Eindelijk een vuurwerkverbod in zicht. Maar genoeg vuurwerk nog voorlopig het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar Amenra (2x), Hybryds, The Residents, Scowl, Σtella (Stella), That’s How I Fight, This Eternal Decay, Ventura, Toria Wooff en Zenial.
Jan Willem
Amenra – De Toorn (cdep, Relapse)
Amenra – With Fang And Claw (cdep, Relapse)
In hun 26 jaar lange muzikale reis, die begonnen is in 1999, laat het Belgische Amenra op diverse wijze imponerende releases het licht zien. De Mass-reeks (I t/m/ VI) in de beginjaren met gitzwarte, slepende en loodzware muziek, voorzien van indrukwekkende schreeuwende zangpartijen, maar daarna ook de meer verstilde poëtische muziek met de overdonderende erupties met ook weer die uitzinnige zang. Hun laatste studioalbum De Doorn uit 2021, die van de laatste categorie is, eindigt hoog in mijn jaarlijst. Na een soundtrack zijn ze nu terug met nieuw studiomateriaal. Twee cd epees. De eerste De Toorn bevat twee nummers van samen een kleine 26 minuten lang. De titel doet het al een beetje vermoeden, maar deze liggen in het verlengde van hun vorige album, al vallen ze nooit in herhaling. Prachtig verstild poëtische, maar bloedstollend spannende muziek gaat op een gegeven moment over in harde muziek, die je totaal weet te overdonderen. Het is haast alsof Piiptsjilling halverwege in bijvoorbeeld Deafheaven of Today Is The Day transformeert. Wat een ontzaglijke kracht en pracht!
Dan is er nog een tweede cd epee, getiteld With Fang and Claw. Hierop leveren ze ook twee nummers, maar nu van een lengte van zo’n 14 minuten. Deze nummers sluiten juist weer op hun oudere werk aan en is een opmaak voor Mass VII. Ze verkennen hier hun oudere werk en plaatsen dat meer naar het hier en nu. Het is gemaakt door Colin H. van Eeckhout (zang), Mathieu J. Vandekerckhove (gitaar), Bjorn J. Lebon (drums), Lennart Bossu (gitaar) en Tim De Gieter (bas, zang). Daar ontbreekt violiste Femke de Beleyr, die op de eerste epee wel meedoet. Hoewel ze hier wat meer in het hard blijven hangen en iets meer uptempo spelen, weten ze nog altijd een diepe indruk te maken met hun intense, ruimte vullende sound. En hoewel ze prima op één schijf hadden gepast, valt de tweedeling te begrijpen. Amenra toont twee gezichten, maar voor beide kan je alleen een diepe buiging maken en ja en amen(ra) zeggen.
Hybryds – In The Wake Of The Witch (2cd, Zoharum)
Ik schrijf al sinds 1991 over muziek en dan zou je verwachten toch alles wel te kennen, al is het maar van naam, van je favoriete genres? Nou niet dus. Zo heb ik Hybryds, nota bene uit buurlanden België en Duitsland, helemaal gemist. Ze bestaan al sinds midden jaren 80, ook dat nog. Inmiddels heb ik me wat in hun discografie verdiept en ze maken rituele, tribale en mythische muziek die ze veelal laten landen op industriële muziekplatforms. Daar komt ook nog wel eens dark ambient of gothic om de hoek kijken, maar ze baseren hun muziek meer op oude invloeden dan op moderne technologie. Dat laatste gebruiken ze vooral om het eerste meer te arceren. Hierbij speelt de stevige percussie een grote rol. Ze zijn nu terug met het dubbelalbum In The Wake Of The Witch. Hierbij wordt de band gevormd door TraumaSutra aka Peter de Koning (percussie), Magthea aka Sandy Nijs (overige muziek), Peter Geysels (blaasinstrumenten) en zangeressen Katharina Galgareipi en Madeline Arndt plus speciale gast Demon Pazuzu (veldopname van exorcisme uitgevoerd door de katholieke kerk). Op de eerste schijf krijg je 9 tracks van samen 76 minuten en op de tweede nog eens 12 van samen 78 minuten. Tweeëneenhalf uur lang trakteren ze je op duistere rituelen, spookachtige en loodzware percussie, esoterische vocalen, gebrul, tribale ritmes, oer geluiden, sacrale elementen, en het nodige industriële geschut. Het voelt als een oerkracht uit de natuur, die in deze verdorven maatschappij zorgt voor een wake-up call, enige mysterie en eigenzinnige tot de verbeelding sprekende muziek. Ze variëren ook mooi met de meer rauwe, grootse en meer dromerige, kleine nummers. Ik denk dat liefhebbers van Dead Can Dance en Einstürzende Neubauten tot Wardruna en Von Magnet hier wel raad mee weten. Een veelzijdig en meeslepend luisteravontuur.
