Voor de Oekraïne schijnt de nieuwe naam Mikroaïne al in zwang te zijn. Onverminderd lang zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Eyes & No Eyes, Halls, Islaja, Mica Levi, Orla Wren, Warm Widow, Atomic Ape, Marissa Nadler en Cult Of Fire.
Eyes & No Eyes – Eyes & No Eyes (cd, Willkommen)
Door aanbevelingen op bandcamp kom je soms nog eens ergens. Zo komt plots de Britse groep Eyes & No Eyes in het vizier. Deze bestaat naast bandleider Tristam Bawtree (zang, gitaar) uit Becca Mears (cello), Thomas Heather (drums) en Marcus Hamblett (bas), waarvan een aantal wel eens acte de présence heeft gegeven bij Peggy Sue. Ze maken in feite een mix van folk, indierock en pop, maar lengen dit aan met krachtige ritmes en psychedelische, krautrock en postrock elementen. Hierdoor krijgen ze een volslagen eigen smoel, waarbij de zijdezachte zang van Bawtree je aan de hand meeneemt. Emotievolle songs, die veelal rustiek en contemplatief zijn maar af en toe ook heerlijk uit de bocht kunnen vliegen. Door deze bijzondere combinatie aan stijlen doen ze wisselend denken aan bands als Lost In The Trees, The Notwist, Hood, Sodastream, Other Lives, Gravenhurst en zelfs Can. Het weet je bij de strot te grijpen, maar ligt nooit zwaar op de maag. Een fantastisch droomdebuut!
Halls – Love To Give (cd, No Pain In Pop)
Soloproject van de 23-jarige, uit Londen afkomstige muzikant Samuel Howard. Op zijn debuut twee jaar geleden heeft hij naar verschillende religies gekeken en wilde een kerkachtige atmosfeer neerzetten. Dit pakt mysterieus en bevreemdend uit, maar ook heel bijzonder. Een mix van pop, glitch, (dark) ambient, dubstep, elektronica, IDM en ook pianomuziek, waarbij Howard zingt. Hij heeft een opvallende stem die tussen Thom Yorke (Radiohead) en Justin Vernon (Bon Iver), maar dompelt deze ook regelmatig onder in de reverbs. Nu is er de tweede cd Love To Give, die meer draait op jezelf bloot te geven en connectie te maken. Zijn geluid is dan ook extroverter geworden, maar ook duisterder en met behoud van het mysterieuze aspect van de muziek. Hij koppelt singer-songwritermuziek aan ijle elektronische muziek, rock, avant-garde, ambient en orkestraties, die zo te horen met orgels, xylofoon, elektronica, piano, steeldrum en samples tot stand komen. Daarbij vullen gasten het geheel verder in met drums, bas, saxofoon, trompet en zang. Mede door dat mysterieuze, lucide 4ad-sfeertje doet het me sterk denken aan het Pale Saints zijproject Spoonfed Hybrid, maar ook Radiohead, Beirut, James Blake en Efterklang. Toch blijft Halls iets volslagen unieks houden, door de weirde combinaties en atmosferen. Het album wordt dan afgesloten met snoeiharde rock. Ik bedoel maar. Wonderlijk schoon!
Islaja – S U U (cd, Monika Enterprise)
Islaja is het bijzondere project van de Finse Merja Kokkonen, die op elke cd net weer vanaf een andere planeet aan komt vliegen. Je zou het etherische rare meisjesmuziek kunnen noemen, hoewel folkrock, avant-garde en experimentele house ook passen. Dit al naar gelang welke instrumenten ze ter hand neemt. Ze heeft er al 5 geweldige albums mee volstaan. Het is even vier jaar stil geweest rond dit project. Dit heeft ongetwijfeld ook met haar soloprojecten en bands Hertta Lussu Ässä en Kemialliset Ystävät. Nu is S U U (“mond”) een feit. Eén ding wordt al snel duidelijk: het is een elektronisch album geworden. Met diverse Moogs, Korg, diverse andere synthesizers, effecten en haar bijzondere zwaar aangezette zang gaat ze alle kanten op. Van op betoverde wijze zwevend de ruimte in naar juist complex psychedelische trips. En soms beukt ze wezenloos maar intrigerend op je in. Het is even wennen, maar ook dit gaat haar prima af. Ze belandt ergens tussen Soap&Skin, AGF, Nite Jewel, Nico, Anne Clark, Siouxsie en The Knife. Eigenaardig goed(je).
