We krijgen momenteel wel de wind van voren in Nederland. Wij winden ons daar verder niet zo over op en hebben het liever over muziek uit alle windstreken in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Baby Fire, Michel Banabila / Oene van Geel, Biosphere / Deathprod, Godspeed You! Black Emperor, Maïak, Niyaz, Prefuse 73, The Soft Moon, Sufjan Stevens, Adam Bryanbaum Wiltzie, Sufjan Stevens, أصالة, Extince, İslam Rzayev en Lucio Capece.
Jan Willem
Baby Fire – The Red Robe (cd, Off/ Brokensilence)
Begin jaren 90 wordt de new wave meer afgelost door rauwe noise, grunge, lo-fi en de riot grrrl beweging. Het kan dus ook maar zo zijn, dat als je hierna ergens een band start je al die invloeden een plek geeft in je eigen sound. De Belgische zangeres/gitarist/thereminspeler Dominique Van Cappellen-Waldock (ex-Naifu, ex-Keiki, In Heaven, Von Stroheim), beter bekend als Diabolita (een naam die ze dankt aan Pete Simonelli van de Enablers), doet dat sinds 2009 met de groep Baby Fire. Met ene drumster/toetseniste Cha (Lem, Lady Fucked Up) levert ze in 2011 het geweldige debuut No Fear af, met Dana Schechter (Bee And Flower, Insect Ark) en Eugene Robinson (Oxbow) als gasten. Geluiden van weleer worden in een hedendaagse rockjas gestoken, de ene keer zeer fel en bij vlagen ook bitterzoet. Op The Red Robe, die eind vorig jaar al het licht ziet, gaan ze daar gewoon op nog betere wijze mee verder. Ze brengen weer heerlijk ongepolijste, jagende rock vol oprechte emoties. Dat laatste is zeker te danken aan de pakkende, licht geagiteerde en galmende zang van Diabolita. Denk daarbij aan een beklijvende, rauwe mix van PJ Harvey, Babes In Toyland, Siouxsie & The Banshees, Godheadsilo, Joy Division, Lydia Lunch en Carla Bozulich. Vrouwelijke oerkracht en -pracht!
Michel Banabila / Oene van Geel – Music For Viola And Electronics II (cd, Tapu Records)
De toonaangevende muzikant/producent Michel Banabila bouwt sinds de jaren 80 middels diverse, uiteenlopende groepen aan een imponerende discografie. Hij is een zeer complete muzikant, van a(mbient) via w(ereldmuziek) tot z(ware elektronica). Zijn drive komt vooral door zijn nieuwsgierigheid om alle verbindingen tussen mens, materie en ruimte te onderzoeken en ze vervolgens op unieke wijze muzikaal in te lijsten. Maar hij staat ook open voor het avontuur. De resultaten spreken voor zich. Vorig jaar maakt hij samen met violist/componist Oene van Geel, van huis uit een jazzviolist met een hang naar Indiase muziek, kamermuziek en improvisaties, de cd Music For Viola And Electronics. Ze brengen op biologerende wijze beide werelden samen in een bijna buitenaardse setting met elektronica, neoklassiek en experimenten. Genoeg reden om door te gaan en nu deel 2 hiervan te presenteren. Banabila (Doepfer A-100 analoge modulaire synthesizer, logic pro, keyboards) en van Geel (altviool, viool) krijgen hierbij rugdekking van Keimpe de Jong (contrabas, klarinet), Joost Kroon (drums), Radboud Mens (programmeringen), Emile Visser (cello) en de gelouterde Eric Vloeimans (trompet); een waar sterrenteam. Het levert een nog meer diepgravend en fascinerend hoorspel op vol subtiele details. Op organische wijze maken ze spannende dwarsdoorsneden van ambient, neoklassiek en meer abstract elektronische muziek. Deze worden gelardeerd met wereldse, rock- en jazzelementen en bijzondere bijgeluiden. “Vleugels” is zo’n prachtig voorbeeld, waar dat alles op zinderende wijze samenvloeit. Maar ook de andere 4 tracks zijn van een onbeschrijflijke klasse en schoonheid. Arvo Pärt, Tapes, Nils Økland, Hector Zazou, Robert Normandeau, Giacinto Scelsi, David Darling, Loren Nerell en de “Made To Measure” serie, dat is waar ik vooral aan denk bij deze innovatieve beauty.
