Alweer valt er een (vieze) bank om en daarmee tevens het Koningslied. Wel het hoogste lied zingen we in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Fabrizio Paterlini, Thalia Zedek Band, Exhaustion, Ashtray Navigations, Daniel Hoggs, Portal, Various Artists: Pop Yeh Yeh, Fantastikoi Hxoi, Ulver en Yanti Bersaudara. Gingen naar: Spinvis. En keken naar: Chocolat.
Deze 40 jarige Italiaanse pianist/componist speelt al sinds zijn zesde de piano. Je kunt gerust spreken van een passie. Hij heeft in de jaren 90 met allerlei bands gespeeld, van jazz tot rock. Daarna besluit hij zijn eigen pad te vervolgen en zich helemaal toe te leggen op zijn lievelingsinstrument dat het beste aansluit bij zijn gedachtewereld en gevoelens. Solo brengt hij veelal melancholische minimal music die behoorlijk filmisch is. Zijn eerste cd stamt uit 2007. Op zijn cd Autumn Stories (2012) werkt hij voor het eerst samen met de strijkers van het Lotus Quartet. De combinatie is wonderschoon. Nu presenteert hij zijn vijfde werk Now. Hij trekt de lijn van het vorige werk door en brengt nog meer droefgeestig materiaal. Hij werkt samen met vier strijkers (2 violisten, altviolist en cellist), een drummer en elektronicaspecialist/pianist London-DC (Davide Costa). 13 tracks vol heerlijk melancholisch en tot de verbeelding sprekend neoklassiek zijn het resultaat. Soms ietwat glad, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de overrompelende schoonheid. Voor fans van Jóhann Jóhannson, Dustin O’Halloran, Library Tapes, Ludovico Einaudi, Ólafur Arnalds, Sylvain Chauveau, Dakota Suite en Max Richter.
Thalia Zedek Band – Via (cd, Thrill Jockey)
Thalia Zedek (zang, gitaar) is één van mijn rockheldinnen. Ze is al sinds 1981 actief, eerst met Dangerous Birds gevolgd door Live Skull, Uzi en de gehele jaren 90 met de fantastische rockband Come. Per groep neemt het punk- en artrockgehalte af, maar neemt de prachtig ongepolijste rock vol emoties toe. Daarbij blijft ook de kwaliteit van de muziek van constant hoog niveau. In het nieuwe millennium gaat ze solo onverminderd sterk verder, waarbij ze het dichtst bij Come blijft. Haar derde album uit 2008 brengt ze voor het eerst uit als de Thalia Zedek Band. Ze heeft altijd al gasten om zich heen, maar nu min of meer in vaste samenstelling. Dat zijn violist David Michael Curry (Boxhead Ensemble, Empty House Cooperative, Metal & Glass Ensemble, Willard Grant Conspiracy), pianist Mel Lederman (Victory At Sea), bassist Winston Braman (Consonant, Fuzzy, Shepherdess, Magic People) en drummer Dave Bryson (Son Volt, Bluetip, Canyon). Je kunt gerust spreken van een supergroep, zelfs los van de muziek. Nu is er na 5 jaar eindelijk de vierde cd Via. Alles klopt hier weer: haar zware getormenteerde stem en de ijzersterke, melancholische rock met folkinvloeden. Zedek is een heerlijk droefgeestig unicum, dat ergens tussen Come, Shannon Wright en Patti Smith uitkomt. Rock zoals rock bedoeld is. Pakkend, meeslepend en vol melancholie. Een subliem album!
Exhaustion – Future Eaters (lp, Aarght! Records, 2013)
Dit “power trio” uit Melbourne blaast mij volledig omver met het debuutalbum Future Eaters: destructieve noiserock ‘n roll gespeeld door muzikanten die lijden aan een ernstige vorm van levensmoeheid. Een stoïcijnse baslijn en motorik ritmes lopen als een rode draad door de 7 nummers, terwijl een gitaar – opgejaagd door effecten en distortion – paniekerig doch uitgeput probeert te ontsnappen uit deze dichtgetimmerde kamer. De echoënde vocalen doen er nog een schepje bovenop wat betreft het negeren van structuur. Referenties nodig? Swell Maps, Simply Saucer, Rallizes Denudes, Australië weirdness in het algemeen. Dat wordt rennen voor één van de 250 exemplaren.
Ashtray Navigations – Cloud Come Cadaver (cdr, Memoirs Of An Aesthete, 2013)
Phil Todd gaat gewoon door met het maken van muziek, en zolang de kwaliteit hoog blijft hoor je mij niet klagen. Op deze recente opnames werd gebruikt gemaakt van een slicer pedaal, dat instrumenten direct omzet naar pulserende melodieën en er tevens percussie aan toevoegt. Het enigszins abstracte resultaat gaat richting luide en intense gitaarnoise, maar de vriendelijke klanken van piano en synthesizer doen soms ook denken aan Duitse ambient/kraut uit de jaren ’70. De discografie van Ashtray Navigations staat overigens bekend om de vele gelimiteerde uitgaven, en deze cdr is geen uitzondering: 100 stuks.
