Wij willen graag een referendum organiseren of je grappen mag maken over Erdogan. Verder zijn we bloedserieus als het gaat om onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ashley Shadow, Sam Beam & Jesca Hoop, Joep Beving, Beata Bocek, Françoiz Breut, John Carpenter, The Coathangers, Deftones, Fumaça Preta, Gold Class, Stefano Guzzetti, Hammock, Tim Hecker, Hermetic Delight, Iamme / Cermaque, Kevin Morby, Ocoeur, Public Memory, Fatima Al Qadiri, Suuns, Zuby Nehty, Babymetal en frateleNORD.
Jan Willem
Ashley Shadow – Ashley Shadow (cd, Felte / Konkurrent)
Ashley Shadow is het alias van de Canadese Ashley Webber, de tweelingzus van Amber Webber (Black Mountain, Lightning Dust). Ze is eerder al te horen in The Organ, Pink Mountaintops, The Cave Singers, Burquitlam Plaza en bij Bonnie “Prince” Billy. Nu treedt ze dus uit de schaduw, wat haar artiestennaam wellicht ook verklaart. Haar gelijknamige debuut brengt ze verrassend genoeg uit op het geweldige Felte, dat normaal gesproken meer uit wave-vaatjes tapt. Ashley (zang, gitaar bas) koerst meer richting altfolk, Americana en psychedelische singer-songwritermuziek, waarbij de sfeer wel ietwat onderkoeld en duister is. Ze krijgt daarbij hulp van toetsenist/bassist/percussionist Joshua Wells (Black Mountain, Lightning Dust), gitarist/zanger Ryan Beattie (Himalayan Bear, Chet, Gigi, Frog Eyes), gitarist/dobrospeler Peter La Grand en gitarist Darcy Hancock (Hard Feelings, Ladyhawk). Haar prachtig droefgeestige songs zullen weinig mensen onberoerd laten. Denk aan een kruisbestuiving van Lisa Germano, Marissa Nadler, Tiny Vipers, Tara Jane ONeill, Low, Stevie Nicks en Tarnation. Een meer dan indrukwekkend debuut.
Sam Beam & Jesca Hoop – Love Letter For Fire (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Iron & Wine is het legendarische folkrock project van Sam Beam, die de laatste jaren een beetje op een dood spoor is geraakt. Geen middelmaat van zijn hand, maar het gaat allemaal even minder eenvoudig dan in zijn hoogtijdagen. Nu slaat deze bebaarde singer-songwriter de handen ineen met zijn vrouwelijke collega Jesca Hoop, die solo ook al een album of 5 heeft afgeleverd, die niet per se mijn aandacht hebben opgewekt. Ze is ook terug te vinden bij Shearwater, Andrew Bird, Guy Garvey en Elbow. Maar deze twee samen blijkt een gouden combinatie, getuige hun cd Love Letter For Fire. Het haalt het beste in beide naar boven en hun samenzang is gewoonweg geweldig. Ze brengen naast zang ook gitaarspel. De rest wordt ingevuld door gasten op keyboards, viool, altviool, drums, percussie, bas en cello. Onder hen ook Eyvind Kang (Secret Chiefs 3, Dying Ground, Mr.Bungle) en Glenn Kotche (Loose Fur, Wilco, The Minus 5, Sinister Luck Ensemble). Het is allemaal van een ontspannende en dromerige landerigheid, die tot de verbeelding weet te spreken. Prachtig, etherische songs die je diepste vezel weten te raken. Een muzikale liefdesbrief die zijn weerga niet kent.
