Eerste Charlie Chaplin museum in Zwitserland geopend. Dat zal wel een stomme zijn. Minder stil gaat het eraan toe in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Amute, BABYMETAL, Matthew Collings, Danielle Liebeskind, Ensemble Marani, Awalom Gebremariam, PJ Harvey, Library Tapes, Lush, Mad About Mountains, Maninkari, Mirrors For Psychic Warfare, Saroos, Sophia, Susanna, Wire, Donnie, Dope D.O.D. en Shahmen.
Jan Willem
Amute – Bending Time In Waves (cd, Humpty Dumpty / PIAS)
Begin deze eeuw start de Belgische muzikant Jérôme Deuson als A4, maar dat doopt hij vanaf 2002 om in aMute. Hij maakt post-rock, maar dan wel de elektronische variant. Op het prestigieuze Canadese Intr_version Records van Mitchell Akiyama verschijnen dan ook zijn eerste twee albums A Hunderd Dying Trees (2004) en The Sea Horse Limbo (2006). De derde Infernal Heights For A Drama (2009) komt uit op het Stilll label dat door hemzelf en Alain Lefebvre wordt opgericht. Hierop is aMute uitgegroeid tot een heuse band. Tevens laat hij van zich horen in de abstracte IDM supergroep Arden, waaraan onder meer Mitchell Akiyama, Christophe Bailleau en Sébastien Roux deelnemen. Nadat de groep uiteen valt gaat hij als Amute verder en brengt misschien wel zijn mooiste werken Black Diamond Blues (2011) en Savage Bliss (2014) uit. Intieme muziek die ergens op duistere wijze tussen folktronica, gitaarambient, postrock, shoegaze, drones, droompop, glitch en neoklassiek uitkomt. Nu komt hij met zijn zesde worp Bending Time In Waves, uitgebracht op het geweldige Humpty Dumpty label, waarop hij alweer een nieuwe koers vaart. Zijn post-rock krijgt hier een meer gitaargericht en gruizig karakter. Toch domineren de elektronica nog altijd en blijft de intieme sfeer van weleer hier overeind. In de acht langgerekte nummers neemt hij de tijd voor de opbouw, maar weet dat wel op meeslepende wijze te doen, al dan niet met zijn ingetogen zang. In één track krijgt hij nog hulp van drummer Eric Craven (Hrsta, Hangedup, Sackville). Verder incorporeert hij piano, viool en drones in zijn geluid dat dwars door tijd en ruimte lijkt te gaan. Hij laat hier iets horen dat op eigenzinnige en melancholische wijze tussen Flying Saucer Attack, Boduf Songs, Fennesz, Godspeed You! Black Emperor, Ben Frost, Calla en Talk Talk uitkomt. En dan is er gewoon weer een ijzersterk album van dit unicum een feit geworden. Alweer zijn beste tot nu toe.
BABYMETAL – Metal Resistance (cd, Amuse Inc.)
The Global Phenomenon Return! Veel kapitalen, ze laten er geen twijfel over bestaan en bescheidenheid past ook niet. Maar BABYMETAL is terug met Metal Resistance. De 3 schattige meisjes Su-metal (Suzuka Nakamoto), Moametal (Moa Kikuchi) en Yuimetal (Yui Mizuno) van respectievelijk 18, 16 en 16 jaar worden al aardige dametjes; één van mijn dochters noemt ze overigens “die K3 meisjes met harde muziek”. De kawaii metal (kruisbestuiving van metal en j-pop) van hun debuut is ook hier weer aanwezig. Daar waar het eerst bijna pijnlijk leek dat die kleine meisjes op de voorgrond van de metalmuren dansten en zongen, is het contrast hier iets minder groot geworden. Het doet je afvragen wanneer de houdbaarheiddatum hiervan bereikt is of metaalmoeheid optreedt. Neemt niet weg dat ze hier weer een strak album afleveren met hun zeskoppige metalachterhoede, die zelfs iets beter lijkt te zijn gaan spelen. Ze flirten ook met harde drum’n’bass en ballads, maar blinken uit in de harde stukken. Het is opzwepend, maar met een glimlach op het gezicht.
