Wellicht vond u ons al een tikje recalcitrant, nu schudden we ook niet meer uw hand. Onze handen hebben we wel laten wapperen voor onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Coddiwomple, Ross Goldstein, JOYFULTALK, Lian Ray, Hilary Woods en Various Artists: Moving Music.

---

 

Jan Willem

Coddiwomple – The Walk And Other Stories (12”+cd, A Tant Rêver Du Roi)
Na zijn leven als zanger van de legendarische band The Ex van 1979 tot 2009, slaat G.W. Sok gewoon weer nieuwe muzikale, avontuurlijke en dikwijls Franse wegen in. Naast groepen als Cannibales & Vahinés, King Champion Sounds, Surplus 1980 Collectiv Ensembl With G.W. Sok en The And, vind je hem ook terug als gast bij FiliaMotSa, L’Étrangleuse, Oiseaux-Tempête, Zoikle, Two Pin Din, Chapi Chapo & Les Petites Musiques De Pluie, Detective Instinct, Action Beat, The Bent Moustache, Year Of Birds, Gran Kino en meer. Nu heeft hij samen met de Franse gitaristen Nicolas Lafourest (Cannibales & Vahinés, The And, Foret, La Seconde Méthode, Ostaar Klake) en Olivier Mellano (Yann Tiersen, BAUM, Mobiil, Psykick Lyrikah, Mellanoisescape) de groep Coddiwomple geformeerd, wat je gerust een supergroep in het klein mag noemen. De betekenis van de bandnaam is “doelgericht reizen maar met een vage bestemming”. En dat past ook wel bij de muziek op hun debuut The Walk And Other Stories. De gitaren begeleiden de sterke, uit duizenden te herkennen zang en voordrachten van G.W. Sok, maar de muziek landt steeds weer onverwacht ergens anders dan waar het begon. Ze plaveien de paden met kabbelende, schurende en scheurende gitaarklanken, waarop de gloedvolle poëtische teksten hun weg kunnen vervolgen. Soms eindigt het met stevige noise uitbarstingen en op andere momenten is juist heel dromerig en contemplatief of psychedelisch met motorik en al; grillig als een wandeling door woeste landschappen waar soms de paden stoppen maar de reis doorgaat. De teksten en titel van het album zijn geïnspireerd door en gebaseerd op het boek van de Zwitserse schrijver Robert Walser (1878-1956). Het is knap hoe ze met weinig middelen zo’n meeslepende, bij vlagen zelfs hypnotiserende trip hebben weten te creëren. Een intens en ijzersterk album, dat je van begin tot eind stevig in de houdgreep weet te nemen.

 

Ross Goldstein – Timoka (cd, Birdwatcher Records)
Het is bepaald niet eenvoudig vat te krijgen op de muziek van de New Yorkse muzikant/componist Ross Goldstein. Hij doorloopt uiteenlopende bands als United States Of Belt, The Land Of Zoom, Cyclorama en Devin Gary & Ross, waarbij de muziek gaat van musique concrète, experimentele en abstracte muziek naar ambient en psychedelische rock. Maar ook solo komt hij steeds verrassend uit de hoek. Zo serveert hij op zijn debuut Inverted Jenny (2017) nog een mix van folk-, indie- en psychedelische rock, terwijl opvolger The Eighth House (2018) alweer meer richting een mix van ambient, folk en neoklassiek koerst, waarbij de gitaar en zang ingeruild is voor mellotron en Chamberlin. Zijn pas verschenen album Timoka sluit daar enigszins op aan, maar komt meer in neoklassieke, musique concrète, minimal music, jazz en ambient vaarwateren uit. Hoewel de info ontbreekt, meen ik wederom mellotron dan wel Chamberlin te horen, naast gitaar, percussie- en blaasinstrumenten. Tevens maakt hij gebruik van etherische zangsamples, die een narcotiserend element meegeven. Dat alles heeft soms wel wat weg van een klassieke horror soundtrack uit de jaren 70 of die van een film over de einde der tijden. Ik kan daarbij namen noemen als The Caretaker, Philip Glass, Giorgio Moroder, John Barry, Angelo Badalamenti, Thomas Köner en Machinefabriek, maar zelf luisteren zal het meest weten te overtuigen. Het levert in elk geval een onheilspellend, spannend, droefgeestig en bovenal wonderschoon geheel op, dat zich diep onder je huid weet te nestelen.

