Oppassen met groene neppillen. En eet ook nooit gele sneeuw. Voor andere geweldige tips kijk je gewoon naar lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: AIMING, Ameeba, Casa Ukrania, Constant Follower, Jim Ghedi, T. Gowdy, Lonnie Holley, Japanese Breakfast, Rothko, Stars Of Track And Field, VV & The Void en Derya Yıldırım & Grup Şimşek.
Jan Willem
AIMING – The Legend EP (cdep, Blackjack Illuminist Records)
Naast de vele releases van eigen projecten laat Alexander Leonard Donat (Vlimmer, Fir Cone Children, Flight Recorder, Feverdreamt, Jet Pilot, ASSASSUN, WHOLE, Infravoids, Leonard Las Vegas) op zijn Blackjack Illuminist Records ook met enige regelmaat muziek van andere bands het licht zien. Zo ook nu van AIMING, dat een in 2023 opgetuigd Brits project is van het trio David, Jordan en Laurie. Ze hebben nu hun mini The Legend EP uit, waarop ze vier tracks serveren van samen een dikke 16 minuten lang. Ze smeden hele fraaie lassen tussen shoegaze, indierock en post-punk. Je hoort, zoals ze zelf deels ook aangeven, hints van The Cure, Cocteau Twins, Beach House, Joy Division en The Twilight Sad terug, maar eveneens van die jaren 90 bands als The Charlatans, Slowdive, Pale Saints en The Stone Roses. Dat weten ze overigens geheel naar hun eigen hand te zetten en maakt dat ze met dit album een enorme belofte voor de toekomst afgeven!
Ameeba – Ad Mortem Festinamus (cd, Anti-Demos-Cracia)
Met het ontdekken van het Portugese Anti-Demos-Cracia label ben ik toch wel op een goudader gestuit. Wat een veelzijdig en leuk label. Helemaal aan het eind van vorig jaar heeft de band Ameeba uit datzelfde land hun tweede album Ad Mortem Festinamus daar gelanceerd. De titel is Latijns voor “we haasten ons naar de dood”, hetgeen wel past bij de afbeelding op de cover. Toch zal dit allemaal met een dikke knipoog zijn, want de muziek is weliswaar duister van karakter maar zeker niet negatief of terneergeslagen. De groep bestaat hier uit Margarida Fiúza (zang), Frederico Pais (gitaar, zang, fluit, ukelele), Frederico Trindade (gitaar), Carlos Paes (bas) en Pedro Lourenço (drums), waarbij ze eenmaal nog hulp krijgen van Maria do Mar op viool. Daarmee is het aantal leden met twee toegenomen en dat voegt zeker wat toe. Met name de sterke zang van Margarida is een hele fijne. Ze brengen muziek die op zeer originele en ongepolijste wijze alternatieve rock, noise, post-punk, shoegaze en industrial aan elkaar knoopt. Soms overrompelend hard en opzwepend en op andere momenten rauw, urgent en voor bezinning zorgend, maar met de focus op misstanden in de wereld. Daarbij moet je het echt ergens zoeken tussen Bodychoke, Sonic Youth, Thee Hypnotics, Joy Division, Siouxsie & The Banshees, Ringo Deathstarr, Throwing Muses en The Cramps.
Casa Ukrania – Dekada I (cd, Anti-Demos-Cracia)
Casa Ukrania is een Oekraïens elektronisch folkduo, bestaande uit Nataly Hrytsenko (zang, teksten, muziek) en Leonid Zhdanov, (muziek, arrangementen), dat in 2014 te Odessa werd opgericht en inmiddels dus al een goed decennium onderweg is. Veel van hun muziek is digitaal uitgebracht of in eigen beheer en niet goed verkrijgbaar. In de herfst van afgelopen jaar is op het spraakmakende label Anti-Demos-Cracia uit Portugal het album Dekada I verschenen, waarop in 43 minuten 10 nummers afleveren. Deze zijn afkomstig van werken van hun voorgaande jaren, maar dan wel even iets opgepoetst. Hun teksten in het Engels en Oekraïens zijn sterk, al weten ze zich in hun moerstaal het meest te onderscheiden. De combinatie van traditionele muziek en hedendaagse elektronica pakt op organische wijze wonderschoon uit. Daar mengen ze ook gewoon dub-elementen en keelzang doorheen. Bovenal levert het een meeslepend en fraai overzicht op.