Matthew Collings – A Requiem For Edward Snowden (cd, Denovali)
Ik heb de Schotse, veelzijdige componist Matthew Collings al eens bestempeld als een nieuwe held en die status blijft hij houden. Naast solowerk onder zijn eigen naam is hij tevens terug te vinden in het ambient/drones project Sketches For Albinos de noisy shoegazeband Convex Mancave en het geweldige duo Graveyard Tapes waarmee hij een mix van neoklassiek, experimentele muziek, ambient en folk maakt. Daarnaast heeft hij ook split-albums met Talvihorros en Dag Rosenqvist (aka Jasper TX) uitgebracht. Zijn nieuwste werk A Requiem For Edward Snowden is in feite geschreven voor een groot audiovisueel live optreden. Hierbij bestaan de thema’s uit zaken die zeer relevant zijn voor ons leven in de 21ste eeuw, zoals het verlies van vertrouwen en veiligheid, het hacken van digitale media, de inbreuk op de privacy en persoonlijke opoffering. Dit naar aanleiding van klokkenluider Edward Snowden. Collings draagt zorg voor de composities, de elektronica en de elektrische gitaar. De gastmuzikanten nemen klarinet, viool, cello’s, zang en additionele elektronica voor hun rekening. Ze brengen hier een fraaie kruisbestuiving van experimentele elektronica, ambient, stemsamples, neoklassiek en klassiek. De muziek is veelal complex en fysiek, weet te intrigeren, spreekt tot de verbeelding en is soms ook simpelweg wonderschoon. Ergens tussen Jóhann Jóhannsson, Giacinto Scelsi, Foetus, Talvihorros, Nico Muhly, Iva Bittová en Ben Frost, maar dan op geheel eigen wijze. Het visuele deel is van de hand van Jules Rawlinson en het hele indrukwekkende audiovisuele deel krijg je er als download bij. Het is een overdonderend album geworden dat nog lang na zal dreunen.
Danielle Liebeskind – Little Acts Of Rebellion (lp, DEAR Music And Art)
Velen van ons hebben vroeger graag met Lego gespeeld. De één koopt een kant-en-klaar pakket en bouwt exact na wat de doos biedt. De ander kiept de bak met vele verschillende blokjes om en gaat er zelf wat van maken. Een huis met gele blokjes, totdat die op zijn en je gewoon met blauw of rood of groen verder gaat. Het dak uit pannen of platen, gewoon net wat uitkomt. En eigenlijk ben je trotser op je geïmproviseerde bouwsel dan het kant-en-klaar pakket. Niet veel anders gaat het in de muziek. Dat geldt zeker voor het eigengereide Nederlandse project Danielle Liebeskind. Deze bestaat uit Danielle Papenborg (spoken word, gitaar), Martin Luiten (gitaar, elektronica) en Donné Brok (drums, percussie). Op hun lp Little Acts Of Rebellion werken ze samen met componist Gijs Van Der Heijden (bas, elektronica, piano), gitaristen Stefan van den Berg en Gino Minuitti (Vehicle, Lost Bear, Rash, Obscured, We Love People In Bearsuits) en onze “eigen” drone/elektronicaspecialist Sietse van Erve (Orphax, Moving Furniture labeleigenaar). Ze weten hier niet alleen op eigenzinnige wijze iets op te bouwen, maar ook weer af te breken om weer opnieuw te beginnen. Scheef dak, recht dak, boeit niet, de impact van het bouwen telt. En de geweldige verhalen er omheen. Je dwarrelt mee op hun verstrooiende sound, waarbij Papenborg als een soort gids en soms sirene je op poëtische wijze door dit alles loodst. Geen kop of staart, maar een biologerende mix van avant-garde, drones, vrije improvisaties, musique concrète en neoklassiek. Vrij geluid, dat het kind met Lego weer in je wakker maakt, zij het dan wel met een volwassen boodschap. Daarmee houden ze zich ergens op tussen Winter Family, Meira Asher, Enablers, Magik Markers en Piiptsjilling. Het is absoluut muziek van de buitencategorie, maar wel één die je van de eerste tot de laatste seconde stevig in de houdgreep neemt.
