Er is een hoop aan komen waaien deze week, kijk maar naar onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Merle Bardenoir & Tertön, Daniel Blumberg And Hebronix, Boy Harsher, Chasms, David Colohan, di.ARIA, The Germans, Oozing Wound, Them Are Us Too, Daniel Thorne, Todd Tobias & Chloë March / Moonchy & Tobias, Angel-Ho, Caykh en Sad Sad Sad.
Jan Willem
Merle Bardenoir & Tertön – Tenm Laida (mcd, Reverb Worship)
Merle Bardenoir is een Franse muzikant en schrijver geïnspireerd door folklore, symboliek en esthetiek. Dat zet hij muzikaal gezien doorgaans om in uiteenlopende muziek, van chansons tot synthpop. In 2017 is er al een digitaal album verschenen. Nu komt op het immer ludieke Reverb Worship label de mini Tenm Laida uit samen met ene Tertön, die hier de muziek heeft gecomponeerd en de gitaar voor zijn rekening neemt. Schijnbaar werken deze twee al vaker samen, zo begrijp ik althans van de website. De titel verwijst naar een magische term uit het prechristelijke Ierland en betekent zoiets als “verlichting van het zingen”. Bardenoir (stem/zang, fluit, synthesizers) en Tertön brengen hierop 5 songs vol neofolk met een poëtische en licht middeleeuwse inslag. Daarbij spelen verbeelding, poëzie en de sprookjeswereld een rol. Ook qua onderwerpen komen de feeën, draken en tevens proza voorbij, die Bardenoir op mooi gedragen wijze brengt; tussen zang en voordracht in. De muziek zou overigens ook niet misstaan op het Franse label Prikosnovénie, maar is met de meer folk-achtige inslag hier prima op z’n plek. De muziek houdt grofweg het midden tussen Stranded Horse, Owain Phyfe, Tyrannosaurus Rex, Frédéric Truong en Jozef Van Wissem, maar heeft wel echt iets eigens, iets unieks. Een feeëriek kleinood.
Daniel Blumberg And Hebronix – Liv (cd, Mute)
Twee weken geleden kom ik met een verlate recensie over het hartverscheurend mooie album Minus van Daniel Blumberg. De her en der verkrijgbare schijf Minus Solos kan je gevoeglijk links laten liggen trouwens. Blumberg (zang, gitaar, harmonica) laat eerder ook van zich horen in Yuck, Oupa, Cajun Dance Party en Hebronix. Met die laatst genoemde groep heeft hij in 2013 al het album Unreal afgeleverd vol met de betere indierock. In 2014 neemt hij als Daniel Blumberg And Hebronix nog een album op met contrabassist Tom Wheatley en violist Billy Steiger (Blue On Blue), die ook op Minus meedoen, plus synthesizerspeler Kohhei Matsuda (Bo Ningen, Cage Against The Machine). Deze wordt pas in december vorig jaar op 12” uitgebracht en heet Liv. Dit omdat het album in drie dagen live in de studio is opgenomen. Nu is deze ook officieel op cd verschenen. Het levert 5 tracks op, die samen maar liefst bijna 47 minuten duren. Het materiaal hierop is veel meer experimenteel en ongepolijst dan de eerder besproken cd, maar dat maakt het bepaald niet minder indrukwekkend of emotioneel. Ze klinken als een mix van Dirty Three, Mount Eerie, Roy Montgomery en Smog uit de beginperiode. Met name in de twee langste tracks komen ze behoorlijk noisy uit de hoek. Het is een aangrijpend en meeslepend album. Het is een groot goed dat deze nu verkrijgbaar is.
Boy Harsher – Careful (cd, Nude Club)
In 2014 verruilt het Amerikaanse Teen Dreamz de naam voor Boy Harsher. Deze bestaat uit zangeres Jae Matthews en toetsenist Augustus Muller. Ze baseren hun muziek dikwijls op allerlei korte verhalen en laten ook dikwijls een filmische benadering horen. Toch zit hun muziek ergens tussen synthpop, darkwave en EBM in, waarbij de etherische zang en weltschmerzachtige kreten van Jae goed passen. Dit laten ze al laten horen op hun geweldige debuut Yr Body Is Nothing (2016). Drie jaar later zijn ze terug met Careful, waarop ze hun recept enkel verfijnd hebben. Nog altijd dompelen ze hun dansbare beats onder in een heerlijke droefgeestigheid, dat zowel fraaie herinneringen aan de jaren 80 oproept als verkwikkend en hedendaags is. In 43 minuten leveren ze 10 songs, die wisselend aan Anne Clark, Bel Canto, Clan Of Xymox, Frontline Assembly, Drab Majesty, Xmal Deutschland en Tropic Of Cancer doen denken. Helemaal mijn kop thee met onversneden nostalgie en eveneens voer de melancholici onder ons, die wel een dansje wagen.