Joep Beving – Solipsism (cd, I Are Giant / Konkurrent)
Het blijft een mooi en wonderlijk verhaal hoe Joep Beving aan de oppervlakte is komen drijven dankzij Spotify. Daar zet hij namelijk zijn minimale composities neer, die echter zoveel beluisterd worden, de teller is al voorbij de 7 miljoen, dat er een album volgt. De lp verschijnt vorig jaar al, maar nu is Solipsism ook op cd verschenen. Solipsisme is het geloof of beter gezegd filosofie die stelt dat het enige dat bestaat de eigen geest is en al het andere door de geest verzonnen is. Uit de geest van Beving vloeit zo blijkt heel veel moois, om van te genieten maar ook ter bezinning. En deze zijn ook nog eens door anderen opgepikt, die dus wel degelijk bestaan. Solipsisme is een lastig klassiek probleem, zoveel is duidelijk. Ook klassiek maar minder lastig is de muziek van Beving. Hij presenteert 11 stukken die je allemaal doen wegdromen. Het is zelfs zo erg dat het lastig is tijdens de beluistering iets te schirjven over dit werk. Gewoon ogen dicht, achterover leunen en meedrijven en dagdromen op de prachtige en gevoelige pianoklanken. De ene keer volgen de noten elkaar op, maar op andere momenten last hij stiltes in of dwarrelen ze als herfstbladeren sierlijk neer. Geen noot teveel. Daarbij speelt hij ook mooi met de dynamiek; pianissimo, piano, mezzopiano en mezzoforte worden goed gebruikt om emoties over te brengen. Hij zit tussen klassiek en neoklassiek in, waarbij het emotionele aspect het meest naar voren komt. Het is gracieus, teder, meeslepend, sfeervol, ontroerend, filmisch, narcotiserend en ook romantisch. Als je componisten als Erik Satie, Frédéric Chopin, Bruno Sanfilippo, Ludivico Einaudi, Dustin O’Halloran, Nils Frahm, Lubomyr Melnik en Simeon ten Holt hoog hebt zitten, zal je hier ook enorm van kunnen genieten. Een intens droomdebuut vol tijdloze schoonheid. Ook de prachtige reliëfhoes mag niet onvermeld blijven.
https://open.spotify.com/embed/album/2Q31SUhxKncUHKEZIPjJVn
Beata Bocek – O Tobje (cd, Indies Scope)
Beata Bocek is een Tsjechische zangeres uit het Silezische deel van het land, dat grenst aan Polen. Het deel waar je vandaan komt in Tsjechië is voor hen wel een dingetje, omdat er per gebied nogal wat specifieke folklore is blijven hangen. Als buitenstaander hoor je het verschil niet direct, maar ik zeg het er toch maar even bij. Het label omschrijft de muziek van haar ook als wereldse folk, art folk dan wel nieuwe folk rock, maar met de wortels in Silezië en Wallachije. Die wortels heb ik nooit geproefd, maar haar vierde cd O Tobje mag er wezen. Naast zang brengt ze accordeon, ukelele, gitaar, fluit (koncovka), piano, sleutels, drums en duimpiano. Daarnaast krijgt ze hulp van diverse gasten op fluit, bas, gitaar, trompet, contrabas, piano, trommel, xylofoon, zang, triangel, ei, viool, altviool, mandoline, percussie en klarinet. Misschien dat het meer uitbundige een aspect uit de regio is? Hoe dan ook brengt ze een heerlijk afwisselende folkmix ten gehore, die je ook weet in te pakken als je de teksten niet verstaat. Daarbij zingt ze ook een paar keer in het Engels. In ruim een uur brengt ze 16 sterke songs, die je tot het einde toe weten te boeien. Dat alles is ook nog eens gestoken in een origineel vormgegeven digipack met allemaal uitklapbare delen.
Luister Online:
O Tobje
Françoiz Breut – Zoo (cd, Le Pop Musik)
Muzikante en professioneel illustrator Françoiz Breut timmert al ruim 20 jaar aan de weg, waarvan het merendeel solo. Dit inmiddels volwassen geworden Franse zuchtmeisje, die tegenwoordig in België woont, heeft al vijf cd’s uitgebracht waarop altijd interessante meewerken, zoals leden van Calexico, Yann Tiersen en haar ex Dominique A. Op haar zesde album Zoo werkt net als op haar vorige samen met Stéphane Daubersy (Mièle) die gitaren, (koor)zang en programmering voor zijn rekening neemt. Tevens nemen een aantal gasten de orkestrale arrangementen voor hun rekening. Een heel opvallende naam is toch wel die van de producer Adrian Utley (Portishead), die hier ook duidelijk zijn stempel drukt. Breut’s kenmerkende zwoel bitterzoete zang in het Frans, Engels en eenmaal zelfs Duits wordt nu omlijst door akoestische instrumenten en elektronica. Ze komt op betoverende en melancholische wijze ergens tussen chansons, pop, trip-hop, krautrock en hedendaagse gitaarmuziek uit. In de titelsong haalt ze voor het eerst ook eens uit met haar zang. Denk aan een beklijvende zuchtmix van Emily Loizeau, Dominique A, Beth Gibbons, Blonde Redhead en Stereolab. De elf songs zijn van een magische schoonheid.
