Woorden uit de leesplank “Aap Noot Mies” wordt voor bankiers altijd versimpeld als “Gap, jat, wip, ton, roof, laf, dief, …enzovoort”. Wij stelen liever de show met onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: The Eye Of Time, Sam Lee & Friends, Mountaineer, Templo Diez en Savina Yannatou & Primavera En Salonico en King Crimson.
Jan Willem
The Eye Of Time – Anti (cd, Denovali)
De klassiek geschoolde Franse pianist en cellist Marc Euvrie laat in eerste instantie van zich horen via de bands Aussitôt Mort, Karysun en Sugartown Cabaret, die meer in de doommetal, hardcore en postrockhoek bivakkeren. Vanaf 2006 opereert hij als The Eye Of Time en brengt hij in 2006 en 2010 twee cd-r’s uit, die in 2012 als dubbel cd uitgebracht worden op Denovali. Hij presenteert er een mix van glitch, drum n bass, broken beats en experimenten, al dan niet aangedikt met modern klassiek en dark ambient. Vorig jaar verschijnt Acoustic, waarop hij enkel met piano en cello werkt en daarmee naar zijn klassieke roots terugkeert. Een heerlijk droefgeestig en hoopvol prachtalbum. Daar komt met Anti wel even verandering in. Op gitzwarte wijze laat hij thema’s als wanhoop, verval en negativiteit terugkomen in zijn muziek. Slechts 5 lange tracks vol hybrides van idm, postrock, drones, modern klassiek, dark ambient, trip hop en allerhande experimenten, zorgen bijna drie kwartier lang voor een verpletterend en meeslepend hoorspel. Hij brengt het beste en meest duistere naar boven van Set Fire To Flames, The Third Eye Foundation, Matthew Collings, Scorn, Portishead, Worrytrain, DJ Shadow en Godspeed You! Black Emperor. Luister alleen maar eens hieronder naar de gelijknamige albumtrack. Wat een overdonderende cd!
Sam Lee & Friends – The Fade In Time (cd, The Nest Collective/ Bertus)
Sam Lee is een Britse folkzanger, maar geen gewone. Dat blijkt al uit zijn debuut Ground Of Its Own. Hij maakt aan de ene kant traditionele folk, maar mengt daar samples, Afrikaanse en andere wereldmuziekelementen doorheen. Zijn tijdloze stem doet sterk aan die van Bill Callahan (Smog) denken, maar dan licht gemengd met die van Tracy Chapman. Nu komt hij als Sam Lee & Friends terug met The Fade In Time. In de basis brengt hij weer stemmige folk en traditionele songs, maar deze wordt in steeds wisselende combinaties gefabriceerd met percussie-instrumenten, trompet, hoorn, ukelele, keyboards (door Leo Abrahams), viool, wilgenfluit, banjo, piano, trombone, tuba, bas, cello, contrabas, koto, shrutibox, kornet, fluit, Joodse harp, vedel, kantele en koorzang. Het resultaat is verbluffend, want het klinkt alsof Smog wisselend begeleid wordt door Afrikaanse, Aziatische en jazzmuzikanten. Ondanks dat blijft het ergens in het folkgenre passen. Dat is allemaal niet alleen knap en intrigerend, het levert ook gewoon originele en buitengewoon lekkere muziek op.
Mountaineer – 1974 (cd, Off Amsterdam)
Vorig jaar debuteert het Amsterdamse vijftal Maggie Brown met hun gelijknamige album. Hierop laten ze een prachtig, caleidoscopisch en bovenal melancholisch geluid horen, dat ergens het midden houdt tussen Americana, post-rock, altcountry, folk en singer-songwritermuziek, altijd vergezeld van die mooi fluweelachtige zang van Hulst die soms tot falset gepromoveerd wordt. Het is allemaal zo goed dat het ook buiten de landgrenzen succes zou kunnen krijgen. Marcel Hulst (zang, gitaar) uit die groep voelt toch de behoefte om eerste een soloplaat te maken. Dat doet hij als Moutaineer, waarmee hij nu 1974 presenteert. Zijn wonderschone zang en evenzo akoestische gitaarspel wordt door vier gasten schitterend en vooral subtiel ingekleurd met synthesizers, beats, percussie, gitaren, contrabas en lapsteel. Het zijn 10 uiterst intieme en melancholische songs geworden, die wel in de buurt van zijn andere band blijven, zij het op een meer akoestische, ingetogen, folkachtige en licht psychedelische wijze. Elk nummer herbergt weer nieuwe verrassingen en ze weten je zonder uitzondering volledig in te pakken. Na een paar draaibeurten zijn de songs die je al innig omarmen getransformeerd tot ontstellend mooie, diep onder de huid kruipende songs. Hierbij bestaat die huid dan vaak uit kippenvel. Hulst maakt qua sound een mix van toen (1974?) en nu, waardoor zijn muziek klinkt als een fraaie doorsnede van Al Stewart, Donovan, The Serenes, Beach Boys en Bon Iver. Tijdloos heet dat dan. Ik vind deze cd zo mogelijk nóg beter dan het debuut van Maggie Brown. Wat een bezinnende, beklijvende en betoverende beauty!