Mica Levi – Under The Skin (cd, Milan/Rough Trade)
Mica Levi, voluit Michaela Levi, is de ongrijpbare Britse muzikante achter Micachu, die beh
oorlijk abstracte rock en experimenten brengt met haar groep. De albums zijn stuk voor stuk geweldig te noemen. Een heerlijke chaos, die je niet van je af kunt en wilt schudden. Daarnaast heeft ze ook de cd Chopped & Screwed (2011) met de London Sinfonietta gemaakt, waar ze zich weer van een andere kant laat horen. Wellicht heeft ze die ervaring meegenomen naar de soundtrack Under The Skin, die ze heeft geschreven. Dit is de verfilming van het gelijknamige boek ui 2000 van de in Nederland geboren, maar Engels schrijvende Michel Faber door Jonathan Glazer (met Scarlett Johansson in de hoofdrol). Deze cd komt onder haar eigen naam uit. Naast het feit dat ze het geheel heeft gecomponeerd, speelt ze hier ook altviool. Daarbij krijgt ze nog rugdekking van 14 muzikanten op violen (4x), cello’s (2x), fluit, contrabassen (3x), altviolen (2x), drums en elektronica. Dat klinkt als kat in het bakkie voor een klassiek album. Maar Mica is niet van de gewone muziek, is geen pleaser en dus pakt dit ook heel anders uit. Het is een geweldig intrigerend duister geheel geworden, dat soms meer weg heeft van drones dan klassieke muziek. Op de klassieke momenten geeft ze er weer een griezelige, The Caretaker-achtige draai aan, waar zelfs David Lynch het ietwat ongemakkelijk zou krijgen. Deze muziek is zo spannend, dat het ook zonder film eenvoudig overeind blijft. Bloedstollende abstract klassieke pracht!
Orla Wren – Soil Steps (cd, Oak Editions)
De muzikant/fotograaf Tui leidt een soort nomadenbestaan, waarbij hij vaak de bossen intrekt en zijn eigen gang gaat. Zo nu en dan komt hij weer in de bewoonde wereld om zijn natuurfoto’s te verkopen en muziek te maken als Orla Wren. Onlangs nog is hij 3000 kilometer gaan fietsen door Spanje en Frankrijk. Hij verblijft graag in de natuur. Zijn muziek wordt ook dikwijls gelardeerd met veldopnames en natuurgeluiden. Daarom weeft hij veelal breekbare elektronische muziek, die vol met kleine geluiden zit. Hij heeft hiermee al de twee bloedmooie albums albums Butterfly Wings Make (2006) en The One Two Bird And The Half Horse (2009) gemaakt. Daarna reist hij veel, maar verzamelt ondertussen wel veel geluiden. Vandaar dat er vorig ineens twee cd’s, te weten de dubbelaar Book Of The Folded Forest en The Blizzard That Birthed Her (met Aaron Martin en Isnaj Dui), verschijnen. Hij brengt samen met vele gasten een bijzondere kruisbestuiving van folk, glitch, ambient, neoklassiek en lichte experimenten. Het is van een schoonheid die z’n gelijke niet kent. Nu komt hij met zijn volgende wapenfeit Soil Steps, die bijna volledig tot stand is gekomen met veldopnames die hij gedurende 2010 – 2012 in Spanje en Portugal heeft opgenomen. Deze heeft hij bewerkt met muziekbox, Thai khaen fluit, zang, korg, monotron, recorder en effecten. Hij brengt één lange track van ruim 43 minuten, waarbij je soms nog de spoken word van Eva Puyuelo (Savath & Savalas) en het gitaarwerk van Cyril Secq (Astrïd, Butterfly In The Snowfall). Het is alsof je naar een spannende natuurfilm luistert, waarbij de muziek het af en toe overneemt van de natuur en soms kringelt het tegelijkertijd om elkaar heen. Eigenlijk is dit Orla Wren die terug naar zijn roots keert. Hij klinkt daarbij als een kruisbestuiving van Francisco Lopez, Gustavo Santaolalla, Tape, The Boats, The Seaman & The Tattered Sail en David Newlyn. Uiterst subtiel, spannend en vol (natuur)schoonheid. Het blijft een fascinerende artiest.