Constant Follower – The Smile You Send Out Returns To You (cd, Last Night From Glasgow)
Er zijn van die bands die een heerlijk narcotiserend melancholisch geluid in huis hebbe, Dat geldt ook zeker voor het Schotse Constan Follower (volgens mij noem je dat gewoon een stalker), die al het de twee prachtalbums Neither Is, Nor Ever Was (2020 en samen met zanger, gitarist en toetsenist Stephen McAll tevens Even Days Dissolve (2023) hebben afgeleverd. De groep is nu terug met The Smile You Send Out Returns To You, waarop ze in een krappe 40 minuten 8 nummers serveren. De line-up bestaat uit Stephen McAll (zang, gitaar, synthesizer, piano, bas), Andrew Pankhurst (gitaar), David Guild (bas), Gareth Perrie (piano), Kathleen Stosch (zang) en Amy Campbell (zang). Daarnaast mogen ze net als voorheen rekenen op een batterij aan gasten op zang, gitaar, synthesizer, drums, piano, mellotron, harp en samples; onder hen ook Mark Tranmer (Gnac, The Montgolfier Brothers). Ze brengen een heerlijk droefgeestige mix van droompop en folk, met daarbij ook prachtig stemmige fluweelzachte zang, die samen voor bergen kippenvel weten te zorgen. Daarbij moet je denken aan kruisbestuivingen van The White Birch, At The Close Of Every Day, Tomorrow We Sail, Chantal Acda en Adrian Crowley. Het is allemaal van een bezinnende en diepgravende schoonheid, waaraan je jezelf enkel kan en bovenal wil overgeven.
Jim Ghedi – Wasteland (cd, Basin Rock / Konkurrent)
Folk muziek is er natuurlijk al vreselijk lang, zeker als je de traditionele muziek daarbij meeneemt. De laatste jaren koerst deze mede dankzij een groep als Lankum of het daarmee verwante ØXN nog wel eens de meer duistere kant op. Dat versterkt gek genoeg het tijdloze en emotionele effect van de toch vaak al beklijvende muziek. Ook de Britse muzikant Jim Ghedi (zang, gitaar, harmonium, synthesizer, percussie) roert al jaren in de poel van folk, avant-garde en rock. En hoe goed hij ook was op zijn vorige albums, met zijn nieuwe album Wasteland gaat hij daar in alle opzichten overheen. Het is harder, grimmiger, emotioneler en bovenal urgenter. Daarbij krijgt hij hulp van David Grubb (vedel, strijkers), Neal Heppleston (contrabas, bas), Joe Danks (drums, percussie) en anderen op strijkinstrumenten, synthesizer en zang. De combinatie van eigen nummers, covers en traditionals komen hier heel fraai uit de verf.
T. Gowdy – Trill Scan (cd, Constellation / Konkurrent)
Tim Gowdy, ofwel T. Gowdy, is een opmerkelijke Canadese producer en geluidskunstenaar. Na achter de schermen voor bands als Suuns en Ensemble te hebben gewerkt, laat hij sinds 2018 onder deze naam van zich horen. Daarmee zit hij doorgaans in de experimentele ambienthoek, maar gaat hij IDM, techno, drones en industrial ook bepaald niet uit de weg. Hij werkt veelal met herhalende patronen, die zijn muziek iets meditatiefs meegeven. Hij is nu terug met Trill Scan, zijn derde op het prestigieuze Constellation label. Hij levert hier 11 prachtige nieuwe nummers af, die letterlijk en figuurlijk over alchemie gaan. Gowdy gebruikt hierbij zijn achtergrond in koor- en middeleeuwse muziek en combineert dat met zijn kenmerkende analoge elektronica. De spanning tussen het wetenschappelijke en het esoterische is cruciaal; de scheiding en synthese van fysieke substanties in middeleeuwse alchemie past bij zijn fixatie op de wisselwerking tussen de materialiteit van geluid en psychoakoestiek. Ook zet hij voor het eerst de menselijke stem meer centraal in zijn composities, dikwijls ook repetitieve wijze, wat bijzonder mooi uitpakt. Daar mixt hij ook allerhande akoestische geluiden, onder meer de luit, doorheen. Wat het allemaal extra intrigerend maakt is het gebruik van de vele contrasten. Als je zijn muziek tracht te vangen moet je een amalgaam van Spoonfed Hybrid, Coil, Beaumont Hannant, Emeralds en Fennesz inbeelden. Het is zonder twijfel zijn meest gevarieerde en misschien ook wel beste album geworden. Met zijn alchemie heeft hij gewone muziek in goud veranderd.
