De Subjectivisten stoppen hun miljoenen gewoon maar weer in hun oude sokken. Vanaf de bank komen wel onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Suede, Daughter, Saioa, Nadia Sirota, Sleepingdog, Woodkid, Hieroglyphic Being, No Guru, Anika, Eels, OM/Alpha & Omega, Postmen, Sliscobars & Kleine Viezerik, Rosy Parlane, Sohrab en The Kurws.
Suede – Bloodsports
Je knippert met je ogen en ineens is daar, naast een langverwacht Bowie-album, ook ineens weer een Suede-album. De vorige, "A New Morning" dateert van 2002. In de tussenliggende tijd zijn er wat (solo)projecten geweest, er zijn bands en genres opgestaan en weer verdwenen, regeringen gevallen… maar Suede is nauwelijks veranderd. Qua stijl zou ik hem naast Coming Up plaatsen. Maar wel zonder de hits. Hit Me komt nog het meest in de buurt (inclusief "lalala"-stukje), als het tenminste 1996 was.
De teksten, de hoesfoto, het cleane toch volle geluid met veel hoge tonen en de stem van Brett Anderson: Suede is een stabiele band. Gelukkig ben ik liefhebber.
Door de jaren heen is 4ad denk ik het label dat me muzikaal gezien het meest beïnvloed en gevormd heeft. Van dit label heb ik net zoveel in de kast staan als Kranky, alleen is de geschiedenis van 4ad veel langer. Hoe dan ook is het label de laatste jaren nogal wisselvallig. Een trio dat er voor mij helemaal bij past is Daughter. De band rond zangeres Elena Tonra ademt weer dat bitterzoete en licht mysterieuze van weleer uit, zij het dat ze helemaal in het hier en nu passen. Ze kunnen prima naast bands als The xx en Warpaint opereren, maar hebben ook de sound van Swallow, This Mortal Coil en Heidi Berry in huis. Mystieke, onderkoelde shoegaze en wave. Prachtig!
Saioa – Natura (cd, Moonpalace)
Saioa Garin is een Spaans/Baskische singer-songwriter die nu het derde album presenteert van de naar haar vernoemde band. Ze maakt van die lekker noestige maar uiterst melancholische en gedragen folkrock. Door haar zware stem en de manier van muziek maken doet ze me meteen aan Thalia Zedek en Emak Bakia denken. Alle nummers zijn emotioneel geladen en komen keihard binnen, ook al versta ik geen klap van dat Baskisch. Gitaren, banjo, piano, lap steel, drums, Hammond, trombone, accordeon en meer worden aangewend om al dit fraais neer te zetten. Heel sterk album!
Nadia Sirota – Baroque (cd, Bedroom Community)
Deze altvioliste heeft met de groten der aarde gespeeld. Van Jonsí, Mono, Nico Muhly en Dustin O’Halloran tot Grizzly Bear, Arcade Fire, Valgeir Sigurðsson, Puzzle Muteson, Ratatat en Son Lux. Ze mag nu op Bedroom Community, het label van Valgeir Sigurðsson, haar nieuwe soloplaat het licht laten zien. Zoals altijd op het label is dat een neoklassiek gebeuren. Alleen plakt ze er ook Barokke, avant-gardistische en klassieke elementen bij. Ze experimenteert tussendoor ook op het keyboard en gasten op orgel, keyboards, synthesizers, percussie en programmering kleuren de rest in. De composities zijn onder meer van de hand van Shara Worden, Missy Mazzoli, Nico Muhly, Paul Corley en Daniel Bjanason. Prachtig hedendaags strijkwerk met veel intrigerende combinaties. Voor de fans van het label en Julia Kent.