Ensemble Marani – Polyphonies De Géorgie (cd, Buda Musique / Musique Du Monde / Xango Music Distribution)
Polyfone muziek heeft altijd al een bijzondere uitwerking op mij gehad. Het is muziek die, waar het ook vandaan komt, in het DNA van het land en de muzikanten lijkt te zitten. Er gaat iets magisch vanuit. Sterke voorbeelden zijn het Bulgaarse Le Mystère Des Voix Bulgares, het Albanese Famille Lela De Permet en het Corsicaanse Les Nouvelles Polyphonies Corses. Deze muzieksoort schijnt dan ook al terug te vinden te zijn in de tiende eeuw en is wellicht daarom zo intens. Meerstemmige zang, die ondanks de verschillende klankkleuren tot één geheel wordt. Ook het Ensemble Marani is sinds 1993 bezig met polyfone muziek. Het mannenkoor, dat gevestigd is in Frankrijk mag rekenen op de steun vanuit de Franse Georgische gemeenschap, houdt zich bezig met traditionele Georgische muziek. Op hun nieuwe werk Polyphonies De Géorgie laten ze andermaal horen hoe bijzonder deze muziek is. Het zal zowel de kenner als nieuwkomer aangenaam verrassen en weten mee te slepen. Of het nu gaat om liturgische, werk-, oorlogs- of begrafenisliederen, het weet je te raken zonder de taal te verstaan. Emoties zijn gewoonweg universeel. De combinatie van middelhoge, hoge en baszang zorgt voor een mysterieus geheel. De diverse traditionele instrumenten, die als kapstok fungeren, dragen bij aan wereldse beleving tussen deze harmonieuze vocalen. Het ademt traditie en geschiedenis uit en is bovenal wonderschoon. Gewoon ogen dicht en genieten.
Awalom Gebremariam – Desdes (cd, Awesome Tapes From Africa / Konkurrent)
De uit Eritrea afkomstige muzikant Awalom Gebremariam vlucht via Ethiopië uiteindelijk naar de Verenigde Staten. Sinds de onafhankelijkheid in 1991 zijn er dikwijls ongeregeldheden en met de mensenrechten neemt men het ook niet zo nauw. Toch heeft voor zijn vertrek uit zijn thuisland in 2007 nog een album gemaakt, te weten Desdes. Hij heeft hiervoor zichzelf geleerd de traditionele instrumenten wata en de krar te spelen en zet die ook veelvuldig in. Naast zijn eigen zang is ook die van een gastzangeres regelmatig te horen. De muziek houdt het midden tussen die van de touaregs en typisch Ethiopische muziek, al ligt dat wat gevoelig in Eritrea denk ik zo. Door het lekker hoge tempo is de muziek soms dansbaar en komt deze vooral vrolijk en energiek over. Vanaf de eerste tot de laatste seconde weet Gebremariam je mee te slepen met zijn heerlijk wervelende muziek. Het is een groot goed dat Awesome Tapes From Africa deze heeft heruitgegeven.
PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project (cd, Island)
Polly Jean Harvey is allang niet meer die rockchick van haar beginperiode. De grote ommekeer komt echter in 2007 met White Chalk, waar ze met een meer ingetogen, kalere, aangrijpender, folky en melancholische sound komt. Daar zingt ze etherisch bij. Op Let England Shake (2011) gaat ze daar deels mee verder. De rock van weleer is ingeruild voor singer-songwriter met rock en folk invloeden. Daarbij snijdt ze antioorlog thema’s aan die de muziek van extra munitie voorzien. Op veel punten pakt ze het naast de gebruikelijke melancholie speels en frivool aan, met andere instrumenten dan normaal. In de afgelopen jaren is ze gaan reizen door Kosovo, Afghanistan en Washington D.C., ofwel gebieden waar oorlogen heersen (drugsgerelateerde in de laatst genoemde en tevens een herdenkingsplek). Van de anti oorlogsthematiek van haar vorige album naar de oorlogsthematiek op haar nieuwe, negende cd The Hope Six Demolition Project. Het verwijst naar Hope VI, een plan van het Amerikaanse ministerie van Huisvesting en Stedelijke Ontwikkeling. Het is bedoeld om de ergste volkshuisvesting projecten in de Verenigde Staten nieuw leven inblazen. Met veel onderwerpen op zak is ze gaan schrijven aan dit nieuwe werk, waarbij PJ (zang, gitaar, alt/tenorsax, viool, autoharp, basharmonica) voor de brede muzikale invulling mag rekenen op een ware erelijst aan gasten, zoals John Parish, Mick Harvey (Nick Cave & The Bad Seeds), James Johnston (Gallon Drunk, Nick Cave & The Bad Seeds, Big Sexy Noise), Flood, Linton Kwesi Johnson, Terry Edwards (Gallon Drunk, Big Sexy Noise), Alessandro Stefana (Guano Padano) en ga zo maar door. Daarnaast hoor je ook met enige regelmaat straatgeluiden, die ze vermoedelijk zelf heeft opgenomen. Als een verslaggeefster gewapend met oog, stem en microfoon legt ze uiteenlopende misstanden bloot. Qua zang grijpt ze nog wel eens terug naar de voorgangers, maar de muziek is robuuster, soms zelfs duister. Militante drums, snerpende gitaren, nachtelijke blaaspartijen en jazz-, blues- en soulelementen sieren haar typerende sound op. Strijdlustig, maar vooral met emotioneel geladen munitie. In elf hoofdstukken doet ze haar indrukwekkende verslag. Het is daarmee haar breedste album tot nu toe geworden, waaruit een noodzaak spreekt. Mooi meegenomen dat dit ook nog eens fantastisch klinkt.
Library Tapes – Escapism (cd, Auetic / 1631 Recordings)
De Zweedse componist David Wenngren ligt mij nauw aan het hart. Niet alleen met zijn onvolprezen Library Tapes en werken onder zijn eigen naam, maar ook met zijn projecten Forestflies, Xeltrei, Murralin Lane, Birch And Meadow en Le Lendemain weet hij gevoelige, diepe snaren te raken. Hij werkt op zijn albums samen met uiteenlopende artiesten als Per Jardsell, Erik Skodvin, Sylvain Chauveau, Colleen, Danny Norbury en Peter Broderick. Hij komt meestal op melancholische wijze ergens uit tussen neoklassiek, ambient en experimentele muziek. Inmiddels heeft hij samen met Mattias Nilsson van het leuke, prestigieuze Kning Disk label het label 1631 Recordings opgericht dat naast veel digitale (her)uitgaven ook cd’s uitbrengt, zoals eerder al van het geweldige Iskra String Quartet. Zelf runt Wenngren ook al jaren het Auetic label. Na 4 jaar stilte komt er onder de vlag van beide de nieuwe Library Tapes cd Escapism uit. Wenngren brengt hierop 10 nieuwe composities, die door hem ingekleurd worden met piano en celesta en voor de rest door Julia Kent (Antony And The Johnsons, Rasputina, Parallel 41) met haar cello. Het is allemaal behoorlijk droefgeestig, maar ook zo overrompelend mooi. Deze bezinnende pracht haalt je werkelijk even uit de realiteit en laat je nadenken, dagdromen en gewoonweg intens genieten. Ik kan namen noemen als David Darling, Dakota Suite, Sylvain Chauveau, Max Richter, Hildur Gudnadóttir, Dustin O’Halloran en Rachel’s, maar beter is gewoon als je dit zelf ondergaat. Slechts 25 minuten duurt dit alles, maar het biedt zo ontzettend veel dat je daar niet over mag zeuren. De meester is terug met zijn tot de verbeelding sprekende, intieme, ontroerende en diepgravende schoonheid.
