Super Tuesday heeft hier altijd en wekelijks net een andere betekenis met mijn lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Baby Fire, Boeckner, Coma, Dry Cleaning, Je Est Un Autre, Pixies, Tanks And Tears en Whitelands.
Jan Willem
Baby Fire – A Year Of Grace (mcd, Coeur Sur Toi)
De Belgische band Baby Fire is het langlopende project, gestart in 2009 te Brussel, van Dominique Van Cappellen-Waldock, die je overigens ook in Keiki, von Stroheim, Be The Hammer, Las Vegas en Naifu. Met Baby Fire maakt ze muziek die geïnspireerd is op de post-punk en riot grrrl beweging plus bands/artiesten als Swans, Chelsea Wolfe, The God Machine en 16 Horsepower. Het laatste album Grace (2022) eindigde ook hoog in mijn jaarlijst. Dar was het tweede deel van een drieluik dat startte met Searching For Grace (2020). Het slotstuk A Year Of Grace is nu een feit. Deze bevat 3 mixen van het vorige album en twee andere tracks, die samen een goede 22 minuten duren. Ze belichamen de pijnlijke mentale reis van de zangeres in de hedendaagse cultuur. Je krijgt weer de bijzondere mix van alternatieve rock, post-punk en noise, waarbij de indringende zang van Dominique het verschil weet te maken. Daarbij moet je het zoeken tussen Esben Amd The Witch, Chelsea Wolfe, Siouxsie & The Banshees, Shannon Wright, Swans, Big Brave en PJ Harvey. Een prachtig kleinood en einde van deze trilogie.
Boeckner – Boeckner! (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Als er iets uitgebracht wordt op Sub Pop weet je al bijna zeker dat het om een catchy release zal gaan, dat zowel gevoelig als keihard uit kan pakken. Iemand die daar ook al twee decennia met bands als Wolf Parade en Handsome Furs aan bijdraagt is Dan Boeckner en de zijnen met die bands. Hij is overigens ook nog te vinden in de bands als Operator, Divine Fits en Atlas Strategic. Wat dat betreft is hij net zo’n bezig bij als zijn Wolf Parade bandmaatje Spencer Krug. Nu is het gelijknamige soloalbum van Boeckner (zang, keyboards, programmering, bas) verschenen. Met uitroepteken! Dat zal ook slaan op het sterrenteam dat hij om zich heen verzameld heeft met Randall Dunn (synthesizers, programmering), Matt Chamberlain (drums, percussie, elektronica) en de legendarische gitarist Brad Laner. In bijna 32 minuten komen er acht songs voorbij, die een fraaie en pakkende dwarsdoorsnede door de rock muziek maken. Als iemand had gezegd dat het een nieuwe van Wolf Parade was geweest, had ik het zo geloofd. En dan een hele sterke bovendien. Uitroepteken.
Coma – Fuzzy Fantasy (cd, City Slang / Konkurrent)
Je kan het in Keulen horen donderen en je kan er minimale techno horen. Dat er ook best een dansje bij mag af en toe bewijst het Keulse duo Coma wel. Georg Conrad en Marius Bubat opereren als sinds 2007 onder deze naam en hebben hun eerste twee albums op het innovatieve label Kompakt uitgebracht. Eerst nog meer gericht op minimal techno, maar de (house)beats bleven niet lang uit, dus was het niet gek dat ze hun derde album Voyage Voyage in 2019 op allesvreter doch kwaliteitslabel City Slang hebben uitgebracht. Daar is ook het vierde album Fuzzy Fantasy nu op uitgebracht. Hier koersen de heren weer iets verder van de dansvloer af. Nog altijd is hun mix van synthpop, indiepop en dance toegankelijk, maar ze mengen daar nu wel de nodige melancholie en andere emoties doorheen. Dus ondanks de doorwaadbaarheid van dit alles brengen op lekkere wijze ook de nodig diepgang. Daarbij moet je denken aan iets tussen New Order, Happy Mondays, Markus Guentner, Pet Shop Boys, Xeno & Oaklander en Orchestral Manoeuvres In The Dark . Je mag deze gerust rekenen tot één van hun beste albums.
Dry Cleaning – Boundary Road Snacks And Drinks & Sweet Princess (cd, 4AD)
Hoewel door de jaren heen genomen 4AD tot één van mijn favoriete labels behoort, is de klad er de laatste jaren ingekomen. Toch duiken er soms weer ijzersterke bands, zoals de Engelse post-punk band Dry Cleaning, dat in 2018 is opgericht en bestaat uit zangeres Florence Cleopatra Shaw, gitarist Thomas Paul Dowse, drummer Nicholas Hugh Andrew Buxton en bassist Lewis Maynard. Hoewel ze inmiddels op hun geweldige albums New Long Leg (2021) en Stumpwork (2022) allemaal veel meer instrumenten bespelen. Daarvoor hebben ze nog de epees Boundary Road Snacks And Drinks (2019) en Sweet Princess (2018), waarop Florence, Tom, Nick en Lewis het eenvoudiger houden (zelfs met hun namen). Deze twee laten al goed horen wat voor een grote de belofte deze band is. Het klinkt als een wat kalere versie, maar wel steengoed. De twaalf nummers zijn nu gebundeld uitgebracht op één cd, waardoor je er ruim 42 minuten achter elkaar van kunt genieten.
