Eén van de crisismaatregelen is dat we langer moeten werken. De Subjectivisten vinden het een betere oplossing als je langer meer cd’s koopt (en anders lopen we weg). Een aantal tips vind je alvast in het:
Boulez in de ZaterdagMatinee, Concertgebouw Amsterdam
Boulez en zijn Ensemble Intercontemporain in het echt aan het werk zien was een lang gekoesterde wens die afgelopen zaterdag eindelijk uitkwam. In het Concertgebouw in Amsterdam dirigeerde hij het klarinetconcert van Elliott Carter, uit 1996. Dat stuk was tussen twee eigen composities geplaatst, namelijk het piano-stuk ‘Incises’ (1994) en een bewerking van dat stuk voor een grotere bezetting, ‘Sur Incises’ getiteld.
‘Incises’ deed me denken aan Zappa’s ‘The Girl in the Magnesium Dress’, maar het moet natuurlijk andersom zijn, want Zappa imiteerde Boulez heel goed op ‘The Perfect Stranger’, nota bene door Boulez zelf gedirigeerd, en later op ‘The Yellow Shark’, waarschijnlijk de beste live-cd van Zappa ooit. Snelle, ritmische clusters, dynamiek, veel dissonanten maar toch spannend genoeg om te blijven boeien tot het einde. Dat gold niet voor ‘Sur Incises’ dat vooral heel erg lelijk was, hard en nauwelijks te volgen. Het stuk bevatte te weinig variatie om te blijven boeien, het was teveel van hetzelfde.
Het meest geslaagd was Carter’s klarinetconcert, met een glansrol voor Jérôme Comte die van plaats mocht wisselen als er een ander deel van het orkest aan bod kwam. Het was het enige stuk waarbij niet elke noot gepaard ging met een dissonant, waar strijkers voor wat lucht zorgden, het tempo omlaag ging, zelfs lange stiltes vielen en waar je gewoon van kon genieten. Boulez daarentegen was me te streng, te dissonant. Maar dat weet ik dan ook maar weer.
Sylvain Chauveau – Touching Down Lightly (cd, Creative Sources)
Eigenlijk zegt de titel van deze nieuwe Sylvain Chauveau al genoeg. Hier en daar een melancholische pianoklank lichte aanrakingen die toch een geheel vormen. Heel, heel subtiel, ruimtelijk en wonderschoon. Luister Online
Touching Down Lightly
Celer– Capri(cd, Humming Conch)
Celer – Engaged Touches (cd, Home Normal)
Celer is het zeer productieve echtpaar Will Long en Danielle Baquet-Long. Heel veel, denk Machinefabriek aantallen, releases zijn in eigen beheer uitgebracht. Een deel daarvan wordt nu op diverse labels heruitgegeven, waarvan een aantal ook nieuw werk uitbrengen. Capri is een werk met 29 korte ambienttracks. Zeer warme, maar melancholische geluiden die als een soundtrack aan je voorbijtrekken. Engaged Touches kent maar 2 erg lange stukken. Hierop maken ze meer drone-ambient waarbij de strijkers nadrukkelijker naar voren komen. Eigenlijk variëren ze altijd binnen de zachte grenzen van drones, dark ambient, minimal music en modern klassiek. Fans van Stars Of The Lid en Brian Eno zullen hiervan smullen.
Luister Online bij Myspace:
Ascensionaires (Capri) / Lists Of Sycophants And Wishes (Capri) / Engaged Touches 1
Fever Ray– Fever Ray(cd, Rabid)
Karin Dreijer Andersson van The Knife op de solotoer. Ze maakt een soort ingetogen singer-songwritermuziek op elektronische basis. Pakkende zang (dikwijls vervormd), tussen Björk, Bel Canto en Kate Bush in, met een muzikale omlijsting die doet denken aan Kraftwerk, The Art Of Noise, Jean Michel Jarre, Biosphere, Beaumont Hannant en de X-files. Mysterieus, duister en toch heel catchy. Een zinderend en beklijvend album kan je gerust stellen!