Lush – Blind Spot (cdep, Edamame / Konkurrent)
Als het klinkt als Lush, eruit ziet als iets van Lush, dan zal het Lush wel zijn. Na 20 jaar is Lush, één van mijn absolute favorieten uit de jaren 90, die door de zelfmoord van bandlid Chris Acland in 1996 abrupt eindigt, weer terug. Boegbeeld Miki Berenyi wil daarna niets meer weten van deze groep en fungeert her en der enkel als gastmuzikante. Nu, zijn ze er gewoon weer. Ik ben ook twintig jaar verder, maar het is gewoonweg thuiskomen. Dit is de muziek waarmee ik ben groot geworden. Hun shoegaze sound van weleer staat hier gewoon huizenhoog overeind en zit op melancholische wijze nog steeds ergens tussen Cocteau Twins en My Bloody Valentine in. Misschien ontbreekt de grote verrassing, maar het begin is er. En Lush leeft weer! Ik ben een gelukkig mens,
Mad About Mountains – Radio Harlaz (cd, Zeal / Konkurrent)
Mad About Mountains is het project van de Belgische zanger/gitarist Piet De Pessemier. Voor hij hiermee start in 2012 is hij al actief in de rockbands Monza en Krakow. Met Mad About Mountains levert hij de twee sterke albums, het gelijknamige debuut uit 2012 en Harlaz (2014). Voor zijn nieuwe cd Radio Harlaz raakt hij geïnspireerd en ontroerd door het verhaal van countrylegende Glen Campbell, die nadat hij Alzheimer heeft gekregen pas echt waardering krijgt van pers en radio. Dan heeft zich al in eenzaamheid met z’n vrouw teruggetrokken. De Pessemier laat aanpalende thema’s terugkomen in zijn muziek. Hij wordt daarbij geholpen door Davy Jansen (lapsteel, pedalsteel, gitaar, harmonica, zang), Pol Meunier (drums) en Myrthe Luyten (gitaar, zang) van Astronaute plus nog wat gasten op orgel, piano en zang. Deze emoties weet hij weer om te zetten in wonderschone, tijdloze muziek die ergens landt tussen Americana en altcountry. Daarmee roept hij zowel associaties op met Crosby, Stills, Nash & Young en Neil Young als Friends Of Dean Martinez, Calexico, Band Of Horses. Palace Brothers en Templo Diez, zij het allemaal op eigenzinnige, intieme wijze. Gewoon zijn derde prachtalbum op een rij, uiteraard op het immer geweldige Zeal records.
Maninkari – oroganolaficalogramme (cd-r+graphic, ferme-l’oeil)
De Franse tweelingbroers Frédéric en Olivier Charlot doen tot 2004 goede zaken met hun sublieme postrockband Bathyscaphe. In 2007 maken ze een geweldige doorstart met het experimentele Maninkari, dat nóg interessanter is dan hun vorige project. Naast elektronica en veldopnames maken ze veelal gebruik van instrumenten als piano, santoor, cimbalom, violen en percussie-instrumenten. En daarmee doorkruizen ze op gevarieerde wijze genres mee als experimentele muziek, dark ambient, jazz, minimal music, filmmuziek, art-rock, avant-garde, krautrock, modern klassiek en drones. Het zijn behoorlijk conceptuele werken dus wat er op de voorgrond treedt verschilt per album. Nu hebben ze op hun eigen label ferme-l’oeil, sluit het oog, de cd-r oroganolaficalogramme uitgebracht; volgens mij hun negende ofzo. Deze is in een gelimiteerde oplage van 100 stuks verschenen en zit in een prachtige (getekende) A5-formaat hoes gestoken. Ze brengen hier zeven composities ten gehore, waarvoor orgel, altviool, cello en percussie hebben ingezet. De titels laten wat dat betreft weinig te raden over: 5x “organ viola”, 1x “organ percussions” en 1x “organ cello”. Toch is het resultaat weer uiterst verrassend. Net als op hun vorige werk Continuum Sonore Part 7>14 (2014) maken ze weer dronemuziek, die hier meer grenst aan de neoklassiek. Als uitgangspunt hebben ze gekozen voor de zin “The ancient people of their live’s roads feel the curse, nevertheless the truth is other”, die voortkomt uit de symbolische en controversiële vorm van Lucifer. Dit demystificeert het idee van de duivel. Hoe het ook zij, het is uiterst mysterieus, spannend en bovenal biologerend wat de twee hier laten horen en ze lijken van de Middeleeuwen tot de verre toekomst te bewegen. Het is van een onaardse pracht wat ze hier laten horen.
