Woorden schieten tekort na een walgelijk schietincident. De woorden vloeien wel rijkelijk in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Bill Callahan, Ludovico Einaudi, Kreidler, Kronos Quartet/Kimmo Pohjonen/Samuli Kosminen, Lento, May Roosevelt, Xander Harris, Ricky Eat Acid, Family Portrait, De Staat, Tom Pintens, Sohail Rana, Ilaiyaraaja en Tonetta. En gingen naar: Roy Santiago. En lazen: Gummbah.
Bill Callahan – Apocalypse (cd, Drag City)
Sinds 2003 is het hoofdstuk Smog afgesloten. De prachtige lo-fi van weleer is ook allang tot hi-fi uitgegroeid. Onder zijn eigen naam komt Bill Callahan alweer met zijn derde cd, volgens mij zijn zestiende in totaal inclusief de Smog albums. Wat altijd is gebleven en ook nu, is die getergde -ik tors al het leed van de wereld met me mee-, maar herfstbruine stem. De singer-songwritermuziek is hier sterk en sfeervol gearrangeerd en -uiteraard- landerig. Hij krijgt ruggensteun op gitaar, bas, piano, Wurlitzer, drums, viool en fluit. Op achteloze wijze brengt hij bloedmooie, stemmige liedjes ten gehore, die precies genoeg spanning meekrijgen om niet saai te zijn. Muziek om heerlijk in het zonnetje, loom achteroverhangend van te genieten.
MP3:
Baby’s Breath
Ludovico Einaudi – The Royal Albert Hall Concert (2cd+dvd, Ponderosa)
Ik ben normaal gesproken geen liefhebber van live-albums, maar bij klassiek getinte muziek kan het voor mij nog wel eens iets extra’s toevoegen. Dat geldt zeker voor de Italiaanse pianist/componist Einaudi, die onder meer al prachtige albums als Le Onde, Eden Roc en Divenire op zijn naam heeft staan. Hij brengt graag een mix van klassiek, filmmuziek, minimal pop, wereldmuziek en experimenten. Nu dus een liveregistratie van zijn concert in The Royal Albert Hall, waar hij een greep uit zijn oeuvre ten gehore brengt. Een waar leger aan violisten, cellisten en contrabassisten leuken zijn muziek nog eens extra op. Einaudi heeft door de jaren heen aangetoond ook de experimenten niet uit de weg te gaan, wat ook nu blijkt uit het feit dat Robert Lippok (To Rococo Rot) voor de live elektronica zorgt. De eerste cd bevat met name die experimenten, de tweede is hoofdzakelijk klassiek. Het geheel is een bij de keel grijpend prachtwerk geworden, waarbij alleen het applaus weggeknipt had mogen worden. Dat doe ik zelf wel na afloop!
Luister/kijk Online bij YouTube:
Lady Labyrinth
Divenire
Kreidler – Tank (cd, Bureau B)
Eve Future (2002) en Eve Future Recall (2004) moet je wellicht tot de mooiste werken van de groep rekenen. Hierop gaan ze op haast klassieke wijze uit de hoek. In 2009 zijn ze onverwacht terug het ijzersterke Mosaic 2014. Het is hun meest ritmische en concrete plaat tot dan toe, waarop gortdroge beats hand in hand gaan met krautrock, elektronica en post-rock. Een nieuw hoogtepunt. Toch gaat het viertal daar met dit nieuwe album moeiteloos overheen. Ze zetten allemaal sterke robotachtige beats, elektronische ritmes en geluiden in om hun pakkende muziek vol rockpatronen te produceren. Daarbij knipogen ze nog eens vet naar de krautrock en de progrock. Goblin, Neu!, Console, To Rococo Rot en zelfs Trans Am hoor je allemaal terug in dit verslavende geluid. Kreidler’s creativiteit lijkt voorlopig nog niet uitgeput. Sensationeel goed dit!
MP3:
Jaguar (snipper)
Kremlin Rules (snipper)
New Earth (snipper)
Kronos Quartet/ Kimmo Pohjonen / Samuli Kosminen – Uniko (cd, Ondine)
Het Kronos Quartet gaat maar weinig muziek uit de weg. De vier strijkers gaan nu met de noestigFinse, experimentele accordeonist Kimmo Pohjonen en sample specialist en programmeur Samuli Kosminen aan de slag. Pohjonen komt doorgaans met zijn sjamaanachtige zang en robuuste accordeonspel als een soort eenmans-Swans uit de hoek. Dat is ook hier het geval, alleen krijgt dat nog op schitterende wijze franje door het wonderschone strijkspel en de fijne samples en beats. Ook Ben Frost verleent zijn diensten aan dit album en Valgeir Sigurðson (Bedroom Community) doet de productie. Dat alles leidt zowel tot zinnenstrelende pracht als heerlijk duister opzwepende stukken. Een imponerend, meesterlijk album!