Chasms – The Mirage (cd, Felte / Konkurrent)
In 2011 formeren Jess Labrador (drums, gitaar, zang) en bassiste Shannon Madden de groep Chasms. Na diverse cassettes debuteren ze in 2016 met On The Legs Of Love Purified. Ze brengen een mix van shoegaze, industrial, drones, darkwave, no wave en experimentele muziek, waarbij de etherische zang de fijne rode draad vormt. Dat levert een melancholisch, meeslepend en mooi album op. Dan slaat datzelfde jaar op 2 december het noodlot toe en komen er door een brand in het voormalige pakhuis Ghost Ship in Oakland, die is omgebouwd tot woon- en werkruimte voor kunstenaars, maar liefst 36 mensen om het leven. Daaronder ook vriend en Them Are Us Too bandlid Cash Askew en de broer van Madden. Dat verwerken ze door te verhuizen en muziek te blijven maken. Het resultaat is nu te horen op The Mirage. Ze brengen 9 tracks, die uitgehold door het verdriet maar ook gevuld door de liefde zijn. De zang is hier meer etherisch, de muziek duister en trager dan voorheen. Ze brengen nu, naast eerder genoemde stijlen, met enige regelmaat ook een soort spookachtige dub en minimale kille elektronica. De warme droompop-achtige basklanken vertolken dan wellicht de liefde die achter dit alles schuilgaat. Denk daarbij aan een kruisbestuiving van Boy Harsher, The xx, Carla dal Forno, Mushy, Tropic Of Cancer, Them Are Us Too en een vleugje Cocteau Twins. Een mysterieus en magnifiek album waarop hun emoties prachtig ingelijst zijn.
David Colohan – The Riverside Visitation (3”mcd-r, Sleep FUSE / Reverb Worship)
De Ierse muzikant David Colohan ken je wellicht van Agitated Radio Pilot, Raising Holy Sparks, United Bible Studies, Taskerlands, Meitheal, Gorges en zijn vele soloprojecten al dan niet met Richard Moult. Zijn muziek zit veelal in de experimentele folk hoek, maar grijpt behoorlijk breed om zich heen. Nu brengt hij op het experimentele en meer elektronisch gerichte sublabel Sleep FUSE van het toch al avontuurlijke label Reverb Worship de mini The Riverside Visitation uit. Hierop presenteert hij één lang stuk van een kleine 19 minuten. Met allerhande (vintage) synthesizers (Moog, Crumar orchestrator, Doepfer Dark Time, mellotron) en elektronica fabriceert hij een klanklandschap vol drones, gesmolten orkestraties en bezinnende psychedelische elektronica. Denk daarbij aan een mix van Celer, A Winged Victory For The Sullen en William Basinski. Het levert een bij de strot grijpend juweeltje op.
di.ARIA – Life Is A Ping Pong Delay (cd, Gusstaff)
De Poolse Hania Piosik is een eigengereide muzikante, die al van zich heeft laten horen middels projecten als Joy Pop, Warsaw Improvisers Orchestra en Lado ABC. In haar nieuwste incarnatie di.ARIA stelt ze de vraag wat we allemaal zouden kunnen als we allemaal dezelfde taal zouden spreken. Voor haar debuut Life Is A Ping Pong Delay mengt ze stadsgeluiden met organische reacties van Moeder Aarde. Dat klinkt zweveriger dan het is, maar ze probeert wel echt een balans te vinden tussen de hectiek van tegenwoordig en de rust van de natuur, waarbij ze ook de vele cycli in onze levens tracht bloot te leggen. Dat doet ze veelal op abstracte wijze met drones, uiteenlopende loops en elektronische sounds, maar ook met veldopnames. Ze creëert 4 musique concrète-achtige soundscapes, die zo spannend, meeslepend en fascinerend zijn dat ze je volledig in de houdgreep nemen. Je hoort sprankelende tinkelgeluiden naast meer obscure, die voor een geweldig hoorspel zorgen. Soms duiken er ook spookachtige vocalen op, die het geheel iets (extra) mysterieus meegeven. Prachtig album van de buitencategorie.
