Het boek gaat dicht voor Günter Grass en de soul is uit Percy Sledge. Wij hebben daarom maar met hart en ziel geschreven aan onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Aidan Baker, Calexico, Colleen, Dinner, Nils Frahm, Lotte Kestner, Klaus Morlock, Netherworld, Michael Price, Henrik Schwarz, STEARICA, Suuns + Jerusalem In My Heart, Tangled Thoughts Of Leaving, Wire, Yous & Yay en Fantome. En gingen naar: Anathema.
Jan Willem
Aidan Baker – Half Lives (2cd, Gizeh)
De in Berlijn wonende Canadese muzikant Aidan Baker is qua output nauwelijks te volgen en ik doe dat dan ook maar ten dele. De klassiek geschoolde Baker is de man van 50 tinten zwart, of dat nu solo is of met groepen als Nadja, ARC, Mnemosyne, Infinite Light Ltd., Scythling, Whisper Room, Caudal en B/B/S. Hij brengt een breed spectrum, van doom drones en ambient tot experimentele muziek, post-rock en neoklassiek. Op Already Drowning (2013) zoekt hij voor het eerst meer de songstructuren op in samenwerking met diverse zangeressen. Zijn nieuwste dubbelluik Half Lives is daar min of meer het vervolg op, zij het dat de spaarzame zang nu enkel van hem afkomstig is. De eerste cd getiteld “Mountains Sweat Clouds” bevat 10 duistere maar dromerige stukken, die het midden houden tussen gitaarambient, drones en shoegaze. Hypnotiserende pracht! Baker werkt met gitaren, bas, fluit (zijn oorspronkelijke hoofdinstrument), accordeon, drums, orgel, synthesizers en veldopnames. De tweede cd, “As I Walked On Dead Earth” geheten, herbergt 11 tracks. Deze zijn meer experimenteel en psychedelisch van aard, maar sluiten qua dromerigheid en donkere atmosfeer wel aan bij de eerste. Aidan Baker levert een onnavolgbare luistertrip af.
Calexico – Egde Of The Sun (2cd, City Slang/ Konkurrent)
Het geweldige gezelschap Calexico is inmiddels alweer zo’n 20 jaar actief. Ze zijn vermaard om hun pakkende Amricana, die ze altijd aanlengen met texmex, altcountry en indiefolk. Als je hun discografie bekijkt is deze immens, maar een groot deel wordt in beslag genomen door soundtracks, rest- en livemateriaal. Edge Of The Sun is dan ook pas het achtste album van de groep, die tegenwoordig naast Joey Burns (zang, gitaar, banjo, piano, orgel harmonica, cello, conga’s, accordeon, ukelele, bas, shakers) en John Convertino (drums, percussie) bestaat uit Jacob Valenzuela (trompet), Sergo Mendoza (mellotron strijkers, percussie, piano, zang, gitaar, vihuela, accordeon, ukelele), Ryan Alfred (contrabas, synthesizers, gitaar, zang), Jairo Zavala (gitaar, bas), Martin Wienk (trompet, synthesizer, zang) en Paul Niehaus (pedal steel). Neemt niet weg dat ze op deze nieuwe plaat ook gebruik maken van de diensten van onder meer zangers/zangeressen Ben Bridwell (Band Of Horses, Carissa’s Wierd), Sam Beam (Iron & Wine), Pieta Brown (Love Over Gold), Neko Case, Ampáro Sanchez, Nick Urata (DeVotchKa), Gaby Moreno en Carla Morrison. Alles trekken ze uit de kast voor hun volgende avontuur, ook al klinkt alles melancholisch en sober. Maar wat zit de muziek weer geweldig in elkaar en wat brengen ze ijzersterke songs. Dat alles is gehuld in een heerlijk sfeer, waar je geen genoeg van kunt krijgen. De absolute top in hun eigen eredivisie. Voor de liefhebbers is er ook een dubbel cd uitvoering, waarbij je nog eens 6 extra nummers krijgt.