Biosphere / Deathprod – Stator (cd, Touch/ Konkurrent)
Geir Jenssen (Bleep, The Fires Of Ork, ex-Bel Canto) maakt al zo’n 25 jaar heerlijk ijzige, dikwijls isolationistische ambient met zijn Biosphere. Producer en muzikant Helge Sten (Merriwinkle, Supersilent, Minibus Pimps, ex-Motorpsycho) timmert met zijn Deathprod, maar ook in diverse andere projecten, ook alweer ruim 20 jaar aan de weg. Samen namen de heren al eens het werk van Arne Nordheim onder handen. Op Stator staan ze weer zij aan zij. Ze brengen om en om een track, waarbij Biosphere er 3 en Deathprod er 4 in totaal aflevert. Voor beide geldt dat het prachtig gitzwarte muziek is geworden die het best gedijt onder de koptelefoon. Je waant jezelf op een desolate ijsvlakte na de Apocalyps of iets dergelijks. Het neemt bezit van je, overweldigt je en laat een diepe indruk achter. Beangstigend goed!
Godspeed You! Black Emperor – Asunder, Sweet And Other Distress (cd, Constellation/ Konkurrent)
De Canadese sensatie Godspeed You! Black Emperor, keert na een hiaat van 10 jaar in 2012 terug met nieuw werk. Het is rauwer dan voorheen en kost meer tijd om te beklijven. Minder opbouw en meer improvisatorische stukken die wat vragen van je eigen verbeeldingskracht. Ze slaan een mooie nieuwe weg in. Nu, drie jaar later, komen ze met hun zevende werk Asunder, Sweet And Other Distress. De line-up, die deels ook terug te vinden is in A Silver Mt. Zion en diverse andere projecten, bestaat deze keer uit Sophie Trudeau (viool, drones), Mauro Pezzente (bas), Thierry Amar (bas, contrabas), Aidan Girt (drums), David Bryant (gitaar, orgels, drones), Efrim Menuck (gitaar), Mike Moya (gitaar), Timothy Herzog (drums, drones) en Karl Lemieux (videoprojecties). Hier presenteren ze 4 tracks die finishen naar ruim 40 minuten. Ook nu is het geen eenvoudige muziek om lekker bij achterover te leunen, maar een doorwrochten werk vol intense emoties, bijzondere atmosferen, spannende innovaties en verrassende wendingen. De focus ligt op toon, timbre, resonantie en pure ongepolijste geluiden. Het is geweldig hoe ze zichzelf blijven vernieuwen. Na een paar draaibeurten besef je dan ook weer hoe goed en urgent hun sound is. Wat een unicum!
Maïak – A Very Pleasant Way To Die (cd, Fluttery)
Dat ze in Zwitserland steengoede post-rock kunnen maken heeft een geweldige band als The Evpatoria Report al bewezen. Rond hen is het echter stil sinds 2008. De bassist uit die band, David Di Lorenzo, is nu te horen in de nieuwe formatie Maïak. Daar waar Evpatoria Report verwijst naar een Oekraïense plaats waar signalen de ruimte in worden gestuurd, verwijst Maïak naar een Russische kerncentrale waar in 1957 een ware catastrofe plaats heeft gevonden. Hoe dan ook zijn het naast Di Lorenzo hier Stéphane Riederer (drums), Marc Bettens (gitaar) en Antoine Froidevaux-Abu Sa’Da (gitaar) die de groep completeren. Ze brengen 5 veelal langgerekte tracks, die samen voor ruim 40 minuten aan onvervalst post-rockgeweld zorgen. De heren gaan vol gas en nemen dat zelden terug. Toch zit hun muziek vol intense emoties, die ook zonder woorden boekdelen spreekt. Op fraaie wijze komen ze ergens tussen Godspeed You! Black Emperor, Mono, Mogwai, Don Caballero, The Evpatoria Report, Chokebore en Ventura. De energie is overdonderend. Wat een sublieme post-rock pur sang.
