klokkenspel, zingende zaag) en nog wat gasten, waaronder ook ex- Tindersticks lid Andy Nice (cello) en alt- en sopraanzangers van de BBC Singers. In één uur brengt hij 18 gitzwarte stukken, die buitengemeen experimenteel zijn en verre van zijn moederband blijven. Maar dat maakt het niet minder mooi. Alleen in “Willow” is het officieel een Tindersticks-track en wordt je getrakteerd op heerlijke croonmuziek. Het is een ongelooflijk intrigerend en meeslepend album geworden, wat je wellicht niet verwacht als je de muziek van de Tindersticks kent. Een uiterst indrukwekkende soundtrack, die ook zonder beeld overeind blijft.
Western Edges – Prowess (cd-r. Sound In Silence)
Richard Adams is vooral bekend geworden van het toch wel legendarische Hood, dat hij er met zijn broer Chris Adams op na heeft gehouden. Nadat die groep ermee stopt, of officieel een pauze inlast, gaat Richard wel verder met andere projecten als The Declining Winter, Memory Drawings, Great Panoptique Winter en Northern Exchange, waarmee hij vaak ergens tussen folk, ambient, shoegaze en post-rock uitkomt. Western Edges is zijn nieuwste project, waarmee hij op het debuutalbum Prowess 8 elektronische tracks het licht laat zien. Deze houden het schemerige midden tussen ambient, dark ambient, lo-fi elektronica en minimale techno. De muziek is behoorlijk filmisch en dromerig en voert je mee langs fraaie landschappen, waarbij het enkel jammer is dat het na een goede 26 minuten alweer is afgelopen. Dit is voer voor liefhebbers van GAS, Boards Of Canada en veel van zijn andere projecten. Een schitterend kleinood!
Peter Wolff – Breath (cd, My Proud Mountain / Konkurrent)
Voordat Peter Wolff solo aan de slag gaat, maakt hij nog deel uit van de Duitse metalband Downfall Of Gaia. Dat levert vorig jaar zijn debuut Repeat op, waarop hij gitzwarte dark ambient naar buiten brengt, die zijn metalverleden een beetje verraadt. Dat geldt ook zeker voor zijn nieuwe album Breath. In 12 tracks laat hij een mix horen van dark ambient, drones, IDM, pianomuziek, glitch en veldopnames, die van klein tot groots en georkestreerd gaan. Ondanks de titel is het vooral een adembenemend geheel is geworden, wat mede komt door de hoge densiteit van het geluid en de duistere atmosfeer. Emotioneel geladen stukken, soms heel sereen en intiem en op andere momenten juist uiterst grimmig en verontrustend, worden op gevarieerde, filmische en bovenal spannende wijze aan de man -ik bedoel beste reiziger- gebracht. Muziek waar fans van Phylr, Ben Lukas Boysen, Ashtoreth en Giulio Aldinucci ook wel blij van zullen worden. Het is werkelijk bloedstollend mooi allemaal!