Deze week geen lijstjes…..1 april, hahahahahahahahahaha, die gezichten, onbetaalbaar. Ahem. Totaal niet grappig maar wel vet zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: The Alvaret Ensemble & Co, Butterfly In The Snowfall, Children Of The Stones, Hydras Dream, Nine Inch Nails/ Coil, The 99 Call, Roma Amor, Gang Wizard, Claypipe, Devin Gary & Ross, Sunn0))) & Ulver, Vampire en Abysmal. En brengen: een rauwe mixtape.
The Alvaret Ensemble, Kira Kira, Eiríkur Orr Ólafsson, Ingi Garðar Erlendsson, Borgar Magnason – Skeylja (cd, Denovali)
Het gelijknamige debuut uit 2012 van deze supergroep rondom Greg Haines (piano), Jan (stem, gedichten) & Romke Kleefstra (gitaar), Sytze Pruiksma (percussie) en diverse gasten is een waanzinnige parel vol fluisterpracht. De gedichten van Jan (Piiptsjilling) worden daar fraai omhult door neoklassiek, experimentele muziek en improvisaties. Deze missen hun uitwerking niet. Hoewel ze voor hun tweede album Skeylja (een fantasie combinatie van het Friese woord voor Terschelling, “Skylge”, en het IJslandse woord voor eiland, “Eyjan”) misschien beter voor The Alvaret Ensemble & Guests hadden kunnen kiezen als groepsnaam, staat hier een batterij aan IJslandse artiesten in de naam. Het zijn dan ook degenen die allen hun steentje hebben bijgedragen tijdens hun optreden tijden het Oerol Festival op Terschelling in 2012. Het is weliswaar een liveregistratie, maar kan gewoon de boeken in als een nieuwe release, omdat je op de dynamiek na niets van het livegebeuren terughoort. De bezwerende pracht van hun debuut krijgt hier extra lading door de bijdragen van Kira Kira (zang, elektronica), Ingi Garðar Erlendsson (tuba, trombone, thranofoon), Eiríkur Orr Ólafsson (trompet, elektronica) en Borgar Magnason (contrabas). Ongelooflijk mooie, bezwerende muziek!
Skeylja – Oerol Festival 2012 from 33one3rd on Vimeo.
Butterfly In The Snowfall – Butterfly In The Snowfall (cd, Home Normal)
Naar Butterfly In The Snowfall heb ik lang uitgekeken, mede doordat deze afgelopen herfst al uit zou komen. Een andere reden is dat dit het nieuwe project van Sylvain Chauveau samen met de groep Astrïd is. Een Frans onderonsje dus. Sylvain Chauveau is bekend van zijn neoklassieke en experimentele albums onder zijn eigen naam, maar heeft ook met Watermelon Club, Micro:Mega, Arca, On, Ensemble 0, This Immortal Coil, Stephan Mathieu en Felicia Atkinson de nodige fraaie releases uitgebracht. Hij is al actief sinds 1994. Drie jaar erna gaat de groep Astrïd van start als duo. Later wordt het een kwartet en inmiddels is het weer een trio geworden. Ze hebben drie prachtige cd’s uitgebracht, Music For (2004), & (2008) en High Blues (2012). Die laatste is uitgebracht op het prestigieuze Rune Grammofon. De groep maakt instrumentale cinematografische muziek, waarbij ze zowel de klassieke muziek en blues als neoklassiek, post-rock, ambient, folk en experimentele muziek betrekken.
Samen klinkt dat niet alleen op papier wonderschoon. Sylvain Chauveau (zang. Harmonium, rhodes), Vanina Andréani (viool, kalimba, juno), Cyril Secq (gitaren, juno, rhodes) en Guillaume Wickel (klarinet, basklarinet, metallofoon) brengen hier iets dat het midden houdt tussen kamermuziek, folk, drones, neoklassiek, ambient en lichte experimenten. Het zijn vijf stukken, waarvan 4 lang, die zich op subtiele wijze ontvouwen en hun schoonheid gedoseerd prijsgeven. Dit wordt zo nu en dan gelardeerd met die heerlijk herfstige zang van Chauveau. De stukken zijn dikwijls skeletachtig, suggestief en verstild, maar weten daarmee toch diepe snaren te raken. Als dan de klassiee instrumenten aanzwellen, word je aan de grond genageld. Er wordt in deze dromerige muziek heel veel aan de verbeelding overgelaten. Het klinkt haast als een uitgeklede versie van Chauveau’s Down To The Bone album dat hij opnam met het Ensemble Nocturne in combinatie met Bill Callahan en Richard Skelton die op een dorre vlakte zitten en ingericht is door Orla Wren en Talvihorros. Breekbaar, bijzonder en een bij de strot grijpende beauty!