John Carpenter – Lost Themes II (cd, Sacred Bones)
Vorig jaar komt de legendarische regisseur/componist/producer John Carpenter met het album Lost Themes, zijn eerste zonder soundtrack gerelateerd materiaal. We verraadt de muziek hetgeen hij eerder voor onder meer bijvoorbeeld ‘Dark Star’, ‘Halloween, ‘Assault On Precinct 13’, ‘Escape From L.A.’ en ‘Vampires’ heeft gedaan. Later datzelfde jaar gaan diverse muzikale collegae ermee aan de haal wat de lp Lost Themes Remixed oplevert, die misschien nog wel interessanter is dan het origineel. Prurient, Zola Jesus & Dean Hurley, ohGr, Silent Servant, Uniform, Blanck Mass, JG Thirlwell en Bill Kouligas zorgen voor een meer duistere interpretatie van zijn werk, hetgeen wel laat zien hoe goed het oorspronkelijke materiaal is. Nu is er het vervolg Lost Themes II waarop de meester zich van een meer duistere kant laat zien, die vermoedelijk lastiger te remixen valt. De composities zijn lekker dik aangezet en filmisch, maar behoeven net als de voorganger geen film. Op een oude componist moet je het leren zullen vele jonge volgers denken na het horen van dit werk. Je krijgt werk dat doet denken aan Mike Oldfield, Goblin, Tangerine Dream, Ennio Morricone, Jean-Michel Jarre en zelfs Nine Inch Nails. Sprankelend spannende schoonheid.
The Coathangers – Nosebleed Weekend (cd, Suicide Squeeze / Konkurrent)
De Amerikaanse girlband The Coathangers wordt in 2006 opgericht. Het dan nog viertal brengt 4 albums uit met daarop de betere mix van punk, alternatieve rock en garage rock. Inmiddels heeft één bandlid de groep verlaten en zijn ze gereduceerd tot het trio Minnie Coathanger (Meredith Franco) op bas/zang, Crook Kid Coathanger (Julia Kugel) op gitaar/zang en Rusty Coathanger (Stephanie Luke) op drums/zang. Deze riot grrrls komen nu met hun vijfde wapenfeit Nosebleed Weekend, waarop ze 13 lekker bijtende en vooral pakkende nummers opdienen. Met z’n drieën klinken ze nog puntiger en weten ze voor ruim 38 minuten aan fijn opzwepend materiaal te zorgen. Soms heel tegendraads en op andere momenten zonder poespas rechttoe rechtaan en gewoon goed. De lol van het muziek maken spat er vanaf wat voor de nodige dynamiek zorgt. Bij dit alles moet je het ergens tussen Dum Dum Girls, Shannon And The Clams, Murder City Devils, Ramones, Chicks On Speed, Warpaint en Deerhoof zoeken. Een heerlijk alternatief.
Deftones – Gore (cd, Reprise)
De Deftones debuteren in 1995 op het door onder meer Madonna opgerichte Maverick label. Dat is wellicht niet meteen een aanbeveling, maar de groep blijkt met hun nu metal en alternatieve rock een geweldig alternatief op vele genregenoten. Ze bestaan al sinds 1988 en timmeren nog altijd flink aan de weg. Neemt niet weg dat hun album Gore pas hun achtste is sinds hun oprichting en nog altijd onder de stevige leiding van zanger Chino Moreno die ook te vinden is in ††† (Crosses), Palms en Team Sleep. Al die zijprojecten hebben wellicht ook voor enige vertraging gezorgd eer deze release het licht ziet. Geen grote verrassingen, al zijn er wel weer lichte wijzigingen, maar wel weer die vertrouwde kwaliteit en die combi van emo, wave, screamo en zware slepende metal. Deze brengen ze weer op overtuigende wijze aan de man. Het is met name voer voor de diehard fan, al zullen ook nieuwkomers er genoeg plezier aan beleven. Ze brengen namelijk deels een herhaling aan zetten, maar dat doen ze weer zo energiek en goed, dat je enkel kunt genieten. Het is een groot goed dat deze band na al die jaren nergens voor gezwicht is en gewoon zo zichzelf is gebleven en daarmee unieke muziek blijft maken.
