De “fingergate” van eigen bodem: jij bent de terror-oehoe…en jij ben de wolf. Gelukkig wordt er niets gefingeerd en zelfs niet gevingerd in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: ΔΞΔΞΔ, Ólafur Arnalds & Alice Sara Ott, Björk, Dark Sinfonia, Gratuit, Hartog, The Legendary Pink Dots, L’Objet, Picastro, P60, Shava, Cat’s Eyes en Kendrick Lamar.
Jan Willem
ΔΞΔΞΔ – Drink The New Wine (cd, Twilight Records)
ΔΞΔΞΔ, ook wel als AEAEA geschreven, bestaat uit de 5 vrouwelijke artiesten Jarboe (ex-Swans), Kris Force (Amber Asylum, Culper Ring, Iao Core), Anni Hogan (Attrition, Attention Seekers), Meredith Yayanos (The Parlour Trick) en Zoë Keating (ex-Rasputina). Ze hebben zich vernoemd naar het mythische eiland, waar de tovenares Circe niets vermoedende voorbijgangers in varkens betoverde. Ze hebben zich door deze tovenares laten inspireren en brengen in wisselende samenstellingen hun bezwerende pracht naar buiten op Drink The New Wine. Op duistere wijze serveren ze diverse cocktails van darkwave, ambient, neoklassiek, etherische muziek, tribal, gothic, Oosterse elementen en mysterieuze rock. Het sinistere verbond dat ze hier gesloten hebben pakt geweldig uit. Heerlijk mystieke pracht!
Ólafur Arnalds & Alice Sara Ott – The Chopin Project (cd, Mercury Classics)
Mag je als moderne componist je vergrijpen aan oude meesters? Ik vind van wel. Max Richter deed dat al eerder succesvol en respectvol met Vivaldi. Zo leeft de muziek van weleer ook door in de huidige generatie. De IJslandse, getalenteerde componist Ólafur Arnalds, ja daar heb je hem weer, werkt op The Chopin Project samen met de gerenommeerde Duits-Japanse pianiste Alice Sara Ott samen. Ze brengen het werk van Frédéric Chopin naar het hier en nu. Naast klassieke strijkinstrumenten en piano worden er ook synthesizers gebruikt. Alsof een werk van Nietzsche door het Jeugdjournaal gebracht wordt; dezelfde emotionele diepgang en schoonheid, maar dan goed te volgen. Beide artiesten brengen iets buiten hun comfortzone en dat maakt het ook zo spannend en essentieel. Een meeslepend werk, waar de geest van de meester overeind blijft. Het is van een ontroerende schoonheid allemaal.
Björk – Vulnicura (cd, One Little Indian/ Wellhart/ Konkurrent)
Tijdens de 25 jaar dat de IJslandse Björk nu solomuziek maakt, is mijn liefde ervoor alleen maar gegroeid. Niet alleen weet ze perfecte popsongs te maken, maar gaat ze ook het betere experiment niet uit de weg. Ze gaat haar gang en dat valt te prijzen. Je moet natuurlijk wel tegen haar typische stemgeluid kunnen. Haar negende officiële studioalbum Vulnicura is een zogeheten “echtscheidingsplaat”, ofwel één waarop ze haar scheiding met Matthew Barney verwerkt. De teksten zijn rauwer en persoonlijker dan ooit, maar de muziek bevat voornamelijk prachtig droefgeestige orkestraties, die door de producers als Arca en The Haxan Cloak van spannende elektronica worden voorzien. Ook Antony heeft nog een kleine gastrol. Het levert al met al een zeer intens, intrigerend en tevens wonderschoon geheel op.
Dark Sinfonia – Plague Tales (cd, Reverb Worship)
Dark Sinfonia is het nieuwe project van William Westwater (Voodoo Bible, Fear Incorporated, Exit Strategy) en Stephen Curran (Sensory Savage). De twee Schotten besluiten de donkere tijden uit de Middeleeuwen, met name wanneer de pest heerst, muzikaal te vangen. Het resultaat hiervan is te horen op Plague Tales. Beide heren zingen op bezwerende wijze, waarbij de zang van William sterk aan die van David Tibet (Current 93) doet denken en er in Stephen een tweede Scott Walker (latere periode) lijkt te huizen. De muzikale omlijsting bestaat uit Middeleeuws getinte dark en gothic folk, die ergens tussen Current 93, Love Is Colder Than Death, L’Arpeggiata, The Hare And The Moon en Dead Can Dance uitkomt. De ene keer is dat heel duister, maar dikwijls ook wonderschoon. Alweer zo’n gelimiteerde bijzonderheid op het eigenzinnige Reverb Worship label.