The Residents – Doctor Dark (cd, The Cryptic Corporation/ MVD Audio/ Cherry Red)
Al tien jaar is inmiddels bekend wie er achter de ooit zo mysterieuze oogbalhoofden van The Residents zitten. Of deels zaten, want kernlid Hardy Fox (1945-2018) is er al even niet meer, dus het leunt vooral nog op “the singing Resident” Homer Flynn. Muziek maken over muziek, dan wel menig conceptalbum maken, allemaal met niet echt te duiden avant-garde muziek, is wel hetgeen ze zijn blijven doen. Dat geldt ook na 53 jaar voor hun nieuwe album Doctor Dark, waaraan twee jaar gewerkt is. De laatste jaren vond ik The Residents niet meer zo goed als een paar decennia geleden, maar nog altijd ver boven de middelmaat uitsteken en gewoon zo lekker bevreemdend anders. Op het nieuwe album wordt het verhaal vertelt van de jonge heavy metal fans Maggot en Mark en de mysterieuze Doctor Anastasia Dark, een in ongenade gevallen visionair die degenen die het nodig hebben “HET GESCHENK” biedt. Het gaat over thema’s als de dood en leven na de dood of juist het ontbreken daarvan en de eeuwige leegte. Ze, want er schuiven toch wel steeds vaste leden als Eric Drew Feldman, Isabelle Barbier en nog wat gasten, maken gebruik van een strijk-, blaas- en koorensemble naast de inbreng van de overige instrumenten. Daarmee laveren ze op hun typische avant-gardistische wijze van krassend klassiek en gelukzalige elektronica naar ietwat onbeholpen trash metal en groevende gospel. Het voltrekt zich in drie acts en 16 tracks van samen maar liefst 76 minuten. Muzikaal zit het eigenlijk weer ouderwets goed in elkaar met de zonderlinge weer hoog in het vaandel. Daarmee leveren ze verrassend genoeg weer eens een heus meesterwerk af.
Scowl – Are We All Angels (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
Fronsen is van verbazing of afkeuring je wenkbrauwen. De in 2019 door zangeres Kat Moss opgerichte Amerikaanse groep Scowl, wat dus “fronsen” betekent, doet met hun muziek misschien beide wel. Dat overigens op uiterst venijnige wijze met een mix van alternatieve rock, punk, grunge en hardcore. Samen met gitarist Malachi Greene en drummer Cole Gilbert start ze band, waarna ook bassist Bailey Lupo al snel wordt aangetrokken en in 2022 de tweede gitarist Michael Bifolco. Veel hebben al ervaring in andere bands opgedaan. In 2021 is al het debuutalbum How Flowers Grow, wat liever en rustiger klinkt dan de muziek is. Ze hebben ook al veel opgetreden en podia over de hele wereld gedeeld met Circle Jerks, Touché Amoré en Limp Bizkit, Inmiddels gaat het avontuur verder met het tweede album Are We All Angels, waarop je 11 nieuwe, stekelige tracks vindt. Onder leiding van pakkende zang van Kat laten ze een stevig, uptempo en tegendraads geluid horen. Het is een album dat gekenmerkt wordt door vervreemding, verdriet, het verlies van controle en de ongelijke positie van vrouwen in de muziekwereld. Nu is het allemaal behoorlijk melodieus en pletten ze je ook niet tegen de muur; het zijn echt engeltjes. In de nummers waar ze echt hard en snel tekeer gaan, maken ze wel de meeste indruk op. Het levert wel een geweldig tweede album op.
