Wolf gezien in Nederland. Nu echt! En je mag niet meer downloaden. Nu echt! Echter het leukste nieuws komt nu eenmaal uit onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Aynur, Ender Doğan, Flaamingos, Prince Of Assyria, Jason Lescalleet en The Tenses. En gingen naar: Magma, Änglagård, Goblin, Selim Lemouchi's Enemies, Avatarium & Triptykon (Roadburn)
Aynur – Hevra (Together) (cd, Sony Music/ Sony Classical)
Aynur, voluit Aynur Doğan (wel handig bij het zoeken tussen de vele zangeressen Aynur), is een hedendaagse Koerdische zangeres uit Turkije. Ze beschikt over een prachtig indringend en krachtig stemgeluid. Deze omringt ze veelal met folk, wereldmuziek en klassieke elementen. Ze weet met haar albums Seyir (2002), Keça Kurdan (2004) en Nupel (2005) al diepe indruk te maken en zorgt met de tweede cd, waarop ze zich gematigd kritisch uitlaat tegen de Turkse politiek, zelfs voor enige opschudding. Tussendoor is ze nog te horen op de albums van Kardeş Türküler en Mikail Aslan. Het duurt dan tot 2010 eer ze weer van zich laat horen met de cd Rewend, die nu meteen op major Sony uitkomt. Ze krijgt meer middelen maar blijft dichtbij zichzelf. Het draait altijd om die expressieve zang. Dat is eigenlijk ook niet anders op de cd Hevra (Together) (even een vertaling erbij voor die Westerlingen), die eind vorig jaar al is verschenen. Je merkt dat ze meer in het Westen van Europa verblijft en brengt hier dan ook een kruisbestuiving van Turkse folk, klassieke muziek en vooral flamenco. Maar ook past bij deze wonderschone stem. Een Oosterse schone in alle opzichten!
Aynur "Hevra/Together" – Teaser from Sony Music Turkey on Vimeo.
Ender Doğan – Írfan Türküleri – Kadîm Nefes (cd, Kalan)
Ja toevallig nog een Doğan deze week, zij het dat Írfan Türküleri – Kadîm Nefes wel net uit is. De titel betekent vertaald zoiets als “songs van wijsheid – vrouwelijke adem”. Doğan is een klassiek geschoolde ney speler. Hij heeft daar al meerdere albums mee gemaakt en is beïnvloed door artiesten als Niyazi Sayin, Aka Gunduz Kutbay en Sadreddin Ozcimi. De ney wordt traditioneel gezien als een klassiek Turks instrument waar ook de Sufi muziek mee gemaakt wordt. Het vertegenwoordigt de stem van het volk. Samen met diverse zangers en andere muzikanten brengt hij nu een album waar de mannelijke zang centraal staat naast deze bijzondere fluit, die de rijke Turkse cultuur vol wijsheden en mysteries omarmt. Zestien sentimentele nummers, die bij elkaar bijna 70 minuten duren, worden hier op prachtige wijze uitgevoerd. De muziek doet naast diverse traditionele artiesten ook denken aan Kardeş Türküler. Maar voor degenen die wat minder bekend zijn met de Turkse muziek moeten gewoon maar genieten van wat ze hier zo fraai brengen. Hieronder wat live uitvoeringen om een idee te krijgen, maar het album klinkt warmer dan deze versies.
Flaamingos – Flaamingos (cd, Felte)
Nog eentje van vorig jaar uit de heerlijk donkere stal van Felte. Flaamingos is het uit Los Angeles afkomstige duo Daniel Koontz en Jerry Narrows, die ook zo goed passen in de “new dark age” stroming. Ze brengen een frisse mix van post-punk, new wave, shoegaze en synthpop. Ze zijn duidelijk beïnvloed door de muziek uit de jaren 80 en niet in de laatste plaats door die van Joy Division en diverse 4ad artiesten. Dit weten ze op hedendaagse wijze aan de man te brengen. Neemt niet weg dat dit alles behoorlijk nostalgisch en melancholisch is. Vooruitkijken door terug te blikken of zoiets. Een verschil met hun vroegere genregenoten is dat ze alles uptempo en met een redelijke opgewektheid brengen. Geen terneergeslagen gemoedstoestanden, maar met opgeheven kin de duistere toekomst tegemoet gaan. Dat alleen al getuige hun openingstrack “All I Wanna Do Is Live”. Los van dit alles klinkt het allemaal ook nog eens verdomd lekker. Het onderstreept maar eens te meer wat de toegevoegde waarde van het alsmaar groeiende Felte label is. Editors eat your heart out!