Sleepingdog – Inside Them (personalised cd-r, I Will Play This Song Once Again)
Sylvain Chauveau is met nog een ander het label I Will Play This Song Once Again begonnen. Wat ze doen is op een bepaald tijdstip een exclusieve en zeer gelimiteerde release aanbieden, waar je indien je snel bent een persoonlijk exemplaar krijgt van de artiest. Eerste hierop is, hoe kan het ook bijna anders, Peter Broderick die 25 exemplaren aanbiedt met daarop 2 songs die hij voor elke 25 bestellers opnieuw opneemt zodat iedereen een uniek exemplaar in handen krijgt. De tweede is van Stranded Horse in een oplage van 10. Nummer 3 komt van Chantal Acda onder haar Sleepingdog alias, wederom in een oplage van 10. Eén prachtig liedje met een persoonlijke boodschap. Buitengewoon fraai. En leuk om zo een uniek hebbedingetje in handen te hebben.
Woodkid – The Golden Age (cd, Green United Music)
De Franse Yoann Lemoine is een wonderkind. Niet alleen maakt hij videoclips en is hij grafisch ontwerper, ook is hij een begenadigd muzikant. Naar dit debuut wordt al lange tijd uitgekeken, zeker na de diverse sterke singles en videoclips de afgelopen twee jaar. De Franse multi-instrumentalist maakt stemmige indie en laat zich door een leger aan strijkers en blazers begeleiden. Hiermee maakt hij bijzondere liedjes, die de ene keer heel bombastisch uitpakken maar daarnaast ook heel ingetogen kunnen zijn. Hij beweegt zich op een eigenzinnige en toch uiterst toegankelijke manier door de muzikaal landschap dat bestaat uit Alt-J, Kyteman Orchestra, Sufjan Stevens, Air, The Knife en These New Puritans. Tegen de kitsch aan, maar daarvoor net te smaakvol en goed. De betere popmuziek!
Woodkid – Iron from WOODKID on Vimeo.
I LOVE YOU from WOODKID on Vimeo.
Woodkid – Run Boy Run (Official Video HD) from WOODKID on Vimeo.
Hieroglyphic Being – Imaginary Soundscapes (2lp, Mathemathics, 2013)
Lastig bij te houden, die Jamal Moss oftewel Hieroglyphic Being. Tussen al die CDr’s zit gelukkig af en toe een uitgave die er echt toe doet. We kunnen Imaginary Soundscapes wat dat betreft beschouwen als de opvolger van Le Jardin Des Chemins Bifurquants of zelfs So Much Noise 2 Be Heard. Acid elektronica dat vanwege de chaos, rauwe lo-fi productie en verknipte ritmes volledig op één persoon is terug te voeren. Deze mechanische Sun Ra heeft wederom een sterk staaltje eigenzinnige experimenten neergezet, die – met of zonder beats – de soundtrack vormt voor de dansvloer van een grimmige, duistere toekomst.
No Guru – There’s No Guru (lp, Hashram Audio Concern, 2013)
No Guru was een sextet uit Brisbane waar namen als Sky Needle, Mad Nanna en Lost Domain in opduiken. Een jamband zonder echte vaste samenstelling, doch altijd met weirdo’s in de bezetting en bovendien een creatief middelpunt in de stad. Deze opnames uit 2006 zijn nu eindelijk op vinyl verschenen. Het label vond blijkbaar dat dit eerbetoon aan het overleden bandlid Jeremy Nuske een waardig geluidsdrager verdiende. Ik kan mij daar wel in vinden. De band is geïnspireerd door traditionele muziek uit Java, India en andere delen van Asia aan het improviseren geslagen met die typische DIY-mentaliteit uit Down Under. Ritmische noise en percussie, melodieuze structuren met gitaar, piano en trompet; good stuff. 250 exemplaren of gratis download.
Anika – Anika EP (12”, Stones Throw, 2013)
Wel heel weinig nieuws onder de zon op deze EP van Anika: vier covers en twee alternatieve versies van nummers die al eerder op het gelijknamige album uit 2010 verschenen. I Go To Sleep van The Kinks stond daar overigens ook al op. The Crystals (He Hit Me), Chromatics (In The City) en Shocking Blue (Love Buzz) maken de lijst met herinterpretaties compleet. Daarna komen de singles Yang Yang en No One’s There nog een keer voorbij in de dub-versie. Relevant? Niet bepaald, maar het maakt de collectie van deze Brits-Duitse Anika, met haar rommelige Nico-esque dubpunk compleet en wakkert het verlangen naar een nieuw album weer aan.