Colleen – Captain Of None (cd, Thrill Jockey/ Konkurrent)
Colleen, het alias van de in Spanje woonachtige Française Cécile Schott, verbreekt twee jaar geleden een stilte van zes jaar met haar fraaie vierde album The Weighing Of The Heart op het Second Language label. Ze is befaamd om haar aaneenschakeling van zelfgefabriceerde loops, meestal van viola da gamba, gitaar en effecten, waarmee ze mooie, intrigerende composities creëert. Op haar laatste doet ze dat minder en laat ze ook haar fluweelzachte zang voor het eerst horen. Dat levert een magisch wereldalbum vol ontwapende muziek van een ongelooflijk breekbare pracht op. Deze lijn trekt ze door op haar vijfde cd Captain Of None. Haar zang en vioolspel leunen op melodieuze bedjes van diverse tribale percussiestukken, effecten en melodicapartijen. Daarbij steekt ze haar liefde voor dub, jazz, Afrikaanse en andere exotische muziek ook bepaald niet onder stoelen of banken. Ze weet er een totaal eigen universum mee te scheppen, waarbij de atmosfeer intiem, ietwat bevreemdend en droefgeestig geladen is. Maar uit alles spreekt hoop en de drang om nieuwe dingen te ontdekken. Het is dan ook een wonderlijk luisteravontuur geworden die het vreemde midden houdt tussen Toumani Diabaté, Stranded Horse, Arthur Russell, Tarwater, Tujiko Noriko, Wildbirds & Peacedrums en Hauschka. Een geweldig avant-popalbum van de buitencategorie.
Dinner – Three EPs, 2012 – 2014 (cd, Captured Tracks/ Konkurrent)
Anders Rhedin is een Deense zanger en producer, die tussen Los Angeles, Berlijn en Kopenhagen zwerft. Hij doet er allerlei muzikale ideeën op, die hij serveert onder de naam Dinner. Zijn galmende zang wordt omwikkeld door lekker spacy synthesizerpartijen, gitaren en percussie. Het levert twee 12”-es op en een meditatietape. Als een malle lijkt hij door de jaren 80 te struinen en rangschikt alles dat is blijven kleven tot één smakelijk geheel, dat een feest der herkenning is. Die epees zijn nu gebundeld op Three EPs, 2012 – 2014. Hij schotelt een meergangen diner voor waarin je op zijn eigengereide wijze Simple Minds, Fleetwood Mac, Psychedelic Furs, Brendan Perry, Eyeless In Gaza, Depeche Mode, Arthur Russell, Jan Hammer, Sisters Of Mercy, Julian Cope, OMD, Psychic TV, David Bowie, House Of Love, Bauhaus, This Kind Of Punishment en ga zo maar in terughoort. Een debuut is in de maak, maar voor nu: eet smakelijk!
Nils Frahm – Solo (cd, Erased Tapes/ Konkurrent)
De jonge Duitse pianist en producer Nils Frahm heeft zijn naam inmiddels wel gevestigd, zowel door zijn vele albums, samenwerkingsverbanden (F.S. Blumm, Anne Müller, Library Tapes, Seeljocht) en projecten (Übertonmensch, Oliveray, Siva) als zijn productiewerk, vaak vanuit zijn eigen Durton studio in Berlijn, voor heel veel hedendaagse artiesten. En dan maakt hij ook nog eens muziek voor theaterproducties en commercials. Zijn solowerken bestaan veelal uit breekbare pianostukken, waarbij de atmosfeer en emoties boven virtueel spel gaan. Onlangs heeft (onder andere) hij 29 maart als Wereld Piano Dag uitgeroepen. Zijn nieuwste werk Solo bevat 8 composities, die precies 42 minuten en 42 seconden duren. Het zijn weer schitterende, melancholische stukken geworden, die wat krachtiger doch subtiele wijze gebracht worden dan op voorgaande werk. Saillant detail is dat Frahm een deel van de opbrengst van de cd wil besteden aan de bouw van de Klavins 450, hetgeen de grootste piano ter wereld moet worden. Nu is dat nog de Klavins M370, gebouwd door de Duits-Letse pianobouwer David Klavins. Los daarvan is deze cd gewoon een must voor de fans.
