Hier geen gesjoemel met donorzaad, maar enkel zuiver vruchtbare muzikale grond in het lijstje uit het:

SCHADUWKABINET

Ik luisterde naar: Tunde Adebimpe, Adwaith, A-Sun Amissa, Avi C. Engel en Nouvelles Lectures Cosmopolites.

Jan Willem

Tunde Adebimpe – Thee Black Boltz (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Tunde of eigenlijk Babatunde Adebimpe geniet vermoedelijk de grootste bekendheid als voorman en zanger van de te gekke Amerikaanse band TV On The Radio. Daarnaast heeft hij ook naast Mike Patton en Adam Drucker in Nevermen gezeten en nog wat losse flodders onder andere namen gemaakt. Geen idee wat de huidige status van TVOTR is, waarvan het laatste album zo’n 11 jaar geleden is verschenen, maar Adebimpe pakt op zijn soloalbum Thee Black Boltz aardig door waar zijn vorige band is geëindigd. Maar er zijn ook wel degelijk verschillen. Samen met een batterij aan muzikanten levert hij hier in een goede 35 minuten 11 tracks af, die wel wat meer poppy zijn dan zijn vorige band, maar ook dat tegendraadse en toch pakkende in huis heeft. Daarbij wordt zijn sterke zang van allerhande fraaie elektronica en tevens strijkers voorzien. Hij klinkt eigenlijk bevrijd. Naast liefhebbers van zijn vorige band, zullen ook fans van onder meer Bloc Party, Sault en Blur dit wel op waarde weten te schatten. Heel sterk dit!

Adwaith – Solas (cd, Libertino)
Eerlijk is eerlijk, ik had al eerder muziek van de in 2015 opgerichte Welse band Adwaith gehoord en vond dat zeker oké, maar niet heel bijzonder. En dan is er na een pauze van drie jaar hun derde album Solas, hetgeen ‘licht van het bestaan’ of ‘verlichting’ betekent in het Oud-Keltisch. De drie dames Hollie Singer (zang, gitaar), Gwenllian Anthony (bas, keyboards, mandoline) en Heledd Owen (drums) maken hierop eigenzinnige post-punk waarbij de vocalen geheel in het Welsh zijn. Wat dat betreft doen ze soms wel denken aan Melys, zij het dat ze een donkerder koers varen. Maar het is wel net zo pakkend wat ze hier brengen. Dit album completeert een trilogie die hun transformatie van tieners tot krachtige vrouwen beschrijft, en thema’s als zelfontdekking, ontsnapping en veerkracht verkent. Het is hier allemaal spannender, emotioneler en meer urgent dan voorheen; wellicht zijn ze de band ook serieuzer gaan nemen dan toen ze jonger waren. Hoewel ze echt een eigen geluid in huis hebben, zullen liefhebbers van Anna B Savage, Wardruna, That Dog, The Cure, Melys, Miranda Sex Garden en Pale Blue Eyes zullen hier wel mee uit de voeten kunnen. Dan is drie soms toch scheepsrecht! Met maar liefst 23 nummers van samen 75 minuten brengen ze ook echt veel. Een veelzijdig en uitstekend album.

A-Sun Amissa – We Are Not Our Dread (cd, Gizeh)
Gizeh labelbaas Richard Knox runt niet alleen een prestigieus label, hij duikt zelf ook op in diverse uiterst interessante projecten als Glissando, Shield Pattern, The Rustle Of The Stars en Of Thread & Mist. In 2011 wordt daar A-Sun Amissa aan toegevoegd, waarmee hij mysterieuze muziek maakt, die tussen drones, doom, post-rock, noise, ambient en neoklassiek uitkomt; ze veranderen iedere keer weer hun gedaante. Ze zijn terug met het achtste studioalbum We Are Not Our Dread. Richard (elektrische gitaren, synthesizers, verwerking, effecten) wordt hier weer bijgestaan door Luke Bhatia (Profane, From The Kites Of San Quentin, Tutherun) op elektrische gitaar en bas synthesizer plus Claire Knox (Shield Patterns, Bleaklow) op klarinet, zang en piano. Ze leveren hier 4 langgerekte stukken af, die samen zo’n 41 minuten duren en waarin niet alle ingrediënten per se op herkenbare wijze terug te horen zijn. De zang wordt bijvoorbeeld vooral als instrument ingezet en vormt hier een serene drone. Ook met de overige instrumenten worden dikwijls drones geproduceerd, aangevuld met experimentele en meer harmonieuze geluiden. Het is een dreigend, desolaat, droefgeestig en ietwat claustrofobisch geheel geworden. Dat alles mist z’n uitwerking niet en weet je tot de allerlaatste seconde stevig in de houdgreep te nemen. Wat blijft dit toch een groep van uitzonderlijke klasse!

