Van het OM mogen we weer op de kleintjes letten. Ook klein in aantal zijn we met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: At The Close Of Every Day, Crime + The City Solution, Depeche Mode, Dominic, Emma Louise, Petrels, Shannon Wright, Grup Ses, Ilaiyaraaja en The Spy From Cairo.
At The Close Of Every Day – Monsters (cd, Volkoren)
Het alweer bijna 5 jaar geleden dat het paradepaardje van het Volkoren label een album heeft uitgebracht. Nu keren ze weer met oud maar zeldzaam en nieuw materiaal. Voor mijn oren een nieuwe cd met wel die fluwelen sound die hen kenmerkt. Nog meer dan ooit zijn Axel Kabboord en Minco Eggersman in het gapende gat gedoken dat de oude Red House Painters hebben achtergelaten, hoewel ook Low, The Montgolfier Brothers en White Birch van invloed lijken te zijn geweest. Lijken, want de sound van ATCOED is gewoonweg uniek. Dat komt mede door de zang van herfstachtig fluweel, die je wel wilt inlijsten zo mooi (en het best uit de verf komend in de Engelstalige nummers). De muziek is als de zon die opkomt en door je slaapkamerraam schijnt. Blij makende melancholie! Nu is de eerste editie ook nog eens gehuld in goud. Tel daar de gastenlijst met David Eugene Edwards, Spinvis, Kettel, Joost van ’t Hoff en Maartje Nijkamp bij op en de geweldige covers van Doe Maar (“Pa” & “Is Dit Alles”) en The Church (“Under The Milky Way”) bij op en het feest is compleet. Het feest dat ook viert dat Volkoren 10 jaar bestaat. Van harte (aanbevolen)!
Crime + The City Solution – American Twilight (cd, Mute)
De laatste tijd komen steeds vaker bands na decennia van afwezigheid weer terug. Van deze Australische groep had ik dat echt niet verwacht, zeker niet na het overlijden van oerlid Rowland S. Howard in 2009. De groep is al in 1977 opgericht door Simon Bonney, maar komt pas tot releases na zijn verhuizing naar Berlijn in 1983. In 1990 verschijnt het laatste album, nog gevolgd door een liveplaat in 1993. In 2012 maakt Bonney een doorstart in Detroit. Wie hier 23 jaar na hun laatste studio album naast hem nog wel acte de présence geven zijn violiste Bronwyn Adams (de vrouw van Simon), gitarist Alexander Hacke (Einsturzende Neubauten), drummer Jim White, bassist/cellist Troy Gregory (Prong, Flotsam And Jetsam, The Dirtbombs), David Eugene Edwards (Wovenhand, 16 Horsepower), autoharpiste Danielle De Picciotto en toetsenist Matthew Smith (Outrageous Cherry, Snowcrash). Ze brengen iets dat in de verte nog wel doet herinneren aan de oude band, maar je vooral weet in te pakken door een rauwe, eigenzinnige rocksound die je tegenwoordig niet vaak meer hoort. Dat is voer voor de fans, maar voor de andere luisteraars kan ik dat minder goed beoordelen. Ik denk dat liefhebbers van Mark Lanegan, Wovenhand en The Birthday Party hier ook nog wel hun hart kunnen ophalen. Ik vind het vooral prachtig om deze helden van weleer weer in ons midden te hebben.
Depeche Mode – Delta Machine (2cd, Venusnote/Mute/Columbia)
Deze band is toch door de jaren heen uitgegroeid tot een legendarische, die voor mij een heldenstatus heeft bereikt. Het verschil met hun eerste uit 1981 en de nieuwe 32 jaar later is gigantisch. Toch zal de fan er geen hebben willen missen. De synthpop die ze altijd hebben gepresenteerd en als een rode draad door de muziek loopt, wordt namelijk enkel steeds anders omlijst. In de beginperiode meer met disco, tijdens de zware verslaving van Dave Gahan met meer bezinnende muziek en erna met (nog) meer melancholie. Het levert menig klassieker op. Met een monument als deze, ben je enkel blij met een nieuwe release. De (pas) dertiende cd valt ook niet tegen en overtreft zeker de voorganger. Meer elektronica, meer kilte maar ook meer daadkrachtige songs. Daarnaast is het ook gewoon een op en top Depeche Mode album. IJzersterk, donker en toch goed doorwaadbaar. De ietwat onderkoelde muziek past wel bij de huidige maatschappij en daarom is het eigenlijk een prachtige soundtrack voor de crisis en het verval geworden. De deluxe edition heeft nog een extra schijfje met 4 track van bij elkaar 17 minuten. Een geweldig nieuw hoofdstuk dat de deur naar de toekomst open houdt!
Dominic – Persona (cd, Denovali)
Deze Noorse band komt uit dezelfde plaats als Biosphere, maar in plaats van rust brengen zij een hard geluid, hetgeen ze onder meer op hun twee vorige albums al geëtaleerd hebben. Dit album is 4 jaar in de maak en de band verkeert in topvorm. Screamo, emo, post-rock en hardcore wisselen elkaar af en vullen elkaar aan. Subtiele zang, gebulder, geschreeuw en kabaal, ja Dominic heeft het allemaal. Gewoon een ijzersterke en vooral lekkere plaat voor fans van de Deftones tot Neurosis.
