We winden er geen hoofddoekjes om deze week in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Nils Frahm & Anne Müller, Liturgy, Esben And The Witch, Maggie Björklund, Erland & The Carnival, Mint Julep, Passarella Death Squad, Radiohead, Cowboy Junkies, Dinosaur Jr, V/A – Brains on Backwash III: Backwash to the Future, C.C.C.C. en diverse singles. En gingen naar: Ulver en Zweizz . En keken naar: Investigation Of A Citizen Above Suspicion.
Nils Frahm & Anne Müller – 7fingers
Ik ga al plat bij die eerste paar noten, zo mooi en ontroerend hoor je het zelden zo snel. IJle vioolpartijen echoënd in een verlaten ruimte, eenzaam en droevig. Pijnlijk direct. Bij het tweede nummer zorgt springerige glitch voor de broodnodige verlichting, maar de toon is wel gezet. Een toon die me erg bevalt: alsof Efterklang na hun debuut (en sterkste plaat) Tripper linksaf de diepte in is gegaan. Prachtige samensmelting van neoklassiek en elektronica; het is al vaker gedaan natuurlijk maar zo goed als hier hoor je niet vaak.
Liturgy – Renihilation
Lang over gedaan, maar het kwartje is dan toch gevallen. En ik weet eigenlijk niet waarom niet eerder. Muren van geluid, prachtige melodieën, woest en melancholiek tegelijk. Black metal? Alleen in de vorm, inhoudelijk hoor ik nauwelijks metal. Shoegaze, avantgarde, ambient, en dan een oerschreeuw vanuit de spreekwoordelijke tenen. En die drummer, fenomenaal hoe hij zowel superstrak en supersnel en toch rommelig en losjes weet te klinken. Verslavend mooi. Net op tijd voor Roadburn.
Esben and the Witch – Violet Cries Überserieuze neogoth wordt groot, wat ik je brom. Vorig jaar plots Zola Jesus, nu mag Esben and the Witch in zwarte kleren rond komen zweven. Minder direct dan Zola Jesus, lange intro’s – laten we het sfeertekeningen noemen –, breed uitwaaierende gitaren, drums uit een doosje, stem vol galm, forse dosis donkere dramatiek. Nu de nummers nog iets pakkender, zoals het onderstaande nummer (heel mooie passende clip trouwens).
Maggie Björklund – Coming Home (cd, Bloodshot)
De Deense pedal steel speelster Maggie is al sinds 1991 actief in de band de Darleens en geeft acte de presènce in diverse andere bands. Na 20 jaar komt ze met haar solodebuut, haar in eigen beheer in 1996 uitgegeven cd even niet meegerekend. Hierop pakt ze het met gasten als Calexico, Mark Lanegan, Jon Auer, Rachel Flotard en nog een waar leger aan gasten groots aan. Maar ook de muziek mag er wezen. Een heerlijk landerige soms dromerige mix van alt-country, Americana, singer-songwritermuziek en rock met fraaie (gast)zang. De muzikale invulling is ook ijzersterk. Je krijgt wat je hoopt; thuiskomen met de lucht van verse koffie, vers gebakken brood en tevens die van de zwoele nostalgische avonden. Sowieso is het hele album voorzien van een wonderschone melancholie.
Luister Online bij Myspace:
Coming Home / Insekt / The Anchor Song / Playground Stars / Wasteland / Intertwined
Erland & The Carnival – Nightingale (cd, Full Time Hobby/Yep Roc)
Ook op het tweede album brengt deze groep uit Londen weer een uiterst aanstekelijke mix van folk, folkrock, indie, psychedelica, vluchtige noise en experimentele muziek. De leden komen uit onder meer bands als The Verve, Blur, The Good The Bad & The Queen, The Fireman, The Orb en The Cult. Het merendeel is lekker uptempo, maar ondanks dat ook prettig droefgeestig. De rustige songs, die hier talrijker zijn op hun debuut, zijn ook van een bijzondere schoonheid. Voor de rest steekt het op alle fronten gewoon nog beter in elkaar dan het debuut van vorig jaar. Sterke zang, prima songs en een afwisselend instrumentgebruik (orgels, gitaren, blazers, drums, samples). Ze komen dan op eigenzinnige wijze ergens uit tussen The Last Shadow Puppets, Get Well Soon, Fairport Convention, Cardiac, Tapes ‘N’ Tapes, Broken Records en heel af en toe nog The Inspiral Carpets. Tja, moeilijke tweede albums zijn niet voor iedereen weggelegd.
