In Engeland hebben ze er dadelijk weer een stukje ijzerhoudende grond bij. Ook oerinteressant zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Ensemble 0, The Knife, Mire Kay, The Tranquis, Everything Everything, Erkin Koray, Mehrpouya en Various Artists: Tisheh O Risheh.
Sylvain Chauveau is door de jaren heen uitgegroeid tot een held. Een geweldige, gevarieerde artiest en labeleigenaar (I Will Play This Song Once Again Records). Dat eerste door zijn solowerken vol neoklassieke, filmische en soms songgerichte muziek en daarnaast de projecten Watermelon Club (harde post-rock), Arca (filmische postrock), Micro:Mega (isolationistische ambient/dub), On (minimale experimenten) en het verstilde Ensemble 0 (Ensemble Zero). Ook is hij te vinden in en naast onder meer Félicia Atkinson, That Summer, Stephan Mathieu en Louisville. Ensemble 0 bestaat uit Sylvain Chauveau (klokkenspel, akoestische gitaar), Stéphane Garin (percussie, klokkenspel, speelgoedorgel, metals), Joël Merah (akoestische gitaar) en regelmatig diverse gasten. Stilte lijkt daar het sleutelwoord te zijn. Geen wonder dat ze al een mini met John Cage covers hebben uitgebracht, waarop je bijna niets hoort. Een tikje extreem is nu hun website 7 Years Of Silence, waarbij ze een website 7 jaar in de lucht houden, om soms op onverwachte momenten wat muziek langs te laten komen. De nieuwe cd, die vertaald “dromen” betekent, bevat 7 droomachtige stukken met een totale lengte van ruim een half uur. De Fransen weten een breekbaar, speels en toch verstild geheel neer te zetten waar je enkel bij weg kunt dromen. Typische muziek die prima op het Japanse Flau records past. De akoestische pareltjes van dit ensemble zijn echt van een andere wereld.
MP3’s:
Soñando 2
Soñando 3
Soñando 6
Soñando 7
The Knife – Shaking The Habitual (2cd, Rabid)
In 2010 brengen de Zweden in samenwerking met Mt. Sims en Planningtorock een bevreemdende lekkernij uit die z’n weerga niet kent. Het is een merkwaardige combinatie van stem en geluid en van muziek en geen muziek, die als een complexe DNA-keten in elkaar grijpt. Hun laatste reguliere van het project van broer en zus Olof Dreijer en Karin Dreijer Andersson (ex-Honey Is Cool, Fever Ray), die samen ook Rabid records runnen, stamt dan uit 2006. In feite is dit nieuwe album daar een vervolg op, al nemen ze alles uit het verleden mee. Dat wil zeggen de vreemdsoortigheid en surrealisme van het project uit 2010, de ongewone dance van hun eerdere werk en de desolaatheid van Fever Ray. Niets is gewoon aan dit album en daarom weten ze ook zo ontzetten te intrigeren. De titel is wat dat betreft ook goed gekozen. Rudimentaire, haast tribal percussie in combinatie met onwerkelijke, filmische atmosferen, schurende elektro, verknipte jazz, pakkende avant-garde, tot de verbeelding sprekende experimenten en daarbij die heerlijk onderkoelde zang van Karin. Een belevenis waar ik naar uit heb gekeken en die geen seconde tegenvalt. Sterker nog, het is beter dan in ik mijn stoutste dromen had durven hopen. Een opvallend, maar ook buitengewoon mooi unicum. Deze dubbel-cd uitvoering heeft een extra nummer, een fraaie vormgegeven digipack en voor wie daarom maalt 2 posters. Gewoon een dikke aanrader!
Mire Kay – A Rising Tide Lifts All Boats (cd, Tenderversion)
Audrey is één van de mooiste Zweedse bands op het Tenderversion label met hun bezwerende met folk doorspekte slowcore. In 2011 besluiten Emelie Molin (cello, piano, zang) en Victoria Skoglund (gitaar, piano, zang) uit die groep om meer persoonlijke singer-songwriterachtige muziek te maken. Het levert de prachtige mini Fortress Ep (2011) op. Victoria duikt eerder dit jaar nog op in de meer punkachtige band No Favours. Nu is er het volwaardige debuut van Mire Kay. De cello, akoestische gitaar, de pianopartijen en hun bitterzoete zang vormen hier de hoofdmoot. Het is allemaal heel melancholisch en intiem. Naast Audrey komen er ook associaties met Low, Horse Feathers, Heidi Berry, Trespassers William, Dévics, Simone White, Stina Nordenstam, Suzanne Vega en Ólöf Arnalds boven borrelen, zij het dat ze alles op eigenzinnige en breekbare wijze weten te presenteren. Het is allemaal wonderschoon en nergens te glad.
Mire Kay – Reverse from A Tenderversion Recording on Vimeo.