Lonnie Holley – Tonky (cd, Jagjaguwar / Konkurrent)
De Amerikaanse zanger/pianist/kunstenaar Lonnie Holley is pas op z’n 62ste muziek te gaan maken of in elk geval uitbrengen. Ervoor is hij vooral bezig kunstwerken en installaties. Op zijn albums maakt hij heerlijk geestverruimend materiaal, die je ook niet zo maar onder één noemer kunt vangen. Holley is Inmiddels 75 jaar, maar komt gewoon met zijn volgende album Tonky. Hierop brengt hij weer een breed scala aan stijlen en combinaties ervan. Dub, blues, avant-garde, techno, jazz en folk worden hier in 14 stukken van samen 52 minuten op bijzondere wijze uitgestrooid. Hierbij brengt hij spoken word en zijn heerlijk bluesachtige en soulvolle zang. Daarbij mag hij rekenen op gasten als Mary Lattimore, Angel Bat Dawid, Joe Minter Sr., Open Mike Eagle, Alabaster de Plume, Isaac Brock (Modest Mouse), Billy Woods, Jesca Hoop en Saul Williams, die naast diverse instrumenten ook zang en rap brengen. De muziek is wat stemmiger dan voorheen en heeft ook een meer poëtische inslag. Dat levert een ongrijpbaar maar wonderschoon album op.
Japanese Breakfast – For Melancholy Brunettes (& Sad Women) (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
Japanese Breakfast is het inmiddels 12 jaar lopende soloproject van de Amerikaanse zangeres en multi-instrumentalist Michelle Zauner, die ervoor van zich laat horen in de groepen Little Big League (postrock, shoegaze) en Say Anything (indierock). Ze houdt meestal het midden tussen indierock en avant-, synth- en droompop, waarbij haar albums altijd charmant rammelig in elkaar staken. Voor haar nieuwe album For Melancholy Brunettes (& Sad Women), de eerste in 5 jaar, Ze heeft zich meer op de productie gestort en samengewerkt met producer en muzikant Blake Mills (Fiona Apple, Perfume Genius, Feist, Laura Marling, Weyes Blood, Conor Oberst) plus nog wat andere gastmuzikanten. Dat is goed terug te horen in de 10 gloedvolle songs die ze hier de revue laat passeren. Daarbij zit de muziek iets steviger in elkaar en is er een flinke laag melancholisch vernis overheen gespoten. Je moet het zoeken in de richting van Mitski, Soccer Mommy, Phoebe Bridgers, Hatchie, Beach House en Wednesday. Daarmee, zonder haar vorige werk te degraderen, zet ze een flinke stap voorwaarts. Een heel fijn en dromerig indiepareltje.
Rothko – A Life Lived Elsewhere (cd-r, Trace Recordings)
Het Britse project Rothko is in 1997 van start gegaan en heeft als enig vast bandlid Mark Beazley, die ook onder zin eigen naam muziek heeft uitgebracht en verder met Low Bias, Rome Pays Off, Signal, Tetherdown en Strings Of Consciousness. Overigens is Rothko niet altijd een soloaangelegenheid geweest. Dat blijkt ook wel uit het album A Life Lived Elsewhere dat oorspronkelijk in 2007 is uitgebracht en tracks van compilaties, singles en epees en onuitgebracht materiaal bevat die tussen 1999 en 2001 zijn verschenen. Naast Mark (bas, keyboards) zijn het hier Crawford Blair (bas, keyboards) en Jon Meade (bas), die hier de groep completeren. Hoewel de muziek van Rothko normaal op melancholische wijze ergens tussen ambient en post-rock uitkomt, zijn de 20 tracks van samen 71 minuten hier wat zwaarder en grofkorreliger. Maar nog altijd weet hij of weten zij daarmee tot de verbeelding te spreken. Daarom is het fijn dat deze wederom beschikbaar is. Een zeer waardevolle aanvulling op de geweldige Rothko discografie.
