Teddy Scholten is overleden. Nog meer bekende namen in onze beregoede lijstjes uit het:
We luisterden naar: Cliffordandcalix, Lisa Gerrard, Peggy Sue, Spheruleus, Charanjit Singh, Omar Khorshid, Mine Koşan, Kamuran Akkor en Gülden Karaböcek. En keken naar: Alice In Den Städten, Medium Cool, Banshun. En Bas heeft voorpret voor Roadburn 2010
Weeklijstje: geen weeklijstje maar voorpret voor Roadburn 2010!
Gaat ik zien op donderdag: Russian Circles (als ik op tijd ben), Shining, Earthless, en Monkey3;
Op vrijdag ga ik voor: Trinacria, Jesu, Thorr’s Hammer, Karma To Burn en wellicht Sarke;
En zaterdag Fatso Jetson, Nachtmystium, Shrinebuilder, Garcia plays Kyuss en uiteraard Enslaved & Shining play the Armageddon Concerto
Verder leuk om veel mensen (weer) te zien! Je kunt me herkennen aan de rode roos in mijn colbertje.
Cliffordandcalix – Lost Foundling 1999-2004 (cd, Aperture)
Andrea Parker is weer eens een label begonnen om meer experimentele elektronica uit te brengen. De tweede op het label is die van Cliffordandcalix, inderdaad Mark Clifford (Seefeel, Disjecta, Woodenspoon, Sneakster) en Mira Calix samen. Ze hebben gedurende hun Warp tijd flink wat samengewerkt en nu is het resultaat gebundeld uitgebracht. Prachtig gruizige elektronica waarbij de stem van Mira dikwijls op ijle, haast spookachtige wijze er doorheen klinkt. Vaak zetten ze een surrealistisch biologerend geluid neer en soms komt er ineens een fraaie song uit de koker, zoals het wonderschone “You And I”. Het altijd melancholische gestemde geheel doet ook regelmatig aan AGF en Grouper denken en uiteraard aan de gedroomde combi van Mira Calix en Disjecta. Ik ben blij dat deze vondeling boven water is.
In Her Room / Myrie / You And I
Lisa Gerrard with Klaus Schulze – Come Quietly (cd, Lisa Gerrard)
Klaus Schulze heeft Lisa Gerrard nu al heel 3 releases geclaimd voor zijn ambientsculpturen. Nu zijn de rollen enigszins omgedraaid. In bijna een half uur krijg je de prachtig mystieke zang van Lisa verpakt in de klassiek getinte ambient van Klaus. Deze verschilt niet veel van hun eerdere samenwerking, zij het dat de nadruk nu meer ligt op de zang en niet de elektronische brouwsels van Klaus. Die mogen er overigens nog steeds wezen. Het is en blijft een gouden combinatie.
Luister Online:
Come Quietly (albumsnippers)
Peggy Sue – Fossils And Other Phantoms (2cd, Wichita)
Ik ben dol op rare meisjes en meisjes die de Britse folk van weleer weer doen herleven. Peggy Sue, voorheen ook bekend als Peggy Sue And The Pirates en Peggy Sue And The Pictures, is alleen heel geen meisje maar een heuse band bestaande uit Olly Joyce en de dames Rosa “Rex” Slade en Katy “Klaw” Young. Ze verwijzen met die naam wel naar het verleden en daarmee hun wortels. Met pakkende, bezwerende (samen)zang, banjo, ukelele, accordeon, mandoline, trompet, gitaren, klokkenspel, gitaren, drums en percussie maken ze hun eigen experimentele folk, freak-folk en anti-folk songs. Ze kunnen daarbij rekenen op de steun van diverse gasten op sax, contrabas, viool, orgel, piano, cello, trompet en Franse hoorn. Dit levert werkelijk prachtig emotionele liedjes op die ergens tussen Laura Marling, Nancy Elizabeth, Alela Diane, Faun Fables, Cat Power, T-Rex, Joanna Newsom, Katzenjammer Kabarett en CocoRosie uitkomen. Indien je de cd bij Rough Trade bestelt (en ik maak niet graag reclame) krijg je er een extra cd bij met 6 nummers waaronder 2 exclusieve tracks, 1 alternatieve versie en 3 demo versies die zeer de moeite waard zijn. Een beetje raar, maar wel erg lekker!