Σtella – Adagio (cd, Sub Pop / Konkurrent)
De Griekse Griekse schilderes, multi-instrumentalist en zangeres Stella Chronopoulou (Στέλλα Χρονοπούλου), treedt als artiest naar buiten als Σtella; ze noemt zichzelf ook wel eens Stella With A Sigma en je spreekt het ook uit als Stella. Ze heeft inmiddels al 4 albums onder die naam uitgebracht en eerder ook met Fever Kids en Chest. Als Σtella maakt ze muziek die synthpop met elementen van indie, wave, pop en lichte psychedelica tot een aangenaam geheel smeedt. Op haar laatste album Up And Away (2022) voegt ze er meer psychedelische kruiden toe en tevens rembetika-geluiden. Op haar nieuwe album Adagio trekt ze die lijn door, maar zingt voor het eerst naast Engels ook in het Grieks. Dat laatste besef kwam toen ze op een veerboot over de Middellandse zee voer met nogal wat ballast met zich meedroeg. Gedurende de bootreis schreef ze dit van zich af en zo kon ze de persoonlijke onrust loslaten. Dus een deel moest daarvoor in het Grieks, vandaar de Italiaanse titel. Nee adagio is een muziekstuk in een langzaam comfortabel tempo gespeeld moet worden en letterlijk “gemakkelijk” betekent. De muziek ligt zeker makkelijk in het gehoor, al kent het de nodige diepgang, is lekker downtempo en daardoor is de titel ook wel passend. Tevens bevindt ze zich nu in gemakkelijker vaarwater. Ze krijgt hulp van diverse gasten op uiteenlopende instrumenten. De cd opent met de titelsong, die zo een thema van een vroegere tv serie had kunnen zijn; het roept een lekker gevoel van nostalgie op. Daarna volgt de klassieker “To Vimata” van Litsa Sakelariou. Zelf noemt ze het een teken van het zelfvertrouwen dat door deze tedere en verliefde kleine deuntjes heen straalt. En zo gaat het hele album door met verleidelijke muziek, die je zo in een melancholische maar ook zomerse stemming brengen. Af en toe komt er zelfs een tropisch, yé-yé of disco element om de hoek kijken, maar ze houdt het stemmig en smaakvol. Met 9 nummers van samen ruim 26 is het wat aan de korte kant, maar daarentegen biedt ze hier veel. Kortom, een sterk nieuw album!
That’s How I Fight – Movement Three: Continuum (cd, Zoharum)
Het is de voorgaande drie albums Movement (One (2021), Two (2023) en Three (2024)) al snel duidelijk dat het Poolse kwartet That’s How I Fight enkel vecht met hun instrumenten. De groep bestaat uit Gosia Florczak (synthesizer, accordeon), Piotr Sulik (gitaar, loops), Jacek Sokołowski (drums, percussie) en Pieczarka Franciszek (synthesizers, fluit, zang). Hun muziek komt veelal op spontane wijze tot stand, waarbij ze wel discussies hebben over hoe muziek zou moeten zijn, maar niet over een specifieke aanpak. Dat levert nu al tot twee keer toe uiterst organische en spontane muziek op. Veelal zonder kop of staart, maar waarbij ze de luisteraar wel meenemen op een intrigerende luistertrip, die op experimentele wijze ergens in de dark ambient hoek terecht komt en met het doel om even uit de realiteit te raken. Nu zijn ze niet terug met het vierde deel, of nu ja, eigenlijk wel, maar het album heet dan Movement Three: Continuum. Hierop haken ze deels aan op hun vorige werk, maar er zijn toch ook wat zaken anders hier. Ze brengen een nog rijker palet aan klanken dan voorheen, maar ook met een wat hogere dichtheid. Verder spelen ze meer met de ruimte in hun muziek, waardoor er een enorme diepte in ontstaat. Ze weten je in de houdgreep te nemen en tegelijkertijd voor rust en bezinning te zorgen. Het is hun meest gevarieerde en beste album tot nu toe.
This Eternal Decay – Spettro (cd, Swiss Dark Nights)
This Eternal Decay is een Italiaanse band die in 2018 in Rome van start is gegaan. Het is het project van zanger, gitarist en toetsenist Riccardo Sabetti (Spiral69, Pixel), bassist Pasquale Vico (Date At Midnight), drummer Andrea Freda (Spiritual Front) en gitarist Alessio Schiavi (Avant-Garde). Ze komen allemaal uit de meer donkere kant van de muziek. Met hun nieuwe band bundelen ze genres als gothic, dark wave, industrial en synth-pop. Dat is niet anders op hun alweer vijfde album Spettro. De groep duikt diep in de duistere hoeken van menselijke emotie en verkent een spiraal van zelfdestructie die wordt gevoed door de harde onvermijdelijkheden van het leven. De negen nummers van het album volgen een onverzettelijk pad door existentiële worstelingen en introspectieve onthullingen, waarbij zware industriële beats, spookachtige melodieën en momenten van intense kwetsbaarheid worden gemengd. Dat heeft veelal donkere, maar lekker uptempo muziek tot resultaat, dat ze hier rijkelijker van details voorzien dan voorheen. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen Depeche Mode, VNV Nation, The Cure, Nine Inch Nails en The Sisters Of Mercy. Het zit allemaal sterk in elkaar en levert hun beste album tot nu toe op. Ik haal mijn vleermuisvleugels maar weer van zolder.