Lotte Kestner – Covering Depeche Mode (cd-r, Saint-Loup)
Anna-Lynne Williams heeft na het uiteengaan van het sublieme Trespassers William bepaald niet stilgezeten. Zo is een graag geziene gastvocalist (Sneaky Thieves,Mikhail, Anomie Belle, Delerium, Autumn Chorus), start ze haar soloproject Lotte Kestner, richt ze met Robert Gomez de groep Ormonde op (die momenteel op tournee is) en schrijft ze twee dichtbundels. Als Lotte Kestner heeft ze naast de drie reguliere cd’s China Mountain (2008), The Bluebird Of Happiness (2013) en Until (2013) ook de coveralbums Stolen (2011) en Extra Covers Ep (2011) uitgebracht. Ze geeft daarop altijd een totaal eigen, dromerige variant van de originelen. Bovendien tovert haar zinnenstrelende stem alles om in goud. Dat geldt ook voor de nieuwe epee Covering Depeche Mode, waarop ze van deze groep 7 songs covert. Bijna 28 minutenlang zit je ademloos te luisteren naar haar wonderschone interpretaties, die op breekbare wijze voorzien worden van gitaar, fluit, piano en synthesizergeluiden. Ik kan er online helaas geen voorbeelden van vinden, dus je moet me maar geloven als ik zeg dat dit een hemels juweel is geworden.
Klaus Morlock – The Child Garden (cd, Reverb Worship)
Klaus Morlock is raadselachtige muzikant. De in Engeland opgegroeide Duitser, die tegenwoordig in Los Angeles woont, heeft een hang naar het occulte. Met name de jaren 70 en specifiek de horrorfilms en bizarre gebeurtenissen uit die tijd vormen een dankbaar decor voor zijn muziek. Dat bleek vorig jaar al uit zijn album The Bridmore Lodge Tapes. Morlock brengt hier een spookachtig amalgaam van neofolk, krautrock, experimentele muziek en filmmuziek, die mede door de ruisachtige opnames enorm spannend klinken. Het is een duistere muzikale reis in absolute eenzaamheid, waar echte herinneringen en ingebeelde gebeurtenissen tot één worden of in elkaar verstrikt raken. De muziek bestaat deels uit elektronica/synthesizers en deels uit waterige pianopartijen en klassieke instrumenten. Deze lijn trekt hij door op The Child Garden, wederom uitgebracht op het prestigieuze Reverb Worship label, waarop hij verwijst naar een sekte die in de jaren 70 actief is, maar waarschijnlijk al wortels heeft in de 14de eeuw. Met keyboards en effecten zet hij de duistere basis neer, die door gasten verder ingevuld wordt met percussie, synthesizers en orgels. Hij mengt er verder veldopnames en spookachtige stemmen en koren. De muziek komt ergens tussen elektronische folk, hauntology, tribal, psychedelica en filmmuziek uit. Heldere en vage geluiden naast elkaar in een vintage setting, waardoor er een bevreemdende maar betoverende sfeer ontstaat. Hij lijkt een heksenbrouwsel te hebben gemaakt van delen Human Greed, Fovea Hex, The Caretaker, John Carpenter, Public Works, Bronnt Industries Kapital en United Bible Studies. Dat resulteert in een ruim 30 minuten durende, verbluffende soundtrack die je in één adem uitzit. Wat een subliem kleinood!
Netherworld – Zastrugi (cd, Glacial Movements)
Het Italiaanse Glacial Movements label dat wordt gerund door muzikant Alessandro Tedeschi, zelf actief in Netherworld en Liquid Ghosts, richt zich glashelder op de ijzige en isolationistische ambient, die vrijwel altijd op experimentele wijze aan de man gebracht wordt. Naast spraakmakende namen als Rapoon, Aidan Baker, Oophoi, Lull, Francisco López, Bvdub, Loscil, Pjusk, Retina.it en Celer, is Tedeschi sinds 2004 zelf een ware ijsmeester met zijn Netherworld. Op zijn nieuwe, prachtig met reliëf vormgegeven A5 formaat cd Zastrugi brengt hij 5 langgerekte tracks, die bij elkaar ruim 56 minuten duren. Net als op zijn vorige album Alchemy Of Ice brengt hij diepgravende, ijzige en isolationistische ambient, drones en noises waarbij de gebrachte geluiden ook wel warmte uitstralen. Groot verschil is dat hij het geheel voorziet van pulserende beats, die als een hart kloppen onder de muziek. Dat maakt het soms beter doorwaadbaar, maar zodra de gruizige ambient en de beats aanzwellen ook juist heel dreigend. Het is heel bijzonder hoe Tedeschi beide bij elkaar weet te brengen en tevens te variëren met die rustieke en meer opzwepende elementen en de daarbij behorende wisselende emoties. Soms lijkt het haast of de poolwind om je oren blaast, terwijl er onder het ijs een technoparty gaande is. Per luisterbeurt geeft de cd meer geheimen prijs en wordt het topje van de ijsberg alsmaar groter en indrukwekkender. Hij beweegt zich ergens tussen Black Lung, Human Greed, Deathprod, Biosphere, Thomas Köner, Pjusk en loscil. IJzingwekkend mooi!