Mirrors For Psychic Warfare – Mirrors For Psychic Warfare (cd, Neurot Recordings / Konkurrent)
Mirrors For Psychic Warfare is het nieuwe samenwerkingsverband tussen Sandford Parker (Behold! The Living Corpse, Buried At Sea, Circle Of Animals, Minsk, Nachtmystium, The High Confessions, Twilight, Two From The Eye) en Scott Kelly (Blood & Time, Hayward, Neurosis, Shrinebuilder, Tribes Of Neurot, Violent Coercion, Scott Kelly And The Road Home) en beide ook uit Corrections House. Je kunt gerust spreken van een mini superband. Kelly (gitaar, zang, noise) en Parker (machines, keyboards) presenteren op hun gelijknamige debuut 5 langgerekte, gitzwarte soundscapes die bestaan uit darkambient, doom metal en experimentele noise. Zelf omschrijven het als een onrustige koortsdroom, waarbij je af en toe wakker wordt, woelt en weer wegzakt. Er gaat wel een hoop dreiging uit van deze traag voortslepende muziek, die tevens behoorlijk desolaat en droefgeestig is. In de eerste twee tracks hoor je Kelly op Michael Gira-achtige wijze zingen/voordragen en zijn de Swans qua muziek ook niet ver weg. Maar als ze hun geluidsmuren optrekken, al dan niet met buldervocalen is het toch heel andere koek en komen eerder Godflesh, Fear Falls Burning en Neurosis in zicht, zij het dat ze hier een stroperiger en meer bedwelmend geluid laten horen. Het is hoe dan ook behoorlijk indrukwekkend wat deze twee hier laten horen.
Saroos – Tardis (cd, Alient Transistor)
Time And Relative Dimension In Space, ofwel TARDIS het ruimteschip/de tijdmachine van Doctor Who. Het is nu tevens de titel van de vierde cd van Saroos, de minisupergroep bestaande uit drummer/samplespeler Christoph Brandner (Potawatomi, Village Of Savoonga, Anna Karenina, The Slum Lords, Cobra 2000, Lali Puna, Console, Mexican Elvis, Jersey, Tied+Tickled Trio), drummer Florian Zimmer (Camp@, Fred Is Dead, Jersey, Iso68, Lali Puna) en (bas)gitarist Max Punktezahl (The Notwist, Contriva, Masha Qrella, Jersey, Lali Puna). Met dit album Tardis, waar anders uitgebracht dan op Alien Transistor, willen ze niet zozeer refereren aan de serie maar eerder dat ze hun muziek buiten tijd en ruimte te plaatsen. Hun ritmische muziek lijkt ook werkelijk afkomstig van een parallel universum. Pasten voorheen hun geluiden nog duidelijk binnen bepaalde kaders, nu doorkruizen ze van alles en nog wat. Flarden misschien van jazz, krautrock, avant-garde, postrock, hiphop en folk, maar ze weten je vooral met hun pakkende ritmes, gelaagde muziek en mysterieuze geluiden te grijpen. Hoewel je de erfenis van hun andere bands ergens wel hoort heeft het ook wel iets van Broadcast & The Focus Group. Vrij drijvend geluid. Alleen in “Orange Book” waar de zang van Karo en Mashe Qrella te horen is komen ze in de buurt van een heus liedje. Het blijft een heerlijk buitenbeentje dat Saroos.