Je Est Un Autre – Flatworm Mysticism (cd, Cloudchamber Recordings)
Of het helemaal correct Frans is weet ik niet, maar Je Est Un Autre is de nieuwe muzikale uitlaatklep van Dylan Desmond, die met name bekend is als bassist van de metalformatie Bell Witch. Daarnaast is hij actief geweest in Lethe, Samothrace en Battlefields. De naam ontleent aan hij aan Rimbauds verklaring over de aard van het zijn .Op zijn debuut Flatworm Mysticism met deze nieuwe incarnatie, brengt hij in 40 minuten vijf dark ambient composities, die aangelengd worden met allerlei experimenten, doom en minimalistische noise. Met hint naar muzikanten als William Basinski, Laurie Spiegel, Daphne Oram en Tangerine Dream, gecombineerd met thema’s uit de geschriften van Arthur Schopenhauer en Fjodor Dostojevski, brengt Desmond iets dat mijmert over wat terugkijkt op de lichaamloze reflectie. Het is kaal, gitzwart en sleurt je mee in een soort trage draaikolk van existentiële pracht en kracht. Het levert een uiterst imponerend album op.
Pixies – At The BBC (2cd, 4AD)
De Pixies behoeven bepaald geen introductie denk ik. Zeker niet met betrekking tot hebbedingen voor de fans. Momenteel touren ze de hele wereld rond om integraal de albums Bossanova en Trompe Le Monde te spelen. Volgende week ga ik ze ook bewonderen in een stijf uitverkocht Paradiso. Maar na ook weer wat nieuw werk uitgebracht te hebben heeft hun vroegere label 4AD het uit 1998 stammende album At The BBC heruitgebracht. Nu als dubbel cd en met 9 tracks extra, al staan “Allison” en “Wave Of Mutilation” er twee keer op; wel van verschillende sessies. Op één na zijn het allemaal John Peel sessions. Alles is voorzien van nieuwe artwork en dat is in het geval van 4AD ook nooit een straf. Twee schijven van 29 minuten elk hadden dan wel weer gewoon op eentje gepast. Voor de rest is het als fan van het eerste uur wel weer een fijn
Tanks And Tears – Timewave (cd, Swiss Dark Nights Records / Peyote Press)
Voor echt goede dark wave, new wave, post-punk en dergelijke mag je me altijd wakker maken. Nu ja in de spreekwoordelijke zin dan, want hoewel die muziek het beste gedijt in de nacht slaap ik toch ook graag. In Italië weten ze doorgaans wel met die genres om te gaan, getuige ook de band Tanks And Tears van daar. Ze hebben in 2017 al het sterke album Aware uitgebracht en komen nu bijna 7 jaar later met het vervolg Timewave aanzetten. De groep bestaat hier uit Matteo Cecchi (zang, bas, synthesizers), Claudio Pinellini (gitaar, synthesizers), Francesco Ciulli (drums) en het nieuwe bandlid Lorenzo Cantini (keyboards). In een goed half uur brengen ze 9 nieuwe tracks, die weer putten uit de genoemde genres en de jaren 80. Ze weten er pakkende, lekker uptempo en dikwijls opzwepende muziek mee te fabriceren. Daarbij houden ze het midden tussen Clan Of Xymox, VNV Nation, Cabaret Voltaire, Skinny Puppy, :wumpscut:, The Cure en de vroegere Ministry. Tijd om je zwarte cape weer van zolder te halen, want dit is echt ouderwets goed genieten.
Whitelands – Night-bound Eyes Are Blind To The Day (cd, Sonic Cathedral)
In 2018 heeft Etienne Quartey de Britse shoegazeband Whitelands opgericht. Na enkele digitale mini’s en cassettes, debuteert de groep nu met het volledige album Night-bound Eyes Are Blind To The Day. Etienne (zang, gitaar, bas) wordt hierop vergezeld door Jagun Meseorisa (drums) en in een track of 5 ook door Michael Adelaja (gitaar) en Vanessa Govinden (bas). In één track is Rebecca “Dottie” Cockram van Deary nog te horen. Ze serveren hier 8 tracks, die echt die ouderwets lekker shoegaze bevat en toch met hun eigen sausjes erover. Er zit hier namelijk ook wel wat elementen van indiepop, wave en droompop doorheen en ze brengen het ook nog wel eens op een hoger tempo, zonder dat de dromerigheid ooit in het gedrang komt. Neemt niet weg dat de grootste associatie Slowdive is. En dan is de mastering ook nog eens gedaan door Simon Scott uit die groep. Toch hoor je er ook wel eens Bdrmm, New Order, Swallow en Pale Saints in terug. Geweldig album, dat helaas na 33 minuten alweer voorbij is.