Niyaz – The Fourth Light (cd, Six Degrees)
Twee jaar geleden komen Azam Ali (Vas, Roseland) en Loga Ramin Torkian (Axiom Of Choice) met hun geweldige album Lamentation Of Swans. Tevens vormen ze de harde kern van het Amerikaanse Niyaz en hadden destijds het ook onder die naam uit kunnen brengen, zij het dat het album meer ingetogen is dan hun gangbare werk met producer Carmen Rizzo erbij. Deze is echter op hun vierde cd The Fourth Light ook afwezig. Ali (zang, programmering, santoor, trommels) en Loga (kamaan, oud, gitaarviool, rabab, saz, keyboards) werken hier met een keur aan gasten op keyboards, kaval, gitaren, e-bow, kopuz, baglama, bendirs, rig, davul, kajon, bidon, tepsi, gazele, kanun, tabla, sarod en drums. Hierop laten ze weer goed hun Iranese wortels, want allebei zijn ze daar geboren, doorklinken in de muziek. Hun album is een eerbetoon naar de eerste vrouwelijke Soefi mysticus en poëet Rabia Al basri, die in de achtste eeuw in Irak geboren is. Het levert heerlijk verbindende muziek op, waar Westerse beats hand in hand gaan met allerlei fraais uit het Midden Oosten. Een betoverend plaatje.
The Soft Moon – Deeper (cd, Captured Tracks/ Konkurrent)
Per album lijkt de post-punk/waveband The Soft Moon uit San Francisco zich harder vast te bijten in de duistere muziek van de jaren 80, om er wel een geheel eigen en moderne draai aan te geven; killer dan de jaren 80 zelf. De intense emoties van weleer weten ze als geen ander te vangen in hun muziek. Op hun derde cd Deeper gaan ze ook letterlijk dieper op alles in. Heftiger emoties, stevigere muziek en met een diepe en goddelijke intensiteit. Kopman Luis Vasquez (zang, gitaar, synthesizers) laat zich vergezellen door Justin Anastasi (bas), Damon Way (synthesizers) en Keven Tecon (drums). Ze brengen in feite iets dat klinkt als een gedroomde smeltkroes van Joy Division, The Cure, Modern English, Giorgio Moroder, Suicide, Clan Of Xymox en Virgin Prunes, zij het dat hun unieke en frisse aanpak voor een compleet eigen geluid en smoel zorgt. Veel belangrijker is dat dit gewoon weer melancholisch smullen geblazen is.
Sufjan Stevens – Carrie & Lowell (cd, Asthmatic Kitty/ Konkurrent)
Het werd wel weer eens tijd voor een echte singer-songwriterplaat van de Amerikaanse componist Sufjan Stevens, die tussendoor allerlei experimentele en Kerstalbums het licht liet zien. Zo’n cd is Carrie & Lowell ook geworden. Het is een persoonlijk document over zijn moeder en stiefvader geworden, waar hij op niet al te milde wijze mee afrekent. Hij krijgt hierbij steun van Laura Veirs, S(ean) Carey (Bon Iver), Casey Foubert (Pedro The Lion, Crystal Skulls, Law Of The Least Effort), Thomas Bartlett (Glen Hansard, Nico Muhly, The National, Doveman, The Gloaming), Nedelle Torrisi (The Curtains, Cryptasize) en Ben Lester (S. Carey). Een waar sterrenteam, al blijft de sound op deze nieuweling uiterst intiem en sober. Alles staat in het teken van het verhaal en de song, zonder de overtollige franjes van de voorgaande platen. Daarmee grijpt hij terug op klasse albums als Illinois, Seven Swans en Michigan, Greetings From The Great Lake State. Back to basics, tijdloos maar dan wel vooruit en iets essentieels toevoegend. Traditionele songs, maar dan in een hedendaags, sepiakleurig licht en verrijkt met bijzondere details als ambient en andere subtiele elektronica. Ontzettend mooi, diep, puur en noodzakelijk. Een plaat zoals alleen Sufjan Stevens maken kan.
