Free Record shop failliet. Waar kunnen we nu nog nooit naar toe gaan? Snel naar onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: All My Faith Lost…, Amatorski, Matti Bye, Gruppo Di Pawlowski, Protomartyr, Bird People, V/A: Let No One Judge You, Early Recordings from Iran, 1906-1933, Pye Corner Audio en NikitA. En gingen naar: Cian Nugent & The Cosmos, Sir Richard Bishop en Flower-Corsano Duo (@Vooruit, Gent).
All My Faith Lost… – Redefine My Pure Faith (cd, Projekt)
In 1999 wordt All My Faith Lost… (met 3 stippen ja!) opgericht door Federico Salvador (zang, gitaar) en Francis M. Gri, maar die is na hun tweede album uit 2003 opgestapt. Dat album, Chamber Music, wordt waarschijnlijk om die reden ook pas vorig jaar uitgebracht. Ondertussen is Viola Roccagli (zang, piano, synthesizers) ook al lid van het eerste uur er nog altijd bij en worden meestal bijgestaan door Fabio Polo (viool) en Angelo Roccagli (gitaar). Ze hebben inmiddels 4 albums uitgebracht en zitten met hun geluid in de neoklassieke en dark wave hoek. Bij mij roepen ze vooral associaties op met Black Tape For A Blue Girl, hetgeen ook een prima referentie is. Op Redefine My Pure Faith brengen ze zes covers van die band ten gehore. Het is de 300ste release op het Projekt label, dat al jarenlang gerund wordt door Black Tape For A Blue Girl bandleider Sam Rosenthal. Een eerbetoon is wel eens gepast. Het zijn allen tracks van 1999 en ouder, waarschijnlijk omdat de groep daardoor hevig geïnspireerd is geraakt om zelf muziek te gaan maken. Ze brengen prachtig verstilde versies, die voor een groot deel akoestisch zijn. In de openingstrack “Redefine Pure Faith”, waar de albumtitel van afgeleid is, en in “The Rope” hoor je ook nog het mooi cellowerk van Stefania Pellizer, die ook eerder al eens bij All My Faith Lost… te horen is. Verder hoor je in “Russia” nog dat bekende thema “Romance” uit de Lieutenant Kijé suite van Prokofiev (nee het is niet van Sting die het ook onder zijn “Russian” heeft gezet) onder de muziek. Heel fraai eerbetoon!
Amatorski – From Clay To Figures (cd, Crammed Discs)
In 2011 komt het Belgische viertal rond Inne Eysermans (zang, piano, synthesizers, beats, programmering) en Sebastiaan Van den Branden (zang, gitaar, bas, synthesizers, beats, programmering) na een meer dan geslaagde mini met het verbluffend mooie debuut Tbc. Ze brengen hierop een mysterieus melancholisch geheel met zwoele, hoofdzakelijk vrouwelijke zang, bezwerende elektronica en sfeermakers als piano, klokkenspel, drums, gitaar, contrabas en cello. Daarmee komen ze op eigenzinnige wijze ergens uit tussen Portishead, Sigur Rós, Múm, Antenne, The xx en Radiohead. Daarna krijg je een remixalbum hiervan en wordt hetzelfde album vorig jaar heruitgegeven als dubbel cd op Crammed Discs, waarbij je ook de debuut epee Same Stars We Shared uit 2010 erbij krijgt. Na al het herkauwen zijn ze eindelijk terug met hun tweede cd From Clay To Figures. Het eerder genoemde duo wordt hier nu vergezeld door Laurens Van Bouwelen (drums, percussie, beats), Bart Indevuyst (Franse hoorn) en Frederik Heirman ((bas)trombone, eufonium). Ze brengen eigenlijk een sfeervoller, mysterieuzer en meer ingetogen geluid dan op het debuut, waarbij de meeste referenties nog steeds overeind staan. Door de toename van de basklanken, koersen ze soms dikwijls zelfs richting de 4ad sound van weleer, waardoor ook Insides en His Name Is Alive tot de associaties behoren en waarbij de invloed van Porttishead, Antenna en The xx toegenomen lijkt. Ze weten een nog dromeriger geluid aan de dag te leggen en brengen ook nu weer een wonderschoon album, die bepaald geen moeilijke horde lijkt te zijn.