Michael Price – Entanglement (cd, Erased Tapes/ Konkurrent)
De Britse componist/pianist Michael Price timmert al zo’n twee decennia aan de weg. Zijn werk bestaat vooral uit scores voor films, dansstukken en tv producties. Het levert hem vorig jaar zelfs al een EMMY op. Daarnaast brengt hij ook werken voor piano uit. In 2012 brengt hij op Erased Tapes al de 10” A Stillness vol met de betere neoklassiek. Nu is er eindelijk een volwaardige opvolger met Entanglement. Hierop vind je 9 composities, waarin Price de basis legt met piano, modulaire synthesizers, tape-effecten en elektronica. Deze worden verder ingekleurd door cellist Peter Gregson, een 18-koppig strijkorkest en soms ook door de sopraan Ashley Knight. Dat Price veel met filmmuziek heeft gedaan is goed te horen, maar ook zijn belangstelling voor de fysica schemert erin door middels zijn elektronische decors. Liefhebbers van Jóhann Jóhannsson, Max Richter, Ryan Teague en Henryk Górecki zullen hier wel mee uit de voeten kunnen. Het levert in elk geval zinnenstrelende, emotioneel geladen en diepgravende pracht op, die menigeen niet onberoerd zal laten.
Henrik Schwarz – Instruments (cd, Sony Classical/ Bertus)
De gerenommeerde Duitse DJ Henrik Schwarz heeft naast zijn DJ en productiewerk (Coldcut, Boy George, Ane Brun, The Foals, Mark Murphy, Stevie Wonder) een enorme staat van dienst op het gebied van house, deep house, dance, future jazz en dub. Hij heeft daarnaast onder meer samengewerkt met Bugge Wesseltoft en houdt er diverse, uiteenlopende projecten op na. Op Instruments gooit hij het over een andere boeg. Zijn oude nummers worden nu geheel klassiek uitgevoerd, waarbij Johannes Brecht (tevens contrabas) de arrangementen voor zijn rekening neemt en de uitvoering door het Tokio Secret Orchestra gedaan wordt. De elektronische muziek van weleer wordt nu getransformeerd tot stemmige kamermuziek, waarbij violen, altviolen, contrabassen, cello’s en diverse blaas- en percussie-instrumenten worden ingezet. Het is fraai om te horen dat de originele muziek en met name de ritmes er nog altijd inzitten. Een componist had het nooit zo kunnen bedenken. Op eigengereide wijze zitten ze ergens in de hoek van Bang On A Can, Nederlands Blazers Ensemble, Philip Glass, Steve Reich, Bugge Wesseltoft en Clogs. Naast dat het allemaal heel interessant is, is het ook nog eens van een bijzondere schoonheid.