Children Of The Stones – The Stars And The Silence (cd, Saint Marie)
Mark Van Hoen heeft onder zijn eigen naam en met zijn langlopende project Locust veel bijzondere elektronische werken gemaakt. Daarnaast is hij ook te vinden in Seefeel, Aurobindo, Autocreation, Scala en vorig jaar samen met Neil Halstead (Slowdive, Mojave 3) en Nicholas Holton (Coley Park) nog in het shoegazeproject Black Hearted Brother. Van alle markten thuis, zolang het maar melancholisch is. Nu start hij met zijn vroegere schoolvriend Martin Maeers (zang) het Children Of The Stones, wellicht vernoemd naar de Engelse jeugdserie uit de jaren 70? Hoe dan ook zijn ze dit project wel gestart nadat ze jeugdfoto’s gingen bekijken. Ze maken op nostalgische wijze iets dat tussen droompop, ambient, shoegaze en psychedelische indie, waarbij Van Hoen de elektronica, orgel en piano verzorgt en Maeers zingt. Ze worden hier bijgestaan door gitaristen Louis Sherman (Mark Van Hoen, Locust) en Neil Halstead, elektronicaspecialist Angus Finlayson (Macka), zangeres Rachel Davies (Esben & The Witch), pianist Alan Forrester (Mojave 3, The Loose Salute) en drummer Paul Warrener (Volcano The Bear). Vrienden onder elkaar is het. Het voelt op een schitterende wijze dan ook aan als herinneringen ophalen, waarbij je rustig door de verschillende projecten van Van Hoen wandelt. Verder moet je denken aan een wisselende mix van Breathless, Massive Attack, Cocteau Twins, Dntel, Styrofoam, David Sylvian en The Album Leaf. Heerlijk om je hart aan op te halen.
Hydras Dream – The Little Match Girl (cd, Denovali)
Hydras Dream is het nieuwe project van twee grootse, Zweedse artiesten. Ten eerste is dat Anna Von Hausswolff, dochter van CM Von Hausswolff, die me keer tot op het bot weet te raken. Dat is meteen al in 2010 als haar debuut Singing From The Grave verschijnt en tevens op haar tweede cd Ceremony. Haar indringende, pianogedreven muziek en zang het midden tussen singer-songwritermuziek, folk, pop, gothic, klassiek, rock en experimentele muziek. Zelf bedient ze de piano, strijkermachine, (kerk en elektrisch) orgel, klokkenspel, harmonica, sitar, tamboerijn en mellotron. Licht bevreemdende, onconventionele muziek met een duister randje en van een overrompelende schoonheid. Ten tweede is er de vooraanstaande filmcomponist en pianist Matti Bye. Hij heeft al vele soundtracks
en eigen werken op zijn naam staan, waarbij zijn bijzondere improviserende stijl altijd zorgt voor wonderschone en unieke muziek. Ook zonder de films staan die huizenhoog overeind.
Met Hydras Dream willen ze verhalen, films en mythes vertalen naar muzikale landschappen. Dat is aan deze twee wel besteed. Op duistere wijzen brengen ze hier steeds wisselende kruisbestuivingen van neoklassiek, spookachtige pianomuziek, drones, ambient, postrock, droompop en eenmaal ook elektronische muziek. Doordat alles zich in een nevelige en bovenal droefgeestige atmosfeer hult, vormt dit album vol improvisaties toch één geheel. Naast de instrumentale tracks is ook de prachtige zang van Anna met enige regelmaat te horen. Ergens tussen Soap&Skin, Grouper, Cocteau Twins, Birds Of Passage, Stars Of The Lid, Celer en Black Tape For A Blue Girl. Overrompelde schoonheid!