Eels – Wonderful, Glorious
De E van eindelijk, daar komt Wonderful, Glorious op neer. Eindelijk weer 'ns een goeie plaat van Eels, en, vooral, eindelijk een ándere plaat. Mister E tolde ten slotte al tijden in zijn eigen 'ocharme ik'-universumpje rond. Op zichzelf niet zo vreemd, in dat genre heeft ie ten slotte een paar klassieke cd's gemaakt, maar toch… Op een album als End Times naderde het einde van Eels met rasse schreden. Hoe anders staan de zaken er nu voor. 'Thanks for invite, no thanks just the same', bromt E in New Alphabet. Hij klinkt op op zijn tiende Eels-album zowel bozer, bitterder en optimistischer dan elders. Ook de muziek is schizofrener. Er wordt harder gerockt, maar er zijn ook fladderende reverse-geluidjes, koortjes en glitchy beats. De plaat verrast aan het einde met een heus Radiohead-lickje. Het belangrijkste is dat Eels voor het eerst sinds tijden als een echte band aanvoelt. Niet voor niets ontstond de plaat jammend. Een goed plan. E écht onder de mensen. 'The first step is out the door and onto the street / 6 bucks in my pocket and these shoes on my feet.'
OM/Alpha & Omega Advaitic Dubplates
Een bijna twaalf minuten lange dub van Addis van het fenomenale album Advaitic Songs van vorig jaar door een oud Brits roots reggae duo. Eigenlijk gewoon precies wat je er van verwacht, al vraag je je af waarom het zo bruusk in tweeën gehakt is.
Postmen Documents en Revival
Toen het verscheen kende ik bar weinig reggae maar toen kwamen de Postmen uit Rotterdam toch al authentiek over. Inmiddels heb ik wel heel veel reggae gehoord en vanwege het 15-jarig jubileum van Documents heb ik de albums weer eens uit de mottenballen gehaald. Ik had gelijk: de mix van pop, roots reggae en hip hop staat gewoon nog fier overeind.
Sliscobars & Kleine Viezerik P2RIDM
Mixtapes zijn de plek voor lekker rauw zo blijkt ook weer uit de nieuwe van KVtje. Hij mag een BN-er zijn, gelukkig is z'n shit nog lekker gangster. Geen week gedoe over meisjes of moeders en voor kratis te downloaden op Puna.nl.
Rosy Parlane – Willow (Touch)
Tot mijn grote vreugde is de Touch Seven Series terug, direct met 2 nieuwe releases. Nummer 14 in de serie is weggelegd voor de muzikant Rosy Parlane (zijn moeder noemt hem Paul Douglas) uit Nieuw Zeeland die ook al eerder twee geweldige releases bij Touch uitbracht (Iris in 2004 en Jessamine in 2006) waarna akelig lang stil is gebleven. Gelukkig zijn er nu in ieder geval 2 nieuwe nummers, al zijn ze vrij kort (beide 4:29 min).
In de titel track Willow worden we getrakteerd op een donkere drone gecombineerd met wat vermoedelijk veldopnames zijn die voor het nodige ruizen en kraken zorgen. Het is een spannende track die goed binnen het verder oeuvre van Parlane past.
Op de B zijde vinden we het nummer Morning, dat ook echt wel de naam eer aan doet. Dit is echt een ochtend drone waar je rustig bij wakker kunt worden. Het lijkt op bewerkte gitaar, maar het kan net zo goed orgel zijn. Ook dit is een mooie track, wel iets minder spannend.
Het is allemaal nog wat kort, maar laten we hopen dat deze twee nieuwe tracks een opening zijn voor Parlane om met een volledig nieuw album te komen, want hij mag dan minder bekend zijn dan de meeste andere namen op Touch, maar behoort met zijn 2 albums daar wel tot de top.
Nu alleen nog op 7" maar binnenkort ook digitaal te krijgen voor de liefhebbers bij Touch.