Prince Of Assyria – Changing Places (cd, Soliti)
Ninos Dankha is op zijn eerste met zijn ouders van Irak naar Zweden verhuisd, hoewel je dat gerust gevlucht mag noemen. Hij debuteert eind 2009 met zijn prachtige Missing Notes dat het gelijk tot mijn jaarlijst schopt. Het is heerlijk droefgeestige singer-songwritermuziek met darkpop en rock elementen en altijd vergezeld van adembenemende gastbijdragen op piano, synthesizer, accordeon, bas, gitaar, viool, cello, trompet, drums, fluit en klarinet. Hij komt ergens tussen Nick Cave, Tindersticks, Anywhen, Nick Drake, Leonard Cohen, Smog en Sodastream uit. Op zijn tweede album Changing Place is het lang wachten. Hij heeft de lijn van het vorige album niet doorgetrokken en is kalere, intiemere songs gaan maken. Naast zijn stem en gitaarspel krijg je een kleinere groep gastmuzikanten op orgel, piano, altviool, bas, drums en zang. Vooral de songs met de strijkers zijn adembenemend mooi. De overige songs zijn breekbaar en mooi, maar vallen minder op. Hij koerst nu iets meer richting Dakota Suite. Al met al een wonderschoon maar geen overtreffend tweede album.
Jason Lescalleet – Much To My Demise (lp, Kye, 2014)
Jason Lescalleet maakt zijn reputatie op het gebied van elektro-akoestische muziek en analoge elektronica met deze nieuwe lp helemaal waar. Het schijnt dat hij voor het opnameproces banden met tape buiten begroef en deze een tijd lang liet corroderen, waarna hij de geluiden opnieuw bewerkte. Het resultaat doet in de eerste instantie aan als een delicate stilte met onderhuidse spanningen, pas later komt het besef dat de drie steeds duister en luider wordende nummers een ingenieuze uiteenzetting zijn van Lescalleet’s creativiteit op het gebied van tijd, verval en decompositie. Much To My Demise houdt je uiteindelijk volledig in zijn greep. De eerste persing van dit album is al volledig uitverkocht, naar verluid is een tweede onderweg.
The Tenses – Howard (lp, audioMER, 2014)
Het duo The Tenses bestaat uit Ju Suk Reet Meate en Jackie Oblivia, dat vanwege hun connectie met de Los Angeles Free Music Society en het net zo legendarische Smegma natuurlijk al direct de interesse wekt. Toch boeiden ze mij live maar mondjesmaat, twee jaar terug in Brussel. Misschien is dat ook omdat de muziek nou niet bepaald makkelijk te behappen is, zo ook het geval op het zoveelste album Howard, waarover het Belgische audioMER zich heeft ontfermd. Met draaitafels, tape collages, in distortion gedrenkte gitaar en een trompet is het klankpalet al aan de experimentele kant, maar met wild knip-en-plak werk, samples van instructievideo’s en radioprogramma’s die bewust alle kanten op worden gestuurd, gaat Howard richting het absurde. De spontaniteit en de relatieve ingetogenheid waarmee het gebracht wordt, maakt het uiteindelijk een uitermate interessant album om de schizofrene muziekgeest mee te voeden.
Magma, Änglagård, Goblin, Selim Lemouchi's Enemies, Avatarium & Triptykon @ Roadburn, Tilburg
Magma is zo'n band die me achtervolgt via fans in mijn vriendenkring en onder bands die ik waardeer maar waar ik nog steeds niet genoeg tijd in heb gestoken. Het concert op Roadburn is dan ook bijna een kennismaking en een prettige. Of ik verder ga struinen valt te bezien maar ik heb me prima vermaakt bij de energieke prog van de groep rond Christian Vander. The Body komt voor geen meter over in een afgeladen Patronaat dus ik neem alvast positie in voor Änglagård. Een band die ik al sinds begin jaren negentig hoog heb zitten en ik dank Mikael Åkerfeldt van Opeth, curator van deze vrijdag, dan ook voor het regelen van dit optreden. Met drie albums in bijna 25 jaar en sporadische optredens had ik niet verwacht dit nog eens mee te maken. Het is dan ook een uurtje fijn toeven in de knusse Green Room van 013. Daarna loop ik binnen bij Goblin die een revanche nemen op het wat lauwe concert wat ik in Brussel zag. Minder originele leden (alleen Claudio Simonetti deze keer, volgens mij) maar meer to the point en nu wél de goeie films bij de juiste muziek geprojecteerd. Een beetje bent for cheese zijn ze altijd geweest maar op een korte drumsolo na vermaak ik me kostelijk. Ik vergeet helemaal naar Trettioåriga Kriget te gaan, wat ik wel van plan was al was het meer de unieke kans dan dat ik de muziek ken. Een quick scan door de catalogus doet me vermoeden dat ik niet zoveel gemist heb. Zondag, op de Afterburner, beginnen we met een eerbetoon aan Sélim Lemouchi door zijn Enemies. Uitstekend gemusiceerd door maar liefst tien mensen op het podium en fraaie beelden op het grote scherm. Een waardig afscheid van een bijzondere muzikant en een bijzonder mens. Avatarium is lichtere kost al is het natuurlijk ook ook lekker heavy. De hand van Candlemassbrein Leif Edling klinkt stevig door in de majestueuze riffs maar de man zelf moet ergens van herstellen en is vervangen. Leuke show al moet zangeres Jennie-Ann nog wel wat tourervaring opdoen om te groeien als frontvrouw. Ook al is er met haar stem niks mis, het mist nog wat in de presentatie. Afsluitend is er dan nog Triptykon, de band van Celtic Frostveteraan en Roadburngetrouwe Tom G. Fischer. Een hele vette show zonder veel toeters en bellen.