Luister Online bij Myspace:
When I Grow Up / If I Had A Heart / Keep The Streets Empty For Me
Kal– Radio Romanista(cd, Asphalt Tango)
Het Balkan-geluid wordt de laatste jaren behoorlijk uitgemolken, maar wie maalt erom als je weer een partij aanstekelijke blazers om je oren geslingerd krijgt? De combinatie met de minder vrolijke muziek maakt ook hele albums goed te verteren. Er zit altijd iets oprechts, uit het leven gegrepen, in de muziek. Met de opmars van de Balkan-beats lijkt helemaal een groot publiek te vallen voor deze veelal opzwepende muziek. Dat er hierdoor ook heel leuke bands ontstaan is meegenomen. Zo combineert het Servische Kal zigeunermuziek met beats. Ze presenteren op hun tweede album zowel die intens droefgeestige muziek als de uptempo knallers. Bij die laatste categorie schuwen ze zelfs drum’n’bass niet, wat een ongelooflijk VETTE uitwerking heeft.
Luister Online
3 tracks
Hildur Gudnadóttir– Without Sinking(cd, Touch)
Als de vrouw een instrument zou zijn, dan is ze een cello. Ik houd zo van het geluid uit dat instrument, zeker zoals Hildur dat instrument beroert. Na haar plaat als Lost In Hildurness opereert ze nu gewoon onder haar eigen naam. Met hoofdzakelijk cello, processing en hier en daar wat zang en citer en een beetje hulp van Jóhann Jóhannsson weet ze een prachtig desolate atmosfeer te creëren die gewoonweg onaards is. Net zo droefgeestig als David Darling maar dan met die vrouwelijke touch en kracht van de vrouw. Beauty!
MP3:
Erupting Light
Nils Økland – Monograph (cd, ECM)
Ook Nils Økland kan een aardig moppie strijken. Alleen doet hij dat niet op de cello, maar op de viool, ook mooi. En niet zo maar een viool, want naast de meer reguliere violen speelt hij voornamelijk de Hardangerviool. Dit geeft de muziek al meteen een uniek geluid. Hij heeft zijn kunsten eerder op het kwaliteitslabel Rune Grammofon vertoond, maar mag nu op ECM zijn nieuwste werk uitbrengen. Hij maakt geen folk, maar wel op folk gestoelde improvisaties. Door de oude vioolklanken krijgt het ook iets oorspronkelijks. Daarnaast heeft hij meer klassiek georiënteerde muziek. Erg intens en meeslepend.
Loney Dear – Dear John
Overambitieus, wellicht. Vooral heel erg volgepropt, maar daar ben ik bepaald geen tegenstander van. Belangrijker: de liedjes zijn wederom ijzersterk. (En dat terwijl de verrassing er nu af is en de verwachtingen hoog zijn) Ditmaal met een lach én een traan. Vooral dat laatste eigenlijk.
Julie Doiron – I Can Wonder What You Did With Your Day
Doiron nieuwe stijl (ingezet op I Woke Myself Up) begint te wennen. Weg droefsnoeterij, enter quirky indiepop, in de lijn van Eric's Trap. Er vliegen zelfs bierglazen door 't geluidsbeeld. Watch out! Beng.
Jeffrey Foucault – Shoot The Moon Right Between The Eyes
John Prine, die hier door Foucault gecoverd/geëerd wordt ken ik helemaal niet, maar deze degelijke Americana maakte twee (!!) weken rondjes, wat in mp3-tijdperk heel wat is..
Elmer Gantry (Richard Brooks)
Hele weirde semi-klassieker, met Burt Lancaster in een uitzinnige rol. Hij is Elmer Gantry, alcoholist, hoerenloper, gladjakker met de goorste slijmglimlach in de filmgeschiedenis en oh ja verkoper van stofzuigers en andere onzin. Dan komt ie een rondreizend circus tegen, in de vorm van Revivalism, een van de pseudo-oplevingen van het christendom, waar een jonge Jomanda-zuster (gespeeld door Jean Simmons, ik dacht eigenlijk dat het Audrey Hepburn was!) Verlossing predikt. Gantry heeft nog wel wat populistische ideetjes, maar eigenlijk wil ie gewoon het arme nonnetje onteren.
