Als je bij weerrecords meteen denkt aan “weer muziek”, dan is er wellicht sprake van enige blikvernauwing. Richten we ons desondanks dat toch maar weer op de albums uit onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Zinovia Arvanitidi, Marlene Bakker, Black Swan Lane, The Caretaker, Flowers, Letizia Fuochi, A Hawk And A Hacksaw, Naive Set, Sophya, Ssaliva en The Weeknd.
Jan Willem
Zinovia Arvanitidi – Ivory (cd, Kitchen Label)
De Griekse, tegenwoordig in Frankrijk woonachtige klassiek geschoolde componiste en pianiste Zinovia Arvanitidi is een veelzijdige muzikant. Zo leer ik haar kennen in 2012 met het duo Pill-Oh, waar ze op de cd Vanishing Mirror, uitgebracht op het innovatieve Kitchen Label, een fraaie mix van neoklassiek en ambient laat horen. Een jaar later is ze terug als Zinovia met het album The Gift Of Affliction, waarop ze juist weer een mengelmoes van ambient, downtempo en IDM ten gehore brengt. Daarnaast levert ze ook muziek voor tv series, films en theaterstukken, waarbij ze diverse genres als jazz, experimentele en elektronische muziek incorporeert in haar muziek. Nu keert ze met voor- en achternaam terug op het Kitchen Label, waar ze haar cd Ivory uitbrengt, die gestoken is in een prachtige 7” hoes. Hier krijg je 10 uiterst subtiele en melancholische tracks geserveerd, die gaan van pure, sobere pianomuziek tot neoklassiek en ambient. Haar spaarzame etherische zang zorgt hierbij dikwijls voor het nodige kippenvel, hoewel het geheel eigenlijk continu van hoog niveau is. Ze krijgt her en der ook steun op viool, altviool en cello, terwijl ze zelf ook nog melodica en elektronica brengt. Denk daarbij aan een overdonderende, steeds wisselende mix van Library Tapes, Erik Satie, Claude Debussy, Olafur Árnalds, Max Richter, Anoice en Hior Chronik . Zo intens en mooi, dat het haast zeer doet.
Marlene Bakker – RAIF (cd, RAIF Records)
Marlene Bakker is een singer-songwriter, maar bepaald geen doorsnee. Dat niet alleen omdat ze in het Groningse dialect zingt, hetgeen ik zeer te prijzen vind, maar ook omdat ze over een prachtige, warme stem beschikt. En dat laatste is wel zo handig als je de taal niet meester bent en toch gegrepen wilt worden. Op haar debuut RAIF (Gronings voor “gereedschap”) brengt ze 11 songs, die je moeiteloos mee weten te slepen en eventjes uit de realiteit te nemen; ook al versta je het (net als ik) niet helemaal. Het album kent een zomerse atmosfeer en is tegelijkertijd licht melancholisch, wat voor een fraaie combinatie zorgt. Soms pakt ze klein en gevoelig uit met zang en piano en op andere momenten is het wat uitbundiger met onder meer jazzy trompetpartijen of mooie orkestraties, al dan niet gelardeerd met gitaren, synthesizers en drums. Een deel hiervan brengt ze zelf en de rest wordt verzorgd door Bernard Gepken (Lorrainville, Tangarine & Friends) en Gerhardt Heusinkveld (Gerhardt). Hoewel de muziek echt een eigen sound in huis heeft, moet ik denken aan een kruisbestuiving van The Serenes, Belly en Sigur Rós. Dat zijn referenties waarmee je best thuis mag komen. Bakker levert met haar ontwapende debuut een evenzo wonderschoon als bezinnend pareltje af, dat het geweldige Groningen nog maar eens stevig op de kaart zet.
