Het kabinet valt uiteen, nadat ze al tijden op een dood spoor zaten en tegen beter weten in het rode stopsignaal hebben genegeerd. Gelukkig is er weer groenlicht voor onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: T.R.A.M., Ufomammut, Rich Robinson, Astrowind, Bersarin Quartett, Moinho, Krzysztof Penderecki / Jonny Greenwood, Silent Whale Becomes A Dream, Spiritualized, Trailer Trash Tracys, Aura Noir, Nekromantheon, Meshuggah en Anathema. En gingen naar: Fink. En keken naar: At Close Range.
T.R.A.M. – Lingua Franca
Animals as Leaders is natuurlijk al behoorlijk jazz/fusion in een metaljasje, maar de twee gitaristen van die band gaan bij het andere project T.R.A.M. nog veel verder: dit is gewoon echte echte fusion, zonder voorbehoud, met hier en daar wat metal maar dat mag verder geen naam hebben. Heerlijk om de afgedankte Mars Volta houtblazer Terrazes-Gonzales helemaal loos te horen gaan op zijn sax, en dan die lekkere ritmes en de fabelachtige melodieën, en een Tosin Abasi die zich eindelijk mag uitleven als jazzrockgitarist. Ik ben verslaafd.
Ufomammut – Oro
Misschien komt het omdat ik nog helemaal vol ben van alweer een geweldig Roadburnfestival, maar feit is dat de nieuwe Ufomammut verpletterend binnenkomt. Het is een beetje de ultieme Roadburnband: mix Sleep, Yob, Neurosis en 35007 met elkaar, et voila! Dat is natuurlijk wat oneerbiedig, maar meer woorden heb ik even niet voor handen. Behalve dat het nu al beste sollicitatie is voor een plaats als officieuze Roadburnheadliner voor 2013.
Rich Robinson – Through a Crooked Sun
En om dan weer af te dalen naar de aarde gebruik ik Rich Robinson. Niks wereldschokkend, maar "gewoon" heerlijk relaxte rock in de bekende Black Crowes stijl, met wellicht iets minder soul en wat meer roots in het geluid. Rustig aan doen, gewoon fijn muziek maken, dat moet hij hebben gedacht. En dat werkt heel goed eigenlijk.
Astrowind – Kaidanovsky (cd, Greytone)
Kort na hun vorige album, staan de Letten alweer klaar met hun analoge synthesizers en leveren het volgende duistere werk af. De vorige werd opgedragen aan de kosmonaut Aleksej Leonov, deze aan de Russische acteur Alexander Leonidovich Kaidanovsky. Daar merk je qua muziek niet veel van, behalve een enkele stemsample en het feit dat hun geluid filmisch te noemen is. Zelf omschrijven ze de muziek heel treffend als “paleopsychedelic ambient”, ofwel oud psychedelische ambient. Je krijgt zeer duister psychedelische, industriële ambientklanklanschappen, waardoor een heerlijke vintage sound klinkt. De muziek kent een ongelooflijke diepgang en weet je als luisteraar geheel te isoleren van de rest van de wereld. Liefhebbers van Celer, Amon Düül. Popol Vuh, Can, The Caretaker, Klaus Schulze, Tangerine Dream, Jean-Michel Jarre, Ash Ra Temple, Semiomime, Faust en Markus Guentner kunnen allen hun zwarte hart hier ophalen. Waanzinnig mooie droommuziek.