Matti Bye – Faro (cd, Rotor Records)
De Zweedse componist/pianist Matti Bye (1966) gooit onlangs nog hoge ogen met zijn Hydras Dream project, dat hij er samen met Anna Von Hausswolff op na houdt. Daarnaast is hij een begenadigd muzikant, die al vele soundtracks en solwerken op zijn naam heeft staan, waarbij hij zich onderscheidt door zijn improviserende stijl. Naast neoklassiek hoor je ook dikwijl folk, rock en Americana terug in zijn muziek. De soundtracks zijn doorgaans ook zonder de films op zichzelf staande werken. Zo ook met de soundtrack Faro voor de film van Frederik Edfelt, die al vorig jaar is verschenen. Naast de composities brengt hij tevens piano, elektronica, celesta, klokkenspel en vibrafonette. Hij omringt zich met muzikanten op cello, zaag, viool, altviool en klarinet. Dit levert zinnenstrelend neoklassiek op, met lichte experimenten en improvisaties. Ook deze overleven het eenvoudig zonder beeld. Het is namelijk bij de strot grijpende en tot de verbeelding sprekende schoonheid die hij hier laat horen, die fans van Richard Skelton, Max Richter en Jóhann Jóhannsson zeker zal aanspreken. Ook al is hij hier denk ik nog een grote onbekende, is deze componist iemand om in de smiezen te houden.
Gruppo Di Pawlowski – Neutral Village Massacre (cd, Stahlmus)
Een artiest met een heel rijke muzikale geschiedenis is toch wel de Belgische artiest Mauro Pawlowski, die uit hetzelfde fijne wijnjaar als ik komt. Hij richt na zijn avontuur met Bedtime For Bonzo in 1992 de geweldige band Evil Superstars op en geeft na het uitgaan ervan acte de présence in bands als dEUS, Kiss My Jazz, Mitsoobishy Jackson, Mauro & The Grooms, The Love Substitutes, i-H8 Camera en vele andere formaties. Het gaat van post-punk en avant-garde tot indierock en alternatieve rock. Nu heeft hij een nieuw project in het leven geroepen. Met zijn Gruppo Di Pawlowski omringt hij zich met artiesten als Sjoerd Bruil (Sukilove, Black Cassette, Broken Glass Heroes), Ben Younes Zahnoun (Eat Lions, The Rott Childs, A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen), Pascal Deweze (Sukilove, Broken Glass Heroes, Black Cassette, Nemo, Metal Molly), Elko Blijweert (Tip Toe Topic, Kiss My Jazz, i-H8 Camera, Rudy Trouvé Septet) en Jeroen Stevens (I love Sarah, Black Cassette, i-H8 Camera). Het rockt allemaal als een tierelier en is complex maar ook pakkend. Denk aan een fijne mix van Crain, Shellac, Frank Zappa, TC Matic, New Wet Kojak, The Jesus Lizard en Captain Beefheart, die dan ook nog eens geproduceerd is door Steve Albini (Big Black, Shellac). Geweld(ad)ig goed!
Protomartyr – Undercolor Of Official Right (cd, Hardly Art)
Detroit schijnt nogal een kille, troosteloze stad te zijn. Qua omschrijving lijkt dat op Enschede waar Gore uit ontsproten is. Allerlei post-punk bands als Tyvek, Frustrations en Protomartyr komen er nu uit voort. De bands delen onderling ook wat leden. Meer van die bands kan je ook vinden op de compilatie Shiftless Decay: New Sounds Of Detroit. Het geluid van Protomartyr op hun tweede album, hun eerste op cd, Undercolor Of Official Right klinkt strak, kil, energiek en met een bijtende ondertoon. Daarmee weten ze in 14 sterke, korte nummers te produceren. Ze komen hierin ergens tussen The Wedding Present, Hükser Dü, Pere Ubu, Joy Division, The Fall, New Fast Automatic Daffodils, The Ex en Birthday Party uit. IJskoud maar hartverwarmend!