Fumaça Preta – Impuros Fanáticos (cd, Soundway)
Fumaça Preta, hetgeen Portugees is voor zwarte rook, is een internationaal gezelschap dat ook muzikaal gezien geen echte grenzen kent. Hun gelijknamige debuut uit 2014 is een waar feest aan stijlen die ze ergens binnen de funk, soul, psychedelische rock en experimentele muziek laten landen. Een nieuwe sensatie lijkt geboren. De Portugees-Venezolaanse drummer, percussionist en zanger Alex Figueirra, tevens oprichter van het Amsterdamse Music For Soul records, werkt met de Britse muzikanten en The Grits-leden Stuart Carter (gitaar, orgel, oscillator) en James Porch (bas) aan het vervolg Impuros Fanáticos. Dat mag dan “onzuivere fans” betekenen, maar ik denk dat het vooral diehard fans op gaat leveren. Het is een weergaloze dampende mix van funk, soul, psychedelica, garagerock en post-punk waarbij elementen opduiken van Turkse en jaren 60 psychedelica, Braziliaanse macumba, batacuda en Tropicália, analoge elektronica en ga zo maar door. Ze worden bijgestaan door een batterij aan gasten op steeldrums, conga’s, basklarinet, fluit en vooral veel zang. De ene keer verstild, mysterieus of psychedelisch en op andere momenten funkend of rockend met volle kracht vooruit. Het gaat alle kanten op maar past binnen de eerder genoemde kaders, waardoor er een ijzersterk gevarieerd en consistent album uitrolt. Hierbij moet je wisselend denken aan Butthole Surfers, Erkin Koray, Turkish Delight, James Brown, Mr. Bungle, Tom Zé, Led Zeppelin, Zappa en The Mars Volta. Latin muziek met een eigenzinnige twist. Het is de sensatie geworden waarop je bij het debuut al gehoopt had. Magistraal!
Gold Class – It’s You (cd, Felte / Konkurrent)
Eentje van vorig jaar op Felte die ik vorig jaar over het hoofd heb gezien is het debuut It’s You van het Australische kwartet Gold Class. De groep bestaat uit zanger Adam Curly, gitarist Evan James Purdey, bassist Jon Shub en drummer Mark Hewitt. Zodra Curly begint te zingen moet je direct aan Morrissey denken, zij het dat Curly meer opzwepend zingt en een post-punk galm in zijn stem heeft. De muzikale omlijsting is al net zo prikkelend en weet je gelijk mee te sleuren. Ze brengen namelijk een veelal uptempo mix van post-punk, wave, noise en indierock. Slechts een enkele keer brengen ze een rustieke song en ook die mogen er wezen. De afzonderlijke ingrediënten zijn wellicht niet nieuw, maar de rangschikking ervan wel. Daarbij staat het gewoon als een huis en roept het herinneringen op aan Joy Division, Gang Of Four, Jawbox, The Sound, Fugazi en Sonic Youth. Koud, maar vol vuur gebracht.
Stefano Guzzetti – Leaf (cd, Stella Recordings)
In Italië hebben ze een goudader aangeboord als het gaat om talentvolle dan wel gerenommeerde pianisten. Denk aan Bruno Sanfilippo, Bruno Bavota, Ludovico Einaudi, Fabrizio Paterlini en ga zo maar door. Een naam die absoluut niet mag ontbreken in dat rijtje is Stefano Guzzetti, die je naast zijn solowerk wellicht ook kent van Waves On Canvas. Hoe het ook zij, Guzzetti presenteert zijn nieuwe cd Leaf. Het lijkt met al die andere artiesten een ware opgave om je nog te onderscheiden, maar dat is voor Guzzetti (piano, klokkenspel, veldopnames, sine waves ) schijnbaar geen lastige taak. Hij omringt zich dan ook met muzikanten op viool, altviool, cello, contrabas en klarinet om zijn luisterrijke pracht kracht bij te zetten. Het is allemaal uiterst melancholisch en van een ongelooflijke schoonheid. Tranen met tuiten, die neer denderen als een voorjaarsbui, en tegelijkertijd zo gelukzalig als de eerste Lentezon. Dat gevoel weet hij tot het einde toe, bijna 50 minuten lang, vast te houden. Wat kan je dan meer dan enkel zwijgen? Genieten! Wat een overrompelend meesterwerk.