Avi C. Engel – Nocturne (cd, Somewherecold Records)
De Canadese muzikant Avi C. Engel creëert doorgaans hun muziek als één lange songcyclus, waarbij je steeds door een nieuw hoofdstuk stapt van een boek dat hopelijk nooit af komt. De muziek bestaat veelal uit een uiterst melancholische mix van apocalyptische folk, gothic folk, experimentele muziek, drones en 4AD-achtige droompop. Met tot nu toe maar liefst 9 albums in mijn jaarlijsten, inclusief die als Clara Engel, maakt wel duidelijk hoe goed ik hun muziek vind. Overigens zijn er daarnaast ook instrumentale, meer experimentele albums. Het nieuwe album Nocturne met de subtitel “Soundtrack For An Invisible Film” wijkt wat af van die genoemde cyclus. Een nocturne is natuurlijk een muzikale compositie die geïnspireerd is op de sfeer van de nacht, een romantisch of dromerig geheel. Toch ligt het hier iets anders. Dit is was Engel er zelf over schrijft:

“Ik begon met het opnemen van Nocturne tijdens een periode van slapeloosheid en depressie, en eindigde toen ik eruit ontwaakte. Het begon als een poging om mijn eigen geest te kalmeren, en ik deel het in de hoop dat het ook anderen kan kalmeren, of op zijn minst een interessante afleiding kan bieden.”

Dat laatste kan dit album sowieso wel. Het album opent met onrustige geluiden van golven, waardoor je het geluid van de gudok (oud Oost-Slavisch snaarinstrument, meestal met drie snaren en bespeeld met een strijkstok) hoort. Het zorgt meteen voor een spannende opening, die wel als een koortsdroom of nachtmerrie overkomt. In de tracks erna worden ook de talharpa, veldopnames, akoestische gitaar, percussie, melodica en zang ingezet. Al is dat laatste niet in elke track aanwezig. De nachtelijke en onrustige sfeer is wel merkbaar in de muziek. Het album bevat in totaal 9 tracks, die in ruim 41 voorbij komen. Ik schrijf deze recensie nu ook diep in de nacht en dat is ook echt een mooi moment om deze muziek tot je te nemen. Hoewel het op veel punten behoorlijk verschilt met vorige albums, zijn er ook veel aanknopingspunten. Het is weer van een diepgravende schoonheid allemaal. Iets waar je enkel van kunt dromen.

Nouvelles Lectures Cosmopolites – Suun (cd, Attenuation Circuit)
Het Franse Nouvelles Lectures Cosmopolites, kortweg NLC, is in 1990 opgetuigd door Julien Ash. Hij heeft onder die naam ook muziek uitgebracht en is eveneens terug te vinden in Maelstrøm en later ook A Sparrow-Grass Hunt. Met NLC startte hij ooit met industrial en experimentele muziek, maar dat evolueert door de jaren heen tot een hybride van neoklassiek, ambient, wereldmuziek en zelfs trip hop. Er zijn behoorlijk wat releases van zijn hand verschenen tot 2007. Pas in 2022 pakt hij de draad weer helemaal op. De ene na de andere releases, ook veel digitaal, wordt uitgebracht. Onder zijn alias Julien Ash met Christophe Petchanatz (Klimperei), maar ook als NLC met Grosso Gadgetto, Wolf City en Innocent But Guilty. Het verschilt iedere keer weer hoe de muziek in elkaar steekt, wat het ook zeer interessant maakt. Al de genoemde stijlen kunnen daarin terugkeren, ook die van de beginjaren. En toch is het altijd ook weer typisch NLC, wat knap te noemen valt. Naast Julien bestaat NLC overigens tegenwoordig uit zijn zoon, tevens componist en violist Aloïs L. Sinds de wederopstanding brengen ze het ene na het anderre sterke album uit. Nu zijn ze terug met Suun. Hierop werken vader (synthesizers, piano) en zoon (synthesizers, viool) samen met Jordane Prestrot (zang, synthesizers), Grosso Gadgetto (muziek, synthesizers), Wolf City (bas, gitaar), François Porte (fluit), Christophe Bailleau (synthesizers) en mede A Sparrow-Grass Hunt- en Hide & Seek-leden Pierre-Yves Lebeau (gitaar) en Liesbeth Houdijk (zang). Dat zijn ook meteen voldoende ingrediënten om weer volslagen anders en toch herkenbaar uit de hoek te komen. In 11 nummers van samen maar liefst bijna 69 minuten lang, waarbij inderdaad veel lange trakcs, combineren ze de genoemde genres ook met enige gothic pop. Zo is het nummer “The Believers” voer voor fans van The Sisters Of Mercy. Maar deze referentie zou de luisteraar op het verkeerde been kunnen zetten, want ze brengen ook ambient, dark wave, neoklassiek, Barokke elementen, alternatieve rock en allerhande elektronische muziek, her en der voorzien van fraaie vocalen. Er gebeurt in elk nummer steeds heel veel. Het is misschien wel het hardste maar tegelijkertijd meest poppy en pakkende album van deze supergroep geworden. Er staat echt geen maat op NLC. Chapeau!