Stap voor stap komen we er wel. En recensie voor recensie zoals in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: tētēma en The Weeknd.
Jan Willem
tētēma – Necroscape (cd, Ipecac)
Mike Patton is een zanger en componist met vele gezichten. Ik leer hem kennen als zanger van Mr. Bungle, maar niet lang erna ook als de kopman van Faith No More. Solo toont hij zich een begenadigd componist, met zelfs recepten verwerkt tot muziek. En hij beweegt zich ook in de kringen rondom John Zorn en is verder terug te vinden in groepen en projecten als Fantômas, Weird Little Boy, Tomahawk, Hemophiliac, Maldoror, Peeping Tom, Lovage, General Patton, Dead Cross en Nevermen. In 2014 komt daar nog tētēma bij. Dit is het duo dat hij erop nahoudt met Anthony Pateras, die met 176, Beta Erko, Thymolphthalein, Pateras/Baxter/Brown, Martin Ng Turntable Orchestra, North Of North, Astral Colonels en Pivixki veelzijdig en experimenteel uit de hoek komt. Na hun debuut Geocidal van ruim 5 jaar geleden, zijn ze nu terug met hun tweede wapenfeit Necroscape. Ze laten hierop wederom een avontuurlijk geluid horen, dat vele kanten op vliegt, namelijk van freejazz, avant-garde, experimentele muziek en noise tot wereldmuziek, rock en abstract klassiek. Ze krijgen daarbij hulp van drummer Will Guthrie en violist/mandolinespeler Erkki Veltheim. Het zijn vooral de diverse combinaties aan muziekstijlen en variaties in zang en geschreeuw van Patton die hier weer het verschil weten te maken. De cd besluit met een fraaie Ennio Morricone cover. Voor de rest moet je het ergens zoeken tussen Naked City, .O.Rang, Willdbirds & Peacedrums, AGF, Matmos en vooruit Mr. Bungle. Hoe dan ook weer een geweldig album.
The Weeknd – After Hours (cd, XO/ Republic)
Ik val in 2012 als een blok voor de muziek van het Canadese The Weeknd, terwijl het op papier misschien niet eens typisch mijn muziek is. Geestelijk vader is de r&b muzikant Abel Tesfaye, die mede door zijn zang nog wel eens aan Michael Jackson doet denken. Toch haalt hij zijn inspiratie meer uit bands als Cocteau Twins, AR Kane en Siouxsie & The Banshees, waar je op AR Kane na niet veel van terughoort. Zijn vorige album Starboy uit alweer 2016 is misschien wel zijn beste tot dan toe, waarop hij met Daft Punk, Lana Del Rey, Kendrick Lamar en Future heeft samengewerkt. Hij is terug met zijn zevende album (of vierde afhankelijk van hoe je telt) After Hours, waarop hij met veel muzikanten en producers werkt. Naast Metro Boomin is dat onder meer Daniel Lopatin van Oneahtrix Point Never, hetgeen ik dan een verrassende combinatie vind. De r&b en soul zijn hier nog altijd aanwezig maar ook synthwave, trap, pop rap, new wave, rock en disco passeren de revue. Dat alles is doorspekt met een fijne melancholie en uit het leven gegrepen zaken, waarbij zijn hoge soulzang nog altijd de rode draad vormt. Het levert prachtig pakkende muziek op. The Weeknd is en blijft een schitterend unicum.