 

JOYFULTALK – A Separation Of Being (cd, Constellation / Konkurrent)
De Canadese instrumentbouwer en elektronica alchemist Jay Crocker start zijn schreeuwende project JOYFULTALK in 2014. Daarnaast is hij al actief (geweest) in bands als Ghostkeeper, No More Shapes en Cousins. Die laatste deelt hij met Shawn Dice, die hem op zijn vorige album nog helpt. Crocker houdt van een soort creatieve onbalans, hetgeen hij met gemodificeerde synthesizers en gebruikelijke instrumenten probeert neer te zetten. Het brengt hem telkens ergens anders en de muziek is net als koortsdromen veelal niet te vatten. Met JOYFULTALK, sorry voor het geschreeuw, brengt hij nu zijn derde album A Separation Of Being uit. Het werk is gebaseerd op zijn prismatische visuele kunstwerk, hij is namelijk ook beeldend kunstenaar. De basis wordt gelegd door een batterij aan zelfgebouwde instrumenten en die worden aangestuurd en begeleid door imposante strijkarrangementen, die uitgevoerd wordt door Jesse Zubot (Destroyer, Dan Mangan + Blacksmith, Tanya Tagaq, DarkBlueWorld, Fond Of Tigers, The Tony Wilson Sextet). Een herhaling van zetten is normaal niet per se positief, maar bij de polyritmiek die hij hier laat horen werkt dat magnetiserend. Het is in feite een soort minimal music geworden, maar dan met Japanse, klassieke, krautrock en avant-gardistische elementen. Qua referenties loopt het echt uiteen van Steve Reich, Sven Kacirek en Oliver Coates tot aan Wildbirds & Peacedrums, Four Tet, Penguin Café Orchestra en Cluster. Het is een geweldig, biologerend en bovenal onnavolgbaar sterk album geworden, dat niet alleen naamtechnisch schreeuwt om gehoord te worden.

 

Lian Ray – Rose (cd, Snowstar)
Sommige albums leggen een lange weg af eer ze boven komen drijven. Dat geldt helemaal voor het debuut Rose van de Franse muzikant Lian Ray, het alias Aurélien Marie de voormalig kopman van de indierockformatie Rhesus, die ook nog eens meerdere landen raakt. Zo is de coverfoto al in 2011 in Kraków geschoten, heeft Lian het album in 2012 en 2013 opgenomen in Berlijn, dat in 2012 en 2014 geproduceerd en gemixt is in Parijs, in 2014 gemasterd in New York door niemand minder dan Bob Ludwig en waarbij de foto aan de binnenkant in 2014 te Parijs gemaakt is. Lian steekt er al zijn geld in. Dan ben je er wel zou je denken. Tijdens de opnames van het album belandt Lian door leugens, bedrog, drugs, schaamte, depressie en vooral een korte, destructieve relatie met ene Rose in een diep, gitzwart dal. Hij verdwijnt zelfs een tijd van de radar. Nadat Snowstar in 2016 weer contact met hem weet te krijgen om dit album (en hem) het licht te laten zien. In 2018 en 2019 wordt het album in Utrecht uiteindelijk gereanimeerd door Stefan Breuer (The World Of Dust, Tiny Room Records) en Cedric Muyres (Snowstar Records). Lian Ray woont inmiddels ook in Nederland. Nu is het album er dan ook echt. Je krijgt 10 rijk gedetailleerde pop noir songs, die voorzien worden van prachtige orkestraties. De mix van elektrische en akoestische instrumenten is mooi in balans, net als eigenlijk het hele album wel. Daarbij beschikt Lian over een zeer prettige stem, die op een kruising van Ben Christophers, Finn Andrews (The Veils) en Tom Barman (dEUS) lijkt; muzikaal gezien zijn er ook raakvlakken. Deze zang weet je moeiteloos door alle ellende te loodsen. Sterker nog, als je niet intensief naar de teksten luistert is de muziek zelfs van een eenvoudig doorwaadbare schoonheid. Maar ook in de diepte zorgt de muziek voor een zalvend effect. Het album is voor Lian Ray wellicht als een spiegel die hij zichzelf liever niet meer voorhoudt, maar voor ieder ander een prachtig, intens droomdebuut.

