“Snelkookpan, snelkookpan vrouwen met een dikke kop daar hou ik niet zo van.”
Ja, de marathon ging explosief van start, maar het vervolg was niet best. Ook een hoop aanslagen in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Candy Crush Soundtrack, Aidan Baker, Michel Banabila (2x), Micah Blue Smaldone, Don Bikoff, In Zaire, Herbcraft, Ghost, Ghostface Killah, Ramesh en V/A: Sedayeh Del.
Candy Crush Soundtrack
Waar heb ik de afgelopen week naar geluisterd? Naar de liedjes van Candy Crush. Candy Crush is een spelletje waarbij je een raster van veelgekleurde snoepjes ziet. Door snoepjes om te ruilen kun je meer snoepjes op een rij krijgen die dan ontploffen. Een level haal je als genoeg punten behaald hebt, snel genoeg bent of genoeg ontploft hebt.
De liedjes die spelen zijn instrumentaal en vrij kort en loopen steeds. Zo is er een walsje met kerkklokgeluiden dat steeds loopt net voor het verwachte einde bereikt is. Zoals ook gebeurt in het nummer "Constant heeft een hobbelpaard". Een ander nummer, in vierkwartsmaat, kabbelt wat meer door. Ook hier valt een soort kerkklok te beluisteren, en wat poppende geluidjes, die aan Popcorn doen denken en passen bij de ontploffende snoepjes.
Na een aantal keer een level overspelen werden de liedjes zo alomtegenwoordig dat ik het geluid uitdeed. Het bleek te laat: kijkend naar de snoepjes krijg ik ook in totale stilte de liedjes weer in mijn hoofd. En niet alleen tijdens het spelen, ook op kantoor, in de tuin, tijdens het eten: het walsje blijkt het hardnekkigst. Daar heb ik de afgelopen week naar geluisterd.
Deze tegenwoordig in Berlijn wonende Canadees brengt de laatste tijd de ene na de andere release uit. Deze maand zag zijn ijzige Aneira nog het licht. Deze geschoolde fluitist is van alle zwarte markten thuis, van doom drones en experimentele muziek tot post-rock en neoklassiek. Dat brengt hij naar buiten middels groepen als Nadja, ARC, Mnemosyne, Infinite Light Ltd. (met Nathan Amundson van Rivulets en Mathew Sweet van Boduf Songs), Scythling, Whisper Room en onlangs nog in B/B/S (met Andrea Belfi en Erik Skodvin). Hij werkt met veel artiesten samen, zo ook op zijn nieuwste wapenfeit. Zoals de hoes reeds verklapt, doet ehm werkt hij hier met vrouwen samen, die hem vooral op zang bijstaan. De gastzangeressen zijn hier Clara Engel, Jessica Baillif (ook gitaar), Valérie Niederoest (Honey For Petzi, Toboggan), Maude Oswald (Toboggan), Joanna Kupnicka aka Ria Grün (The Cold Hand), Geneviève Castrée (aka Ô Paon), Liz Hysen (Picastro) en Carla Bozulich (Evangelista, The Geraldine Fibbers). Aidan, zelf gewapend met gitaren, bas, fluit, drums, trombone, piano, drummachine en veldopnames, krijgt verder nog hulp op viool, cello, accordeon, saxofoon en trompet. Aidan Baker werkt voor het eerst met echte songstructuren, waar hij wel zijn duidelijke stempel op drukt. De teksten gaan dan ook over mythes en volksvertellingen van vrouwelijke watergeesten. Hij creëert hier iets dat het experimentele midden houdt tussen jazz, pop, shoegaze, neoklassiek en postrock. Compleet anders dan voorheen en ook minder duister, maar zeker niet minder imponerend en intrigerend. Daarbij is het regelmatig bloedstollend mooi en spannend. IJzersterk album!