Gratuit – Là (cd, Kythibong, Ego Twister)
De Franse muzikant Antoine Bellanger maakt eerst deel uit van het geweldige Belone Quartet, alvorens hij als Gratuit solo verder gaat. Hij zet zijn depressieve gedachten om in stemmige, half dansbare new wave muziek, die naast zijn zang vooral tot stand komt met analoge synthesizers. Hij levert hiermee eerder al 2 cd’s af. Là is zijn derde cd, waarop de analoge apparatuur weer ingezet wordt voor hedendaagse muziek met stevige wortels in de jaren 80. Her en der krijgt hij nog steun van Carla Pallone op de viool. Zijn retro-futuristische wave voorziet hij van zijn droefgeestige maar warme Franstalige zang. Doordat de muziek redelijk uptempo is wordt het ook nergens een terneergeslagen bedoening, maar veeleer een pakkend en bezinnend geheel. Hij houdt op eigengereide wijze het midden tussen Dominique A, Camilla Sparkss, Angil And The Hiddentracks en The Black Heart Procession. Maar om dit geweldige album precies te kunnen duiden moet (ja, moet!) je gewoon zelf even luisteren.
Hartog – Making Waves (cd, Hartog Eysman)
De Amsterdamse singer-songwriter Hartog Eysman brengt zijn muziek uit als Hartog. Inmiddels heeft hij drie prachtige cd’s in eigen beheer uitgebracht. Alles op eigen kracht en met een persoonlijke, eigenzinnige sound en visie. Elk album brengt hem verder, zonder dat het de vorige werken minder maakt. Het is als een wandeling door een mooi landschap, waarbij de volgende stap nieuwe beelden oplevert maar de oude beelden en stappen bepaald niet uitwist. Bij dat alles zijn emoties overbrengen belangrijker dan traditionele songstructuren; ook een onderscheidend sterk punt. Drie jaar na zijn laatste cd Happy Days komt hij nu met zijn vierde werk Making Waves aanzetten. Hartog gaat hierop weer gewapend met zijn fraaie soulvolle stem en gitaar aan de slag, waarbij hij geruggensteund wordt door Rowin Tettero (Ellen Ten Damme, Solo, Raymzter, Alex Roeka, Mindmenders, Claudia de Breij, Thijs van Otterloo Kwintet) op drums. In bijna drie kwartier brengt hij 12 nieuwe, stemmige songs die je heerlijk doen wegdromen. Hij maakt nu iets meer gebruik van effectpedalen, hetgeen zijn liedjes meer diepgang geeft. Het landschap is veranderd, de intensiteit en de schoonheid niet. Hij beweegt zich op eigengereide wijze ergens tussen Fink, Damien Rice, Red House Painters, Robin Guthrie, Spain, Herrek, Ben Christophers en Thom Yorke. Hartog schildert wonderschone, melancholische dagdromen, die zich in je hoofd nestelen en lang na echoën. Dromen, diepe gedachten en alledaagse dingen passeren op prachtig droefgeestige en tijdloze wijze de revue. Ik ben nu al benieuwd naar zijn volgende stap. Een klasse apart!
The Legendary Pink Dots – Come Out From The Shadows, Volume One (cd, Beta-lactam Ring)
Het lijkt misschien of ik aandelen heb van The Legendary Pink Dots met kopman Edward Ka-Spel, maar feitelijk ben ik gewoon al meer dan 25 jaar fan. En ze weten me dan ook nooit teleur te stellen. Naast hun reguliere werk brengen ze ook hun oude cassettes, restmuziek, alternatieve versies en dergelijke met enige regelmaat uit. Ook Come Out From The Shadows, Volume One bevat werk dat ze in 1992 hebben gemaakt, maar niet eerder het licht hebben laten zien. Ze brengen hier vijf langgerekte tracks, die samen 50 minuten duren, vol met hun meer psychedelische en avant-gardistische werk. Ze brengen voor een deel alternatieve versies van hun reguliere werk en anderzijds niet eerder uitgebrachte nummers. Heerlijk bevreemdende muziek van de buitencategorie. Ook al valt dit niet onder hun conceptalbums, het blijft van een unieke klasse. Voer voor de fans!
L’Objet – Toucan (lp/digitaal, Structure/ Five Roses)
De Franse rockgroep L’Objet brengt heel spaarzaam releases uit, want sinds 2006 zijn dat een cd, een mini album en een 12”. Maar hetgeen ze brengen is wel onverminderd van hoog niveau. Ze brengen alternatieve rock, krautrock en postrock, aangedikt met elektronica. Op hun nieuwste werk Toucan zijn ze van een trio gereduceerd tot het duo Arnaud Boulogne (keyboards, gitaar, zang) en Julien Harpagès (drums). De nadruk ligt nu veel meer op de elektronica en de verslavende krautrock ritmes. Zo nu en dan duikt de lekker onderkoelde wavezang op en larderen ze hun muziek tevens met Afrikaanse elementen. Ze laveren van Kraftwerk, Steve Reich en Neu! naar Trans AM, Joy Division, Stereolab en Gablé. Zes tracks met een totale lengte van ruim 31 minuten zijn voldoende om een hele diepe indruk achter te laten.