Hammock – Everything And Nothing (cd, Hammock Music)
Het in 2004 opgerichte Amerikaanse duo Hammock staat officieel te boek als een post-rockband. Toch laten hoofdverantwoordelijken Marc Byrd en Andrew Thompson door de jaren heen horen dat ze ook uit heel andere vaatjes tappen, die veelal uit dromenland afkomstig lijken. Daar scheppen ze dan tot de verbeelding sprekende ambient, shoegaze en zoals op hun laatste, zevende prachtalbum Oblivion Hymns (2013) ook neoklassieke elementen. Die twee blijven verrassen. Op hun nieuwste worp Everything And Nothing koersen ze helemaal richting de vergetelheid. En dan bedoel ik niet iets dat vergeten wordt, maar veeleer de obscuriteit die je even uit de realiteit haalt. Op haast narcotiserende wijze brengen ze hun dromerige pracht ten gehore, die meer dan ooit leunt op de shoegaze, droompop en tevens de schitterende 4ad-sferen van de jaren 90. Ze krijgen daarbij uitstekende ondersteuning van cellist Matt Slocum (Sixpence None The Richer, Love Coma) en de engelachtig zingende Christine Byrd (Adore, GlassByrd), tevens de vrouw van Marc. De 16 nummers, via bandcamp aangevuld met 4 bonustracks, brengen voor zo’n 76 minuten aan puur luistergenot. Het is allemaal behoorlijk droefgeestig, wat alles te maken heeft met de persoonlijke strijd, twijfel en veranderingen, maar het klinkt ook hoopvol en haast spiritueel. Ze weten dat alles als microchirurgen naadloos in hun muziek te verweven. Liefhebbers van Yellow6, Stars Of The Lid, Swallow, Helios, Bowery Electric, Cocteau Twins en met name Slowdive kunnen hier hun hart ophalen. Het is schoonheid die je bij de keel weet te grijpen en lang na echoot in je gedachten.
Tim Hecker – Love Streams (cd, 4ad)
Tim Hecker is één van de meest toonaangevende, eigenzinnige en experimentele elektronische artiesten van nu. Na zijn technoperiode als Jetone, brengt hij vanaf 2001 onder zijn eigen naam muziek uit. Naast solowerken zijn dat ook samenwerkingsverbanden met Aidan Baker (Nadja, B/B/S, Hypnodrone Ensemble, ARC) en Daniel Lopatin (Oneohtrix Point Never). Hij onderscheidt zich door op unieke wijze combinaties te maken van ambient, drones, glitch, allerhande experimenten en akoestische instrumenten. Hecker’s laatste twee albums Ravedeath, 1972 (2011) en Virgins (2013) zijn in de studio’s in Reykjavik opgenomen, samen met uiteenlopende IJslandse en Amerikaanse artiesten. Hierbij omarmt hij ook neoklassiek, maar dan wel op zijn eigen wijze. Dat wil zeggen rijk gedetailleerd en met een bijzondere architectuur. Hij schopt het ermee tot het 4ad label, die nu zijn volgende cd Love Streams uitbrengt, dat wederom met IJslandse inbreng tot stand is gekomen. Bowie heeft zijn Berlijn-periode gehad, Hecker misschien later bezien wel zijn Reykjavik-periode. Ben Frost (studio engineering), Grímur Helgason (blaasinstrumenten), Jóhann Jóhannsson (koorarrangementen) en het Icelandic Choir Ensemble staan hem daar ten dienste. Verder krijgt hij rugdekking van componist Paul Corley (mixen) en Kara-Lis Coverdale (keyboards). De rest wordt gebracht en gecoördineerd door Hecker zelf, die met zijn elektronica de grootste stempel drukt. Het resultaat is al net zo breed en onvoorspelbaar als de samenstelling van de gastenlijst. Raakvlakkenmuziek, die nooit helemaal een genre inrolt. Flarden van neoklassiek al dan niet met koorzang, abstracte muziek, ambient, minimal music en ijzige experimenten wentelen zich in de geiserstralen om elkaar heen. Dat maakt het tot een uiterst aangrijpend, bevreemdend en dikwijls ook uiterst ontroerend werk. Pure stromen van oncontroleerbare liefde, waarvoor geen referenties zijn. Een subliem nieuw werk van deze meester, die nog altijd nieuwe muziekaders weet aan te boren.