Sophia – As We Make Our Way (Unknown Harbours) (cd, The Flower Shop)
The God Machine behoort tot één van mijn favoriete bands aller tijden en bevat voor mij nog altijd het beste werk van Robin Proper-Sheppard en de zijnen. Door de dood van bassist Jimmy Fernandez komt er een ruw einde aan deze groep in 1994, met twee albums als nalatenschap. Even wil Robin zelfs helemaal geen muziek meer maken, maar daar komt hij gelukkig op terug. Het is geen vrolijke jongen en muziek vormt de broodnodige uitlaatklep. Met Sophia, dat start in 1995, heeft hij een prima tweede muzikaal leven gevonden. Daarnaast is hij te horen in het hardere The May Queens en als gast bij veel bands op zijn label The Flower Shop (vroeger wilde Robin altijd al een bloemenzaak starten). Onlangs is hij nog te horen bij Mogwai. In 2012 brengt hij nog de live cd At Home With Sophia – The Acoustic Sessions uit, maar het laatste studioalbum stamt alweer uit 2009. Het lange wachten wordt nu beloond met zijn zesde cd As We Make Our Way (Unknown Harbours), waarbij ik de De Nachten en Collections:One even niet meereken. Wat betreft de lange pauze, in “The Drifter” zingt hij:
“She asked “Where have you been all my life?”
I said “Where all the monsters hide. Got tired of feeding so I disappeared for a While and found a quiet place Between the laughter and the smiles.”
Cuz I’m a drifter, babe. And you caught me on the roll.
I’m a drifter, babe. So why don’t you let me go?
So why don’t you let go?”
Dit soort teksten zijn exemplarisch en bevatten een hoop zaken uit zijn eigen leven. Qua impact komt hij er behoorlijk dicht mee in de buurt van zijn vorige groep. Muzikaal gezien heeft hij ook niet stil gezeten. Meer elektronica en piano en tegelijkertijd meer hardere stukken. Voor mij voelt het alsof de twee werelden van zijn beide bands hier samenvallen. Proper-Sheppard (zang, gitaar, synthesizer, piano) omringt zich met vaste en losse gasten, een aardig deel uit België waar hij ook even heeft vertoefd, op gitaar, drums, bas, viool, percussie, drums en Franse hoorn. Het is een op en top Sophia album geworden, dat zichzelf op meerdere momenten overstijgt. Kippenvel en ontroering. Echt, wat heb ik muziek als deze gemist. Hier draait het namelijk allemaal om, emotie, schoonheid en impact. Robin Proper-Sheppard verdient een standbeeld. Sophia is terug en hoe!
Susanna – Triangle (cd, Susanna Sonata / Konkurrent)
Triangle is alweer het elfde album van de Noorse zangeres Susanna (Wallumrød), als je alle werken met The Magical Orchestra, Ensemble NeoN, Jenny Hval en Giovanna Pessi meerekent. De meeste van haar werken hebben iets magisch, wat niet in de laatste plaats komt door haar fantastisch heldere zang. Nu weer eens een soloalbum. Nou ja, solo, Susanna (zang, autoharp, keyboards, piano, effecten, noise, samples, programmering) krijgt maar liefst steun van 16 gasten op strijk- en blaasinstrumenten, synthesizers, gitaren, percussie en andere sfeermakers. Want ondanks deze grote bezetting zijn de 22 composities, die samen zo’n 70 minuten duren, ingetogen en op een enkele uitzondering na van een verstilde pracht. Eigenlijk precies zoals je van haar gewend bent, dus dat zal wellicht niet de grote verrassing brengen maar wel de vertrouwde kwaliteit. Toch is de muzikale begeleiding hier echt bijzonder en zit er een duistere onderlaag in de muziek, die een fraai contrast vormt met haar glasheldere zang en zorgt voor behoorlijk wat spanning. Wonderschoon, intens en weer van een andere orde. Onderstaande voorbeelden zijn niet helemaal representatief.