Luister Online bij Myspace:
Watchman / Yo Mama
Kijk en luister bij Youtube:
Green Grow The Rushes
Spheruleus – Frozen Quarters (cd, Under The Spire)
Uit de categorie “ik staar in mijn navel en maak muziek die onder de koptelefoon helemaal tot leven komt” is er nu Spheruleus. Dit project van de Brit Harry Towell, die al redelijk wat releases op zijn naam heeft staan, kenmerkt zich door verstilde muziek die het midden houdt dan wel laveert tussen dark ambient, neoklassiek en drones. Hij maakt gebruik van zowel elektronica als akoestische instrumenten en veldopnames. Allemaal heel desolaat en minimalistisch, maar met een geweldige impact. In het vaarwater van Svarte Greiner, Greg Haines, Hannu en Leyland Kirby. Prachtig!
Luister Online bij Myspace:
Vignette / Colophon / Gossamer / Frozen
Alice In Den Städten (Wim Wenders)
Jungs und Mädels, wat was die Wenders toch goed op dreef in de seventies. Altijd gedacht dat Parix, Texas zijn grote meesterwerk was (of als zodanig wordt gezien), maar wat mij betreft zijn Im Lauf Der Zeit en ook deze Alice In Den Städten nog veel beter. Totaal naturelle films met drama en geluk op micro-schaal. Alice In Den Städten begint met een reeks korte steeds wegfadende flitsen van een Duitse journalist/amateur-fotograaf (Rüdiger Vogler) op reis door Amerika. Als omgekeerde polaroidfoto’s die verdwijnen. (Die hij ook de hele film lang maakt) Er klinkt een mooi gitaarthemaatje van Can, wat verbazingwekkend genoeg al snel het énige thema blijkt te zijn. Net als ik denk dat de film door al die korte scènes een wat te gehaaste indruk maakt begint ie pas echt, als de fotograaf in een draaideur wat met een meisje dolt. Alice. De fotograaf babbelt wat met haar moeder en voor ie het weet zit hij met het negenjarige wicht opgescheept. Zonder moeder. Geen Keane-achtige toestanden in deze gemoedelijke film, al is de geestelijke toestand van de fotograaf ook niet best. De fotograaf en het meisje, dat zich in een running gag vooral voor “essen” (en de kwaliteit daarvan) interesseert, beginnen aan een eindeloze toer die ze bijvoorbeeld naar pittoresk Amsterdam voert, waar het half-Nederlandse meisje ooit woonde. Haar Nederlandse zinnen lijken spijtig genoeg niet ingefluisterd door cameraman Robby Müller, maar nagesynchroniseerd. Onderweg kibbelt het duo heel wat af, maar heel langzaam (nét niet te traag) ontstaat er in het laatste en beste half uur een band tussen de twee, al uit die zich dan vooral in een vrolijke scheldpartij en een lollige trimoefening. Een geniaal momentje van vijftien seconden. Waarvan er veel zijn, sommige zo willekeurig als een jongetje dat even op zijn fietsje met de gehuurde Renault van het duo meeracet. Nostalgische magie als oude dia’s. Vergeleken met Im Lauf Der Zeit legt Alice In Den Städten het af, maar daar heb je dan ook twee acteerkanonnen en een film die over Alles lijkt te gaan. Hier lijkt Alice (Yella Rottländer) er af en toe niet helemaal bij, alsof ze een lesje opzegt, maar vergeet dat en zie hoe het meisje de man ’s ochtends heel voorzichtig wakker maakt, bijna als een diertje. De beste scène als geheel speelt zich af in een café, waar Alice vanachter een ijscoupé een nogal cruciale mededeling doet, terwijl op de achtergrond een jongetje met een ijshoorntje als microfoon een archaïsch klinkende blueskraker van Canned Heat met de jukebox meeneuriet. Precies zoals de fotograaf zich dan (en eigenlijk de hele tijd) voelt. Waar vond Wenders dat jongetje!?
