Bed, bad, brood en een betere boot. Alle beetjes helpen voor een beschaafdere wereld. Over naar de betere bijzaken uit onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Cardiacs, Cœur De Pirate, The Hare And The Moon, Heezen, Souad Massi, Neugeborene Nachtmusik, Nordic Giants, Oiseaux-Tempête, Seigmen, Qara Dərviş en Anekdoten.
Jan Willem
Cardiacs – Day Is Gone (mcd, The Alphabet Business Concern)
Eén van beste groepen aller tijden blijven toch wel de Cardiacs. De groep, die al in 1977 is opgericht, heeft alle activiteiten al ruim 15 jaar stilgelegd door de ziekte van de geniale frontman Tim Smith. Ze brengen nu met enige regelmaat oud werk opnieuw uit. Zo ook deze mini Day Is Gone, waarvan de titeltrack afkomstig is van hun cd Heaven Born And Ever Bright (1991). Daarnaast staan er nog 3 exclusieve nummers op, die eens te meer aantonen hoe uniek deze band is met hun combinatie van prog, wave, folk, symfonische rock en punk. Heerlijk! Helden!
Cœur De Pirate – Child Of Light (cd, Dare To Care)
Je hebt zuchtmeisjes en zuchtmeisjes. De Canadese Béatrice Martin is wel een heel bijzondere, niet alleen knap maar ook barstenvol talent. Ze beschikt verder over een stem waarbij je gewoon wegsmelt. Inmiddels heeft ze twee albums en een soundtrack afgeleverd. Voordat haar derde cd een feit is, komt ze met de soundtrack Child Of Light aanzetten, die geschreven is voor een kindergame. Het zijn 18 prachtig pianogestuurde composities aangevuld met viool, orgel, cello, fluit, klokkenspel, keyboards, gitaar, bas en percussie. Tevens voorziet het Bratislava Symphony Orchestra het geheel van zinnestelende, melancholische orkestraties. Allemaal echt heel mooi, alleen je veert pas echt op in de slottrack “Off To Sleep”, waar Béatrice zingt. Een lekker zoethoudertje tot haar volgende album zullen we maar zeggen.
The Hare And The Moon – Wood Witch (cd+cd-r, Reverb Worship)
The Hare And The Moon is een mysterieus man/vrouw duo uit Engeland en Scotland, dat hun identiteit niet prijs wil geven. Ze vinden dat het iets aan mystiek en romantiek toevoegt aan de muzikale beleving, iets dat hedendaagse bands nogal eens missen. In 2009 verschijnt het gelijknamige debuut dat een jaar later een vervolg krijgt middels The Grey Malkin. Twee werken die een diepe indruk weten te maken. Ze brengen namelijk heerlijk psychedelische, experimentele dan wel filmische neofolk met Middeleeuwse elementen. Eerder dit jaar verschijnt er plots The Haunted Cabaret, dat ze samen met de Franse multi-instrumentalist/linguïst Kentin Jivek hebben gemaakt. Met de bekende ingrediënten maken ze een aangrijpend, spookachtig en meeslepend werk, dat past bij een denkbeeldige film noir. Nu verschijnt er een wederom een nieuw album Wood Witch, waar ze jaren aan hebben gewerkt. Ze presenteren 16 tracks die bijna 79 minuten duren. Op overtreffende wijze gaan ze verder met hun bijzondere mix van darkfolk, neofolk en Middeleeuws getinte muziek. Ze krijgen muzikale steun op zang, harp, klarinet, fluit, viool, drums, e-bow, cello en productie van onder andere Tony Wakeford (Sol Invictus, L’Orchestre Noir), Michael Begg (Human Greed, Fovea Hex) en Lesley Malone (Sol Invictus). De rest, de etherische zang, de veldopnames en instrumentatie is van het tweetal zelf. Het mist z’n uitwerking niet. Op biologerende wijze nemen ze je mee door een film die dwars door de schaduwzijden van alle tijden gaat. De ene keer sereen en betoverend en op andere momenten gitzwart en dreigend. Denk aan een duistere mix van The Caretaker, Human Greed, Fovea Hex, Residents, Current 93, Popul Vuh, Espers, Dead Can Dance, Fairport Convention, Luboš Fiser en Fauré. Een tijdloos meesterwerk! De gelimiteerde versie bevat nog een tweede schijf met daarop een 34 minuten durende mix van hun muziek door ene Melmoth The Wanderer. Een fijn toetje.
