Met de nodige eieren achter de kiezen, hebben we ook weer de tanden gezet in menig album van onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Car Crash Sisters, Josienne Clarke & Ben Walker, Hatis Noit, I Compani, Clarice Jensen, NAH…, Rothko, Sonido Gallo Negro en Vök.
Jan Willem
Car Crash Sisters Sundance Sea (cd, Blackjack Illuminist Records)
Het Duitse label Blackjack Illuminist Records gaat lekker z’n eigen gang. De ene keer brengt het drone muziek en de andere keer komen ze met onvervalste shoegaze. Car Crash Sisters sluit meer op dat laatste genre aan, al brengt dit Mexicaanse combo meer dan dat. De groep bestaat uit Kiique J. (zang, gitaar), Alma Saucedo (gitaar, zang), Noel Legaspi (drums) en John Bla Bla (bas, synthesizers). Op hun debuut Sundance Sea bestaat de hoofdmoot weliswaar uit shoegaze, maar ze brengen ook post-punk, wave, noise en droompop. In 8 songs van bij elkaar bijna 39 minuten weten ze daarmee op overtuigende wijze de sound van de jaren 90 in het hier en nu te laten herleven. Ze hebben daarbij net zoveel gemeenschappelijk met groepen als My Bloody Valentine, The Cure en Bauhaus als Dinosaur Jr., A Place To Bury Strangers, Lush en Nirvana. Hiermee leveren ze een overrompelend visitekaartje af!
Josienne Clarke & Ben Walker – Seedlings All (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Sinds 2012 vormen Josienne Clarke (zang, saxofoon, klarinet, (blok)fluit) en Ben Walker (gitaren, banjo, ukelele, drummachine, Moog) een hecht duo dat op stemmige wijze een mix van folk, altcountry en nachtelijke Americana naar buiten brengt. De Britten mogen op hun nieuwe album Seedlings All, zoals altijd weer rekenen op een waar leger aan gasten, 11 maar liefst, op harmonium, piano, contrabas, bas, drums, zang, violen, altviolen, cello’s en melodeon. Ondanks deze grote bezetting zijn hun 11 nieuwe, dit keer ook volledig eigen songs weer sober, breekbaar en van een contemplatieve pracht. Nog altijd brengen ze op landerige wijze een mix aan de genoemde stijlen, maar weten ze je toch weer helemaal te verrassen en in te pakken met hun ontwapenende aanpak. De muziek zal liefhebbers van Lisa Hannigan, Laura Marling, Essie Jain, Natalie Merchant, The Innocense Mission, Tarnation alsmede Fairport Convention zeker aanspreken. Dit is echt zo’n oprecht album dat je genadeloos, maar zacht weet te vloeren.
Hatis Noit – Illogical Dance (mcd, Erased Tapes / Konkurrent)
Hatis Noit is het alias van een in Japan geboren, maar in Londen woonachtige zangeres, die de naam heeft ontleend aan de stengel van de lotusbloem. De lotus vertegenwoordigt de levende wereld, terwijl de wortel de geestenwereld is. Derhalve verbindt Hatis Noit die twee. Op 16-jarige leeftijd, tijdens een trektocht door Nepal naar de geboorteplaats van de Boeddha, besefte ze dat zingen haar roeping is. Ze haalt haar inspiratie uit de Japanse klassieke muziek, maar ook uit Gregoriaanse en Bulgaarse zang. Dat levert in 2014 al de prachtige cd Universal Quiet op, waar haar stemkunsten een haast ondefinieerbaar geheel vormen van experimenten, klassiek, folk en pure klankkunst. Ze is daarna nog te horen bij de IJslandse artiest Yagya en heeft in 2015 voor de Japanse markt de mini cd Illogical Dance. Die krijgt nu een herkansing voor de rest van de wereld middels het fijne Erased Tapes label. Hierop staan 3 de tracks “Angelus Novus”, “Anagram C.I.Y.” en “Illogical Lullaby” plus een bewerking door Matmos van dat laatst genoemde nummer. Op gelaagde wijze laat ze haar stem op verschillende wijze door elkaar lopen, van experimentele stemkunsten tot klassiek en folkloristisch gezongen stukken. Haar heldere stem is soms haast transparant, waardoor ze haar verschillende stukken ook mooi over elkaar kan leggen. In een krappe 29 minuten laat ze een evenzo vernieuwend als overrompelend geluid horen. Een wonderschoon kleinood, dat hopelijk spoedig een langer vervolg krijgt.