Charanjit Singh Synthesizing – Ten Ragas To a Disco Beat
Normaal zou je denken, cheesy troep, raga’s op een disco beat. Maar in de vroege jaren tachtig met een TR 303 proto-acid backingtracks maken om daar raga’s overheen te spelen is revolutionair te noemen. Een bizar juweeltje uit India van een naam die je kan kennen van de Sublime Frequencies verzamelaar Bollywood Steel Guitar. Aan de vergetelheid ontrukt en op vinyl geknald door het Amsterdamse Bombay Connection, hulde!
Omar Khorshid Guitar El Chark
Libanese uitgaves op cd zijn de moeite van aanschaf nauwelijks waard bovendien verzuimde het label het beste werk van Khorshid, te weten twee volumes With Love, weer uit te brengen. Ondanks de wat zoete titels leek de muziek, door de bizarre effecten op gitaar en het gebruik van Moogs, wel uit de ruimte te komen. Maar zelfs een complete, kwalitatief goede rip was er niet te vinden. Dus ja, deze uitgave van op slag een van de grootste artiesten op Sublime Frequencies, komt als geroepen. Stevig dubbel vinyl en hoogtepunten uit z’n oeuvre, waaronder een aantal van With Love maken het de stevige prijs meer dan waard.
… en vroeg werk van Mine Koşan, Kamuran Akkor en vooral veel Gülden Karaböcek
Veel mensen kennen inmiddels de rockers als Erkin Koray en Barış Manço wel. Van de seventies popscene zijn namen als Orhan Gencebay en İbrahim Tatlıses nog wel bekend maar er is ook een schat aan dames bezig geweest. Daar heb je volvette arabesk van Mine Koşan met haar, lage van pijn doortrokken, stemgeluid zoals in
Medium cool (Haskell Wexler, 1969)
Een uiterst – en eigenlijk veel te – ambitueuze film, maar toch bijzonder geslaagd. Op de rand van de jaren zeventig probeert Haskell de tijdsgeest in de V.S. te vangen door de ogen van een journalist. Het zit er allemaal in, de tegenstelling tussen het politieke centrum en het rurale midwesten, raciale spanningen, veranderende man-vrouw relaties, idealen die verloren gaan, Vietnam en de toenemende rol van de media. Veel teveel voor een film van anderhalf uur, maar dit teveel is nu juist het hele punt. Amerika in 1969, probeer er maar eens chocola van te maken. Medium cool is zeer afwisselend, deels verité, geschoten, en de lappendeken-achtige aanpak doet nog het meest denken aan de films die Robert Altman pas jaren later zou gaan maken. Zijn tijd vooruit dus.
Banshun (a.k.a. Late spring; Yazujiro Ozu, 1949)
Onvoorstelbaar hoe modern Ozu’s films zijn voor een modern oog. Goed, technisch is het typisch jaren 40, maar qua onderwerpkeuze en cinematografie kun je kaarsrechte lijntjes trekken naar de Aziatische elite van vandaag de dag. Een verhaal over een dochter die bij vader wil blijven en niet wil trouwen is wellicht nog wel denkbaar als olijke Hollywood-film, maar de introverte, verstilde en gedetailleerde manier waarop Ozu het vorm geeft is ronduit visionair. Ook snijdt Ozu door de verhaallijn heen continu stills van de omgeving, zet hij zijn personages in een fysieke context die gaandeweg steeds metaforischere vormen aanneemt. Eigenlijk precies zoals Tsai Ming-Liang en Hou Hsiao Hsien dat doen.