Sohrab – Between Strangers (Touch)
Nummer 15 in de Touch Seven Series komt van de de uit Iran afkomstige Sohrab, nu woonachtig in Berlijn naar het schijnt al enkele jaren in het proces om een verblijfsvergunning te krijgen. Deze jonge Iraanse muzikant heeft eerder al een plaat genaamd A Hidden Place bij Touch uitgebracht, een die mij niet heel erg veel wist te pakken. Maar completist die ik ben heb ik toch deze 7" gekocht. En eigenlijk was dat geen slechte keuze want Between Strangers klinkt een stuk beter dan ik vooraf had verwacht.
De beide nummers zijn opgenomen in Eissenhutenstadt, een opvangscentrum voor vluchtelingen. Op kant A vinden we Hejrat (voice of a burnt generation, zou dit voor moeten staan volgens de Touch website) waarin door Hani wordt gezongen. Dit is voor het eerst dat ik in de muziek van Sohrab duidelijk de Iraanse roots terug hoor (eerder waren er alleen enkele flarden aan percussie die iets leken weg te geven, de rest was meer een aardige soort Biosphere rip-off), niet alleen is dit door de zang maar ook worden er samples gebruikt van traditionele instrumenten. Hejrat is een spannend nummer waarin duidelijk de frustratie van de vluchtelingendetentie terug te horen is. Naast de Perzische geluiden krijgen we ook field-recordings van stromend water en meer. Door deze toevoeging neemt wordt het net iets meer dan een "gewoon" liedje. Zeker voor mij zijn favoriete track.
Op kant B krijgen we het nummer Endless Spring te horen, wat een veel dromerige sfeer weet te brengen. Hier is de Perzische invloed heel wat minder duidelijk aanwezig, hoogstens wat percussie geluiden en een verdwaalde opname van iemand die uit de Koran lijkt voor te lezen. In dit nummer lijkt hij toch weer meer naar Biosphere te hebben geluisterd waardoor het eigen smoelwerk toch wat achter blijft, maar het nummer zit wel goed in elkaar.
Laten we hopen dat op een volgend album we meer zijn achtergrond terug gaan horen, want het lijkt toch dat hij zich daarmee het beste kan onderscheiden en ook de meest bijzondere stukken maakt.
Ook deze 7" is bij Touch te koop en zal later ook digitaal te verkrijgen zijn.
The Kurws – Dziura W Getcie (Trująca Fala, Oficyna Biedota, 2011)
Afgelopen zaterdag was de benefietavond voor de 2e editie van het SOTU Festival in de OCCII in Amsterdam (Zet alvast 10, 11 en 12 mei in je agenda voor het SOTU Festival, want dat gaat weer heel tof worden, net zoals vorig jaar). En op deze benefietavond speelde de Poolse band The Kurws. Eigenlijk had ik geen geld bij me voor een plaat te kopen, want dat doe ik al te veel, maar echt na 15 minuten was ik al helemaal om…dan maar niet meer drinken de rest van de avond. En ik heb er zeker geen spijt van want Dziura W Getcie is van de eerste tot de laatste noot een boeiende plaat, net zoals de optreden.
The Kurws is een trio uit de stad Wrocław en wordt vaak bij gestaan door gastmuzikanten. Ze maken (post)punk die veel doet denken aan The Ex veelal door het hoekige gitaarspel (tsja, een beter woord weet ik er ook niet voor), maar in plaats van Afrikaanse invloeden lijken deze heren zich meer in de mathrock te hebben verdiept. We krijgen op deze plaat dan ook veel onverwachte breaks, tempo wisselingen en meer gekkigheid die bij vlagen ook wel doet denken aan Trumans Water. Vrijwel alle nummers zijn instrumentaal op een enkele verdwaalde schreeuw na.
Serieus de moeite om te gaan checken, vooral live een band waarbij je continu al fist-pumpend door de zaal aan het stuiteren bent.
Luister hier zelf:
Of koop de plaat hier: http://kurws.com/