 

Hilary Woods – Birthmarks (cd, Sacred Bones / Konkurrent)
De Ierse Hilary Woods begint haar muzikale carrière als bassiste bij de inmiddels ter ziele gegane alternatieve rockgroep JJ72 om vervolgens van zich te laten horen bij de groep The River Cry. Vanaf 2014 begint ze onder haar eigen naam materiaal uit te geven. Pas in 2018 verschijnt haar geweldige droomdebuut Colt. Hierop serveert ze 8 breekbare nummers, die hoofdzakelijk bestaan uit haar minimale pianospel en etherische zang en aangevuld worden met subtiele elektronica en orkestraties. Terwijl ze zwanger is erna pendelt ze tussen Ierland en Noorwegen en begint te schrijven over het proces van zwanger zijn en de geboorte. Dat zet ze om in muziek, hetgeen haar tweede cd Birthmarks oplevert. Woods brengt naast zang ook gitaren, piano, veldopnames, analoge synthesizers, elektronica en programmering. Ze krijgt hier rugdekking van Okkyung Lee (cello), Kyrre Laastad (drums, percussie), Dag Stiberg (saxofoon), Jenny Hval (synthesizer) en Lasse Marhaug (noise) van onder meer Jazkammer, Origami Republika/Replika/Synergika en Fire Room. Marhaug heeft ook de productie hier in handen, wat bijzonder goed uit heeft gepakt. Sowieso is de benadering hier meer creatief en veelzijdig dan voorheen, maar ook iets grimmiger. Ze brengt een biologerende mix van Soap&Skin, Colin Stetson, Chelsea Wolfe, Grouper, Marissa Nadler, Low en Jenny Hval. Het is in vele gradaties beter en mooier dan haar toch al sterke debuut. Wat een overdonderende beauty! Alleen jammer dat het na een kleine 32 minuten alweer voorbij is.

 

Various Artists: Moving Music (cd, Moving Furniture Records)
Er is vrijwel geen enkel label waarvan ik alles goed vind, op Kranky na misschien, maar ik heb door de jaren heen wel grote favorieten. Daartoe behoren naast Kranky labels als 4AD, Fluid Audio, Lost Tribe Sound, Second Language, Machinefabriek, Escrec en het Amsterdamse Moving Furniture Records. Met dat laatst genoemde label, dat gerund wordt door Sietse Van Erve (Orphax) en gestart is in 2008, vind ik wel iedere release uiterst interessant en de moeite waard om te beluisteren. Het is een label dat zonder uitzondering innovatieve, experimentele muziek naar buiten brengt en daardoor zorgt voor inspiratie en andere inzichten, zonder ooit een knieval te maken voor hetgeen gangbaar is of voor de commercie. Dat is echt prijzenswaardig in het huidige, platgetreden muzieklandschap. Nu komt het label met de eerste compilatie Moving Music, die met behulp van crowdfunding eenvoudig voor elkaar is gebokst. De titel verwijst voor een deel naar het label, maar heeft ook daadwerkelijk betrekking op de emotie die de muziek oproept. Muziek die je beweegt ofwel ontroert, maar ook die je naar andere plekken brengt. De subtitel van deze compilatie is “Sounds From The Rocking Chair”, maar het is bepaald geen muziek die je comfortabel vanuit je schommelstoel beleeft, tenzij je deze stoel ziet als een onrustig, spannend en ontdekkend meubel dan wel reeds over wat zitvlees beschikt. In ruim 77 minuten krijg je 16 tracks van Moving Furniture artiesten, veelal in duo’s vertegenwoordigd. Ik ga de artiesten niet stuk voor stuk opnoemen, aangezien je ze via onderstaande link allemaal kunt terugvinden, maar kan wel zeggen dat dit één van de meest boeiende en veelzijdige compilaties ooit is geworden. Het is enerzijds een fraaie kijk in de keuken van Moving Furniture, maar anderzijds zijn de producten hier uit diezelfde keuken ook overheerlijk. Een album en label om diep te koesteren!

Comments

comments