Video:
Map Of An Englishman
Nightingale (albumteaser)
Mint Julep – Adorn (mcd, Unseen Records)
Mint Julep is Keith Kenniff (Helios, Goldmund) met zijn vrouw Hollie, die de shoegazer-schoenen hebben aangetrokken. Na een eerste cd-r uit 2009 nu een nieuwe mini met 3 nummers plus nog eentje van 10 minuten van Helios om het geheel af te ronden. Denk aan een warme mix van Lush, My Bloody Valentine, M83 en Slowdive, met de fraaie zang van Hollie. Het is zoals tegenwoordig vaker bij Kenniff op het eigen Unseen label uitgebracht. Bijzonder kleinood. En fraaie zoethouder tot de full-length later dit jaar verschijnt!
Luister Online bij Myspace:
Arristea / Shine / Invisible Waves
Passarella Death Squad – Passarella Death Squad (cd, The Republic Of Desire/Here To Go)
Na de billenman, de borstenman en de benenman is het nu weer eens tijd voor de hoesjesman. Ja ik was zo waar weer eens in een cd-zaak. Eh dat is een soort live Spotify, waar je cd’s van allerlei artiesten kunt beluisteren en kopen. Een cd is zeg maar een fysieke verzameling mp3’s, maar dan waar je wel een bepaald gevoel bij krijgt. Enfin, mijn ogen vielen op een prachtig stoffen hoesje waar de juiste kleurschakeringen stonden en goede muziek niet uit kon blijven. Blijkt er nog de mysterieuze naam Passarella Death Squad op te prijken. 1 en 1 is twee. En warempel, een voltreffer. De groep blijkt, zo leert het internet dan weer wel, dat het een kleding designers club uit Londen betreft die besluiten eens muziek te gaan maken. Na Zola Jesus, Esben And The Witch, Tamaryn, We Fell To earth, The xx en ga zo maar door is er nu een heel sterke, verwante band bij die het wave-verleden hoog in het vaandel heeft. Op minimalistische en bovenal gitzwarte wijze combineren ze ijskoude duistere beats met wave, ambient en gothic elementen. Ook zangeres Emilie Albisser prevelt op duistere en hypnotiserende wijze. Nico, Cocteau Twins, PIL, Vicious Circle, Coil, Siouxsie, Sleeping Dogs Wake en DJ Hell schemeren naast de eerder genoemde bands allemaal door in deze bezwerende black beauty. Een absoluut verbluffend en adembenemend debuut!
Luister Online:
Passarella Death Squad (album) (in de playerT op de pagina)
Radiohead – The King Of Limbs (cd, Ticker Tape/Tbd/XL)
Eén van de leukste dingen aan Radiohead vind ik het feit dat ze telkens weten te verrassen. En of dat nu altijd even goed uitpakt vind ik dan zelfs minder belangrijk. Ze weten me te verrassen punt. Dat is ook zo op de nieuwe cd vol bijzondere elektronische ritmes, die wel aansluiten bij Yorke’s soloplaat. De songs worden door de jaren heen soms minder mooi, maar wel fascinerender hetgeen bijna hetzelfde effect oplevert. Ik weet dat er al genoeg over de nieuwe Radiohead gezegd is, maar laat ik dan nog toevoegen dat ik dit een geweldig album vind met zowel de mooie liedjes van weleer als de bijzondere experimenten van erna. Voor een band van dit kaliber blijven ze innovatief en lef tonen. Dat is naast de gewoonweg fantastische muziek ook al zeer te prijzen. En ik heb ook een zwak voor Yorke’s stem, die gewoon enkel oprechte gevoelens en emoties lijkt te vertolken. Een beetje nerdy, maar daar kan ik wel wat mee. Als fan word je hier rijkelijk beloond.