Picastro – You (cd, Function/ Five Roses)
Het Canadese Picastro is in 1998 opgericht. Ze ontpoppen zich al snel als een verrassende band die postrock, neoklassiek, folk en experimentele muziek versmelten tot een prachtige hybride, om door de jaren heen meer in een klassiek getinte avant-rockband met sadcore elementen te transformeren. De groep wordt aangevoerd door de lijzig zingende Liz Hysen (gitaar, piano), die ook nog als enige over is van de start. Op hun vijfde cd You bestaat de groep naast Liz uit Nick Storring, Germaine Liu, Matthew Ramolo en Evan Clarke. Tevens zorgen (ex)leden van Cerberus Shoal, Big Blood, Fire On Fire en The Great Lake Swimmers voor de nodige ondersteuning. Het levert hun meest meeslepende werk tot nu toe op. Ergens tussen post-rock, slowcore, neoklassiek, shoegaze en dark folk brengen ze hun zeer intense songs ten gehore. Denk aan een bezwerende mix van Last Harbour, Rivulets, Shannon Wright, Cerberus Shoal, Rachel’s, Jessica Bailiff, Faun Fables en Boduf Songs. Een bij de strot grijpende thriller over een naderende Apocalyps. Hun magnum opus!
(PS: momenteel is de band op tournee….ook in Nederland)
P60 – Methods (cd, Second Language Music)
Het kan soms raar lopen in de muzikale wereld. Zo komen de Schotse broers Phillip en Peter Walker er na de dood van hun oom achter dat deze over een grote collectie ongebruikte oude synthesizers en andere apparatuur. Het heeft twee jaar geduurd eer ze er muziek mee konden maken. Als P60 zijn ze er op een open en licht naïeve manier aan de slag gegaan met de elektronica en een drumcomputer. Het resultaat ervan is te horen op Methods, de nummer 31 op het immer verrassende Second Language die gemasterd is door Anthony Ryan (ISAN, Seavault). Ze maken bepaald geen dancemuziek, maar een soort experimentele mix van dark ambient, downtempo en abstracte muziek. Maar wat ze ook maken, de geluiden zijn allemaal glashelder, ontwapenend en weten op dromerige wijze tot de verbeelding te spreken. Dat je er verder een zekering, schuurpapier en tachograaf is dan puur bijzaak. Een bevreemdend maar bijzonder mooi debuut.
Martijn
Shava Langaton yhteys
Bhangra uit Finland, op zich is het allemaal niet gek meer, we hadden bijvoorbeeld al Noorse stambolovo en Arabische latin. De wat horkerig klinkende Finse taal blijkt prima te passen bij de Indiase ritmes en de band heeft zoals Finnen betaamt de neiging wat meer te rocken dan hun verre voorbeelden. Het resultaat is weer een zeer charmant en vrolijkstemmend plaatje, met net een tandje meer lef dan op hun debuut.
Cat’s Eyes The Duke of Burgundy
Peter Strickland had Nurse With Wound om zijn film Katalin Varga van muziek te voorzien. Daarna liet hij Broadcast de muziek maken voor Berberian Sound Studio. Een regisseur met interessante keuzes dus en dan ben je gelijk benieuwd wie hij voor zijn Jess Franco-homage The Duke of Burgundy inhuurde. Cat’s Eyes kende ik verder niet, het is een duo bestaande uit Faris Badwan (The Horrors) en de Canadese sopraan en multi-instrumentalist Rachel Zeffira. Het is een heerlijk plaatje geworden: zwoel, dromerig, melancholiek, het doet denken aan Nicola Piovani’s muziek voor Le orme. Het maakt razendnieuwsgierig naar de film. Het debuutalbum trouwens ook zeer de moeite waard, met wat ruwere rockrandjes hier en daar maar ook veel 60s en Wall of Sound.
Kendrick Lamar To Pimp A Butterfly
Echt weer zo’n album waar iedereen naar uitkijkt en de meningen zeker weer zeer verdeeld zullen zijn. Lamars tweede is zeer ambitieus en verlaat de home base van hip hop om allerlei kanten op te zwieren, waar jazz en sounds uit de jaren zeventig belangrijke invloeden zijn. Denk aan de laatste Flying Lotus, maar die deed me erg denken aan Jaga Jazzist, of Squarepusher on downers, dat heb ik minder met To Pimp A Butterfly. Het is een dollemansrit die veel luisterbeurten nodig heeft. Ook om alle tekstuele zaken, soms erg activistisch, te gaan bevatten. Aangezien ik nu ook zin heb – er staan er al drie op de teller sinds gisteren – om die te gaan verzorgen denk ik dat het een eckte eckte is …