Het gedrag van zowel Robert M als Anders Breivik is werkelijk om op te schieten. Uit zelfverdediging ruimen die twee. Ook lekker opgeruimd zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Elsiane, A Jigsaw, :Wumpscut:, Various Artists: Lost In The Humming Air (Music Inspired By Harold Budd), Miaux, Majutsu No Niwa en Various Artists: Hare Akedod 002. En gingen naar: Killing Joke. En keken naar: Snowtown, Certified Copy, Ruby In Paradise en The Day He Arrived.
Elsiane – Mechanics Of Emotion (cd, Labratoryband Inc.) Eindelijk is er na 5 jaar een tweede cd van de Canadese Elsieanne Caplette (zang, gitaar, keyboards, bas). Je moet wel tegen het geknepen stemgeluid kunnen, dat klinkt als een wat nasale variant op Lou Rhodes, maar dan heb je ook iets heel bijzonders. Als Elsiane brengt ze een zowel etherische, poppy als duistere mix van downtempo elektronica, ambient, industrial, trip hop, freakfolk, wave, neoklassiek, wereldmuziek en singer-songwritermuziek. Ze krijgt daarbij steun van muzikanten op drums, viool, bas, trombone, trompet, Franse hoorn, sax, hobo en piano. De muziek weet je op afstandelijke wijze toch te omarmen. Een eigenzinnige mix van Lamb, Bel Canto, Fever Ray, Sneaker Pimps, Cranes en een hoop andere bands. Lekker bevreemdende pracht, die je gewoon zelf eens tot je moet nemen middels onderstaande link.
Luister Online bij bandcamp:
Mechanics Of Emotion
A Jigsaw – Drunken Sailors & Happy Pirates (cd, A Jigsaw)
Portugal associeer je wellicht het snelst met fado als het gaat om droefgeestige muziek, maar uiteraard biedt het prachtige land een hoop meer dan dat. A Jigsaw bijvoorbeeld is een onvervalste Americana trio met alt-country invloeden. João Rui, Susana Ribeiro en Jorri brengen met zware Engelstalige zang, piano, banjo, orgels, gitaren, bas, klokkenspel, lap steel, ukelele, viool, cello, contrabas, percussie en melodica op hun tweede cd een ijzersterk geluid ten gehore. De muziek doet in eerste instantie snel denken aan Nick Cave, maar al snel hoor je ook invloeden van Lambchop, Last Harbour en Tom Waits doorklinken in dit geweldige geluid. Het is duister maar ook toegankelijk. Heerlijke muziek voor de melancholici onder ons.
Luister Online bij Soundcloud:
Drunken Sailors & Happy Pirates (albumsnippers & tracks)
:Wumpscut: – Women And Satan First (cd, Beton Kopf Media/Metropolis)
Rudy Rantziger draait al ruim 20 jaar mee in het alternatieve circuit. Zijn muziek heeft een zeer eigen geluid en is een combinatie van EBM, industrial, gothic en techno. Hij behandelt veelal duistere thema’s, maar brengt dat pakkend aan de man. Dat is ook op zijn nieuwste (zeventiende?) cd weer het geval. De hoes is werkelijk één van de lelijkste ooit, titel eigenlijk ook, maar de muziek is weer een fijne hybride van Suicide Commando, Skinny Puppy, Leæther Strip, Sister Machine Gun, Stabbing Westward en Frontline Assembly. Hij voegt aan veel nummers ook een dansbare, industriële beat toe, waardoor het geheel de alternatieve dansvloeren weer kan opleuken. Lekkere plaat!
Luister Online:
Women And Satan First (albumsnippers in de player rechts)
Various Artists: Lost In The Humming Air (Music Inspired By Harold Budd) (cd, Oktaf)
Aan onderstaande lijst valt eigenlijk weinig toe te voegen. Op het label van Marsen Jules brengen diverse klasse artiesten een eerbetoon aan de legendarische ambient muzikant Harold Budd. Allen brengen muziek die past bij henzelf en deze legende. Dat levert een grootse compilatie op.