Kijk/luister Online bij YouTube:
Lotus Flower
Cowboy Junkies – Demons: A Tribute To Vic Chesnutt
Over de Cowboy Junkies moet je me niets vragen. Schijnbaar ooit goed, toen irrelevant en nu in de heruitvindingsfase. Zichzelf in gang getrokken met de Nomad Series, waar dit album deel van uitmaakt. Zo zie je maar, blijven schrijven, blijven spelen, dingen uit blijven brengen en het plezier keert terug. Dit is wat je dan een liefdevol eerbetoon noemt, en een mooie stap naar de canonisering van Chesnutt als Grote Liedjesschrijver. Zijn markante stem is dus níet per se nodig om een liedje als I've Flirted With You All My Life tot een klassieker te maken. 'I am a man, I am self aware.'
Dinosaur Jr – Beyond
Deze plaat liet ik dus (volgens mijn File Under recensie) bij verschijning lachend aan me voorbijgaan. Hoe onterecht dat was, leerde ik met Farm. Nu de fout goedgemaakt. Komisch genoeg lijkt Beyond héél veel op Farm, misschien zijn de liedjes net even wat minder, maar het is bijna een 1 op 1-kopie in sfeer en variatie. Zelfs wat betreft de teksten, met J Mascis die tevergeefs plannen probeert te maken en zich verveeld. We're Not Alone is mijn 'pick'. Voor iemand met zo'n sloom imago kan de J best hard en snel 'shredden'!
Investigation Of A Citizen Above Suspicion (Elio Petri)
De Italiaanse titel is nog onmogelijker: Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto. Zegt wel wat over het literaire, zelfs duidelijk intellectuele gehalte van deze policier. (Is het nog wel een giallo?) Als de Italianen romantisch-nostalgische verhaaltjes piekfijn geësthetiseerd gaan vertellen vind ik 't (gechargeerd) niets. Maar gecombineerd met misdaad werkt het wél. Denk aan Il Divo, en die merkwaardige maffiafilm van een paar jaar terug waar een barfly uiteindelijk in beton werd gestort. (Wie de titel daarvan weet mag het zeggen) Van beide films heeft dit wel wat weg. Een politiecommissaris sm-"speelt" met zijn dinnetje en vermoord haar uiteindelijk, da's al helemaal in het begin van de film, waarna hij de rest van de film zijn schuld expres rondtoetert. Bizar. Een intense hoofdrol, van een George Clooney (remake!)-achtige kerel (Gian Maria Volonté) die bij opwinding werkelijk gaat snerpen als een megafoon. (En dat is driekwart van de tijd) Tussen het droppen van hints door maakt Il Dottore ook nog promotie, en houdt een opzwepende Mussolini-achtige speech voor het staatsapparaat. Het is jammer dat de film in het midden wat verveelt (geen idee waarom eigenlijk, er worden verdachten gemarteld en er zijn flashbacks naar sexy scenes.. en toch!) maar het Shakespeariaanse (nou ja, theatrale) einde waar een groepje meerderen (met sigaren in nette pakken) zich rondom de moordenaar verzamelt en hem langzaam insluit, maakt veel, zo niet alles goed. De schuld van deze burger wordt níet geaccepteerd!