Black Swan Lane – Under My Fallen Sky (cd, Eden)
Ik zoek nog wel eens bands van weleer op, om te zien wat de diverse leden na hun hoogtijdagen zijn gaan doen. Zo kom ik via het Britse The Chameleons jaren geleden uit op het Amerikaanse project Black Swan Lane, waar Mark Burgess uit die Britse groep samen met oprichter, zanger en (bas) gitarist Jack Sobel (The Messengers) de groep Black Swan Lane heeft gevormd. Sobel heeft The Chameleons op hun concerten in de VS regelmatig ondersteund. Inmiddels is het een volledig Amerikaans project en doet Burgess na het derde album ook niet meer mee. Eerder heeft trouwens ook Anna-Lynne Williams (Lotte Kestner, Trespassers William, Ormonde) een gastol vervult in de groep. Naast Sobel (zang, gitaar, drums, percussie, keyboards) zijn het heden ten dage John Kolbeck (gitaar, bas, piano, keyboards, achtergrondzang), Jason Monseur (drums), John Hamm (keyboards) en Jerry Tew (bas) die de groep completeren (de 5 j’s). Ze brengen doorgaans een donker, alternatief rockgeluid naar buiten, waarbij de herfstige zang van Sobel een belangrijke factor speelt. Eind vorig jaar ziet hun zevende cd Under My Fallen Sky het licht, die ik door de absentie van een goede drie jaar over het hoofd heb gezien. Maar het is gewoonweg een te goed album om hier niet alsnog de revue te laten passeren. Ze presenteren 14 nieuwe songs van bij elkaar bijna 74 minuten lang. Nog altijd brengen ze heerlijk droefgeestige mix van alternatieve rock en wave elementen, die de melancholici onder ons op hun wenken bedienen. Liefhebbers van Mark Lanegan, Simple Minds, Joy Division, Madugada en The Chameleons zullen hier wel raad mee weten, zij het dat dit project wel echt een eigengereide sound laat horen. Een duistere beauty!
The Caretaker – Take Care. It’s A Desert Out There… (cd, History Always Favours The Winners)
The Caretaker is sinds 1999 het langlopende project van James Leyland Kirby, die er eerst ook het label V/Vm Test Recordings op nahoudt. Met The Caretaker maakt hij meestal met het betere knip- en plakwerk van oude platen spookachtige darkambient. Hoewel hij midden in zijn Everywhere At The End Of Time serie zit, waar hij alle facetten van dementie onderzoekt, komt hij nu met de cd Take Care. It’s A Desert Out There….. Deze is uitgebracht ter nagedachtenis van en voor Mark Fisher, de legendarische schrijver, cultuurtheoreticus en baanbrekende blogger (k-punk), die op 13 januari 2017 is overleden. Fisher heeft de muziek van The Caretaker als eerste bestempeld als “hauntology”. De eerste oplage van deze release zijn gegeven aan alle aanwezigen van een eerder optreden van The Caretaker. Nu zijn er 400 extra exemplaren beschikbaar, uitgebracht op zijn eigen label History Always Favours The Winners. Het is één lange track van ruim 48 minuten, die je compleet in de houdgreep neemt. Zijn duistere, jagende ambient gaat hier hand in hand met gruizige drones en gelaagde noise. Het is van een overdonderende kracht, pracht en duisternis. 100% van de opbrengst van deze release zal worden gedoneerd aan MIND, de liefdadigheidsinstelling voor geestelijke gezondheid. En dan zelf met zo’n “mindblowing” werk aankomen. Klasse!
Flowers – Flowers EP (10”, Subroutine)
Flowers is een nieuw Amsterdams duo, bestaande uit schrijfster, actrice en kunstenares Roos Pollman op zang en gitaar en Judith van Oostrum (ex-Apneu, ex-Eva Braun, DJ Juju) op drums. Ze brengen nu hun gelijknamige epee uit, die 4 nummers telt van bij elkaar ruim 20 minuten. Op vrij rudimentaire wijze laten ze hier een gruizig en kaalgeslagen rockgeluid horen, dat zich op pure en prettige wijze nestelt tussen stonerrock, noise, post-punk en slowcore. De traag voortslepende muziek weet je genadeloos te vellen en de onderkoelde zang zorgt daarbij voor een meeslepend en licht mysterieus effect. Daarbij moet je denken aan een caleidoscopische mix van Godflesh, Thee Hypnotics, Unwound, Chokebore, Wipers, Made Out Of Babies en Chelsea Wolfe. Zo zijn er wellicht nog wel meer associaties te noemen, maar Flowers toont hier toch vooral ook een eigen smoel. Het is in elk geval muziek die niet bepaald in de koude kleren gaat zitten. Daarmee levert dit duo een visitekaartje van jewelste af!