Stars Of Track And Field – Episodes And Postcards (cd, Platiruma!!!)
In de jaren 90 en het begin van deze eeuw had je nog van die klassieke indierock bands. Bands die jaren erna nog altijd met veel plezier draait. Daar zaten ook wat onbekendere tussen, zoals het Duitse Stars Of Track And Field; niet te verwarren met de Amerikaanse band met dezelfde naam. Beide zullen ze ongetwijfeld hun naam ontleend hebben aan het Belle & Sebastian nummer. Deze Duitse groep wel in elk geval. Oorspronkelijk was bestond deze uit het duo André Bosse en Sebatian Voss (Herr Wade, Nah…, 150 Tissues, Cinema Engines, The Fisherman And His Soul, The Grindcore Poppies), die beide ook nog door zijn gegaan in Stars Play Music. Maar er voegden zich nog wel meer muzikanten en vocalisten bij de groep. Al het werk dat ze hebben gemaakt is nu gebundeld op Episodes And Postcards, met de subtitel “Complete Recordings 1998 – 2005″. Je krijgt 10 songs, die van die klassieke indierpop/ock, folkpop en jangle pop bevatten. Af en toe met blaaspartijen, maar altijd lekker pakkend, sterk en heerlijk voer voor de liefhebbers van dit soort muziek.
VV & The Void – Elevator To The Unknown (cd, Icy Cold)
Valentina Veil heeft ergens rond 2013 haar project VV & The Void opgericht in Australië. Nadat ze naar Berlijn is verhuisd, gaat ze daarmee verder en speelt ze ook in de band House Of Light. Inmiddels zijn er drie albums uitgebracht, waarop ze een fraaie etherische mix van dark wave, gothic, minimal drone en shoegaze laat horen. Vorig jaar verscheen het nieuwste album The Cage. Het album dat nu is verschenen, Elevator To The Unknown, is een heruitgave op cd van het digitale album uit 2020. En die mag er zeker wezen. Liefhebbers van onder meer Cranes, Cocteau Twins, Just Mustard, The KVB, Schonwald en In Letter Form zullen dit wel kunnen waarderen. Het is daarom ook fijn dat deze nu in fysieke vorm verkrijgbaar is.
Derya Yıldırım & Grup Şimşek – Yarın Yoksa (cd, Big Crown / Konkurrent)
Ik vind Turkije echt een prachtland en niet alleen om de steden, natuur en fijne mensen, maar ook door de gevarieerde muziek. Met name de meer melancholische muziek, die dikwijls protestmuziek blijkt te zijn, spreekt me enorm aan. Daar lijkt ook altijd een flinke scheut jaren 70 en 80 doorheen te zijn gegoten. In 2014 werd Grup Şimşek onder leiding van saz speelster en zangeres Derya Yıldırım opgericht. Daarbij waren de leden afkomstig uit Turkije, Frankrijk, Verenigd Koninkrijk, Zuid-Afrika en Duitsland en maken Turkse/Anatolische folk en popsongs doordrenkt met psychedelische rock. In een ietwat andere bezetting doen ze dat weer op het album Yarın Yoksa, hetgeen “als er geen morgen is” betekent. Het album duikt in diep persoonlijke pijn en collectief verzet met een centrale draad van verlies, verlangen en hoop op verandering die overal doorheen loopt. De teksten zijn poëtisch en vertrouwen sterk op symbolische taal, metaforen en verhalen vertellen, terwijl de muziek van nummer naar nummer verschuift, waardoor elk nummer op zichzelf staat, maar perfect als één album aanvoelt. De emotioneel geladen zang heeft een belangrijk aandeel in dit alles. Het is muziek die je niet onberoerd laat. Liefhebbers van onder meer Altın Gun, Grup Kızılırmak, Selda, Googoosh (laatste is niet Turks) en dergelijke doen er goed aan dit fantastische album eens tot zich te nemen.