The Germans – Sexuality (cd, Unday / N.E.W.S.)
Dat onze zuiderburen soms jaloersmakende muziek maken mag toch wel bekend worden geacht. Maar er zijn ook bands, die ten opzichte daarvan weer een soort eigen klasse vormen. Zo’n band is het in 2002 door Jakob Ampe (zang, gitaar, synthesizers) opgerichte The Germans. Ze beginnen in feite als een rockband met fijne uitspattingen tot één die op onnavolgbare wijze een broeierige mix van avant-garde, art rock, krautrock, dub en experimentele muziek aan de dag legt. Hun vorige album Are Animals Different uit 2015 gooit heel hoge ogen. De groep bestaat verder uit Vincent Cauwels (gitaar, zang), Lennert Jacobs (drums, synthesizer), Timothy Jacobs (bas) en Boris Zeebroek (synthesizer) uit Hong Kong Dong en zoon van Kamagurka (Luc Zeebroek). Vier jaar later presenteren ze hun nieuwe album Sexuality. Hierop schieten ze met “William” meteen voortvarend uit de startblokken met een woeste kruisbestuiving aan stijlen, waarbij naast hun avant- en krautrock ook Oosterse geluiden big band-achtige elementen opduiken. Daarna schakelen ze in “That Was Months Ago” over tot een rustiger variant daarop, waar ze klinken als een vrijpartij tussen dEUS, Dez Mona en Can. Daarna passeren ook instrumentale, filmische, tribale en experimentele stukken de revue. Ze penetreren een weg door genres en muzikale grenzen en zijn juist wars van hetgeen sexy is om te maken. Onvoorspelbaar, meeslepend, grillig, psychedelisch en dikwijls surrealistisch. Hoewel je naast de genoemde artiesten ook associaties als Suicide, Motherhead Bug, The Residents, Zappa en Captain Beefheart voorbij komen, hetgeen ze ook nog hullen in een David Lynch (Blue Velvet uiteraard) atmosferen, tonen ze hier hun eigen smoel. De negende en laatste track heet “Ambition”, een verstild spannend psychedelisch experiment. Een fraaie en bijzondere afsluiter, waarin wellicht het zaadje is geplant voor de toekomst. Een weergaloos urgent album waar de damp vanaf komt.
Oozing Wound – High Anxiety (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
Kyle Reynolds (drums) en Zack Weil (gitaar, geschreeuw) brengen eerst als Cacaw een giftige mix van noise, doom metal en punk, voordat ze met Kevin Cribbin (bas) overstappen op Oozing Wound. Dit trio uit Chicago laat vanaf 2013 eveneens een venijnig geluid horen, waar trash metal, sludge, noise, stoner, punk en progressieve metal in verschillende mate en combinaties de revue passeren. Ze ageren lekker fel tegen de misstanden en waanzin in onze hedendaagse maatschappij. Dat er genoeg is om je over op te winden blijkt ook weer uit hun nieuwste album High Anxiety. Ze leveren 7 vlijmscherpe en snoeiharde songs. Ze steken vooral de draak met van zaken als dubieuze industrieën en bedrijven, drugs en überhaupt “Idiote” mensen waaraan ze zich storen. De groep klinkt hier feller dan ooit en leggen een meer complex geluid aan de dag. Onder de deken van lawaai gebeuren namelijk heel veel subtiele dingen. Denk aan een ziedende mix van Today Is The Day, Brutal Juice en The Exploited. Het levert een waanzinnig meeslepend en steengoed album op, dat je lachend meevoert naar de afgrond.
Them Are Us Too – Amends (cd, Daïs)
Ik ben een groot fan van het 4AD label en dan met name uit de jaren 80 en 90, al zijn erna ook nog zat klasse acts op dit label aan te wijzen. Een groep die daar gewoon tussen zou passen is het Amerikaanse Them Are Us Too, dat door zangeres Kennedy Ashlyn Wenning in 2009 is opgericht en pas echt van de grond komt als gitarist Cash Askew zich in 2013 bij haar voegt. De twee debuteren op veelbelovende wijze met Remain. (2015). Hun sound zit op heerlijke wijze ergens tussen post-punk, wave, shoegaze en gothic in. Zoals je hierboven kunt lezen bij Chasms is Cash Askew samen met 35 anderen om het leven gekomen door een brand in het voormalige pakhuis Ghost Ship te Oakland. Einde band is waar ik dan aan denk, maar er blijkt afgelopen jaar toch nog een vervolg te zijn uitgebracht. Wenning, die ondertussen als SRSQ vorig jaar ook al een album heeft uitgebracht en spoedig hier de revue zal passeeren, heeft met hulp van anderen demo’s tot volwaardige nummers omgewerkt. De 6 tracks die dat opleveren komen op Amends terecht. Het levert een prachtige erfenis op, die liefhebbers van Cocteau Twins, Chasms en Bel Canto ook wel zal kunnen bekoren.