Science Faxtion Living On Another Frequency
Bootsy Collins had een visioen van futurische rock en metal en daar heeft hij ene Greg Hampton voor ingeschakeld. Heeft een naam als Alice Cooper op z'n c.v., maar mij zegt het niks. Het eindresultaat klinkt ongeveer zo futuristisch als Bootsy's eerdere rockprojecten Zillatron en Praxis, en die stammen uit de vroege jaren negentig. Ook Hardware, zijn band met Buddy Miles en Stevie 'No Wonder' Salas is wel vergelijkbaar. Hampton is duidelijk minstens voor de helft verantwoordelijk voor het geluid, waarbij mensen als Bernie Worrell, Brain en Buckethead vooral een dienende rol spelen. Living On Another Frequencyis daardoor toch vooral rechttoe-rechtaan rock, met wat elektronica en scratchwerk. Het is wel een leuke plaat, vol positieve vibes zoals we van Bootsy kunnen verwachten, maar toch nog steeds niet het potentieel van de combinatie van krachten. Misschien had ie beter Michael Hampton kunnen inschakelen, die heeft tenslotte altijd gevonden dat Funkadelic vooral een rockband was.
Diverse artiesten رقص رقص رقص (Raks Raks Raks) – Golden Psych Nuggets from the Iranian 60s Scene
Ouderwets naar de stad om platen te kopen! Ouderwets want echte zwarte schijven, maar ook ouderwets thuiskomen met eentje meer dan gepland. Dat gebeurde vroeger standaard, maar de laatste jaren had ik toch meestal alles al besteld of was het aanbod gewoon niet spannend genoeg en liep ik zonder iets de zaak weer uit. Ik was al een tijdje niet meer bij Da Capo geweest en ik moet zeggen, ik werd daar wel voor keuzes gesteld! Na met Italiaanse horrorsoundtracks van Il gatto a nove code (Morricone), Profondo Rosso en Tenebre (Goblin) in handen te hebben gestaan viel mijn oog op Raks Raks Raks (naast een prijzige maar twijfelachtige Barış Manço collectie). Na Turkish Delights (Turkije), Steam Kodok (Singapore e.o.), Waking Up Scheherazade (van Marokko tot Libanon) neemt singletjes- en sixtiesfanaat Marty Coumans ons mee naar Iran. Er stonden al twee verdwaalde Perzische songs op het voor het overige Arabische Waking Up… maar nu dus nog zeventien juweeltjes. De pop scene is uitgebreid gedocumenteerd maar de meeste bands op deze paarse lp worden door de Caspians en Caltexen genegeerd. Kourosh Yaghmaei ken ik en Googoosh natuurlijk ook, maar haar knallende versie van Aretha's Respect had ik niet verwacht.
Earth Radio Earth – Live 2007-2008
sunn0))) Dømkirke
Geen spannend vinyl bij de Earth show in Paradiso deze keer, zelfs niet de 'Bible' editie van Bees… en daar zou je nu net een leuke slag op kunnen maken want die verzendkosten liegen er niet om. Alleen de split met Sir Richard Bishop die maar liefst € 50 moest opbrengen. Gelukkig had ik die al. Toch een live cd'tje opgepikt, gewoon omdat Trey Spruance (Secret Chiefs 3) meedoet. Leuk, precies wat je verwacht. Net als de liveshow. Wat minder crispy sound dan in De Effenaar vorig jaar, maar wat extra drone misstaat Earth niet en het was dan ook weer een prachtige show. Op de nieuwe locatie van Plato in Utrecht is meer ruimte voor vinyl en Dømkirke glom mij daar zo aanlokkelijk tegemoet dat ik toch gezwicht ben. Ik wilde eigenlijk niet te veel meer spenderen aan Sunn omdat het zo'n echte live experience is en ik van m'n aardige rijtje cd's er toch betrekkelijk weinig van draai, maar een kerkorgel! FFS! En prachtig verpakt een ik hoop ook een aanmoediging om de platenbakken daar te blijven vullen met dit soort dingen.