Bird People – Autumnal Hum (lp, Dead Vox, 2014)
Na een aantal kleinere releases op cassettes en cdr komt Ulrich Rois – tevens oprichter van Feathered Coyote Records – eindelijk met zijn debuut lp. Met accordeon, dulcimer, sitar en analoge synthesizers probeert hij de veranderende seizoenen en hun consistentie muzikaal te vertalen. Dat er bij zo’n concept langgerekte en door de akoestische instrumenten organisch aandoende drones komen kijken mag geen verrassing zijn. Spaarzaam wordt er gevarieerd met folky elementen op een warme ondergrond van eentonige, elektronische klanken en effecten. Het volle geluid komt de psychedelische factor ook nog eens ten goede. Uitstekende plaat die geen moment verveeld!
Cian Nugent & The Cosmos, Sir Richard Bishop, Flower-Corsano Duo @ Vooruit, Gent
De Ierse Cian Nugent treedt deze avond op met zijn vierkoppige band, die naast een basgitaar en drumstel ook een viool en een orgel hebben meegebracht. Een regelmatig propvol geluid dus, dat de folkrock van het stel niet altijd even goed uit de verf laat komen. De momenten waarop de instrumenten op de goede manier samen vallen en een harmonieus geluid vormen, zijn zeldzaam. De lange opzwepende afsluiter Houses Of Parliament maakt wel wat goed, maar ik hoor toch liever zijn John Fahey-achtige solowerk.
Sir Richard Bishop heeft net weer een stuk of drie platen op de wereld losgelaten waarop hij zijn instrumentale kunnen met de gitaar laat horen. Des te verrassender – en vermakelijker – is het wanneer zijn set vanavond enkele klassiekers uit de Sun City Girls-tijd blijkt te bevatten. Met mijn persoonlijke favoriet Abydosen de humoristische en weerzinwekkende teksten van nummers als Six Kids Of Mine en Eyeball In A Quart Jar Of Snot scoort Bishop gemakkelijk in de goedgevulde zaal.
Chris Corsano is misschien wel de meest getalenteerde freestyle-drummer die er op dit moment rondloopt. Zijn bewegingen alleen al zijn een genot om naar te kijken, en hoe hij de dreigende drones en Oosterse melodieën afkomstig van Mick Flower’s (Vibracathedral Orchestra) shahi baaja van percussie voorziet, fascinerend. De twee spelen duidelijk vaker met elkaar, maar dat doet niets af aan het improvisatiegehalte. Met recht de climax van de avond.
Let No One Judge You, Early Recordings from Iran, 1906–1933
Ik heb ’m al een tijdje maar het is weer een prachtige collectie historische opnames van Honest Jons zoals ze al eerder van (onder andere) Irak en Istanbul maakten, zoals gewoonlijk voorzien van uitstekende linernotes en mooi beeldmateriaal.
Pye Corner Audio Black Mill Tapes, Vol. 1-4
Ook verzameld: de hele Black Mill Tapes-serie op een driedubbele cd. Duistere libraryklanken, denk aan Boards of Canada, Umberto en John Carpenter.
NikitA Хозяин
Het land mag bijkans in een burgeroorlog zijn verwikkeld, de Oekraïense meidengroep (voorheen een duo, nu een trio) rond fotomodel/Playmate Dasha Astafieva (zoals de meeste links in dit stukje wellicht NSFW) dropt gewoon hun tweede album. Zou me niks verbazen dat ze pro-westers opereren vanuit St. Petersburg of Moskou, maar goed, politiek schmolitiek. Russische pop en erotica, je denkt al snel aan T.A.T.U. Bij NikitA echter zonder die hele net-iets-te-jonge lesbian first-timers shtick waardoor ook volwassen mannen met een voornaam als de mijne zich niet al te ongemakkelijk hoeven te voelen bij deze nipslipkampioenes. Sexuele agressie, noemen ze het zelf. Ik had het niet verwacht na de eerste song na het vertrek van Julia Kavtaradze, maar het vervolg op Машина uit 2010 bevalt me eigenlijk weer erg goed. De Engelstalige bonustrack Miracle toont nogmaals aan dat men er goed aan gedaan heeft Russisch te blijven zingen (ook 20:12 is in ’t Russisch verkrijgbaar inmiddels, al staat het niet op dit album). Luchtig gekleed, luchtig vermaak.
Comments
comments