Letizia Fuochi – Inchiostro (cd, Materiali Sonori / Xango Music Distribution)
De Italiaanse muzikante Letizia Fuochi komt na acht jaar absentie, waar ze vooral werk voor theater heeft gemaakt, met het album Inchiostro. Ze beschikt over een rauwe, pakkende stem en brengt met haar gitaar verder een ontwapenend en bluesy geluid ten gehore, waar ook Americana, pop en bossanova deel van uitmaken. Maar ze weet in deze 10 nieuwe tracks daar soms ook wulps mee om te gaan, hetgeen zich uit in de speelse en wereldse elementen. Daarbij krijgt ze ruggensteun van muzikanten op gitaar, bas, programmering, trombone, arrangementen, drums, percussie en contrabas. Qua zang maar tevens muziek moet je het ergens tussen Thalia Zedek, Natalie Merchant en Anari zoeken, maar ze drukt wel echt haar eigen stempel met haar gepassioneerde aanpak. Ze leunt bepaald niet op één stijl en weet daardoor telkens te verrassen. Dat levert al met al een volslagen prachtwerk op!
A Hawk And A Hacksaw – Forest Bathing (cd, L.M. Dupli-cation / Konkurrent)
Na vijf jaar is eindelijk de nieuwe, zevende cd Forest Bathing van A Hawk And A Hacksaw een feit. Dit is sinds 2002 het langlopende project van multi-instrumentalist Jeremy Barnes (santur, riq, accordeon, orgel, mellotron, citer) en later ook partner in crime Heather Trost (altviool, viool, mellotron, citer). Barnes speelt daarvoor in de avontuurlijke bands als Neutral Milk Hotel, The Gerbils, Bright Eyes, Bablicon en tevens met Beirut (die je qua stijl een zielverwant kunt noemen). Zoals altijd halen ze hun inspiratie uit de muziek van landen als Roemenië, Servië, Bulgarije, Macedonië, Griekenland, Turkije, Hongarije en Tsjechië. De twee hebben dan ook een tijd in Hongarije gewoond, wat deze liefde voor dit soort muziek verklaart. Ze krijgen op dit album hulp van diverse Europese muzikanten op klarinet, cimbaal, tenorsaxofoon en contrabas plus gitarist John Dieterich (Deerhoof, Colossamite, Natural Dreamers, Powerdove). Muzikaal gezien verschilt het niet heel veel van hun voorgaande werken en klinken diverse thema’s, als je bekend met de Balkan-, Turkse en Griekse muziek, ook bekend in de oren. Maar A Hawk And A Hacksaw weet het verschil te maken door niet alledaagse combinaties aan te gaan, die ze hier ook dikwijls op uiterst psychedelische wijze weten te verpakken. Dat mede omdat ze deze uit de traditionele context weten te halen. Ze brengen in een goede 33 minuten 10 voortreffelijke, meeslepende songs. Dat maakt dit album weer tot een wereldse en eigenzinnige schoonheid.
Naive Set – Naive Set (cd, Subroutine)
Misschien heb je de schijn wat tegen met een bescheiden naam als de Naive Set en eerlijk is eerlijk zorgt hun muziek doorgaans ook niet voor een uitslaande brand. Maar ze brengen wel bezinnende pracht, die net zo aangenaam is al een zwoele bries op een heerlijke zomeravond. Opvallend mooie indiepop, zonder op te vallen. En dat gaat ze al twee albums lang, te weten op Reclining Nude (2014) en Dragon (2015), prima af. En steeds beter ook. Expats Mikey Casalaina en Matthias Kreutzer vormen samen met Caspar Stalenhoef, Matthias Kreutzer, Jan-Pieter van Weel, Arie van Vliet dit Amsterdamse collectief, waar de diverse leden in het verleden ook bij Spilt Milk en Moon & Sun uren hebben gemaakt. Nu is er hun derde, gelijknamige worp, waarbij ze gelukkig niet al teveel aan hun recept hebben gesleuteld, behalve dan door het verder te perfectioneren. Ze brengen 11 nieuwe track vol met de betere indierock en pop, waarover ze een fijne laag vintage vernis leggen. Hierdoor hebben de songs meteen iets vertrouwds, maar zijn ze tegelijkertijd ook fris en weet de muziek snel onder de huid te kruipen. The Beach Boys, The Feelies, The Last Shadow Puppets, American Analogue Set, The Clean, The Cakekitchen, Morgan Delt en vast nog meer kunnen ter referentie dienen, maar Naive Set scoort bonuspunten op de zijdezachte atmosfeer waarbij je kunt nadenken, wegdromen of simpelweg genieten. Hun beste tot nu toe. Warm aanbevolen!