01 Deaf Center – Plateaux
02 Loscil – Rye Fields
03 Martin Fuhs – untitled.eleven
04 Biosphere – Det Var Kulmørkt Hjem
05 Xela – The Only Rose
06 Marsen Jules – Sunrise On 3rd Avenue
07 Andrew Thomas – Hushhh (Variation 2)
08 Mokira – Harold Dubb
09 Christopher Willits – Olancha Hello
10 Taylor Deupree – Sleepover
11 Rafael Anton Irisarri – Gloaming
12 Porn Sword Tobacco – Painting World War 3
13 bvdub & Criss Van Wey – My Father, My Friend
Luister Online bij bandcamp:
Lost In The Humming Air (albumsampler)
Miaux – Etude des Têtus (cassette, Taped Sounds, 2012)
Veel meer dan een 7” is er tot nu toe niet uitgekomen van de Belgische Mia Prce, maar met deze cassette op het label van Lieven Martens (Dolphins Into The Future) wordt de discografie van Miaux verrijkt met 4 korte nummers. Veel meer dan een keyboard en de intuïtief bewegende vingers van Prce is er niet in het spel; het eenvoudige en natuurlijke is dan ook de aantrekkingskracht. De slome, warme klanken doen de rest. Een lekker dromerig tussendoortje met synth exotica.
Majutsu No Niwa – Sylvania 7027 Live (LP, 8MM, 2011)
Nadat Overhang Party opgehouden was met bestaan, vormde gitarist en zanger Rinji Fukuoka Majutsu No Niwa, dat al snel de reputatie kreeg één van de luidste livebands op aarde te zijn. Deze lp is een poging dat gevoel op plaat vast te leggen. De typische Japanse overstuurde psychedelische dronerock verdrinkt inderdaad in feedback en de jazzy ritmes en technische stukken zijn nauwelijks te herkennen. Maar energiek is het wel, vooral wanneer er ook nog wat punk om de hoek komt kijken. Er staat ook nog een heuse ballad tussen, overgoten met reverb. Vanzelfsprekend dient de stereo op vol volume te staan voor maximaal effect.
Various – Hare Akedod 002 (cassette, Hare Akedod, 2012)
Hare Akedod is een relatief nieuwe band als ook een label, en deze compilatie verzamelt het beste uit de Belgische underground. Onder de meest bekende Hellvete, Vom Grill (Dennis Tyfus van Ultra Eczema label), Razen en de befaamde Kosmische Keuterboeren. Qua stijl moet je denken aan psychedelische drones, experimentele elektronica, akoestische raga’s en ander vaag gefrutsel op verschillende instrumenten. Er is teveel om allemaal op te noemen, zodat deze verzameling wel een mooi overzicht geeft wat er momenteel allemaal speelt bij de zuiderburen. De cassette is verpakt in een doosje van bijzonder formaat, zodat deze altijd op het zicht naast de kast ligt.
Killing Joke @ Melkweg, Amsterdam
De laatste (en eerste) keer dat ik Killing Joke zag was het geluid veel te hard en slecht en de toetsenist liep te kloten met z'n "44 Mb Removable" met samples, dus dat was alweer even geleden, de Pandemonium (1994) tour om precies te zijn. Vanavond eindelijk een herkansing en de mannen stellen niet teleur. De set bevat geen werk uit de tijd van de overleden bassist Paul Raven, dus er valt een beetje een gat in het midden van de catalogus en er is dus ook geen megahit Love Like Blood. Er blijkt echter een nieuwe publieksfavoriet te zijn. Volgens sommigen was het (tweede) titelloze album uit 2003 een comeback, maar die hebben volgens mij gewoon niet op zitten letten en hadden uw vaste rockumentary-oproephagiograaf nodig om het geheugen op te frissen. Het album wat er uitkwam vind ik geen hoogtepunt uit de discografie. De gekte in de zaal geeft aan dat die mening niet breed gedeeld wordt. Ik moet toegeven dat het keiharde Asteroid wel lekker uitkomt tussen het wat tribale vroege werk (Sun Goes Down, The Wait) en meer geavanceerd recent werk (European Super State, In Cythera). Coleman marcheert brullend rond in zijn overall, bassist Youth is een maffe scheikundeleraar die in Pssyche even kort vocaal z'n gram haalt, Ferguson drumt lekker straf door en Walker is de heupwiegende king of cool. Thuis "Ha" (1982) nog even gedraaid en dat was tóch anders (net even wat feller, verbetener), maar toch is Killing Joke anno MMXII nog steeds hard en relevant. Na toegiften Wardance en Requiem zijn ze niet meer te vermurwen tot nog een nummer, ondanks toch vasthoudende publiek. De Indiase klanken en afbouwende roadies zijn toch wel stevige hints dat het toch écht afgelopen is.