Luister Online:
Kaidanovsky
Bersarin Quartett – II (cd, Denovali)
Het is alweer 4 jaar geleden dat de Duitse muzikant Thomas Bücker (ook in Jean-Michel) met het overdonderende gelijknamige debuut van zijn Bersarin Quartett komt. Hij past tussen veel hedendaagse neoklassieke artiesten, zij het dat hij alles met elektronica en samples voor elkaar bokst. Dat doet hij wel op dusdanige wijze dat het je bij de strot weet te grijpen en tot de verbeelding spreekt. Ook op zijn tweede is dat het geval. Het zijn wonderschone soundtracks voor imaginaire films geworden. Verschil met de vorige is dat hij nu soms iets meer bombastisch uit de hoek komt. Voor de rest schotelt hij gewoon weer aan de grond nagelende melancholische pracht voor, waarbij de invloeden uiteen lopen van Marsen Jules, Bohren Und Der Club Of Gore, Deaf Center tot aan Henryk Górecki, In The Nursery, Murcof en Cinematic Orchestra.
Luister Online bij YouTube:
Im Lichte Des Anderen
Der Mond, Der Schnee Und Du
Moinho – Baltika (cd, Arbouse Recordings)
De Franse pianist Franck Marquehosse is een minimal music artiest die zich heeft laten beïnvloeden door onder meer Philip Glass, Arvo Pärt en Eric Satie. Met zijn nomme de plume Moinho maakt hij nu een cd vol minimale, maar soepel gespeelde pianostukken. Deze krijgen een enorme emotionele lading mee, waardoor ze er behoorlijk inhakken. De droefgeestige pracht zit op één lijn met Dustin O’Halloran en Nils Frahm. Lekkere herfst dan wel natte voorjaarsmuziek.
Luister Online bij Soundcloud:
Du Vent Dans Les Branches
Krzysztof Penderecki / Jonny Greenwood – Threnody for the victims of Hiroshima / Popcorn Superhet Receiver / Polymorphia / 48 Responses To Polymorphia (cd, Nonesuch)
Heel stom, maar ik dacht dat de legendarische componist Penderecki (1933) gewoon allang dood was. Niet dus. Hij komt nu zelf met een zeer ambitieus werk samen met Radiohead gitarist Jonny Greenwood. Dat lijkt misschien vreemd maar die laatste is tevens componist en heeft al een aantal uiterst interessante klassieke soundtracks op zijn naam staan. Hij is naar eigen zeggen ook enorm beïnvloed door Penderecki. Hoe leuk moet het zijn om nu eens met hem samen te werken, hem te ontmoeten en echt te kunnen zeggen: “Here’s Jonny”. Samen brengen ze hun eigen composities die een schitterende mix vormen tussen klassiek, neoklassiek, avant-garde en elektro-akoestische muziek. Het is zeer dynamisch, veelal wonderschoon en ook met enkele kakofonische momenten. Het wordt uitgevoerd door het AUKSO Orchestra en gedirigeerd door wisselend Krzysztof Penderecki en Marek Moś. Een grote verrassing is misschien wel de beste omschrijving bij dit album.
Luister Online:
Albumsnippers
Silent Whale Becomes A Dream – Canopy (cd, Arbouse Recordings)
Dit Franse viertal met de typische naam maakt heerlijk melancholische post-rock. Drie gitaristen en een drummer, op dit album aangevuld door twee violisten en een cellist. Hiermee zetten ze 4 goed opgebouwde epische stukken neer van bij elkaar 47 minuten, zonder te verzanden in post-rock clichés. Er is veel ruimte voor de strijkers en ze scheppen vooral spannende, sfeervolle composities waarbij de broodnodige uitbarstingen tot een minimum beperkt zijn. Ze zitten met hun muziek tussen Mogwai, Balmorhea, Mono, Godspeed You! Black Emperor en Isis in. Luister maar eens naar de verbluffende tracks “Sweet Burning Melancholia” en “Panacea”. Geweldig!