Warm Widow – Childless (cd, Filthy Home Recordings)
Vier jaar geleden komt het prestigieuze White Box Recording, dat grossiert in de betere experimentele elektronische dan wel elektro-akoestische muziek, met het trio Warm Widow. Op hun debuut Widower maken ze namelijk rauwe, brutale en gewoonweg vuige noise-rock. Geen gedoe, maar recht in je gezicht. De groep wordt overigens al in 2007 opgericht door ex-Tsuji Giri frontman Martin Greenwood (zang, gitaar). De andere twee leden zijn bassist Zak Hane (Sonar Yen, Stranger Son Of WB) en drumster Lianne Steinberg (Jackie-O Motherfucker, Breaking Colts). De mastering op hun debuut is in zeer goede handen van Bob Weston (Shellac). Ze brengen dan ook een geweldig energiek en steengoed rockalbum. Na vier jaar komen ze met hun tweede worp Childless, dat in een beperkte oplage van 125 stuks is gemaakt. Acht nieuwe nummers die krap 32 minuten duren. Dat mag de pret niet drukken, want ze gaan onverminderd door met het maken van de betere noise. Het is bijtend, vuil, meestal uiterst ritmisch, complex, atonaal, dikwijls ongeremd en soms bezinnend en met een energie en robuustheid waar je steil van achterover slaat. Je moet het ergens zoeken tussen The Fall, Deity Guns, Sonic Youth, Unsane, Hüsker Dü, Drive Like Jehu en A Place To Bury Strangers. Wat een klasseband is dit toch, met weer een steengoed, adrenaline pompend album.
<s
pan style=”font-family: arial, helvetica, sans-serif;”>
Atomic Ape Swarm
Estradasphere was een van de leukere „Bunglesque” bandjes. Gitarist Jason Schimmel vervolgde na het uiteenvallen daarvan alleraardigst met Orange Tulip Conspiracy. Atomic Ape is eigenlijk gewoon het tweede album onder een nieuwe bandnaam (ze zijn ook samen verkrijgbaar op CD), want het vervolgt op exact de dezelfde voet van instrumentale rock, surf en film- en zigeunermuziek. Meer dan de helft van Estradesphere is vertegenwoordigd en daarnaast ook Trey Spruance (Secret Chiefs 3) en Eyvind Kang. Het resultaat is gewoon een lekker plaatje.
Marissa Nadler July
Kang duikt ook weer op, als deel van producer Randall Dunns meubilair, voor wat arrangementen op de nieuwe Nadler. Fraaie droomfolk weer, nu wat directer opgenomen (minder reverb). Het vinyl had wel een wasbeurt nodig om daarvan te kunnen genieten de typografie ben ik ook minder van gecharmeerd. Zonde, want de foto is zo mooi. Maar goed, de muziek is prachtig is prachtig, zeer geschikt voor diep in de nacht.
Cult Of Fire मृत्यु का तापसी अनुध्यान
Je zou ’t niet zeggen maar ze komen dus uit Tsjechië en maken black metal. Nu is flirten met oosterse filosofie ook in die scene allang niet meer uniek (al was het maar via dubieuze Savitri Devi-lijnen), maar deze jongens hebben hun best gedaan. Nu maar hopen dat mensen die sanskriet machtig zijn dat ook denken. De vedische sfeer wordt in ieder geval ook tot uiting gebracht in sitarklanken en de prachtige geïllustreerde klaphoes met ingelijmd boekje is een lust voor het oog. Uitstekende black metal.
Comments
comments