Ulver & Zweizz @ Off_Corso, Rotterdam
Volgens het gezegde doe je iets 'dunnetjes' over. Helaas kan dat gezegd worden van het tweede optreden in Nederland van de Noorse wolven. Vorig jaar in Tilburg klonk het perfect en dan nam je de nog wat onwennige podiumpresentatie voor lief. Er waren toch ook fraaie projecties en omdat iedereen aan de stoel gebonden was werd er ook niet gekletst. In Rotterdam werden de zachtere, ambient, passages vooral aangegrepen om een goed gesprek met je buurman of -vrouw te gaan voeren. Als je dan Stone Angels, een spoken word stuk van vijftien minuten, gaat staan kletsen tot ze weer gaan 'speulen' komt het natuurlijk nooit goed uit de verf (benieuwd hoe dat bij hun helden Coil ging, die deden naar verluidt toch ook dergelijke dingen voor een staand publiek). De setlist was wat kort, met een integrale uitvoering van Wars of the Roses (eigenlijk alleen nog op vinyl aan de merchstand te krijgen, maar sinds donderdag wel gelekt) en toegift Hallways of Always krap een uurtje. Allemaal tot daar aan toe, maar het grootste probleem is de geluidskwaliteit: zo mooi helder en open als de plaat klinkt, zo muf en bedompt is het vanavond in Rotterdam. Voorprogramma was helaas niet Virus maar Zweizz (Svein Egil Hatlevik, bekend van o.a. Dødheimsgard en Fleurety) . Deze deed een noise-act met een met camera uitgeruste toiletpot. Toen hij de klep open deed en met z'n hoofd erin ging hangen was ik even bang voor kotsen, maar er volgden geen Runzelstirn & Gurgelstøck-taferelen. Wel zag ik dat hij bij een eerder optreden met z'n rode strakke broek op z'n knieën op de pot is gaan zitten, iets wat hij vanavond achterwege liet. Of die bruine knipoog op het beeldscherm een goed of een slecht teken is weet ik niet, maar ook zonder dat liepen er al genoeg mensen gniffelend of hoofdschuddend de toch al lege zaal uit.
VA – Brains on Backwash III: Backwash to the Future (905 Tapes, 2011)
Het jaarlijkse bestaansfeestje van 905 Tapes wordt ook nu weer gevierd met een overdadige verzameltape, tot de nok toe gevuld met 27 van de meest interessante experimentele bands op dit moment. Het resultaat is een 100 minuten durende brij muziek met leuke en iets minder sterke stukken. Ga er maar aan staan! Met zoveel artiesten is het eigenlijk nog een wonder hoe vaak er raak geschoten wordt. Voor de avontuurlijke luisteraar is er veel te genieten, al is en blijft het natuurlijk één grote grabbelton. Alle nummers vloeien in elkaar over, wat zorgt voor een zeer desoriënterend effect. Daarnaast kent Brains on Backwash soms huiveringwekkende overgangen. Een paar minuten kosmische ambiance kan zomaar worden onderbroken door demonische stemmen. Voor de meeste stervelingen onder ons is het een lastige klus om bij te houden welke band er op een gegeven ogenblik speelt. Deze tape werkt dus niet erg goed als sampler. Horen we nu Dads Against Vietnam, Skin Graft, of toch gewoon Al Qaeda? Het is in ieder geval een illuster gezelschap, aangevuld door onder meer GX Jupitter-Larsen, Malibu Wands, Circuit Wound en Derek Rogers. Van een aantal van de bands op deze grote klassenfoto zullen we nooit meer iets horen. Anderen kunnen binnen een jaar uitgroeien tot relatief bekende genre-acts. Dat is wat het een spannend document maakt, en daardoor zijn de mindere nummers ook meteen vergeven.