Luister Online bij Myspace:
Canopy (album)
Luister Online bij Soundcloud:
Panacea
Luister/Kijk Online:
Sweet Burning Melancholia
Spiritualized – Sweet Heart Sweet Light (cd, Fat Possum)
20 jaar lang maakt Jason Pierce (ex-Spacemen 3) al muziek met zijn Spiritualized vehikel. Eerst vooral als een eigenzinnige indieband met space invloeden en daarna alsmaar beter worden spacerockband met klassieke elementen, waarbij Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space uit 1997 het voorlopige hoogtepunt vormt tussen al hun sterke albums. Hun nieuwste, pas zevende studioalbum vormt een volgend hoogtepunt, waarop de indiepop, psychedelica, shoegaze, gospel(koortjes) en strijkarrangementen op schitterende wijze hand in hand gaan. Het levert wonderschone en solide songs op met dat lekker lome Britse indiegeluid. De sterk opgebouwde nummers hebben nu al iets tijdloos en maken dit tot een ijzersterk en vooral intens genietbaar album. Misschien, maar dat moet nog blijken, hun beste tot nu toe.
Luister Online bij YouTube:
I Am What I Am
Mary
So Long You Pretty Thing
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Hey Jane
Trailer Trash Tracys – Ester (2cd, Domino/ Double Six)
Dit viertal rond de lijzige zingende Suzanne Aztoria maken een soort shoegaze op basis van elektronica. Hier voegen ze veelal zware wave bassen, dromerige elementen en gruizige geluiden aan toe. Dat hullen ze vervolgens in een mysterieuze, nachtelijke sfeer en je hebt het lekkere geluid van deze nieuwe Londense band te pakken. Ze komen ergens uit tussen Vicious Circle, My Bloody Valentine, Passarella Death Squad en The xx. Maar ze hebben vooral een eigen, bevreemdende sound die er mag wezen. Bij Rough Trade is deze met een 5 nummers tellende bonusschijf te krijgen, waarop onder meer het laatste nummer hieronder. Mooie belofte voor de toekomst!
Luister Online bij YouTube:
You Wish You Were Red
Candy Girl Dies In 55
I Love You How You Love Me In The Flesh
Fink: Live @Hedon, Zwolle 22-04-2012
De avond begint goed met prima gezelschap, maar daarna zijn er opstartproblemen. In het mooie, maar kleine Hedon in Zwolle doen ze een Madurodam-versie van de HMH. In de piepkleine hal zit zowel de ingang, de garderobe, de toiletten, de doorgang naar de concertzaal, de doorgang naar de tweede bar en het loket waar je muntjes moet halen om aan je drank te komen. Wachten in rijen is niet mijn ding, zeker niet als je daarna gewoon weer in rijen staat te wachten met die muntjes. MAAR JAAA, HET GAAT OM DE MUZIEK. Goed, eerst moeten we ons door een weeïg meisje met gitaar heen bijten. Daarna komt Fink. Als hij begint te spelen is alles meteen goed. Zijn stem is van een bijzondere, soulvolle klasse en de muziek er omheen houdt steeds het spannende midden tussen singer-songwritermuziek, dub en rock. Hij heeft ook uitstekende muzikanten meegenomen. Enige bezwaar is dat hij nooit over de top gaat en een erg veilige set speelt, waardoor de verveling wel op de loer ligt. Al met al een prima avond, waarbij de hoogtepunten eigenlijk buiten de concertzaal plaats vonden.