The Tranquis – Sandcastles (cd, Platex)
Deze Groningers zijn ware sluipschutters. Het kwartet brengt rustieke muziek waarbij je in eerste instantie misschien niet direct door geraakt wordt. Luister je echter aandachtiger en vooral vaker, dan blijken ze de ene voltreffer na de andere in huis te hebben. Je krijgt verstilde muziek die leunt tegen de singer-songwritermuziek, Americana, jazz, filmmuziek en post-rock, zonder dat dit ooit helemaal past. Ze bewegen zich op stemmige en droefgeestige wijze ergens rond de muziek van de Red House Painters, Al Stewart, The Serenes, At The Close Of Every Day, The Montgolfier Brothers, Bedhead, Pavement, Timesbold, Songs:Ohia, Palace Brothers, Dakota Suite en Low. Ze weten de valkuil te vermijden door met een Will Oldham-stemmetje te gaan zingen en gooien gewoon hun heerlijk herfstige zang in de strijd. Het zijn stuk voor stuk prachtig sepiakleurige, melancholische songs met een enorme diepgang, die diep onder je huid kruipen. Vrolijk is het allemaal niet, wel puur, oprecht en bloedmooi. Een bescheiden band met internationale potentie.
Everything Everything –Arc
Ik kan twee kanten op met dit tweede album van Everything Everything. Of ik ga overdreven enthousiast doen zoals bij Guillemots' Red, of ik ga 'm onterecht als een teleurstelling wegzetten, net zoals ik deed bij Wild Beasts' Two Dancers. Een geweldig debuut opvolgen, het is geen sinecure. Laten we het dan maar op zijn Blairs doen. Een derde weg. Arc is geen meesterwerk, maar Everything Everything is wél een fantastische band. Dat bewezen ze al op Man Alive, en ook nu valt er genoeg te genieten. Arc begint hoestend en proestend met een nogal ritmische track. Er wordt sowieso meer 'gestampt' dan op de voorganger. De toegankelijkheid wordt ook in de melodieën gezocht. Voor dieptepunt Duet zijn de jongens teveel trucjes bij Coldplay gaan lenen, inclusief het Viva-strijkje. Zanger Jonathan Higgs zet zijn falset daar (en elders) overdadig in, maar komt gelukkig ook weer met malle one-liners ('maybe you're not quite the torso of the week'). Arc wordt in etappes beter (en emotioneler). Eerst is daar al een plotse hilarische wending: 'You ask me how many fingers am I holding up', en even later volgt mijn favoriet Armourland. Saved by the cowbell! In de coupletten een echte, en in het hemelse refrein een nog veel mooiere, uit de 808.Tingtingting. 'I wanna take you home/Take off your blindfold/And show you what I am/I wanna take you home/And find some new joy in this autopilot life.' Ineens valt alles (Alles!) weer op zijn plek, ook in de sterke tracks erna. Fijn.
Erkin Koray Arap Saçı & Electronik Türküler
"Erkin Baba", de oervader van de Anadolu Rock, heeft heel lang op de daar-moet-ik-nog-wat-van-kopen-lijst gestaan. De Turkse cd's zijn echter een rommeltje en naar verluidt kreeg hij sowieso geen deel in de verkoop, niet daar maar ook niet van de heruitgaves in het westen. Zijn roem buiten Turkije en de bijbehorende releases waren volledig langs hem heen gegaan. De Sublime Frequencies collectie Meçhul bracht daar verandering in. Pharaway Sounds uit Barcelona brengt nu het legendarische Elektronik Türküler op een nette manier uit en doet daar gelijk nog een dubbelaar met alle essentiële songs die daar buiten vielen bij. Zo wordt geduld (of gedraal) toch beloond.
Mehrpouya Soul Raga – Anthology
Tisheh O Risheh: Funk Psychedelia & Pop from the Iranian Pre-revolutionary Generation
De Mehrpouya cd die ik had zag er niet uit en was geluidstechnisch gezien ook geen beste. Nu heb je met Iraanse muziek natuurlijk het probleem van een vernietigd of op zijn minst onvindbaar archief van moedertapes. Wat labels als Caltex en Caspian uitbrengen komt meestal van cassettes die het land uitgesmokkeld zijn. Toch is het Pharaway Sounds (zij weer) gelukt in ieder geval een paar nummers veel beter te laten klinken. Die Persianna LP was al lang out-of-print en bovendien is deze 3LP veel completer, wachten is wederom beloond. Naast deze welkome reissue is er ook weer een episode van hun serie funky Iraanse seventiespopcompilaties die net als Zendooni en Khana Khana! weer zeer de moeite waard is. Wonderbaarlijk genoeg ook nog steeds niet veel doublures met de Pomegranates en Rangarang compilaties van respectievelijk Finders Keepers en Vampy Soul. Benieuwd of ze dat met hun net verschenen vierde aflevering (Sedaye Del) wederom gelukt is.