Daniel Thorne – Lines Of Sight (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
Daniel Thorne is een Australische saxofonist en componist, die gefascineerd is door de oneindige schakeringen van mogelijkheden die bestaan tussen de begrippen akoestisch en elektronisch, en compositie en improvisatie. Zijn muziek creëert hij door alle schijnbare grenzen hiertussen te vervagen en zelfs zo dat het geluid van zijn eigen instrument soms onherkenbaar wordt en losmaakt van hetgeen de saxofoon doorgaans typeert. Hij woont tegenwoordig in Liverpool en maakt tevens deel uit van het Immix Ensemble, die samen met Vessel al een 12” hebben uitgebracht. Hij komt nu met zijn solodebuut Lines Of Sight. In zes composities van samen ruim 38 minuten verkent hij een volslagen uniek muzikaal spectrum. Hij boort zich een weg door minimal music, neoklassiek, folk, jazz, avant-garde, experimentele elektronische muziek en ambient. Het is haast alsof Philip Glass, Robert Wyatt, Fennesz, Nico Muhly en Colin Stetson een supergroep zijn begonnen. Het is buitengemeen uniek en goed wat Thorne hier laat horen en dan ook nog eens van een meeslepende majestueusheid. Een overdonderend debuut!
Todd Tobias & Chloë March – Amialluma (cd, Tiny Room)
Moonchy & Tobias – Moonchy & Tobias (cd, Tiny Room)
Tiny Room records is een ontzettend leuk microlabel voor underground artiesten dat gerund wordt door muzikant Stefan Breuer (The World Of Dust). Ook de fijne Amerikaanse multi-instrumentalist en componist Todd Tobias vindt er onderdak. Tobias heeft een rijk muzikaal verleden met groepen als 4 Coyotes, Brother Earth, Clouds Forming Crowns, Circus Devils (met Robert Pollard van Guided By Voices), Ricked Wicky of Psycho And The Birds. Vanaf 2012 brengt hij ook albums onder zijn eigen naam naar buiten. Hij grijpt daarbij breed en onvoorspelbaar om zich heen, waardoor zijn muziek uiteenloopt van artrock, krautrock en psychedelische rock tot ludieke ambient, avant-garde en zelfs neoklassiek. Op zijn laatste twee albumsGila Man (2016) en Massabu Evening Entertainments (2018) krijgt hij onder meer steun van de Britse zangeres Chloë March, die zijn muziek van mysterieuze, dikwijls woordloze zang voorziet. Blijken deze twee boefjes afgelopen herfst het album Amialluma te hebben uitgebracht. Hierop serveren ze in 35 minuten 10 songs, die het midden houden tussen (dark) ambient, slaapliedjes, droompop en heavenly voices met een licht new wave en gothic randje. Ze laten een verstild geluid horen, dat uiterst mysterieus, spookachtig en bevreemdend is. Dat laatste komt onder meer door de wederom woordloze zang van March. Het is allemaal wel van een bij de keel grijpende pracht, waarbij je moet denken aan een wisselende hybride van Birds Of Passage, Jane Siberry, Cocteau Twins, Slow Dancing Society en The Caretaker. En dat is gewoonweg te mooi om niet alsnog hier te delen.
Dat is nog niet alles, want Todd Tobias brengt in november nog een cd uit met zangeres Pat Moonchy (Sothiac, Doubleganger, One Lip 5, Pat Moonchy Trio, Tai No-Orchestra), te weten Moonchy & Tobias; wederom op Tiny Room. Moonchy is eveneens te gast op het bovenvermelde album Massabu Evening Entertainments, waarbij haar stem ergens tussen Alison Shaw (Cranes) en Diamanda Galas in lijkt te zitten. Op hun gezamenlijke album brengen ze een behoorlijk surrealistisch geluid naar buiten, dat je toch meteen weet te grijpen. Moonchy laat daarbij een nog breder stemgeluid horen, van haast sopraanachtige tot kinderlijke en demonische zang. De muziek gaat van neoklassiek, ambient, wave en avant-garde tot gothic, art-, post- en psychedelische rock. Je moet het daarbij ergens zoeken tussen The Residents, Cranes, Phew, Deerhoof, Blonde Redhead, Fever Ray en Diamanda Galas. Ook dit is zo’n verbluffend album dat je niet aan je voorbij wilt laten gaan.