Michel Banabila – Gardening (Extended Edition) (cd-r, Tapu)
Michel Banabila – 47 Voice Loops (digitaal, Banabila)
De geweldige download only van Banabila heeft nu een gelimiteerde cd-r (met gewone cd look & feel) oplagen van 100 stuks. Wat er vorige jaar over te melden had:
“Een andere die me op positieve wijze heeft weten te verrassen is de vooralsnog “download only” release Gardening. Ik mag graag in de tuin bezig zijn en dan ga je onkruid wieden, spitten, zaden planten, takken zagen, vegen, compost verdelen om uiteindelijk te kunnen oogsten; zowel qua aanblik als eetbare zaken. Dit geeft alles bij elkaar genomen een vrij divers beeld ontstaan door verschillende handelingen en met divers gereedschap. Banabila wil nu voor zijn nieuwste album in de basis ook enkel met natuurlijke geluiden werken. Een deel daarvan komt ook daadwerkelijk uit de tuin, want je hoort het vegen van een bezem, takken die gekapt worden, onweer en nog veel meer. Maar hij gebruikt verder als gereedschap ook elektronica, zowel om het verzamelde goed te composteren in en kleiner te maken voor de diverse composities als het te ordenen en verder te verwerken. Dit is digitaal tuinieren voor gevorderden. Banabila brengt kale ritmes en ambientachtige onderlagen aan, waarover hij al dit tuingoed en afval uitstrooit. Het levert een heel bijzonder intrigerend elektronisch geluid op, dat ondanks de redelijk basale tonen zich weet te onderscheiden door al die kleine details. Ik wil het gras niet helemaal voor de voeten wegmaaien, dus ga deze vooral via onderstaande link beluisteren.”
Op deze extended editie krijg je nog 6 remixen van Machinefabriek, Radboud Mens, Peter van Cooten, Naoyuki Sasanami, Lukas Simonis en Zenial. Toen de moeite waard en nu dus al helemaal.
Daarnaast is er nieuw werk, ook vooralsnog digitaal. Op 47 Voice Loops gebruikt deze caleidoscopische artiest allerlei loops van zijn eigen stem om daarmee 3 langgerekte composities te maken, die bij elkaar ruim 62 minuten duren. De eerste lijkt bijna op een sacraal koor goes minimal, waardoor namen als Arvo Pärt, Steve Reich, Morton Feldman en Philip Glass langs komen. In de tweede bewerkt hij het geheel tot fascinerende, duistere drones, om in de slot track beide te combineren. Het is een biologerend hoorspel dat zich als een ambientalbum laat beluisteren. Banabila is hierbij geïnspireerd door het The Great Learning – paragraph 7 (1971) van Cornelius Cardew & The Scratch Orchestra, waaraan hij zijn nieuwe werk heeft opgedragen. Ik weet niet wat Banabila in de toekomst nog meer in huis heeft, maar hij zal ongetwijfeld blijven verrassen met toonaangevende muziek. Groots!
Micah Blue Smaldone – The Ring Of The Rise (cd, Immune Recordings)
Dit is zo’n singer-songwriter die op geheel eigen wijze invulling geef aan het genre door er blues, folk, altcountry en Americana aan toe te voegen. Hij heeft al 3 bloedmooie cd’s uitgebracht, waarvan de laatste alweer uit 2008 stamt. Vorig jaar brengt hij een split-lp uit met Big Blood, maar die ken ik niet. Hij maakt ook deel uit van het project Fire On Fire, die slechts één release op hun naam hebben staan. Nu is er een nieuwe cd, waarop gitarist/zanger Micah her en der vergezeld wordt door Caleb Mulkerin (hammered dulcimer, slidegitaar), Colleen Kinsella (zang) en Tom Kovacevic (rhodes), die tevens Fire On Fire en Cerberus Shoal delen. De eerste twee zijn ook in Big Blood terug te vinden. Daarnaast doet broer Tristan Smaldone eenmaal op viool mee. Micah brengt stemmige, maar ongepolijste en bovenal wonderschone songs ten gehore, die er behoorlijk inhakken. Hij komt ergens uit tussen Nick Drake, Timesbold, Smog, Fairport Convention, Iron & Wine en Fire On Fire. Veel mooier en puurder dan dit krijg je het zelden.