Wire – Nocturnal Koreans (mcd, Pink Flag/ Konkurrent)
Mijn grote helden van het legendarische Wire zijn gewoon 40 jaar samen dit jaar en hebben naast de moederband ook fijne zijprojecten als Dome, Cupol, P’O, Duet Emmo, Wir, He Said en het nog altijd actieve Githead opgeleverd. Alleen Bruce Gilbert is er niet meer bij, maar die experimenteert er nog altijd lustig op los met z’n bijna 69 jaar. Het zijn enkel Colin Newman (zang, gitaren, keyboards), Graham Lewis (bas, keyboards, achtergrondzang) en Robert “Gotobed” Grey (drums), respectievelijk 61, 63 en 64 jaar, aangevuld met Matthew Simms (gitaar, lap steel, keyboards, synthesizer) uit It Hugs Back. Deze oudere jongeren presenteren vorig jaar nog hun eerste gelijknamige album, hun dertiende na al die jaren. Daar hebben ze 19 nummers voor geschreven, waarvan er 11 het beste bij elkaar pasten. De overige 8 kan je nu terug vinden op Nocturnal Koreans. Dit vinden ze nummers die live lastiger uit te voeren zijn en beter in de studio passen. Ik strijk natuurlijk over mijn avontuurlijke hart en omarm deze 8 ongeacht dat ze er eerst niet bij mochten zijn. De muziek is iets abstracter en meer experimenteel, maar ook avontuurlijk en meer uitsluitend bij hun meest creatieve periode uit de jaren 80, zonder gedateerd te klinken. Veel belangrijker is dat het weer prachtige avant-pop en wave songs oplevert, die gewoon nog altijd een voorbeeld zijn voor andere artiesten en ver, heel ver boven een hoop uitsteken. Heel fijn dit weer!
Martijn
Donnie Loei Ordinair
Naast mad Photoshoppen op Raymond van Barneveld had het Amsterdamse fenomeen ook nog tijd voor een mixtape. De mannelijke Caitlyn Jenner (of de Nederlandse Riff Raff) doet het met een keur aan gasten (o.a. De Jeugd en SMBG) maar zonder Bas Bron en het is nu geen boogie maar trap wat de klok slaat. Tekstueel gaat het niet diep natuurlijk (braggen en boasten op z’n YoungBoerenFluitjes) maar wat klinkt het weer lekker. What a time to be alive, what a time to eat a bamischijf.
Dope D.O.D. Acid Trap
De niet noodzakelijkerwijs altijd trap maar de dubstep is wel wat minder aanwezig op dit laatste brouwsel van de Groningers, die behoefte hadden aan nieuwe invalshoeken (iets waar het vertrek van producer Dopey Rotten mee te maken zal hebben). Of eigenlijk is het meer een kwestie van een meer ingetogen, psychedelisch karakter, wat natuurlijk prima past bij de horror- en drugsthematiek. Tegenover elke onderkoelde track staat wel een trapnummer als Sonic Boom en die beuken uiteraard wel de korsten uit je onderbroek.
Shahmen All In The Circle
Ook een lekker duister hip hopalbum en ook van eigen bodem, maar dan meer een old school-sfeer. Dat klinkt dat ouderwetser dan het is, want de beats van Sense zijn filmisch en melancholisch en hebben een lichtvoetige groove waarin hij zich niet bang toont om buiten die boom baplijntjes te kleuren (zie Luck bijvoorbeeld). MC Bless heeft een lekker laag en donkerbruin stemgeluid die de donkere sfeer lekker aanvult.