Luister/kijk Online bij YouTube:
Plasma
Emo
Kalma (deel1, live, niet op het album)
Lento – Icon (cd, Denovali)
Het uit Rome afkomstige combo brengt op deze release heavy instrumentale muziek die in eerste instantie een soort cross-over van My Dying Bride, Unsane en Godflesh lijkt. Maar ook invloeden van Swans, Godspeed You! Black Emperor, Earth, Neurosis, SubtractiveLAD en Red Harvest duiken op in deze slepende en slopende muziek. Van Ambient tot zware metalen, Lento doet het op gitzwarte wijze allemaal.
Luister Online:
Icon (albumsnippers)
May Roosevelt – Haunted (cd, May Roosevelt)
Gouden tip van Martijn Busink in week 11. En dan heb ik het niet alleen over de prachtige, goud-zwarte reliëfhoe
s. De Griekse componiste en Theremin-speelster May Roosevelt, die in het echt Maria Pseftoga heet, brengt een duistere mix van elektronica en zoals blijkt na meerdere luisterbeurten Griekse elementen. Het is muziek die je niet gemakkelijk kunt duiden, doordat traditionele muziek, gothic, industrial en wave een bevreemdend caleidoscopisch hoorspel vormen. Daarnaast geeft de muziek mondjesmaat de geheimen prijs. Het heeft wel wat weg van Soap & Skin met een hang naar traditie. Veel beter is het in dit geval om deze muziek zelf middels onderstaande links te ervaren. Een angstaanjagende groeiplaat vol ongrijpbare schoonheid.
Luister/kijk Online bij Vimeo:
Vow
Mass Extermination
The Unicorn Died
Gummbah – Deirdre c.s. (boek, De Harmonie)
whahahahahaha!!!!
Xander Harris – Urban Gothic (lp, Not Not Fun, 2011)
Not Not Fun gaat moeiteloos door met het uitbrengen van vermakelijke releases. Justin Sweatt is de echte naam van de Texaan Xander Harris die in zijn kelder nog wat oude videobanden had liggen van horrorfilms uit de jaren 70. Daarnaast lag nog een oude synthesizer. Deze geschetste situatie zou een beeld moeten geven wat er allemaal gebeurd op Urban Gothic: soundtracks van de Europese gore worden hergebruikt en van een goedkoop electro- dan wel krautjasje voorzien. Hoe “cheesy” de melodietjes ook mogen klinken, Xander Harris weet best die sfeer van enkele genreklassiekers te behouden en vooral wanneer er een lome acid beat tevoorschijn komt (Tanned Skin Dress, Fucking Eat Your Face) blijkt de muziek prima weg te luisteren.
Ricky Eat Acid – Haunt U Forever (cassette, Chill Mega Chill, 2011)
Sam Ray, de man achter Ricky Eat Acid, heeft al een aantal ambient releases achter zijn naam staan, maar hier trekt hij toch meer uit de kast dan wat eenzame keyboardklanken. De eerste omschrijving die in mij opkomt bij het luisteren van deze tape (gelimiteerd tot 50 stuks) is lo-fi hiphop. Achter de gefrommelde beats, gekantelde melodieën en een door de compleet ongenuanceerde ruis bijna onhoorbare basgitaar schijnt een vrolijk zomers zonnetje, aangewakkerd door softe, vertraagde zang die niet zou misstaan op enig chillwave of witch house release. Ik heb niet de neiging om Haunt U Forever helemaal serieus te nemen, maar met dit soort warme lentetemperaturen gaat ie toch nog een keer de walkman in.
Family Portrait – s/t (lp, Underwater Peoples, 2011)
Ook lekker lo-fi, en heerlijk zomers is de debuutplaat van Family Portrait. Met soepel jengelende gitaren, spontaan geplaatste psychedelische effecten en zanglijnen om mee te zingen. Frontman Evan Brody weet eenvoudig mee te liften op de (relatieve) populariteit van de band Ducktails door diezelfde garagerock-surfpsychedelica neer te zetten. Hij wordt daarbij geholpen door niemand minder dan Julian Lynch, die op hetzelfde label binnenkort zijn langverwachte Terra gaat uitbrengen. Dit album kakt misschien wel wat snel in, en dat is voor een lp van nog geen dertig minuten wel een minpuntje. Voor de rest een heerlijk fris plaatje.