Nine Inch Nails/ Coil – Recoiled (cd, Cold Spring)
Hoewel deze cd Recoiled ook de boeken ingaat als een release van Coil/ Nine Inch Nails, is de omgekeerde volgorde van de namen toch logischer. Hierop worden namelijk de nummers van Nine Inch Nails (NIN) geremixt door Coil. Het zijn 4 nummers van The Downwards Spiral (1994), namelijk “Closer”, “The Downward Spiral” en twee versies van “Eraser”, plus één van And All That Could Have Been (2002), te weten “Gave Up”, die door Peter Christopherson en Danny Hyde door de mangel zijn gehaald. Die eerst genoemde is net als het andere Coil lid John Balance inmiddels overleden. Coil is dood, lang leve Nine Inch Nails. Postuum komt nu dit album uit, dat al jaren in de digitale circuits circuleert in belabberde versies. In de studio hebben ze deze nu eindelijk eens opgelapt en op cd gezet. De vijf tracks hebben een totale lengte van bijna 40 minuten en mogen er wezen. Je hoort NIN er nog wel in terug, maar krijgen een toch een behoorlijk bevreemdende avant-gardistische en industriële saus over zich heen gegoten. Dat past als een perfecte jas. Niet bepaald toegankelijker dan de originelen, maar wel van een intrigerende pracht.
The 99 Call – You Know Who You Are (cd-r, Moonpalace)
Clive Painter (Broken Dog, Monograph, The Real Tuesday Weld, Timothy Victor’s Folk Orchestra , Tram) en Paul Anderson (Tram) zijn artiesten die als een zijden hand dwars door heel veel muzikale historie snijden. En dat al sinds de jaren negentig. Na jaren van stilte hergroeperen ze zich als The 99 Call en brengen in gelimiteerde oplagen hun releases uit. Hiermee pakken ze net zo zijdezacht uit als op hun overige werken. Samen met diverse gasten op piano, trompet, drums, bas, accordeon en zang (onder meer Martine Roberts van Broken Dog) weten ze hier weer een zachte maar eigenzinnige hand te leggen op hun eigen geschapen fluweelachtige wereld. Ergens tussen folk, neoklassiek en nachtelijke pop eindigt hun fluisterpracht. Deze artiesten zijn al zo lang bezig met hetgeen ze zelf gewoon mooi achten. Dat valt alleen maar te respecteren. Oprechte muziek om innig te omarmen!
Roma Amor – On The Wire (cd, Klanggalerie)
Dit Italiaanse duo (ooit een trio) wordt gevormd door Euski (zang, gitaar, synthesizer, drummachine) en Michele Candela (accordeon, bas, keyboards, samples). Ze brengen doorgaan een fijne mix van dark cabaret, chansons, Italiaanse folk met elementen uit de jaren 60, pop en new wave. Hiermee weten ze een overwegend melancholisch en nostalgisch geheel ten gehore te brengen, dat heerlijk wegdraait en gelardeerd wordt met fraaie Italiaanse dan wel Franse zang. Nu is er het vierde album On The Wire, waarvan 5 van de 11 tracks in 2012 al eens in een andere versie op de 12” 17.3 zijn verschenen. Nu hebben ze deze dus tot een volledig album gepromoveerd. Opvallend is dat Euski in het Engels is gaan zingen. Wellicht om een breder publiek aan te boren? Aan de receptuur is verder eigenlijk weinig veranderd, zij het dat het iets toegankelijker is geworden en een tandje beter in elkaar steekt. Ze krijgen hulp van een handvol gasten op drums, synthesizer, cimbalen, piano en elektrische gitaar. Voor de rest is het weer ouderwets genieten van de accordeonmuziek (ja het kan echt) met de sterke, pakkende en rokerige zang. Er
is verder een toename van de elektronica, maar ze blijven cirkelen rond de dark cabaret, postfolk, chansons en wave. Hiermee brengen ze een eigentijdse cocktail met oude ingrediënten. Van Clan Of Xymox, Siouxsie & The Banshees en Anne Clark tot Katzenjammer, The Dresden Dolls, Something Like Elvis, Rykarda Parasol, Wildbirds & Peacedrums en Humanwine. Een meeslepend, opwindend en verrukkelijk nieuw album!