Emma Louise – Vs Head Vs Heart (cd, Vertigo)
Tip van forumtijger Dreeke. Deze Australische zou klinken als Trespassers William met meer elektronica. En dat klopt ook wel, al hoor je er ook wel Dévics en Cranberries in terug. Dit zuchtmeisje van downunder brengt dromerige synthpop waar haar heerlijk zwoele zang de rest doet. Ze krijgt daarbij rugdekking van gasten op drums, gitaar, piano en overige elektronica. Dat levert lekker luchtige muziek op, die zich als een frisse lentebries op de wang kust. De ene keer frivool en op andere momenten bitterzoet. Goede voorjaarstip!
Petrels – Onkalo (cd, Denovali)
Oliver Barrett houdt er de interessante projecten Bleeding Heart Narrative en Petrels op na. Van die laatste verschijnt twee jaar terug het imponerende Haeligewielle. Je krijgt hierop de betere duistere klanklandschappen vol drones, softnoise, noisemuren, aangrijpende strijkstukken en andere allerhande geluiden. Op spookachtige, dikwijls bloedstollende wijze trekken de soundscapes aan je voorbij. Je wordt volledig opgeslokt door de duistere en tegelijkertijd adembenemende pracht. Nu komt hij met zijn volgende werk dat daar nog eens met stappen overheen gaat. Op aangrijpende wijze koppelt hij hier drones, neoklassiek, soundcapes en analoge experimenten en noise aan elkaar. De ene keer levert dat intrigerende geluidswallen op en elders bloedstollend mooie stukken. Het weet hoe dan ook altijd te imponeren. Voor de liefhebbers van zowel Stars Of The Lid, Matthew Collings en Richard Skelton als Tim Hecker, Fennesz en Deaf Center. Luister maar eens naar de tracks “Giulio’s Throat” en “Characterisation Level” om te horen hoe overweldigend mooi dit is. Meesterlijk!
Shannon Wright – In Film Sound (cd, Vicious Circle)
Shannon’s honingzachte maar scherp gepeperde stem blijft een ijzersterk wapen. Dat blijkt ook weer uit haar negende album, die met Yann Tiersen en de twee van haar vorige project Crowsdell even buiten beschouwing gelaten. De muziek lijkt per album in hardheid toe te nemen. Op haar nieuwe cd is dat zeker het geval. Shannon (zang, gitaar, piano, keyboards, pomporgel) krijgt dan ook stevige hulp van drummer Kyle Crabtree (Rachel’s, Shipping News) en bassist Tod Cook (Crain, For Carnation, Dead Child, Shipping News). En ja, dit album is in Louisville opgenomen, door niemand minder dan Bob Weston (Shellac). Ze presenteert een robuust geluid met hele heftige uithalen die ontzettend goed zijn. Dat voor een kleine dame met een Verkade-smoeltje. Heerlijk! Daarnaast krijg je ook meer gevoelige muziek met piano en al. Ergens tussen Sonic Youth, Shellac en Lisa Germano in, maar dan geheel met een eigen identiteit. Een persoonlijk en ijzersterk album!
Luister Online:
In Film Sound (album, in de player onderin)
Grup Ses Beats & Pieces From 60's & 70's Turkish Psychedelica
Een Madlib-achtige collectie beats waarbij een kast Turkse nostalji en Anadolu rock is geplunderd. Het doet denken Dr. No's Oxperiment van Madlibs broer Oh No. Die leek echter welgeteld één Selda- en één Barış Manço-album als bronmateriaal te hebben. Hoewel ik ook hier veel samples herken spreekt er wel meer liefde uit de groeven.
Ilaiyaraaja Fire Star: Synth-Pop & Electro-Funk From Tamil Films 1984-1989
Het vinyl staat op de Bombay Connectionsite nog steeds als "Coming soon" maar werd bij Bol niet zo lang geleden als niet meer leverbaar aangemerkt. Via Discogs kon het gelukkig nog wel en voor een aardige prijs bovendien. Muziek uit de Tamil filmindustrie bekend als Kollywood (de filmstudio's bevinden zich in Kodambakkam). Leuke aanvulling op de verzamelaars van Finders Keepers omdat deze collectie zich wat meer concentreert op de jaren tachtig en bovendien prachtig uitgevoerd in klaphoes, full colour binnenhoezen met uitgebreide linernotes.
The Spy From Cairo Arabadub
Moreno Visini, a.k.a. Zeb, komt uit Italië, zijn moeder heeft Koerdische en Oost-Europese roma-roots. In Londen woonde hij tussen de Arabieren en Hindoestanen en hij is geen onverdienstelijk oed-speler. Op Arabadub maakt hij een fusie van Arabische muziek en dub reggae, zoals de albumtitel al deed vermoeden. Zonder het virtuoze vuurwerk van bijvoorbeeld Speed Caravan of DuOud is het door zeer smakelijk inzetten van samples een toegankelijk geheel geworden. Revolutionair is het niet maar wel vrolijk, laat die lente nu maar komen.