Roy Santiago@Mezz
De Staat – Machinery
Ik kan me niet herinneren Roy S. ooit in bandopstelling te hebben zien optreden. Of het moet heel, heel lang geleden een voorronde van Breda Barst zijn geweest, waar hij dan (wellicht!) met de Sound Assasins speelde. Daarna was het altijd solo in cafés. Hij heeft er een handje van om tijdens Parijs-Roubaix concerten te geven, en altijd wint dan een totale surprise. (Nu Van Summeren, ooit Magnus Bäckstedt) In hometown Breda was het dit keer gezellig druk, heck, de sfeer was vrolijk, en dat is wel 'ns anders. 'Geef die jongen een biertje', klonk het vroeger. Maar de depri-avonturen zijn voorbij, zo werd meteen al duidelijk toen het eerste nummer erin knalde. Een wat ouder echtpaar zette het zelfs op een dansen, in fifties-stijl! Roy Santiago eigen nieuwe stijl wordt gebracht door een strakke, goed ingespeelde band, terwijl hij zelf op vol volume zingt (Jarvis Cocker zónder verkoudheid, maar wel met diens chique class). Het heeft wat weg van Millionaire en De Staat. (En bonuspunten voor de felle Guided By Voices-cover)
Over De Staat gesproken, het was geen toeval dat ik daaraan dacht, want ik had het nieuwe album Machinery net een weekendje gedraaid. De vorige was niets voor mij, maar Machinery is maffer, chopchop-funkier en geslaagder. Sweatshop is dé hit, als de rockband-versie van (Grampall) Jookabox. Misschien moeten die samen maar eens Amerika onveilig gaan maken. (Kan Torre een beetje tegen paddo's?)
Tom Pintens – De Oogst
Over De Oogst zou ik meer willen zeggen. Of moeten zeggen. Tenslotte haalde Tom Pintens vorige album mijn jaarlijstje. En nee, deze is níet veel minder. Lichter van toon, hij zingt nóg liever, en ook wat hoger. Iets te vaak op dezelfde toon voor mijn gevoel. De Oogst is een album vol lekkere softrockende liedjes, ik wil niet Snow Patrol gaan roepen, maar toch… Novack dan, da's een betere. De teksten (van zijn ex-vriendin) zijn wederom onnavolgbaar en gewaagd. Dat zorgt voor momenten van ergernis én genialiteit. Soms in één nummer. Zo bevat Filmen een regel als 'In een aangewezen timiditeit, in de geest van onze nijverheid, gaan we op tocht naar de vork in de steel'. Que? (Ik geef toe dat ik het stukje net ervoor niet versta, maar dan nog, al die grote woorden) Maar het volgende couplet opent meteen al met een regel die me wel raakt: 'Wie niet zelf klopt gaat eraan, zo is mijn tante ook ten onder gegaan.' Tom Pintens in een notendop. Het liedje Hij Denkt moet ook nog aangestipt worden met een prachtige wending ('Nu kiest hij wel, nu kiest hij wel!') en een volkse melodie waar Johnny Hoes (of het Duo Onbekend) ook wel raad mee zouden weten. En ach nu ik eigenlijk toch op stoom ben; let op het J Mascis-intro van Al Wie Kan Minnen en het Gorki (en Remco Campert)-achtige hoogtepunt In De Duinen, waar een afwisselend zalvende en verleidelijke Pintens weer op onnavolgbare wijze hele lappen tekst in de melodie weet te goochelen/elideren. Heerlijk. 'Het meisje dat mee moet, en dat moe gekust uitrust, moe gedronken in een auto die rijdt langs benzinepompen, torenspitsen en strat[en]'in aanbouw.'