Theo
ANGEL-HO – Death Becomes Her (cd, Hyperdub)
Performance artiest en producer Angel-Ho (echte naam: Angel Valerio) uit Kaapstad heeft zojuist met Death Becomes Her haar debuutalbum uitgebracht. Via het toonaangevende Londens breakbeat en dubstep Hyperdub. De zelfverklaarde ‘Trans Godin’ bracht eerder een handvol singles en EP’s uit, maar nu is er dus een volwaardige langspeler. De plaat staat vol met dwarse beats, van het soort waar mensen als Acra of Timbaland patent op lijkt te hebben. De Zuid-Afrikaanse geeft echter een eigen draai het geheel. Haar muziek is beïnvloed door Afrikaanse ritmes en inheemse muziek. Het levert opzwepende nummers op, waarbij Angel-Ho zelf rapt en zingt, maar ook vocale ondersteuning krijgt van rappers K-$, K-Rizz en Queezy. Zelf zegt ze beïnvloed te zijn door Lady Gaga en gezien het theatrale aspect niet geheel onlogisch. Het is het heel goed mogelijk dat ze ook wel eens een plaat van Missy Elliott heeft geluisterd en natuurlijk Mykki Blanco en Le1f, al liggen die vergelijkingen wel erg voor de hand. Wie zelf wil oordelen moet Death Becomes Her maar eens op zetten, het is gewoon een hele goede en vernieuwende plaat. Wie Angel-Ho in levende lijve wil zijn optreden kan haar eind maart zien op Rewire Festival, hét festival voor avontuurlijke muziek in Den Haag.
ÇAYKH – V I S C 0 9 – ÇAYKH II (tape, V I S)
Eind vorig jaar verscheen op V I S, een cassette label uit Hamburg, V I S C 0 9 – ÇAYKH II. Het label wordt gerund door DJNina en Good News, huis DJ’s van de Golden Pudel Club, een nachtclub in het hippe stadsdeel St. Pauli. Het is de Berlijnse Nicolas Sheikholeslami die schuil gaat achter het alterego ÇAYKH. Sheikholeslami heeft een fascinatie voor Somalische muziek en V I S C 0 9 samengesteld. De tape bevat hypnotische, verbazingwekkende Arabische ritmes, maar ook disco, bedwelmende drone-pop en spirituele jazz. Nu is er de laatste jaren een wildgroei ontstaan van labels die gespecialiseerd zijn in het heruitbrengen van obscure, en vergeten wereldmuziek, en daar zitten serieus hele interessante releases bij. Echter, tegen de cassettes van V I S en met name de door ÇAYKH gecureerde tapes kan niemand op! Waar die krochten zich bevinden waar ÇAYKH deze nummers heeft opgeduikeld, geen idee. Obscuurder dan dit krijg je het niet!
Sad Sad Sad – Sad Sad Sad (cd, eigen beheer)
De Belgische singer-songwriter Niné Cipolletti maakte ooit furore met de Limburgse post-rock band Krakow. Met die band behaalde ze in 2006 de finale van Humo’s Rock Rally (met o.a. ook Balthazar en The Blackbox Revelation). Nu is ze terug met een nieuwe band, Sad Sad Sad. Samen met bassist Gert Cools, gitarist Wim Smets (ook ex-Krakow) en drummer Bert Hornikx (HRNS) maakte zij een prachtige intimistische langspeler. Eind vorig jaar kwam de band al met de single “You & I” op de proppen. Een treurige balade waarop het relaas van een mislukte liefde wordt bezongen (‘Tell me why is it that we’re suffering, please remember that I love you’). Op de rest van de plaat wordt de lijn van het openingsnummer doorgetrokken. Dit betekent een melancholisch album vol slepende en dromerige slowcore- en Americana liedjes, waarbij hartzeer en treurnis de boventoon voeren. Nummers als “Broken Lovers”, “Gone Forever” en het eerder genoemde “You & I” zijn hier mooie voorbeelden van. Hoogtepunt van de plaat is het, maar liefst 7 minuten durende “Storm”. Een mooi en tijdloos nummer dat doet denken aan “A Song For You” van Gram Parsons. Al met al is dit titelloze debuut een prachtig, herfstachtig album, dat ook in andere jaargetijden goed gedijt.