STEARICA – Fertile (cd, Monotreme/ Konkurrent)
Stearica is het Italiaanse powertrio rond drummer/percussionist Davide Compagnoni (N.A.M.B., LNRipley), die verder Francesco Carlucci (gitaar, bas, synthesizers, elektronica) en Luca Paiardi (bas) aan zijn zijde vindt. Ze maken doorgaans instrumentale muziek die zich op experimentele dan wel improvisatorische wijze op het snijvlak van de post-, prog en krautrock bevindt, aangedikt met folk en industriële elementen. Geen woorden, maar toch veelzeggend. Eerder brengen ze al de cd Oltre (2007) uit en in 2010 een project samen met Acid Mothers Temple. Ze presenteren eindelijk hun tweede cd Fertile, waarop ze in drie verschillende nummers mogen rekenen op de zang van Scott McCloud (Girls Against Boys, New Wet Kojak) en Ryan Patterson (Coliseum, The Metroshifter) plus de blaaspartijen van klasbak Colin Stetson; mannen die ze tijdens hun vele optredens zijn tegengekomen. Maar 7 van de 9 tracks zijn weer volledig instrumentaal. Daarin gaan ze weer met zoveel energie en details aan de slag, dat je aardig weten te overrompelen. Er gebeurt heel veel, van harde en chaotische stukken tot bijna serene. Ze weten je behoorlijk in de houdgreep te nemen met hun geweldige totaalsound, die ergens landt tussen 65daysofstatic, Girls Against Boys, Causa Sui, Stabbing Westward, Guapo, Queens Of The Stoneage en Tortoise. Een uiterst vruchtbaar avontuur.
Suuns + Jerusalem In My Heart – Suuns + Jerusalem In My Heart (cd, Secretly Canadian/ Konkurrent)
De Canadezen Ben Shemie (zang, gitaar), Joe Yarmush (gitaar, bas), Liam O’Neill (drums) en Max Henry (bas, keyboards) brengen als Suuns een verleidelijke recept dat bestaat uit een onderkoelde maar pakkende en stevige hybride van post-punk, indierock, krautrock, shoegaze, psychedelica en elektro. Ze hebben de 2 cd’s Zeroes QC (2010) en Images Du Futur (2013) uitgebracht. Nu brengen ze een gezamenlijk album met Jerusalem In My Heart, het project van de in Libanon geboren Canadese producer/muzikant Radwan Ghazi Moumneh. Hij is mede-eigenaar van de invloedrijke studio Hotel2Tango en maakt deel uit van experimentele gezelschappen als The Black Hand, Ire, Pas Chic Chic, The Cursed en Land Of Kush. Een paar keer per jaar keert hij terug naar Beirut en maakt dan deel uit van de experimentele muziekscene aldaar. In 2013 ziet zijn meesterlijke debuut Mo7it Al-Mo7it vol diepgravende, filmisch dark neo-wereldmuziek op Constellation het licht. Op hun samenwerkingsdebuut brengen ze iets dat tussen beide uitkomt. Soms heel experimenteel, dan weer transcenderend en op andere momenten werelds of richting indie en krautrock. Ruim 35 minuten lang bewegen ze heen en weer met enkele wonderschone momenten tussendoor. Het is een intrigerend en bovenal eigenzinnig geheel geworden, dat een ruwe blauwdruk lijkt te hebben neergelegd voor een mooie gezamenlijke toekomst.
Tangled Thoughts Of Leaving – Yield To Despair (cd, Bird’s Robe/ Five Roses)
Het puike Australische label Bird’s Robe brengt de ene na de andere sterke progressieve dan wel experimentele act van eigen bodem uit. Zo ook de tweede cd Yield To Despair van het kwartet Tangled Thoughts Of Despair, dat al sinds 2008 muziek uitbrengen. De groep bestaat uit Ron Pollard (piano, synthesizer), Ben Stacy (drums, noise), Andrew McDonald (gitaar) en Luke Pollard (bas, samples). Ze brengen pianogestuurde muziek, die uiteenwaait van jazz, filmmuziek en experimentele muziek tot postrock, noise, progrock en metal. Op hun nieuwste werk brengen ze 5 langgerekte nummers, die ergens tussen de 10 en 19 minuten finishen. Ze bouwen op, bouwen af en volgen eigenlijk gewoon hun gevoel. Dat pakt de ene keer heel breekbaar en complex uit en op andere momenten intens heavy, meedogenloos en episch. Ter referentie moet je denken aan een kruisbestuiving van Bohren Und Der Club Of Gore, Godspeed You! Black Emperor, Have A Nice Life, Isis, Maybeshewill, Cult Of Luna en The Necks. Wat een subtiliteit en wat een power. Fantastisch!