Gang Wizard – Important Picnic (lp, Mie Music, 2014)
Het eerste album in vijf jaar tijd van het al bijna twee decennia meelopende Gang Wizard is alsof ze nooit zijn weggeweest. Wellicht is het aan de line-up toevoegen van de tienerzonen van Michael Landucci – één van de vaste leden – van invloed geweest; Important Picnic doet ons namelijk geloven dat we in de jaren ’90 leven. Onbevangen en zonder terughoudendheid improviseren ze rond een thema van chaotische en agressieve noisepunk, waarbij een nummer steeds bijeengehouden wordt door één bepaald element. Soms de baslijn, een andere keer nemen de drums het voortouw in het zorgen voor een vorm van aanstekelijkheid tussen de jams door. Een klap in het gezicht die ik van harte verwelkom.
Claypipe – A Daylight Blessing (lp, Mie Music, 2014)
Nog een nieuwe uitgave van het in Londen gevestigde Mie Music die de moeite waard is. Claypipe is het Nieuw-Zeelandse Antony Milton en Clayton Noone, duidelijk geïnfecteerd met het typische experimentele karakter van de muziek uit dit land. Op hun zevende release maken ze, geïnspireerd door de natuur, zonnige softpop muziek dat door wazige effecten en een succesvolle vertragende dronebehandeling op het eerste gehoor weinig met dat genre van doen heeft. Akoestische gitaar en zang weten het wolkendek niet te doorbreken en blijven op gepaste afstand in een melancholisch lo-fi sfeertje hangen. Helemaal niets mis mee; het zorgt ervoor dat A Daylight Blessing in ieder geval tot de meer interessante albums van dit jaar gerekend mag worden.
Devin Gary & Ross – Honeycomb Of Chakras (2lp, Feeding Tube, 2013)
Met twee artiesten die zich vooral bezig houden met grafische en animatiekunst (Gary Panter & Devin Flynn) in de gelederen verwacht je niet direct een overweldigende psychedelische popplaat. Want dat is wat Honeycomb Of Chakras is. Met bovenop de gitaar en drums instrumenten als de kazoo, mellotron en mandoline laten de drie heren merken dat ze niet vies zijn van de sixties, en als ik het niet verkeerd heb zijn sommige nummers zelfs uitvoeringen van West Coast bands die ik zou moeten kennen zou ik wat tientallen jaren ouder zijn. Hoe dan ook, de band doet ruim tachtig minuten z’n stinkende best de luisteraar naar hogere sferen te brengen en dat betaald zich volledig uit. Het is op sommige momenten zoeken naar een wat rauwer randje en de zang vliegt hier en daar uit de bocht, maar dat is slechts een klein smetje op dit verder geweldig wazige album.
Sunn0))) & Ulver Terrestrials
Ulver was er wel klaar mee, toen ik ze een paar jaar geleden hiernaar vroeg. Hun deel was al lang gedaan en O’Malley en Anderson hadden ruzie, ofzo. Maar goed, daar is ie dan toch nog. Het aandeel Ulver is iets groter dan dat van Sunn, de drone is ieder geval nóg subtieler dan op Monoliths & Dimensions. Wel een prettig plaatje, maar ook weer geen som der delen.
Vampire
Abysmal Grief Feretri
Een titelloos debuutalbum van een jonge Zweedse thrashband, niet zo gemeen als bijvoorbeeld Nekromantheon maar wel lekker catchy gitaarwerk met wat occulte sfeerelementen zoals ook landgenoten Tribulation die gebruiken. Abysmal Grief komt uit Italië en die maken doom metal met keyboards die aan King Diamonds The Eye doen denken en dat is helemaalgeen slechte zaak.
En om nog even op de metaltip te vervolgen, ik heb weer een mixtape gemaakt, deze keer met de ingrediënten rauwe death metal en klassieke horrorsoundtracks.
Grave Circumstances by Martijn Busink on Mixcloud
Comments
comments