Thai? Dai! The Heavier Side of the Luk Thung Underground
Sohail Rana Khyber Mail
Solla Solla – Maestro Ilaiyaraaja and the Electronic Pop Sound of Kollywood
De cratediggers van Finders Keepers graven lustig verder en komen met een collectie rockgeöriënteerde songs in het Thaise 'luk thung' genre. Gitaren dus en flarden Santana, Ennio Morricone en Black Sabbath. Ook erg goed voor je humeur is de lang verbeide heruitgave van Sohail Rana's Khyber Mail, een Pakistaans juweeltje waar beatmuziek gemixed wordt met sitars en vrolijke xylofoonklanken. Ilaiyaraaja is de R.D. Burman van Kollywood (samentrekking van Bollywood en Kodambakkam, de hoofdstad van de Tamil cinema). Zijn nummers zijn funky, sexy en lekker over-the-top met altijd een lekker potje vervorming voor extra hysterie. Ik had de cd net besteld toen er twee lp's verschenen (elk een extra nummer). Hardstikke leuk, maar hoewel Finders Keepers op veel vlakken zeer prijzenswaardig bezig zijn, zijn ze hier wel een beetje aan 't melken. Maak er dan een prettig geprijsde dubbel-lp van en niet twee aparte, elk voor de prijs van een enkele. Maar goed, de muziek is geweldig, zie hier bijvoorbeeld een nummer wat er niet eens tussen zit:
Nu ook aangekondigd: een Googoosh collectie, benieuwd of daar nog iets nieuws van de Perzische nachtegaal voor me bij zit.
Tonetta – 777 Vol II
Kijk eens aan, wat hebben we hier? Als groot fan van de Rocky Horror Picture Show voel ik me in staat om dit op waarde te schatten. Deze tweede verzameling Tonetta tunes roept meteen een aantal vragen op. Waarom staat er een gefotokopieerde piemel op de albumhoes? Waarom klinkt Tonetta zo creepy dat zelfs Serge Gainsbourg er van gaat blozen? Waarom songtitels als Rape Victim, Doin a Dyke Tonight, Ultimate Whore? In feite is een eerste reactie op deze hele onderneming samen te vatten met louter ‘waarom?’, met misschien ‘in godsnaam!?’ als toevoeging voor mensen die meer woorden plegen te gebruiken dan nodig.
Tonetta verwierf beperkte Youtube faam door een vooralsnog oneindige stroom videos, waar we de beste man in verschillende fashion flaters sexy zijn ding zien doen. Nu, wat is dat ‘ding’? Een veelvoorkomende tag is disco-punk, maar dat is te absurd voor woorden. Dit is de omnisexuele vader van Ariel Pink, die meer dan een beetje in het doorgesnoven discotijdperk is blijven steken. Zoveel mannelijk gekreun van bedenkelijke aard niet vaak vertoond buiten de Gerogerigegege discografie. Dus, die ouwe vent in vrouwenkleren die onder een catchy beat staat te verkondigen ‘You may be a guyyy, but I don’t care’, is dit niet simpelweg een novelty act? In zijn zonderlinge clips geeft Tonetta ook zijn mening over de actualiteiten. Japan’s Villagers betreurt de recente gang van zaken in het mooiste land op onze wereld, maar pakt tegelijk Ghadaffi er met de haren bij, en dat alles met een lekker dansbare discobeat! Politiek geëngageerde nummers ‘Shoot ‘em down, Ghadaffi, you are… the leader of your country’. Zou de Lybische leider weten dat ergens op het internet een bijna naakte man zijn heldendaden staat te bezingen als was het je reinste Karelroman?
Tonetta is hilarisch in kleine does, en ongetwijfeld een onvergetelijke live act, maar 50 minuten van deze waanzin is iets te veel van het goede. Tonetta en zijn overdaad aan materiaal, op deze plaat 17 nummers, smeekt om een custom album waar de luisteraar zelf de highlights er uit pikt. Dus is dit novelty, of een real deal lo-fi held? Het is vreemd, veel mensen zullen er even om lachen en er even snel op uitgekeken zijn, maar uiteindelijk ligt het antwoord wellicht niet bij de luisteraar. Een belangrijke aantekening bij 777 Vol II is namelijk ‘written and recorded between 1983 – 2009’. Blijf lang genoeg hetzelfde doen, en uiteindelijk wint het vanzelf aan krediet. Het jochie dat in de burgklas zijn lul op de kopieerder zet is een held voor een dag, maar sta je dertig jaar later nog steeds te swaffelen en je bent een dwaas, een gestoorde, rijp voor vrederust, dat allemaal, maar wel een authentieke gek, en geen sukkel die alleen met carnaval een rare hoed opzet. Tonetta is waarschijnlijk trve kvlt, en de meeste luisteraars zullen binnen twee minuten weten of ze hier iets mee kunnen. Let’s roll!
Japan’s Villagers – http://youtu.be/_wgtrq6cXzQ
Drugs Drugs Drugs – http://youtu.be/Y3ygGJBhUjo
Doin’ a Dyke Tonight – http://youtu.be/H_RPDodTZzI