Adam Bryanbaum Wiltzie – Travels In Constants Volume 24 (mcd, The Temporary Residence Limited)
Prefuse 73 – Travels In Constants Volume 25 (mcd, The Temporary Residence Limited)
In 1999 heb ik me geabonneerd op de “Travels In Constants”-serie van Temporary Residence Limited. Het zou 24 exclusieve mini cd’s omvatten, met namen als Low, Mogwai, Songs:Ohia, Mono, Bonnie Billy, Tarentel, Cerberus Shoal, Sybarite en ga zo maar door. Maar steeds minder vaak verschijnt er een nieuwe editie. Na nummer 23, die in 2007 verschijnt, lijkt de serie ook niet meer voltooid te worden. Tot mijn stomme verbazing kletteren er gewoon 2 nieuwe epees op de deurmat. Nummer 24 van Adam Bryanbaum Wiltzie (Stars Of The Lid, A Winged Victory For The Sullen, The Dead Texan, Sleepingdog, ex-Windsor For The Derby) en een bonus epee voor het lange wachten van Prefuse 73.
ABW brengt vier tracks die “outtakes” zijn van de nog te verschijnen Stars Of The Lid cd. Ze zijn opgenomen in Budapest met een groot orkest. Het is wonderschone, neoklassieke pracht. Als dit al afvallers zijn, dan moet de nieuwe SoTL wel geniaal worden.
Prefuse 73 komt met een tweeluik op het label, maar brengt nog eerst deze epee uit. Hier staan 5 loops en 5 tracks op, waarvan er één ook in een iets andere versie op de nieuwe cd gaat verschijnen. Guillermo S. Herren (Delarosa & Asora, Savath & Savalas, Piano Overlord) klinkt hier meer relaxt en creatiever dan ooit. Lekkere laidback beats met zwoele zang en Zuid-Amerikaanse elementen. Een prima opwarmer voor dan wel addendum bij zijn nieuwe album.
Ludo
‘Once when our mother called
She had a voice of last years cough
We passed around the phone
Sharing a word about Oregon
When my turn came
I was ashamed
When my turn came
I was ashamed’
Is er ooit iemand in de popmuziek geweest die zo intiem met zijn moeder heeft afgerekend? Ik denk dat Sufjan Stevens eigenlijk jaren geleden al klaar met d’r was. Daarmee is Carrie & Lowell bijna een ‘moetje voor muti’ geworden. Een verplicht rondje. Voor iedereen. Journalisten smelten voor het Tonio-effect (emoties!) en kunnen tegelijk een ‘return to form’ bejubelen, na een paar wat lastigere platen. Over die albums schreef ik in 2010 nog twee uitgebreide artikelen, wat ik nu maar zal laten. Ik worstel met mijn eigen eeuwige strengheid, voor mezelf en voor anderen. Er gebeurt weer genoeg prachtigs, en ik houd van de man, maar… Altijd maar die maar. De liedjes zijn geen sof, maar wel een tikje suf. Héél kort dan? Het enige gruizige aan Carrie & Lowell is de fraaie hoes. De muziek zelf is koffietafel-folk gladjes. Het is haast de derde van Kings of Convenience. Er had wel iets méér mogen ruizen dan enkel het gedubbelde filtertje op Sufjan’s stem. (Wanneer hij dat in het slotnummer even loslaat wordt het meteen aangrijpender.) Zijn ragfijne akoestische gitaarspel wordt op vaste tijdstippen onderbroken door wat nerds ‘softsynths’ noemen. Ze rollen heen en weer zonder dat ze nu echt opstijgen. Iemand als Jon Hopkins had wonderen kunnen verrichten. De galm weerkaatst zonder prima’s aan vergezichten op te roepen, of de boel te doen exploderen in spiegelende psychedelica. Niemand gaat kapot. Deze scherven waren allang bijeen geveegd en hadden hun plekje gekregen, daar waar ze horen. ‘Well I got nothing to prove.’ ‘I forgive you mother, I want to be near you, but every road leads to an end.’