C.C.C.C. – Live at Velvet Sun (Neon Blossom Records, 2010)
Na meer dan tien jaar afwezigheid is C.C.C.C. terug met een nieuwe line-up. Het is een van de legendarische japanoise acts, die in de jaren ’90 naam maakt met de zeer lieftallige Mayuko Hino nadrukkelijk op de voorgrond. De band zorgt voor opwinding in de scene doordat ze haar SM act soms meeneemt naar het podium. Het risico neergezet te worden als novelty act (kent u Rock Bitch nog?), verslaat de band door consistent sterke muziek te produceren. De band maakt noise gebaseerd op het uiten van rauwe emotie, in plaats van de verstandelijke en sociaal kritische aanpak van veel van hun genregenoten. Nu, zonder Fumio Kosakai of Mayuki Hino, maar met Australiër Manuel Knapp en ROHCO (wie is u?). gaat C.C.C.C., mark 2 vrolijk verder waar het gebleven is. Dat maakt meteen duidelijk hoe groot de stempel is die Hiroshi Hasegawa (Astro), als enige permanente lid op de sound heeft gezet. Was Hino dan toch vooral de Nico van de band? Na al die jaren nog steeds hetzelfde klinken roept wel de vraag op, ben je hiervoor teruggekomen? Live at Velvet Sun is een redelijk voorspelbaar stuk. Na tien minuten wordt het enorm harsh, en dan en later gaan ze er nog bij schreeuwen ook. Je kunt er in feite op wachten. Daarmee is niet gezegd dat het slecht is. Een live registratie van een noise show verliest sowieso een groot deel van de krachten die op de avond zelf aanwezig zijn. Daardoor is het knap dat dit werkt als stand-alone mini-album. C.C.C.C. heeft niet de kans gegrepen om een vernieuwend statement neer te zetten, of om zichzelf opnieuw uit te vinden. Toch is het ergens geruststellend dat ook een noise band lekker gewoon zichzelf kan blijven zijn. Editie van 120.
Singles Going Steady Even kort door de bocht wat recente singeltjes op de korrel nemen. Ego & Mirror van Burial + Four Tet + Thom Yorke klinkt als een subtielere variant op de fantastische Moth & Wolf Cub single uit 2009. Thom mijmert wat, en lijkt een bijna overbodige aanvulling voor deze muziek. Hoewel ik hier aanvankelijk schouderophalend tegenover stond, zijn deze veertien minuten van glorie in ieder geval al een stuk beter dan dat hele King of Limbs bij elkaar. We graven nog wat dieper voor Street Halo, de nieuwe single van Burial an sich. De drie lange nummers laten een nieuwe richting zien voor de dubstep artiest, en vier jaar na zijn laatste album mag dat ook wel. Het nachtelijke Untrue is ondertussen gecanoniseerd, met zelfs het volle mep van de altijd zo voorzichtige AMG. Street Halo bevindt zich in een ander soort duister, maar het is een daarom niet minder interessant. Korrelig en ongrijpbaar.
De geweldige live performance op Jimmy Kimmel en spraakmakende live shows laten geen ruimte over voor twijfel: Odd Future Wolf Gang Kill ‘Em All gaan supersterren worden. Na een enorme lading gratis materiaal mogen we nu dan eindelijk eens betalen voor materiaal van dit gezelschap. Tyler, the Creator, de de facto leider van het stel, heeft met Sandwitches, een geweldig visitekaartje te pakken. Het is al heel wat jaren geleden sinds ik zo enthousiast ben geweest over een komend rap album. Wordt Goblin in mei de nieuwe Madvillainy? Alleen bij de boodschap op het einde inzake het vraagstuk horrorcore krijg ik kromme tenen. Alsof we nog niet genoeg over Wolf Gang horen de laatste tijd, doet Wolfgang Voigt (Gas, Kompakt) ook nog een duit in het zakje. Du Musst Nichts Sagen is een abstract techno nummer, dat als klopboor door je verstand heen raast. Een volledig op hol geslagen remix van zijn klassieke Gas album? Gebruik het om de dansvloer te irriteren.
Op Daphni’s Edits Vol. 1, zien we hoe Caribou’s Dan Snaith aan de slag gaat met Shumba, een hypnotiserend nummer van de Zimbabwaanse Thoma Mapfumo. De lengte van het originele nummer wordt meer dan verdubbeld, maar verder doet Snaith er niet heel erg veel mee. Dat is ook niet nodig, want het dansnummer met ietwat triestige ondertoon staan al als een huis. Oei, oei, niet tegen Mugabe zeggen dat er een blanke met de eer van zijn land loopt te strijken hoor!