I Compani 33 (cd, Icdisc / Toondist)
Driewerf hoera, hoera, hoera, hoera, hoera, hoera, hoera, hoera, hoera, hoera, hoera! Ja een recensie mag soms toch ook eens met gejuich beginnen? Zeker als het gaat om de 33ste verjaardag van het filmische jazzcombo I Compani rond saxofonist Bo van de Graaf, dat al sinds 1985 met een eigenzinnig, verrassend, avontuurlijk en improvisatorisch geluid naar buiten treedt. Ter gelegenheid van dit heugelijke feit is er nu het overzichtsalbum 33, waarop 22 composities staan. Hiervan is een groot deel al eerder op cd verschenen, maar er staan ook enkele meer recente stukken op. Het voert te ver om alle bandleden en gasten op te sommen, maar er staan vele grootse artiesten tussen (zie ook hun website). Bijna 77 minutenlang, alweer een veelvoud van het te gekke 11, kan je genieten van volslagen unieke pracht en dynamische kracht. Naast jazz passeren ook filmmuziek, cabaret, klezmer, blues, avantrock en tango de revue. Het levert een intrigerende en meeslepende mix van Palinckx, John Zorn, John Lurie, Miles Davis, Hassidic New Wave, Farmers Market en Už Jsme Doma op. Dat alleen al is een feestje waard.
Clarice Jensen – For This From That Will Be Filled (cd, Miasmah / Konkurrent)
Clarice Jensen is een Amerikaanse cellist, componist en artistiek leidster van het American Contemporary Music Ensemble. Ze heeft daarnaast samengewerkt met Jóhann Jóhannsson, Stars of the Lid, Owen Pallett, Max Richter, Tyondai Braxton en vele anderen. Ik vind het altijd bijzonder dat zulke gerenommeerde artiesten ook dikwijls de meer experimentele kant opzoeken, hetgeen Jensen nu doet op haar solodebuut For This From That Will Be Filled, dat uitgebracht is op het innovatieve Miasmah label. Ze brengt hier 4 composities, die samen maar liefst bijna 52 minuten lang zijn. Jensen verkent hierop de variabele verschillen tussen akoestisch en elektronisch geluid, evenals de weergave van het gesimuleerde en het onbewuste. Hierbij heeft ze ook één track samen met wijlen Jóhann Jóhannsson en één met Michael Harrison gemaakt. Met het vertrouwde geluid van de cello brengt ze accenten aan middels effectenpedalen, multi-tracking en tapeloops, hetgeen zorgt voor een geweldige mix van neoklassiek, experimenten, drones en ambient. Het levert een contemplatief, melancholisch, meeslepend en zinnenstrelend geheel op dat liefhebbers van Greg Haines, Sophie Hutchings, Jacaszek, Elegi, Hildur Guðnadóttir, Julia Kent en Richard Skelton wel aan zal spreken. Een overdonderende beauty!
NAH… – Summer’s Failing Ep (cdep, Platiruma!!!)
Muziek heeft de eigenschap bepaalde emoties van weleer weer naar boven te halen. Het hangt er ook helemaal vanaf wanneer je geboren bent en het tijdstip dat je actief met muziek bezig bent geweest. Mijn muzikale pad begint pas echt in de jaren 90, al zijn de jaren 80 misschien achteraf nog wel belangrijker. In de jaren 90 zijn het dikwijls de melancholische indierock- en shoegazebands, die een diepe indruk weten te maken. Nog altijd als ik die muziek draai, zeg Slowdive, Lush, The La’s, Belle & Sebastian, New Order en The Smiths, vervult het me van een zekere weemoed. Een groep die deze leemte perfect weet op te vullen is NAH…, die bestaat uit de Duitse muzikant Sebastian Voss (zang, programmering, gitaar, bas, percussie) en de Nederlandse zangeres Estella Rosa, die op Facebook ook shoegaze en andere muziek van weleer promoot middels diverse pagina’s. Op hun minidebuut Summer’s Failing Ep brengen ze in 14 minuten 4 tracks, die het fraaie midden houden tussen indierock, droompop en shoegaze. Het gevoel van de jaren 90 is hier helemaal terug. Niet per se vernieuwend, maar wel steengoed en met de sound van toen die je nu niet meer zo vaak hoort. Je wordt hierdoor weer even fijntjes teruggebracht naar nostalgische momenten van toen. Daarbij zijn de zoetgevooisde vocalen van Voss en Rosa ook echt hartverwarmend. Het is al met al een overtuigend visitekaartje die ze hier afgeven. Ondanks de titel gloort de zomer aan de horizon voor hen.