Hermetic Delight – Vow Ep (cdep, October Tone / Musicast / Five Roses)
Hermetic Delight is een Frans vijftal dat al sinds 2010 aan de weg timmert. Ze hebben tot nu toe slechts 3 epees en hun debuut Universe Like Thousands Of Red Alternatives (2011) het licht laten zien. Nu komen ze met Vow, dat 7 nummers breed en een goede 25 minuten lang is. Atef Diamond (gitaar), Zeynep Kaya (zang, keyboards), Bob Kientzler (bas), Geoff Maurutto (gitaar, keyboards) en Delphine Padilla (drums) brengen weer hun eigenzinnige mix van noise, pop, shoegaze, post-punk en indierock, die nooit helemaal in een genre te proppen valt. Met zangeres Kaya, die in perfect Engels zingt, hebben ze sowieso al een sterke troef in handen maar de muzikale omlijsting mag er ook wezen. Het lijkt alsof Blonde Redhead, Sonic Youth, Siouxsie, Pixies, The Cure, Poem Rocket en My Bloody Valentine de blauwdruk voor hun sound hebben geleverd, waarmee ze op originele wijze aan de haal gaan. Dat levert behoorlijk sensationele muziek op, waarbij het enkel wachten is tot een groter publiek hen oppikt. Niet vow maar wow!
Iamme / Cermaque – Gravitace (cd, Indies Scope)
Iamme Candlewick is het alias van de Tsjechische Andrea Čermák Knotková, die in 2013 haar debuut I AM YOU het licht laat zien. Haar man Jakub Čermák heeft als Cermaque en Cirkus Cermaque al zes albums uitgebracht. Hij is tevens regisseur en valt met een video voor de band Zrní ook in de prijzen. Ze proberen het nu eens als duo, wat nog niet meevalt aangezien ze allebei een andere visie erop nahouden. Toch lukt ze het met de hulp van vele gasten en producer Ondřej Ježekde eindstreep te halen. Dat alles is nu te horen op Gravitace, hetgeen zwaartekracht betekent. De zang wordt vooral door dit duo gedaan, in het Tsjechisch en af en toe in het Engels, net als de arrangementen en her en daar wat gitaarspel. De gasten verzorgen onder meer gitaar, percussie, piano, duimpiano, bas, tamboerijn, luit, synthesizers, keyboards, cello, noises, percussie, ukelele, samples, viool, mandoline en zang. In de basis brengen ze een soort mix van folk en singer-songwritermuziek, maar door al die bijzondere toevoegingen van zowel de wereldse, klassieke als elektronische elementen maakt dit album tot een bijzonder, grenzeloos geheel. Je moet hierbij denken aan Tsjechische artiesten als Zrní, Vladimír Václavek, Oldřich Janota en Květy maar ook bijvoorbeeld CocoRosie passeert de revue. Het is weer één van die schitterende voorbeelden uit de rijke en unieke Tsjechische muziek.
Luister Online:
Gravitace
Kevin Morby – Singing Saw (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
De Amerikaanse muzikant Kevin Morby is eerder al te horen in de groepen The Babies, Woods en The Creepy Aliens. Vanaf 2013 brengt hij ook solo albums uit, die ergens tussen folkrock, rock, pop en singer-songwritermuziek uitkomen. Singing Saw is alweer zijn derde cd. Morby (zang, gitaar, piano) werkt hierop samen met veel gasten op zang, drums, percussie, bas, keyboards, gitaar, piano, sax, fluit, trompet, strijkinstrumenten en uiteraard zaag. Onder hen ook zangeres Hannah Cohen en multi-instrumentalist en producer Sam Cohen (Apollo Sunshine, Yellow Birds). Morby beschikt over een prettige zangstem, ergens tussen Adam Green en Bob Dylan in, die samen met de drie zangeressen een fraai en tijdloos geluid laat horen. De muzikale inkleuring is al net zo schitterend en vertrouwd. Het zijn negen goudeerlijke songs geworden, die eenvoudig maar uiterst doeltreffend zijn. Heerlijk zomerplaatje.