Daniel Higgs – The Godward Way (lp, Southern Records / Latitudes, 2013)
De sessie in de studio van Southern Records van de altijd markante Daniel Higgs (o.a. Lungfish, The Skull Defekts) heeft slechts één nummer opgeleverd. Gelukkig duurt deze ruim 23 minuten. Higgs brengt ons met zijn gezang en semi-religieuze voordracht terug naar het prehistorische Mesopotamië, toen de nietigheid van het menselijk bestaan een stuk duidelijker was dan nu. Zijn bezwerende stem wordt bijgestaan door repeterend banjospel en harmonium. Na die 23 minuten wordt duidelijk dat The Godward Way een bijzonder en intrigerend nummer is geworden. Het is onderdeel van de immer prachtig uitgevoerde Latitudes serie, met artwork door Stephen O’Malley.
Spinvis @ Record Store Day
Hoewel ik de rest van de dag enkel Belgische artiesten zag optreden is Record Store Day natuurlijk gewoon de Koninginnedag (of het Bevrijdingsfestival) van de indiehipster-crowd. Spinvis kwam nog net niet per helikopter, maar wel fashionably late. (En begon prompt over het Koningslied.) Misschien was het al jaren zo, maar het viel nu wel heel erg op: de man is gearriveerd. Spinvis is 'onze' Boudewijn de Groot. Volgepakte platenzaak, opvallend veel jonge mensen en – terecht – een erg enthousiast onthaal. Drie kwartier lang klonken losse, vrolijke en soms punky krassende versies uit het liedboek van De Jong, inclusief de evergreens We Vieren Het Toch en Ronnie Gaat Naar Huis. Ik werd er een beetje emotioneel van. Misschien kwam het door het meisje in een zwarte jurk met witte stippen dat vroeg of ze voor me mocht gaan staan. Ze zei netjes 'u'. Stond ik daar toch even het testament van een jeugd op te maken.
Chocolat (Claire Denis)
Wéér een Claire Denis-film om door een ringetje te halen. Haar beste Afrikaanse film, ongetwijfeld. En dat voor een debuut. De regisseuse groeide zelf op in West-Afrika en haar ervaringen vinden hun weg in een fijngevoelig en subtiel verhaal. Afstand, dat lijkt me het cruciale begrip hier. De blanke Fransen zijn op unheimisch grote afstand van huis, en houden op de nieuwe locatie dan weer afstand van het échte Kameroen. Koloniseren is een soort kamperen voor gevorderden, een 'hobby' voor mannen vooral. Kerels in kaki pakjes die zich koning kunnen voelen. De kern van Chocolat wordt gevormd door de 'vriendschap' tussen het piepjonge alter ego van Claire Denis en een jonge bediende. (Isaach de Bankolé, meer dan ooit man van staal.) Door de jeugdigheid van het meisje heerst er tussen het tweetal eindelijk wél ongedwongenheid in doen en laten. Géén geforceerde afstand. Raadseltjes, broodjes mieren (!) en het plezier eindelijk iets gebeurt in de middle of nowhere. Moeilijker gaat het tussen Isaach en de jonge moeder van het meisje. Erotische spanning, trots en verveling, ze gaan niet samen. Lont in het kruitvat vormt een Conradiaans groepje gestrande reizigers. De koffieplanter met zijn 'huishoudster', de “gek” die waarheid schreeuwt, de zieke piloot (drank?), ze zijn er allemaal. En iedereen brandt uiteindelijk zijn vingers, in burnin' Africa. Mooi.
Portal Vexovoid
Tekst en muziek van deze Australische death metalgroep zijn een onbegrijpelijke maar o zo fascinerende trip door afbibberlijke doolhoven waarin je verdwaalt in kluwen van riffs, blastbeats en grunts. Lovecraft is bepaald geen originele inspiratiebron in death metal maar zoals Portal het aanpakt is het zeker geen afgezaagde affaire. Het blijft een bijzondere band, ook op dit vierde album.
Pop Yeh Yeh: Psychedelic Rock from Singapore and Malaysia 1964-1970
De titel vat het wel samen: psychedelische rock uit Singapore en Maleisië dus. Sublime Frequencies dus je weet dat het geen hi-fi is maar toch zijn de recentere uitgaves echt wel wat fraaier uitgevoerd dan die uit de begindagen. Ook visueel, want je krijgt twee dikke booklets met achtergrondinformatie over al die juweeltjes, wat de wat hoge prijs verklaart.
Fantastikoi Hxoi
Ofwel Φανταστικοί Ήχοι, wat 'fantastische geluiden' getekent. Het is een leuke Griekse kraut/library rockgroep die misschien geen bakens verzet maar wel een lekker potje muziek maakt. Ze brengen hun werk meestal uit via Soundcloud en andere digitale wegen (waaronder ook interessante mixtapes) maar dit titelloze album is te krijgen op vinyl (incl. CD). Wacht niet te lang, de 250 exemplaren zijn bijna uitverkocht.
Ulver Live at Roadburn
Childhood's End is niet het hoogtepunt uit Ulvers discografie, maar fanboy die ik ben toch braaf dit live-album van het concert op Roadburn vorig jaar aangeschaft. Het spelplezier spat uit de gouden groeven en dat is toch iets wat je niet gewend bent van de doorgaans meer bedompte Noren. Toch een verrassend leuk album dus.
Yanti Bersaudara
Geïnspireerd door Jessika Kenney en Eyvind Kang en de Indonesische compilatie op Sham Palace wilde ik meer Soendanese pop. Een van de mooiste albums die ik kon vinden is van Yanti Bersaudara. Ouder werk is meer rock- en surfgeoriënteerd maar hier gaan ze met orgeltjes los in Soendanese stijl.
(Stream het hele album hier …)