At Close Range (James Foley)
De leukste cultfilms zijn die waarin de makers boven hun macht grijpen, van die liefdevolle projecten waaraan jarenlang is gesleuteld, totdat iedereen het overzicht is kwijtgeraakt. At Close Range is er zo een, in wezen een b-film, maar met grote namen. In de sfeervolle neonoir-opening zien we een jonge Sean Penn door een nachtelijk stadje rijden. Sentimentele pianoklanken begeleiden zijn rusteloze blik, synthetische strijkers hobbelen erachteraan, heerlijk eighties. En waar ken ik die melodie toch van? Penn komt enkele matties tegen, fokt wat met een snoevende burger, en ziet dan het meisje van zijn dromen. Mary Stuart Masterson is een echte b-keuze, in de plaats van iemand als Molly Ringwald. Een merkwaardig breed hoofd op een slanke nek, en een rossig plattelandstomboy-kapsel. Ik vind ze geweldig. Penn en Masterson kroelend in maisvelden, met wat goede wil is At Close Range even(tjes) modernistisch Days of Heaven. En juist de fantasie van de kijker is bij dit type film zo van belang. Je moet er zélf wat van maken. Met de entree van Christopher Walken begint het verhaal echt. De verloren criminele vader mompelt Australisch onverstaanbaar, en heeft naar goed gebruik een uitzinnig kapsel (en snor). Hij neemt Penn op in zijn 'family'. In het uur dat volgt is dit een soort Animal Kingdom, qua sfeer dan, want dat het scenario ongeloofwaardig wankelt moge duidelijk zijn. Richting einde doen de personages ín de film zelf maar hard hun best om één van hen te 'vergeten', want dat zou toch maar script-gaten blootleggen. Tegen die tijd is de film (en de familie) allang in kogelgaten verdwenen, al gebeurt dat wederom op fascinerende wijze. Bruut geweld á la Arthur Penn, en als die lijn nog net wat dapperder was doorgetrokken was dit haast Drive geworden! Dat mocht vast niet van de geldschieters, waaronder Madonna, die het project aan echtgenoot Penn toespeelde. Van haar (nou ja…) waren dus die piano-klanken. 'A man can tell a thousand lies/I've learned my lesson well'. Fijn.
Aura Noir Out To Die
Nekromantheon Rise, Vulcan Spectre
Twee keer gemene Noorse thrash. De eerste band bestaat al heel lang en werd al bijna net zo lang gepimpt door Fenriz (Darkthrone). Hun black thrash werd naar mijn mening echter pas echt fenomenaal op Hades Rise (2008). Blasphemer (ex-Mayhem, Ava Inferi) is weer terug maar het geluid gaat verder op het pad wat Aggressor (Virus) en Apollyon (Immortal) waren ingeslagen. Vooral de 'vokillz' maken van nummers als Fed To The Flames en Priest's Hellish Fiend supervette anthems. Waar Aura Noir een botte bijl is, kan je Nekromantheon een scheermes noemen. Vlijmscherp en lekker snel, met flinke invloeden uit de Duitse thrash van de jaren tachtig (Kreator, Destruction, Exumer, etc.). Niet origineel maar zó lekker.
Meshuggah Koloss
Na jarenlang strippen tot er een kille, minimale groove overbleef (Nothing (2002 en een remake in 2006), keerden de Zweden op ObZen (2008) een beetje terug naar de tijd van Destroy Erase Improve (1995). En nu is de opvolger net als Chaosphere (1998) een stuk sneller, maar niet zo kil en monomaan als die plaat. Het is juist organischer, zowel spel als geluid. Het vloeit meer zoals jazz, wat door de meer natuurlijke productie nog eens extra benadrukt wordt. Elementen uit van alle periodes in hun carrière, dus behoorlijk afwisselend. De bonus dvd is ook de moeite waard, met twee minidocumentaires van Anders Björler (The Haunted), waarin nu Fredrik en Jens nu ook eens een mondje open doen.
Anathema Weather Systems
Het vorige album We're Here Because We're Here (2010) was bijna evangelisch blij, iets wat na alle meer droefgestemde klassiekers even slikken was. Na een paar keer luisteren waardeer ik het album als een soort enorme bal van licht. Op Weather Systems betrekt het echter weer een beetje. Iets anders wat op hun oude dag nog een beetje veranderd is (al zijn geen twee albums hetzelfde) is een meer expressieve voordracht van zanger Vincent, die broer en gitarist Danny ook volgt in het onderstaande nummer. Hun muziek was altijd zeer emotioneel, maar het lijkt of ze wat meer los komen. Heel mooi en ik heb dan ook acuut een kaartje gekocht voor hun concert aanstaande zaterdag.