Ocoeur – Reversed (cd, n5MD)
De Franse muzikant/sounddesigner Franck Zaragoza houdt er het soloproject Ocoeur op na, waar hij na een digitaal album eerder al de fraaie cd’s Light As A Feather (2013) en A Parallel Life (2014) mee heeft gemaakt. Hierop brengt hij uiterst breekbare en melancholische stukken die genres als dark ambient, glitch, IDM en neoklassiek doorkruizen. Op zijn derde legt hij de nadruk meer op de elektronica, maar de uitwerking is nagenoeg hetzelfde. Nu is zijn vierde release Reversed een feit. Hierop combineert hij op uiterst subtiele wijze al de eerder genoemde genres, aangevuld met veldopnames. Dit maakt het geheel behoorlijk organisch. De elektronische, diepgravende klanken en zijn pianospel worden dikwijls voorzien van droefgeestige strijkharmonieën, maar bevatten altijd genoeg scherpe randen om het niet glad te maken. Her en der duiken er ook etherische stemsamples op. De muziek voelt als een intieme, persoonlijke soundtrack van zijn leven. Zijn geluid zit ergens tussen Ludovico Einaudi, Hecq, Olan Mill, Gas, Ólafur Arnalds en Marsen Jules, zonder dat hij voor ze onderdoet. Het is van een uitzonderlijke schoonheid wat hij hier ten gehore brengt.
Public Memory – Wuthering Drum (cd, Felte / Konkurrent)
Public Memory is het nieuwe soloproject van Robert W. Toher, voorheen te vinden in Apse en ERAAS. Op zijn debuut Wuthering Drum, uitgebracht op het fijne Felte, gaat hij met elektronica aan de slag. Het geluid is zeer ritmisch, rijk gedetailleerd maar ook behoorlijk donker. Qua sfeer sluit dat wel aan op zijn vorige band, maar de muziek is nogal afwijkend. Hij fabriceert hier een geweldig amalgaam van darkwave, trip-hop, dub en zelfs krautrock. Je hoort van alles, piano’s, tribale ritmes, duistere elektronica, wavebassen en allerhande percussiegeluiden, maar Toher weet er een meeslepend en consistent geheel van te smeden. Fraai is ook zijn licht verhoogde ijle zang die door de muziek spookt. Het is misschien een album zonder absolute uitschieters, maar wel één van constant hoog niveau. Voer voor liefhebbers die houden van een cocktail van Phylr, Thom Yorke, Portishead, Fad Gadget, Goblin, Cabaret Voltaire en Joy Division. Een eersteling die er mag wezen en heel wat belooft voor de (donkere) toekomst.
Fatima Al Qadiri – Brute (cd, Hyperdub / Konkurrent)
De uit Senegal afkomstige Fatima Al Qadiri, tegenwoordig woonachtig in New York, houdt er naast haar solowerk ook de grime groep Future Brown op na. Na Asiatisch (2014) komt ze nu met haar tweede soloplaat Brute aanzetten, waarop ze de relatie onderzoekt tussen de autoriteiten enerzijds en de burgers al dan niet protesterend anderzijds. Je voelt in haar muziek dan ook de machteloosheid, woede, dreiging, het surrealistische aspect en verdriet van alles wat daaruit kan voortvloeien. Haar elektronische muziek is een unieke mix van witch house, dark ambient, grime, dupstep, downtempo, leftfield, abstracte elektronica, Oosterse elementen en zelfs minimal music. Dat laatste komt mede door de vele stemsamples die ze gebruikt, maar ook door de herhalende thema’s. Om de realiteit recht te doen worden ook journaalberichten door dit alles gemixt. Het is allemaal elektronisch, maar de menselijkheid druipt er vanaf. Al Qadiri maakt een krachtig statement, dat zowel heftig en duister als bijzonder mooi is geworden.