Heezen – Abandoned Memory (cd, Feutlab)
Heezen is het project van de Spaanse muzikant Raül Fuentes, die al sinds 2003 aan het experimenteren is met veldopnames. Hiermee heeft hij al 3 albums gefabriceerd, digitaal en op cd-r’s. Wat dat betreft is Abandoned Memory, gemasterd door Ian Hawgood, zijn eerste volwaardige release. Naast veldopnames werkt hij hier nu ook met gitaar, synthesizers, stemsamples, gevonden geluiden en objecten (onder meer een oude taperecorder). Hiermee maakt hij fraaie collages, die ergens tussen glitch, experimentele ambient, musique concrète, elektroakoestische muziek en neoklassiek uitkomen. De muziek is dromerig, filmisch en spookachtig, maar ademt altijd een warme, menselijke atmosfeer uit. Op tot de verbeelding sprekende wijze nestelt hij zich ergens tussen The Boats, Eluvium, William Basinski, Wixel, Bersarin Quartett, The Beautiful Schizophonic en Fennesz. Wat een overrompelende schoonheid!
Souad Massi – El Mutakallimûn (Masters Of The World) (cd, Wrasse/ Coast To Coast)
De 42 jarige Algerijnse zangeres Souad Massi (سعاد ماسي, Suɛad Masi), uit het Kabylische deel van dat land, woont al jaren in Frankrijk. Ze vindt het heel belangrijk dat ze in vrijheid kan zeggen wat ze wil, hetgeen ook een motivatie is om muziek te maken: “Stil blijven zou betekenen dat de terroristen hebben gewonnen en dat alle intellectuelen die ze hebben vermoord, voor niets gestorven zijn”. Ze heeft ooit in de politiek kritische band Atakor gezeten en is na vele doodsbedreigingen haar geboorteland ontvlucht. Inmiddels heeft ze de 4 albums Raoui (2001), Deb (2003), Mesk Elil (2005) en Ô Houria (Liberty) (2010) uitgebracht, waarbij ze in haar droefgeestige singer-songwritermuziek met Algerijnse en Franse zang ook steeds meer elementen uit andere windstreken en uptempo folk, blues en ballads incorporeert. Massi is ingenieur en heeft Arabisch-Andalusische klassieke muziek, muziektheorie en algemene klassieke muziek gestudeerd. Anadalusië en dan met name de intellectuele rijkdom ervan uit de oudheid (muziek, schoonschrift, dichtkunst) heeft de basis gelegd voor haar vijfde cd El Mutakallimûn (Masters Of The World), dat weer 5 jaar op zich heeft laten wachten. Het is een persoonlijke ontdekkingsreis geworden met als resultaat een eclectische potpourri van Spaanse en Arabische muziek, die ze in een heerlijk luisterbare mal heeft uitgegoten. Massi’s stempel klinkt er overduidelijk in door, maar ze grijpt breder om zich heen en brengt misschien wel haar allerbeste werk tot nu toe. Dat alles is gestoken in een fraaie digipack met een uitgebreid boekwerk erbij. Een wereldplaat in alle opzichten, die het wachten meer dan waard heeft gemaakt.
Neugeborene Nachtmusik – Neugeborene Nachtmusik (lp, Enfant Terrible)
In 2011 brengen Renée van Trier en Maurice Hermes als Milligram Retreat hun goed ontvangen album Falun Gong uit. Nadat dit duo uiteengaat pakt Hermes de draad op en maakt een doorstart als Neugeborene Nachtmusik, waarmee hij al op diverse compilaties te horen is. Nu brengt hij het gelijknamige debuut uit op het geweldige Nederlandse undergroundlabel Enfant Terrible. De muziek, die hij heeft opgenomen in zijn Berlijnse studio, is net zo duister en minimaal als het vorige project zij het dat het allemaal mee atmosferisch is en minder uptempo. Hermes rijgt elektro, industrial, dark ambient, noise, gothic en Middeleeuwse elementen aaneen tot een krachtige donkere vuist. Jagende synthesizers, logge dreigende beats en schimmige noise maken de dienst uit, al dan niet met haast onhoorbare zang op de achtergrond. Het is allemaal uiterst spannend en intrigerend. Je moet hierbij denken aan een eigenzinnige dwarsdoorsnede van Calva Y Nada, Skinny Puppy, Will, In Slaughter Natives, Cabaret Voltaire, The Haxan Cloak en Phil Von. Een hypnotiserende trip door een wonderschoon en angstaanjagend nachtlandschap.