Sophya – Broken Mirrors (cd, Seja Records)
Eind jaren 90 wordt de groep Sophya geformeerd door Idan Karutchi en Sonja Rozenblum, die precies dat heerlijk droefgeestige gothic geluid in huis hebben waar ik nog altijd van houd. Muziek die labels als Hyperium, 4AD en Projekt destijds ook naar buiten brengen. Sophya maakt een eigenzinnige mix van synthpop, darkwave, electro, goth rock en droompop, waarmee ze op de prachtalbums The Age Of Sophya (2000), Dream (2003) en Third Wish (2006) een diepe indruk weten achter te laten. Dan volgt er een lange periode van stilte, die eerder dit jaar nog zachtjes wordt doorbroken met de 7” Soul Stealer op het geweldige Seja Records. Ook wordt dan de cd Broken Mirrors op datzelfde label aangekondigd, die deze week dan eindelijk het licht ziet na meer dan 11 jaar na hun laatste worp. Sonja (zang, synthesizers) en Idan (gitaar, synthesizers, drummachines, bas, drums) blijken hierop in topvorm te verkeren. Op nostalgische wijze brengen ze 11 nieuwe tracks, die ze allen voorzien van hun verrukkelijke recept. Her en der krijgen ze nog hulp op bas, gitaar(noise), drums, synthesizers en eenmaal zang van niemand minder dan held Dirk Polak (Mecano, Polar Twins, ex-Minimal Compact). Nog altijd weten ze een overheerlijk droefgeestig en duister geluid te produceren, dat ergens tussen met darkwave, new wave, postpunk, synthpop en etherische droompop uitkomt. Denk daarbij aan associaties met bands als Clan Of Xymox, Cocteau Twins, OMD, Swallow, Bel Canto, Opium Den en The Cure, zij het dat de groep dit op geheel eigen wijze brengt. Wat een sublieme terugkeer!
Ssaliva – WYIN (mcd, Collapsing Market)
Sinds het begin van dit decennium opereert de Belgische elektronicaspecialist Franz Baker aka François Boulanger aka Cupp Cave aka Kingfisherg onder de naam Ssaliva. Dit elektronische project maakt hij doorgaans muziek die ergens tussen ambient en elektronische experimenten belandt. Hoewel het leeuwendeel digitaal is, op een paar cassettes en een cd/lp na, besluit hij toch dat de mini WYIN op 12” dan wel cd uitgebracht wordt. Wellicht omdat dit, ondanks de 6 tracks van bij elkaar ruim 19 minuten, werk het breedst om zich heen grijpt. De ambient en elektronische experimenten worden aangedikt met glitch, IDM en abstracte geluiden. Het is allemaal zeer intrigerend en bij vlagen ook mysterieus. Bijzonder fraaie klanken die soms heel intiem en klein zijn en op andere momenten ruimte vullend, zonder ook maar ergens over de top te gaan. Denk daarbij aan een boeiend mengsel van Beaumont Hannant, Arca en Oneohtrix Point Never. Dit doet nu al uitzien naar een compleet album met dit soort (sspuug) werk.
The Weeknd – My Dear Melancholy (cdep, XO&CO/ Republic)
De Canadese r&b muzikant Abel Tesfaye, beter bekend als The Weeknd, is een unicum in de muziekwereld. Hij klinkt qua zang als een reïncarnatie van Michael Jackson, maar haalt zijn inspiratie uit bands als Cocteau Twins, AR Kane en Siouxsie & The Banshees. Dat levert al menig geweldig album op. Nu wordt zijn laatste cd Starboy (2016) wel wisselend ontvangen. Ik wil geen RTL Boulevard uithangen, maar het is uit met Disney-ster Selena Gomez, die weer haar vorige liefde Justin Bieber heeft opgezocht. Het resultaat levert het mini album My Dear Melancholy op, waar een gekwelde Tesfaye terugkeert naar zijn topvorm. Het gaat weer ergens over. Hoewel ik eenieder zijn of haar geluk gun, is een artiest met pijn wel degene die het verschil weet te maken. The Weeknd laat hier weer een ouderwets kwetsbaar r&b geluid horen, waar de urgentie vanaf spat. Een prachtig tussendoortje!