Suuns – Hold/Still (cd, Secretly Canadian / Konkurrent)
De Canadese band Suuns uit Montréal wordt in 2007 opgericht en heet in eerste instantie Zeroes.Die naam moeten ze om juridische redenen laten varen, Wel noemen ze hun debuut Zeroes QC. Lekker treiteren en prikkelen. Dat past ook wel bij hun muziek, die op het onvolprezen Images Du Futur tot grote hoogtes stijgt. Hun onderkoelde mengelmoes van post-punk, indierock, krautrock, shoegaze, psychedelica en elektro werkt niet alleen aanstekelijk, het is van een heerlijk intrigerende buitencategorie. Het broodnodige alternatief op de rest. Vorig jaar brengen ze samen met Jerusalem In My Heart nog een geweldig album uit, dat om een vervolg schreeuwde. Maar nu is gewoon hun derde cd Hold/Still een feit. Dan ben je op voorhand benieuwd of Ben Shemie (zang, gitaar), Joe Yarmush (gitaar, bas), Liam O’Neill (drums) en Max Henry (bas, keyboards) er weer zo’n dijk van een plaat uit weten te persen. De creativiteit vloeit ze klaarblijkelijk door de aderen, want ze slagen er wederom in een uiterst biologerend werk neer te zetten met hun amalgaam aan stijlen als handelsmerk. Ze serveren 11 tracks vol unheimische atmosferen. Het is minimaal, onderkoeld en toch weer compleet overdonderend. Thema’s als hopeloosheid, besluiteloosheid en de rol van de mens in dit geheel worden op sterke wijze vertaald naar muziek, waarbij de tijd waarin het zich afspeelt ergens tussen nu en de jaren 70 is. Alsof je een dwarsdoorsnede van Can, Throbbing Gristle, Atoms For Peace, Beak>, Forest Swords, LCD Soundsystem en Haxan Cloak voorgeschoteld krijgt. Dat klinkt niet alleen te mooi om waar te zijn, dat is het ook. Retro-futuristische muziek met een heerlijke verstrooiende bite.
Zuby Nehty – Král Vysílá Své Vojsko / Loď Odplouvá (2cd, Indies Scope)
Zuby Nehty (met hand en tand) is een vrouwenband, die al ongeveer sinds dag 1 bij het Tsjechische Indies label aangesloten is. Doordat ze nogal wat wisselingen in de bezetting hebben bestaan hun levensjaren van 1980-1986, 1987-2000 en 2010-nu (dan met 1 man in de gelederen). De groep heeft altijd een speciale band met Už Jsme Doma, omdat zangeres/saxofoniste Alice Flesarová (toen nog Kalousková hetende) daar deel van heeft uitgemaakt en tevens omdat hun tegendraadse sound daar wel bij aansluit. Heerlijk harmonieuze punk en folkrock die liefhebbers van Už Jsme Doma, Cardiacs, Jablkoň, Budoár Staré Dámy en Ser Un Peyjalero wel zal aanspreken. Zegt je dit allemaal niks, geeft niets, ga het gewoon eens luisteren. Hoe het ook zij, twee albums uit hun beginjaren die ertoe doen en allang niet meer verkrijgbaar zijn, te weten Král Vysílá Své Vojsko (koning stuurt zijn leger) uit 1995 en Loď Odplouvá (het schip vertrekt) uit 1999, worden nu als dubbel cd heruitgegeven. Het zijn niet alleen twee voortreffelijke albums, maar ze vatten ook mooi de bijzondere Tsjechische muziek uit die tijd samen. Deze geweldige band verdient gewoonweg een groot publiek.
Luister Online:
Král Vysílá Své Vojsko / Loď Odplouvá
Martijn
BABYMETAL「METAL RESISTANCE」
Het tweede album van de meiskes, Su-metals sidekicks Yuimetal en Moametal nog net jong genoeg om de bandnaam eer aan te doen. Muzikaal borduurt het allemaal natuurlijk voort op kawaii metal formule (een aanstekelijke mix van j-pop, idol en metal) die we al van het debuut kenden. Allemaal net een tikkie soepeler uitgewerkt, van Dragonforce-achtige catchiness tot een bijna Blotted Science-achtige workout in Tales Of The Destinies. En dat via een erg cheesy anthem (META! メタ太郎) en een suikerzoete ballade in de vorm van het diepzinnig getitelde NO RAIN, NO RAINBOW. Maar uiteindelijk gewoon weer een lekker vrolijk en gevarieerd metalplaatje.
frateleNORD Triserica Neagră
Splinternieuwe hip hop die doet denken aan stokoude genres als isolationism, illbient en het nog altijd populaire screwed maar dan zonder chopped. Wellicht denken jongere mensen eerder aan witch house en de dubstep van Burial. Waar jong en oud het over eens zullen zijn is het duistere karakter van deze klanken uit Roemenië. De teksten schijnen absurdistische word play te zijn maar dat ontgaat mij helaas. Gelukkig vind ik Roemeens een prachtige taal, dus dat deert me eigenlijk niet zo.