Nordic Giants – A Séance Of Dark Delusions (cd, Kscope/ Bertus)
De twee mythische figuren Loki (keyboards, synthesizers, loops, trompet) en Roka Skuld (cymbalen, percussie, gitaren, loops, samples) gaan schuil achter het project Nordic Giants. Ze brengen sinds 2010 al 5 mini albums uit, waarvan er vorig jaar twee als dubbel cd verschijnen, waarmee ze zich op eigenzinnige wijze positioneren tussen postrock, soundscapes en leftfield muziek. Met enige regelmaat maken ze daarbij gebruik van heftige orkestraties. De vele gastmuzikanten kleuren hun muziek, veelal met zang, verder in. Nu is dan eindelijk hun heuse debuut A Séance Of Dark Delusions, waarop ze 10 tracks presenteren. In 4 ervan is de heerlijk etherische zang van respectievelijk Beth Cannon, Freyja (die eerder ook meezong), Saturday Sun en Nadine Wild-Palmer te horen. Het instrumentarium wordt verder door de groep zelf verzorgd. Ze brengen tot de verbeelding sprekende muziek die ergens tussen post- en progrock inzit, maar deze verandert steeds van intensiteit en hardheid. Dat alles is afhankelijk of de intieme pianopartijen, de intense orkestraties, de meer ambientgerichte of flimische muziek dan wel de heftige gitaren de overhand hebben. Dit weten ze allemaal goed te doseren, variëren en dikwijls ook te combineren. Dat alles wordt met smaakvolle samples van onder meer koorzang en spoken word opgeleukt. Het levert zowel intieme pracht als overdonderende, soms bijna apocalyptische kracht op. Denk daarbij aan een caleidoscopische kruisbestuiving van 65daysofstatic, Sigur Rós, Hjaltalín, Crippled Black Phoenix, Godspeed You! Black Emperor, Anoice en Pink Floyd. Het visitekaartje dat ze eerder af hebben gegeven is nu dik verzilverd. Subliem!
Oiseaux-Tempête – ÜTOPIYA? (cd, Sub Rosa)
Twee jaar geleden debuteert de kersverse supergroep Oiseaux-Tempête met hun gelijknamige cd. De indrukwekkende line-up bestaat uit gitarist Frédéric D. Oberland (Le Réveil Des Tropiques), bassist Stéphane Pigneul (Sealight, Heligoland, Norma Loy, Object), beide ook actief in FareWell Poetry en The Rustle Of The Stars, plus drummer Ben Mc Connell (Beach House, Au Revoir Simone, Marissa Nadler). Ze werken verder ook met piano, mellotron, veldopnames, saxofoon, samplers, analoge synthesizers en drumcomputers. Op hun eersteling brengen ze een verstild en gitzwart statement tegen de zieke en disfunctionerende Westerse maatschappij. Een muzikale Odyssee, die op nachtelijke wijze aan je voltrekt. De basis wordt gevormd door een soort gitaarambient, maar daarop stapelen ze elementen uit de softnoise, postrock, doom, avant-garde, shoegaze, experimentele en improvisatorische muziek, aangevuld met stemsamples. Daarmee scheppen ze de perfecte soundtrack voor een apocalyptische film noir. Een magistraal, majestueus en meeslepend album, dat op nummer 3 in mijn jaarlijst eindigt. In 2014 wordt hun muziek op Re-works gemixt en herbewerkt door een keur aan artiesten. Nu zijn ze terug met de cd ÜTOPIYA?, dat ze in 3 dagen direct hebben opgenomen. Ook is er een vierde bandlid gevonden in basklarinettist Gareth Davis (A-Sun Amissa, Birdt, Shivers, Mere). De ingrediënten en thematiek zijn gelijk gebleven, maar de live aanpak maakt het dynamischer, rauwer en nog indrukwekkender. De klarinet past geweldig bij hun sound. In de sublieme track “Ütopiya / On Living” is de fijne stem/zang van G.W. Sok (King Champion Sounds, ex-The Ex) te horen. Voor de rest is het wederom instrumentaal met toevoeging van stemsamples. Op weergaloze en duistere wijze laveren ze spontaan door de genoemde genres. Je krijgt zowel serene, psychedelische en jazzy als heavy, kakofonische en noisy stukken voorgeschoteld. Er zit een bepaalde urgentie, een oeremotie in hun geluid besloten, die je stevig bij de strot weet te grijpen. Daarmee brengen ze een caleidoscopische kruisbestuiving van Godspeed You! Black Emperor, Set Fire To Flames, Tuxedomoon, Dale Cooper Quartet & The Dictaphones, Supersilent, Bohren Und Der Club Of Gore, Isis, Crippled Black Phoenix en The Shalabi Effect. Een bloedstollend en meeslepend meesterwerk, dat hun geweldige debuut zelfs weet te overtreffen.