Martijn
أصالة 60 دقيقة حياة
Op haar nieuwe album tapt de Syrische zangeres Asala Nasri uit een wat ander vaatje dan op het vorige, van twee jaar geleden. Minder vlotte/hippe beats, maar veel strijkers en veel drama in zoete ballades. Beetje aan de zoete kant dus. Niet vervelend maar ik zet nu (of nog steeds, eigenlijk) toch vaker recent werk van Myriam Fares en Diana Haddad op.
Extince X
Je bent geen rapper, je bent dertig, een regel waar Faberyayo van De Jeugd van Tegenwoordig eens lage verwachtingen van oudere rappers uitte in een documentaire die dit weekend weer te zien was. Inmiddels zelf 30 maar Extince is al pushing 50 en heeft nog geen problemen met z’n 16 bars (en meer). X is weer een uitstekend album. Zijn flow (gelardeerd met wat meer Engels dan voorheen) is als vanouds en de beats zijn lekker old school, maar niks mis met Bollywood- en Wendy Carlossamples. Omdat hij er betrekkelijk weinig maakt maakt het niet zo erg dat de verrassing er een beetje af is.
İslam Rzayev Klassik İrsimizdən
Ik had wel ergens een nummertje van ’m maar nu deze driedubbelaar in mijn digitale schoot is geworpen ben ik erg gecharmeerd geraakt van deze Azerbeidzjaanse nachtegaal. Het is een wat onooglijk mannetje maar wat een stem! Heel beheerst zingt hij populair en klassiek werk en dat is wat rustiger dan sommmige van zijn collega’s. Alim Qasımov zegt dat je altijd moet zingen alsof je in brand staat maar wat kalmer is ook wel eens lekker, zoals Rzayev bewijst.
Sietse
Lucio Capece – Epoché (Hideous Replica)
Afgelopen jaar heb ik eigenlijk bij puur toeval de muziek van Lucia Capece ontdekt met zijn album “Factors Of Space Inconstancy”. Ik had nog nooit van de beste man gehoord, laat staan zijn muziek te kennen, dat terwijl hij toch al een aardige lijst albums op zijn naam heeft staan incl. vele samenwerkingen met anderen die ik zeker kan waarderen (bijv. Jamie Drouin, Mika Vainio, Kevin Drumm en Yannis Kyriakides). Maar sinds dit eerste album ook maar besloten ander recent werkt van hem te beluisteren en met Epoché dan ook het tweede album in huis gehaald. En dat bevalt erg goed.
Terwijl zijn main instrumenten eigenlijk bas klarinet en sopraan saxofoon zijn speelt hij recentelijk met veelal met electronica. Zo ook op Epoché dat uit twee stukken bestaat.
In de twee stukken horen we een dynamische afwisseling van de analoge synthesizers met feedback geluiden, oscillatoren en meer. Het geheel gaat van microtonale geluiden en zoemende drones tot haast tegen de noise aan schurende stukken wat een mooi spanning in de muziek op bouwt. Het is een mooie abstracte collage van geluiden.
Het geheel klinkt erg fijn en afwisselend maar weet met net iets minder te boeien dan op de voorganger welke iets minimaler lijkt te zijn.
Doch, voor iedereen in voor een avontuur is dit zeker aan te raden.
http://www.hideousreplica.co.uk/HIDEOUS-REPLICA