Snowtown (Kurzel 2011)
Op basis van (ik meen) een stukje van Vidoliber dacht ik dat ik met de vriendin op de bank een avondje horror ging doen. Maar nadat van drie jongetjes door een pornograferende buurman kiekjes waren gemaakt en de ene broer door de andere anaal verkracht was, werden bij ons thuis de plannen wat bijgesteld. De een ging “Glee” kijken, de ander ploegde moedig verder. Dit sociale drama, dat uiteindelijk blijkt te gaan over Australiës grootste serial killer John Bunting, is grof en akelig en bevat een aantal scenes die je netvlies niet lichtzinnig verlaten. Nog nooit in de geschiedenis van de film zag Australië er zo verlept uit, en de regisseur moet zich enorm verkneukeld hebben om het idee dat de eerste kangaroo die in beeld komt in stukken wordt gehakt en voor iemands deur wordt gesmeten. Compromisloos gemaakt, maar kies dus een geschikte avond.
Certified copy (Kiarostami, 2011)
Van deze weet ik nog steeds niet of hij helemaal geslaagd is maar het was de eerste film in tijden waar ik weer eens lekker aan bleef haken. En dus istie geslaagd, zou je kunnen zeggen. Het is moeilijk hier een stukje over de schrijven, omdat je al gauw weggeeft wat er gaat gebeuren maar de manier waarop je perceptie van twee mensen op een heel triviale wijze wordt bijgesteld in de eerste drie kwartier is volstrekt uniek te noemen en werkt als een bom. Dat is het eerste waar je aan blijft haken. Het tweede is een vet partijtje overacting in het tweede gedeelte, waar met name William Shimell binnen een fractie van een seconde verandert van een ingetogen acteur in een schmierende B-artiest. Je moet er even over nadenken, maar in een film die in elke scene handelt over echtheid, authenticiteit en kopieën valt daar heel goed een functie aan toe te dichten. Ik kan me voorstellen dat veel mensen deze film gekunsteld vinden. Dat istie ook, maar ik heb er erg van genoten omdat er wat wordt bereikt. Bovendien is Juliette Binoche inmiddels gewoon de absolute top. Echt, grillig en spontaan, die hoef je amper te regisseren. Okay, duidelijk: ik vond dit een heel geslaagde film.
Ruby in paradise (Nunez, 1993)
De film begint helemaal goed. Sam Phillips over de openingscredits en een meisje in een auto. De tijd is meteen duidelijk (eind 80, begin 90) en wat er aan de hand is ook, want we zien één shot van een boze vader. We hoeven dus gelukkig niet door geijkte sequenties met een schreeuwende vader voordat Ruby (gespeeld door Ashley Judd) op pad gaat. Ruby in paradise is een heel geslaagde coming of age indie, en eentje die ik duidelijk gemist heb want ik was in die tijd verzot op films als Gas food lodging. De film wordt bevolkt door echte mensen en het drama wordt niet opgeklopt. Mensen zijn af en toe namelijk ook weleens aardig tegen elkaar. Dat vergeten filmmakers nogal eens. Ruby zelf is een mooi rond karakter dat de kijker af en toe ook even kwijt is, en die een bewonderenswaardig doorzettingsvermogen koppelt aan vreemde keuzes. Victor Nunez, daar had ik nog nooit van gehoord, maar hij heeft nog een goede film op zijn naam staan kennelijk (Ulee’s gold). Gaan we eens checken.
The day he arrived (Hong Sang-soo, 2011)
Hong Sang-soo zet de lijn verder van het voortreffelijke Hahaha. Eenzame zielen in Seoul die maar niet in staat lijken iets aan hun gemoedstoestand te doen, ook al liggen de kansen voor het oprapen. Het moge duidelijk zijn dat ik een enorme sucker ben voor Hongs deadpan humor en dat is maar goed ook, want heel veel nieuws brengt deze film niet. Het zijn de vertrouwde pijnlijke scenes, de herhalingen, de net iets andere vertelperspectieven, maar zo gauw de hoofdpersoon wederom een filmmaker blijkt te zijn denk ik “Ah leuk!” en als het zooitje dan weer zit te zuipen tijdens het zoveelste etentje zit ik weer als vanouds te glimlachen. Hong maakt niet zozeer films maar afleveringen in een filmisch feuilleton waar je, net als bij de films van Woody Allen, om de zoveel tijd terugkeert in een vertrouwd en troostrijk universum. Het is meer van hetzelfde maar ik had The day he arrived voor geen goud willen missen.