Templo Diez – Constellations (cd, My First Sonny Weissmuller Recordings/ Konkurrent)
Een paar weken terug presenteert zanger, multi-instrumentalist en singer-songwriter Pascal Hallibert nog een prachtig nieuwe cd van Point Quiet, dat ooit start als White Sands. De in Den Haag opererende Fransman houdt er met deels dezelfde club muzikanten ook het landerige Praise The Twilight Sparrow en het filmische altcountry/ post-rock gezelschap Templo Diez op na. Van die laatste verschijnt nu het vijfde album Constellations, dat de nummer twee van een drieluik vormt. Deel één, Greyhounds, is al in 2011 verschenen. Naast Pascal (zang, gitaar) bestaat de line-up hier uit Leejon Verhaeg, Paolo Panza, Miranda Visser, Hans Custers en Shireen van Dorp, die zijn gedragen teksten fraai omlijsten met uiteenlopende instrumenten als drums, Rhodes, gitaar, viool, contrabas, accordeon, Hammond, banjo en mondharmonica. Ze schetsen prachtige landschappen, waar ze met donkere pop, altcountry, slowcore en Americana de paden uiteen zetten. Daar klinkt de heerlijk herfstige zang van Hallibert, al dan niet in fraaie samenzang met de zangeressen, zo wonderschoon bij. Denk aan een eigenzinnige mix van Lambchop, Mark Lanegan, Sparklehorse en Sixteen Horsepower. Als een betere donkere arthouse film weten ze te biologeren, verrassen en zorgen voor bezinnende dromen. Het belangrijkste is dat het simpelweg intens genieten is van deze diepgravende pracht.
Toll Of The Days
Down The Road
Savina Yanntou & Primavera En Salonico – Songs Of Thessaloniki (cd, ECM)
Savina Yannatou is een bijzondere Griekse zangeres, die zowel sacrale en klassieke muziek als folk en dat veelal in combinatie met jazz en experimenten. Haar etherische zang is wonderschoon en haar discografie meer dan indrukwekkend. Meestal maakt ze conceptalbums, van bekende artiesten uit eigen land tot diverse geografische gebieden. Op Songs Of Thessaloniki is de één na grootste stad van Griekenland met de rijke geschiedenis aan de beurt. Werkelijk van alles heeft daar gewoond en de stad voorzien van een schat aan diversiteit. Naast Grieken waren dat Joden (Ladino’s), Turken, Bulgaren, Serviërs, Armeniërs, Slavische-Macedoniërs en Pontiac, allen met hun eigen cultuur en muziek. Van al deze muziekstijlen heeft Yannatou een gevarieerde selectie gemaakt op de nieuwe cd. Het zijn veelal traditionele songs die ze op hemelse wijze zingt. Haar etherische pracht wordt door de begeleidingsband op subtiele wijze ingevuld met oud, gitaar, qanun, accordeon, ney, contrabas en percussie-instrumenten. Werelds, weemoedig en bovenal wonderschoon.
Luister Online:
Songs Of Thessaloniki (samples)
Martijn
King Crimson Live At The Orpheum
Robert Fripp is uitgevochten met de platenmaatschappijen en heeft weer tijd voor en zin in muziek. Niet zomaar muziek maar King Crimson-muziek. Met een bezetting die erg lijkt op het ProjeKct dat het opvallend Middle-of-the-Road uitgevallen Scarcity of Miracles uitbracht verwacht je dan dingen. Zowel Jakko Jakszyk als Mel Collins pakken het echter veel pittiger aan deze keer, waardoor de muziek van de Crim je behoorlijk terugbrengen naar de jaren zeventig. Wat helemaal niet erg is, fijn zelfs, bijvoorbeeld om Starless live te horen (in september in Utrecht nog wel). De drie drummers (Bill Rieflin, Gavin Harrison en Pat Mastelotto) vormen dan weer een opvallend hechte eenheid, op het eerste gehoor zou je niet zeggen dat er drie drummers aan ’t werk zijn. En Tony Levin bast, en dat klinkt ook vertrouwd. Het is allemaal van een dusdanig niveau (en zo gewenst) dat het echt geen kliekjeswerk of oubollig is, King Crimson blijft een buitengewone band die zich altijd weer relevant weet te maken. Die DVD met 5.1-nonsens is dan weer minder nodig, want mij betreft maken ze ook single-disc versies (ik dacht video te krijgen, anders had ik vinyl genomen).