Wire – Wire (cd, Pink Flag/ Konkurrent)
Dat leeftijd relatief is en muziek zelfs tijdloos kan zijn bewijzen de heren van de legendarische groep Wire wel. Deze formatie is in 1976 opgericht door zanger/gitarist Colin Newman en loopt als één van de rode draden door mijn muzikale leven, al ben ik in de jaren 80 pas ingestapt. Dat geldt ook voor zijprojecten als Dome, Cupol, P’O, Duet Emmo, Wir, He Said en het nog altijd actieve Githead. Van de oorspronkelijke formatie is alleen Bruce Gilbert er niet meer bij, die overigens als 68-jarige nog altijd lekker experimentele muziek maakt. Het zijn tegenwoordig enkel Colin Newman (zang, gitaren, keyboards), Graham Lewis (bas, keyboards, achtergrondzang) en Robert “Gotobed” Grey (drums), respectievelijk 60, 62 en 63 jaar, aangevuld met Matthew Simms (gitaar, lap steel, keyboards, synthesizer) uit It Hugs Back. Grijs maar met wilde haren, want ze brengen nog altijd een goede mix van avant-pop, wave en alternatieve rock. Ze presenteren nu dertiende album Wire. Is daarop iets nieuws te beleven? Ja en nee. Nee, want Wire klinkt nog altijd als Wire en is gewoonweg uniek en steengoed. Ja, want ze brengen meer elektronica hetgeen zorgt voor een fris en jong geluid. Tevens maken ze de boel behoorlijk opzwepend met een pakkende motorik op de achtergrond. Kortom, 11 heerlijke tracks die ertoe doen. Eén van hun betere werken.
Martijn
Anathema @ Roadburn, Tilburg
Ik zag Anathema voor het eerst in Paradiso, als opener voor My Dying Bride. Toen waren ze nog een van de grote drie doom/deathbands, samen met de hoofdact en Paradise Lost. Waar die andere twee na kleine en grotere omzwervingen met hangende pootjes terug keerden bij de sound van weleer wist Anathema succes te behalen met hun nieuwe sound, een dromerige vorm van rock. Mijn zeventiende Anathema-concert was een zelfstandig uitverkocht Paradiso en een werkelijk magische show. Vanavond worden er, op verzoek van Roadburn, dan toch weer eens stokoude songs gespeeld. De set is omgekeerd chronologisch, maar voor die nieuwere nummers komen we vanavond niet, hoezeer ik die ook waardeer. Enigszins ongeduldig kruipen we dan toch naar die begindagen, waarbij eerst bassist Duncan het derde Cavanagh-broertje Jamie vervangt en originele drummer John Douglas (tot dan toe aan de slag percussionist) van plek ruilt met n00b Daniel Cardoso, die terugkeert naar de keyboards waar hij aanvankelijk voor was aangetrokken. Na een paar nummers uit de transitieperiode is het na een korte pauze tijd voor de laatste rit. Zanger Darren betreedt het podium en nummers als Mine Is Yours To Drown In en Lovelorn Rhapsody blijken dan toch waar je naar verlangde. Afsluiter Sleepless zie je van mijlenver aankomen maar soms is voorspelbaarheid zó lekker.
Yous & Yay Achtergrondmuziek voor Gearriveerden
Faberyayo blijft mixtapes droppen en wederom is het een vette. Hij en Sef hangen lekker in een enorm luie 80’s-groove. Lay low, leef die ansichtkaart, dat is het devies. Klanken die in menig context superfout zouden zijn klinken hier gewoon chill. Enfin, download die aanheid alhier …
Fantome Micul Paris
Nog een relaxte voor kratis is van Fantome, een Roemeense crew uit het kamp van Subcarpați. Net als die groep en dj Argatu’ mengen ze folklore met hun (grotendeels instrumentale) hip hopbeats. Hun sample-arsenaal bestaat wel meer uit de gechopte en geslopte lăutari-helden als Dona Dumitru Siminică en Gabi Luncă, dus wat jonger werk dan waar de anderen uit putten. Download het moois in
in wav- of in mp3-kwaliteit (de laatste link geldt tot volgende week).