Don Bikoff – Celestial Explosion (lp, Tompkins Square, 2013)
In 1968 bracht Donald Bikoff zijn wat naar later bleek het enige soloalbum uit, Celestial Explosion. 45 jaar naar dato kunnen we dankzij Tompkins Square dit vinyl weer in een hoes stoppen die nog niet is vergaan. Luisteren naar deze instrumentale plaat zonder dat de naam van John Fahey opduikt, is nagenoeg onmogelijk. Bikoff heeft eenzelfde stijl waarmee hij de akoestische gitaar bespeeld, een prachtige melodieuze combinatie van folk, blues en avant-garde vormend. Anderzijds heeft de ruwe uitvoering misschien wel een vergelijkbare heldenstatus in de weg gestaan, en dat maakt van deze plaat weer een mooie aanvulling op de collectie wat meer obscure gitaristen. Don Bikoff is overigens nog springlevend, en treed ondanks zijn pensioengerechtigde leeftijd nog steeds op.
In Zaire – White Sun Black Sun (lp, Sound of Cobra, 2013)
Dit ongetwijfeld door hallucinerende drugs geïnspireerde viertal uit Italië is na wat kleinere releases toe aan het echte debuutalbum, en deze is zonder meer de moeite waard voor de liefhebbers van groovende, noisy trancerock. Referenties als Acid Mothers Temple, Hawkwind en Up-Tight zouden in de niet-bestaande reclamefolder moeten staan. Inderdaad, pompende drums en bas, echoënde lagen van gitaarfeedback en spacy effecten hebben we allemaal eerder gehoord. Qua originaliteit scoort White Sun Black Sun dan ook niet hoog, maar het al dan niet tijdelijke vermaak is er niet minder om.
Herbcraft – The Astral Body Electric (lp, Woodsist, 2013)
Het inmiddels vierkoppige Herbcraft is op The Astral Body Electric duidelijk niet meer het slaapkamerprojectje van Matt Lajoie. Een volledige band bezetting en een andere opname locatie heeft op deze plaat voor Woodsist voor een expansief geluid gezorgd dat – zelfs in dit genre heb je al cliché’s – kosmische hoogten reikt. Meanderende psychedelica met lekker veel reverb, laid-back mantra zang en verlichtende elementen met een Oosters tintje. The Astral Body Electric is een heerlijk relaxte plaat met een vol en gedetailleerd geluid (productie door van Matt Valentine van MV & EE), die dankzij het hoge improvisatie gehalte blijft boeien.
Ghost Infestissumam
Het eerste album van Ghost heb ik ruimschoots de kans gegeven maar toch te licht bevonden. De beste momenten bleven uiteindelijk toch steken op Mercyful Fate Light. Het orgelwalsje Secular Haze prikkelde genoeg om het tweede album toch weer een kans te geven. Het blijkt representatief, in de zin dat de band een enorme stap voorwaarts heeft gemaakt. De teksten zijn iets minder infantiel, het spel en de zang zijn beter en de nummers zijn complexer geworden maar nog steeds supercatchy. Verslavend!
Adrian Younge presents Ghostface Killah Twelve Ways To Die
Ik heb een enorme collectie Wu-Tang cd's opgebouwd sinds begin jaren negentig en dat ik reikhalzend uitkeek naar een nieuw Wu-album was alweer even geleden. Dit door de bemoeienis van Adrian Younge, die met zijn Something About April en het recente Delfonics album geknipt leek voor de baan. Met zijn inspiratiebronnen oude soul en het filmische karakter van Morricone en Nicolai moest dat spectaculair worden. Hij lost de verwachtingen gelukkig ook helemaal in, want het doet denken aan RZA's producties in zijn beste dagen maar met een bandgevoel (en Ghostface is ook van plan te gaan optreden met band). Ghost heeft een redelijk consistente discografie maar deze kan zich meten met zijn beste albums.
Ramesh
Sedayeh Del: Funk Psychedelia & Pop from the Iranian Pre-revolutionary Generation
Het schijnt dat het vinyl inmiddels wel te vinden is op de markten in Teheran, het zou de eindeloze stroom van Pharaway Sounds kunnen verklaren. Net bekomen van Mehrpouya en Tisheh o risheh kon ik deze twee nieuwe releases toch weer niet laten liggen bij de Guerssenkraam op de megaplatenbeurs in Utrecht. Ramesh is een beetje het wat donkerdere zusje van Googoosh. Uiteraard ligt de focus op de meer funky tracks waar traditie toch nooit al te ver weg is. Erg vette plaat, net als Sedayeh Del, de vierde compilatie. De rare groove van Zia's Helelyos stond al op Pomegranates maar de dubbel-lp biedt genoeg om doublure in de collectie te kunnen verantwoorden.