Seigmen – Enola (cd, Indie Recordings/ Ikon)
Eén van de betere alternatieve rockbands uit Noorwegen is voor nog altijd Seigmen, dat in 1989 is opgericht. Ze hebben een mini cd en 4 albums gemaakt, waarvan de laatste in 1997. De mannen grijpen dan ook steeds meer naar de elektronica. Hun magnum opus is echter Total uit 1994, maar de rest mag er ook wezen. Hierna gaan 3 van de 5 leden door als Zeromancer, waarmee ze meer richting de Amerikaanse industrial rock koersen. Het haalt het niet bij Seigmen. De verrassing is ook erg groot als ze 18 jaar na hun laatste wapenfeit weer in de originele bezetting bij elkaar komen en de cd Enola het licht laten zien. Alex Møklebust (zang), Kim Ljung (bas, zang), Noralf Ronthi (percussie), Marius Roth Christensen (gitaar, zang) en Sverre Økshoff (gitaar) grijpen hierop weer terug naar de periode rond Total, zij het dat ze hier in 3 van de 10 tracks ook fijne strijkarrangementen inzetten. Het is weer ouderwets genieten van hun geweldig duistere mix van rock, metal en wave. De ene keer dreigend en op andere momenten sfeervol of juist lekker opzwepend. Seigmen in bloedvorm kortom. Een zeer hoopgevende comeback, die hopelijk voor nog meer fraais in de toekomst gaat zorgen.
Martijn
Qara Dərviş National Pearls
De standaard voor wat ik maar even Azeri prog zal noemen is gezet door ColDünya en muğam-legende Alim Qasımov. Soepel volgden de rockers de geraffineerde ritmiek van de Azerbeidzjaanse traditie en Qasımov zong alsof hij in brand staat. Qara Dərviş past in hetzelfde genre-vakje maar pakt het iets rustiger aan, ondanks de metalroots van de groep. Evengoed is National Pearls een leuke plaat geworden. Er wordt nog wat jazz aan toegevoegd en Sən Ey Uşaqlıq heeft een geinige seventies/spymovie-vibe. Het is allemaal net wat minder spectaculair dan op die EP Oyanış maar evengoed een hele fijne plaat. En Qasımov doet trouwens ook hier mee, op Çıx Yaşıl Düzə.
Anekdoten Until All The Ghosts Are Gone
Ook Anekdoten pakt het relaxed aan. Het technische vuurwerk van eerder werk staat al sinds het vorige album en meesterwerk Time Of Day (2005) op een laag pitje. Het zijn nog steeds niet al te voordehandliggende ritmes maar dat valt bijna niet op door de dromerige sfeer en ontspannen groove. Een heel warme vorm van prog rock die eigenlijk best heel erg origineel is. De seventies zijn er, niet in het minst door de overvloedig aanwezige Mellotron en genoeg invloeden van Zweedse proggers als Bo Hansson en Anna Själv Tredje, maar niemand klonk als Anekdoten. Dus behalve fijne muziek is het nog best origineel ook.