This Eternal Decay is the new project from Riccardo Sabetti Pasquale Vico (Date at Midnight), Andrea Freda (Spiritual Front) and Alessio Schiavi (Avant-Garde).
The sound of the combo based in Rome, is a melt of Industrial, Dark Wave and Synth Pop.
Ventura – Superheld (cd, Vitesse Records
De laatste keer dat ik over de Zwitserse gitaarband Ventura schreef was alweer in 2013, toen hun sublieme, derde album Ultima Necat werd uitgebracht. Deze eindigde ook hoog in mijn jaarlijst. Hun gitaarsounds is precies die waar in de jaren 90 zo van hield, dus ergens in de hoek van de math core, emo, noise, hardcore en dergelijke; denk aan Pitchfork, Drive Like Jehu, Further, Unwound, The God Machine, Dinosaur Jr en Trumans Water. Daarna volgde nog een lp in 2019, dus ja. Nu zes jaar later zijn ze er weer met hun vijfde album Superheld. Tien nieuwe tracks in de lijn van het eerder geschetste. Het is allemaal wat minder explosief, al komt het nog wel voor, maar sowieso nog wel steeds krachtig. En je krijgt er sterke melodieën voor terug. Er zit ook wel iets van de oude The Notwist, maar ook Pixies, Built To Spil en, Black Heart Procession doorheen. Maar de manier waarop ze kracht en emoties hier weten te bundelen is zo sterk. Topalbum van een topband!
,
Toria Wooff – Toria Wooff (cd, Sloe Flower / Konkurrent)
Folk en aanverwante genres zitten al jaren weer in de lift. Dat blijkt wel uit de vele heruitgaven van ietwat onbekende doch tijdloze artiest uit het verleden van artiesten als Sandy Denny, Sibylle Baier of Karen Dalton. In deze lijn moet je wellicht ook de nieuwe singer-songwriter Toria Wooff situeren. Ze komt nu met haar gelijknamige debuut, al klinkt dat als een album dat er ook altijd al had kunnen zijn geweest. Ze brengt hier namelijk een doorleefde en stemmige mix van folk, altcountry en Americana. Ze omringt zich hier met maar liefst 12 muzikanten op drums, percussie, bas, zang, orgel, Wurlitzer, piano, harmonium, pedal steel, gitaren, trompet, cello, altviool en violen. Hoe zo’n brede support nu al tot stand komt weet ik niet, maar wel dat dit allemaal wonderschoon uitpakt. Liedjes die je bij je wil dragen en in wil wonen. Liedjes over liefde, verlies, hoop en vrouwelijkheid, maar ook geloof en de twijfel daaraan. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen Lambchop, Tarnation, Emily Barker en Fairport Convention. Het is fragiel, bezinnend, ontroerend en van een tijdloze schoonheid. Wat een ongelooflijk droomdebuut!
Zenial – Foil Punk (cd, Zoharum)
De Poolse muzikant Łukasz Szałankiewicz brengt al sinds 2002 muziek uit onder de naam Zenial, waarmee hij veelal experimenteert met elektronica en veelal tegen de dark ambient aan schuurt. Daarvoor zat hij nog in Palsecam en erna heeft hij ook wel muziek uitgebracht als Angst’78, Aabzu en NOR_POL, die dikwijls ook niet mijlenver van zijn huidige project afliggen. Nu is het nieuwe album Foil Punk een heugelijk feit. Overigens gaat het er rustieker aan toe dan de titel wellicht doet vermoeden, al is het ook weer niet compleet gangbaar. In een goed uur serveert hij 8 tracks, die weer op avontuurlijke wijze experimentele klanklandschappen vormen. Wel zou je het kunnen zien als een eerbetoon aan de cybercultuur. Er hangt veelal een ietwat desolate sfeer en soms gaat deze over in een grimmige of bevreemdende, alsof David Lynch er mee aan de haal is gegaan en waarin alledaagse angsten de revue passeren. De geluiden doen dikwijls denken aan een futuristisch door AI ontworpen Tropische regenwoud. Szałankiewicz levert een zinderend en biologerend album af.