Rothko – Blood Demands More Blood (cd, Trace Recordings)
Rothko is sinds 1997 het langlopende Britse project van Mark Beazley, dat ik vanaf de eerste cd A Negative For Francis (1999) op de voet volg. In het begin brengt hij vooral een tot de verbeelding sprekende mix van ambient en postrock, die op vele klasse labels als Lo Recordings, Too Pure, BiP_Hop en sinds 2003 ook het eigen Trace Recordings verschijnen. Er volgen daarnaast ook joint ventures met onder meer Yellow6, Susumu Yokota, Caroline Ross en BLK w/BEAR. Door de jaren heen neemt het ambientgehalte iets af en de experimenteerdrift toe, terwijl de muziek nog altijd ergens in het postrock spectrum eindigt. De laatste paar jaren bestaat Rothko naast Beazley (bas, keyboards) ook uit bassist Michael Donnelly. Rothko is nu terug met Blood Demands More Blood. Niet alleen de titel is grimmig, ook de 9 nieuwe nummers die ze hier laten horen zijn dat. En behoorlijk duister bovendien. Nu zijn de onderwerpen ook niet mals, want die gaan over oorlogen, vervuiling, het vervagen van hoop, verdriet en kansloze vredesprocessen. Ze onderzoeken wat er gebeurt als het licht dooft en plaats maakt voor duisternis, dat zowel in psychologische, existentiële als fysiek gewelddadige zin. Ze krijgen hier muzikale hulp van BLK w/BEAR (elektronische manipulaties), Graham Dowdall aka Gagarin (elektronica, elektronische drums en percusies), James Murray (elektronische structuren) en Steve Parry (grafiet guitarolin), beide van Hwyl Nofio. Dat levert experimentele, gruizige stukken op die postrock verweven met jagende drones, noise en dark ambient. Daarbij moet je denken aan een mix van Labradford, Landing, Bitcrush, Benoît Pioulard, Dirk Serries, Svarte Greiner en loscil. Het levert een bij de strot grijpend prachtalbum op!
Sonido Gallo Negro – Mambo Cósmico (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
De discussie over knalvuurwerk is weer aan de orde van de dag. Van mij mogen ze het afschaffen! Ik houd meer van siervuurwerk of nog meer van muzikaal vuurwerk, zoals bijvoorbeeld de Mexicaanse groep Sonido Gallo Negro al jaren levert. Na Cumbia Salvaje (2011) en Sendero Mistico (2014), waarop ze een gepassioneerde, instrumentale en bovenal meeslepende mix brengen van cumbia, Latin en psychedelische rock, is het achtkoppige combo nu terug met het album Mambo Cósmico. Edwin Irigoyen (congas), Truc Casasola (timbales, bass drum, snare drum), Gabriel López (gitaar, Farfisa orgel), Israel Martinez (bas), Lucio de los Santos (fluit, bongo’s), Julian Sampler (sampler, orgel), Jorge Alderete (theremin) en Roberto Vargas (güiro, percussie) hebben samen met gasten op trompet, viool, arcusa, strijkharp en zang 11 nieuwe tracks gemaakt. Hiervan zijn 9 van eigen hand en bevat het 2 covers. Nieuw is de vocale bijdrage in het geheel. Maar ook zonder de zang is het een waar feest. Nog altijd brengen ze fraaie hybriden, in dit geval van cumbia, Latin, surf, kraut- en psychedelische rock en Afrikaanse elementen, die je eenvoudig weten in te pakken. Carnaval, maar dan serieus te nemen. Het klinkt bijna als een gedrogeerde joint venture van Calexico, Secret Chiefs 3, Tamikrest, Los Kjarkas en Mano Negra. En dat is precies het vuurwerk dat je wel iedere dag wilt horen in plaats van eens per jaar. Oud en nieuw, maar dan als een muzikaal hedendaags feest.
Vök – Figure (cd, Nettwerk)
Ja ja, niets menselijks is mij vreemd. Zo kom ik bijna een jaar na de releasedatum pas achter het debuut Figure van het IJslandse combo Vök. Deze is in 2013 opgericht door Andri Már Enoksson (saxofoon) en Margrét Rán Magnúsdóttir (zang, piano, keyboards), maar is sindsdien en na een paar epees uitgegroeid tot een kwartet. Ólafur Alexander (gitaar) en Einar Hrafn Stefánsson (drums, percussie) completeren de groep. Doordat ze op tournee zijn, zie ik hun naam meermaals langskomen en ben ik nieuwsgierig geworden. En dat valt bepaald niet tegen. Sterker nog, de groep brengt hier 10 mysterieuze, droomachtige songs die ergens tussen electro, droompop, trip hop en cold wave uitkomt. Op relaxte wijze weten ze een dwingend geluid aan de dag te leggen, waarbij je moet denken aan een fraai betoverende hybride van The xx, Warpaint, Samaris, Sóley, Fever Ray, Kiasmos en Portishead. Het is enige dat dan jammer is, dat het na ruim 33 minuten alweer voorbij is.